ถ้าอักษรกลอนนี้เป็นกระดาษ
มันคงขาดยับเยินเกินค้นหา
เพราะหยาดใสไหลรดหยดลงมา
ทั้งสองตามากมายดั่งสายธาร
กี่่ครั้งแล้วแววตาต้องเปียกชุ่ม
ใจกลัดกลุ้มดั่งคํายํ้าประหาร
ปวดเหลือเกินปวดใจใกล้ร้าวราน
มันซัดเซซมซานเสียเต็มที
แรงเริ่มล้าถลาลงสิ้นองค์อ่า
คนคุ้นตาทรยศลดศักดิ์ศรี
มอบใจภักดิ์รักในความงามวจี
กลับยํ่ายีปี้ป่นจนอับอาย
เขาเย้ยหยันหัวเราะเยาะใส่หน้า
สมนํ้าหน้าปราชัยใจสลาย
เก่งดีนักจักกระหนํ่าเข้าทําลาย
ความมุ่งหมายสําเร็จเสร็จสมใจ
ก็นี่หล่ะตัวตลกเขายกย่อง
จะเรียกร้องมากกว่านี้ได้ที่ไหน
จะจดจําสํานึกตลอดไป
ว่าหัวใจของเธอแค่ผ่านมา
หากน้ำตา รินไหล ใส่กระดาษ
มันคงขาด เหมือนใจ เกินใฝ่หา
เมื่อหยดใส ไหลริน มาจากตา
ในอุรา พาช้ำ ย้ำชั่วกาล
กี่ครั้งแล้ว แววตาน้อง ต้องเปียกชุ่ม
อยากโอบอุ้ม คุ้มใจ ใครประหาร
พี่เจ็บปวด รวดร้าวลง แทนนงคราญ
จึงแต่งกานท์ วานมอบ ปลอบคนดี
แม้สิ้นแรง โรยร่วง ดวงจิตล้า
เจ้าแก้วตา อย่าท้อทด หมดศักดิ์ศรี
คนใจภักดิ์ รักเจ้า เขายังมี
ไม่คิดยี เหยียบย่ำ ให้ช้ำอาย
หากใครหยัน พลันหัวเราะ เยาะใส่หน้า
อีกไม่ช้า ไม่นาน พลันสลาย
เพราะคนนั้น สักวันพบ สบสักราย
ที่มุ่งหมาย ทำลายลง ตรงหัวใจ
น้องมิใช่ ตัวตลก ขอปกป้อง
ยังยกย่อง น้องนี้ พี่ขานไข
จงจดจำ คำพร่ำพรอด ตลอดไป
ว่าหัวใจ ของพี่ มีแต่เธอ
