ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วันใหม่ที่เหมือนเก่า]

แสงดาว สายลม แสงเดือน
คอยเป็นเพื่อน เวลา ที่หงอยเหงา
ทำไงได้ ก็รอบกาย มีเพียงเงา
ที่จันทร์เจ้า สาดส่อง กระทบมา

เมื่อแรกเริ่ม ก็ขวานขวาย ความอบอุ่น
ไว้เป็นทุน ต่อสู้ความ เหนื่อยล้า
พอนานไป วันเปลี่ยน เคลื่อนเวลา
จึงรู้ว่า อยู่คนเดียว ก็ไม่ตาย

[คุuชๅe uๅeกะa่ou]

อยากจะทำกระทู้เจ๊ให้พัง
แม้กระทั้งหัวข้อทั้งหมู่หลาย
จะทำให้พังอย่างมากมาย
ว่าไงละเจ๊น่านเข้าใจหม่าย


ล้อเล่นน้ากร้าบป๋ม

[นักเดินทาง]

ฉันคืออีกหนึ่งกวีเศร้า
ที่ร้องกล่าว บอกความในใจนี้
เป็นนักเดินทาง เทียวทางมาแรมปี
เจอรักมาหลายที กวีเศร้า

ณ ขณะแห่งวันนี้
ฉันเองยังช้ำที่ หัวใจเก่า
ยังไม่คลายหายดี ไม่บางเบา
ยังเจ็บช้ำเหมือนเก่า หัวใจ

[คุuชๅe uๅeกะa่ou]

ฉันคืออีกหนึ่งกวีเศร้า
ที่ร้องกล่าว บอกความในใจนี้
เป็นนักเดินทาง เทียวทางมาแรมปี
เจอรักมาหลายที กวีเศร้า

ณ ขณะแห่งวันนี้
ฉันเองยังช้ำที่ หัวใจเก่า
ยังไม่คลายหายดี ไม่บางเบา
ยังเจ็บช้ำเหมือนเก่า หัวใจ

อันน้องนี้ชื่ออะไรบอกได้ไหม
พี่รู้นะว่าน้องจะมีใจ
เข้าใจ้ไหมไอ้น้องคนที่แสนดี
ส่วนตัวพี่ชื่อว่าเต้ครับคุนน้อง

[ดินเหนียว]

กวีเศร้า เหงาใจ เรื่องไรหรือ
ความใสซื่อ  มิหยุดนิ่ง ยิงคำถาม
แต่งกลอนเหงา เศร้าจังเลย พี่คนงาม
คิดถึงพี่  ทุกยาม...จึงถามทวง

สบายดี หรือเปล่า  พี่สาวน้อง
ยังตามมอง  คล้องใจ  ให้ห่วงหวง
อย่าหม่นหมอง  น้องก็เหงา ..จนเศร้าทรวง
ดินฯรักพี่  คอยหวง  เฝ้าห่วงใย.................

[ดินเหนียว]

เสียงกระซิบจากใครว่าใจเหงา
น้องก็เหงาเศร้าใจไปตามพี่
ฟ้าจ๋าฟ้า สีคราม งามวลี
โปรดช่วยปลอบคนดี ที่อยู่ไกล

อย่าเหงานะวันนี้ มีน้องปลอบ
และเก็บกอบความรักมาปักให้
เป็นดอกไม้  หวานหอม  มากล่อมใจ
อย่าหวั่นไหว  ให้พี่สุข  หายทุกข์ตรม..........

[ดินเหนียว]

เห็นกวี รื่นไหล  ดุจสายน้ำ
เห็นลำนำคำกลอนอักษรสวย
กระแสคลื่น ความรัก  อ่อนระทวย
ช่วยให้พี่คนสวย...รวยน้ำใจ

น้องมาขอดื่มกิน  รินคำกลอน
ใช่มาอ้อนขอคะแนน แทนรักใคร่
แต่มาขอ ให้พี่ นั้นมีใจ
เพียงหนึ่งหยด  ใสใส...ไหลจากจินต์

บริสุทธิ์ ผุดผ่อง  น้องซึมซับ
น้องได้รับ  ก็ปลื้มใจ ไม่รู้สิ้น
ความรักพี่...ที่ดินฯกอด ..ปลอดมลทิน
ยามดื่มกิน  ก็สดรื่น  เย็นชื่นใจ............

[เพลงผ้า]

มีก็เพียง อักษร ที่อ่อนหวาน
ร้อยเรียงกานท์ บอกกล่าว เล่าขานไข
ปลายปากกา กับกระดาษ ขีดเขียนไป
ถ่ายทอดใจ ของกวี ที่มีรัก

อารมณ์เศร้า เหงาจิต สิทธิ์ที่ได้
รู้บ้างไหม คนนี้ ก็มีฝัน
เพียรบรรจง ลงลาย ร่ายกลอนกานท์
เพียงคนอ่าน ได้ยิ้ม ก็อิ่มใจ

[lookgaow]

ฉันนะหรือ...ที่เขาเรียกว่ากวี
ผู้มากมีประสบการณ์ด้านความรัก
แท้จริงแล้ว...ก็เพียงแค่...คนอกหัก
เข้ามาพัก...ผ่อนใจ...ปรายน้ำตา

เสียใจมาก...ยากจะเอ่ย...เผยคำพูด
ปากซิปรูด...กลั่นเป็นกลอน...เว้าวอนหนา
คนที่รัก...ตัดอาลัย...ใครเมตตา
เอ่ยออกมา...เป็นกลอน...วอนเห็นใจ

[กวีพเนจร]

ฉันนี่แหล่ะ คือกวี ผู้มีเศร้า
มีความเหงา เป็นเพื่อน คอยห่วงหา
แต่งบทกลอน ด้วยความช้ำ เต็มอุรา
ถ่ายทอดมา เป็นบทกลอน แห่งชีวี

ฉันนี่แหล่ะ คือกวี ที่อกหัก
เคยมีรัก แต่พลันหาย รักหลีกหนี
เคยมีรัก แต่ตอนนี้ กลับไม่มี
ร่ายวจี เป็นบทกลอน กล่อมลำนำ



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[คุuชๅe uๅeกะa่ou]

กลอนของพี่เพราะมากเลยรู้ไหม
ต้องทำไงถึงจะเพราะขนาดนี้
หรืออยู่ที่หน้าตาหรือส่วนไหน
ผมจะได้ไปทำอย่างพี่บ้าง

[คุuชๅe uๅeกะa่ou]

หัวใจพี่น่านฝากไว้กับน้องเต้
เหมือนจะเท่มากเลยนะรู้ไหม
เพราะว่าใจทั้งสองนั้นตรงกัน
เหมือนจะทันตามหาใจแล้วซินะ

[lookgaow]

เหงาใหมนะ..เธอเหงาเหมือนฉันใหม
ที่คิดถึงเธอคนไกล..แต่ไม่ได้ไปเจอหน้า
คิดถึงเสมอนะ..คิดถึงเธอคนที่อยู่ไกลสายตา
แต่เพราะไม่รู้ว่า..จะไปพบเจอ..เธอทำใม

ก็เรา..จบกันไปแล้วตั้ง..นานแสนนาน
เรื่องของใจ..ผ่านกลายเป็นความฝัน..แล้วรู้ใหม
แม้จะ..รักเธอคนดี..นั้นมากเท่าใด
แต่จะกลับคืน..ไม่ได้แล้ว..ในใจเรา

อาจเป็นเพียงเส้นบาง-บางมาขวางกั้น
ความเป็นจริงสายสัมพันธ์...มิขาดหาย
อาจเป็นเพียงระยะทางที่ห่างไกล
ทำให้รู้สึกเหว่ว้าขึ้นมาได้...ในบางวัน

เธอเชื่อไหมว่าความฝันเป็นจริงได้
อยู่ที่ใจ...คงเดิมไหม...เธอกับฉัน
ระยะทางมิอาจกางขวางสัมพันธ์
หากใจเธอยังคงมั่น...ฉันยังคอย

[lookgaow]

ตัวฉันคือ...กวีที่โศกเศร้า
อุราเจ้า  เศร้าโศก  โศกเศร้าศัลย์
จารึกลง  ตรงบทกลอน  ซ่อนจาบัลย์
มิอาจฝัน  ถึงวิมาน  ขั้นฉิมพลี

กลั่นน้ำตา  ถ่ายถอน  อักษรกล่าว
เป็นเรื่องเล่า  เคล้าความรัก  ปักใจนี้
ความเจ็บปวด  อวดใครได้  ไม่ใคร่มี
กลั่นกรองใจ  ใส่บทกวี  ที่แต่งเอง

[*คuขี้IหJา*]

แด่เธอ..คนขี้เหงา..

เธอคงเหนื่อย..ใช่ใหมในวันนี้
น้ำเสียงคนดี..อ่อนล้า..เหลือเกิน
กับเส้นทาง..ชีวิตที่จะต้อง..ก้าวเดิน
เหมือนเธอ..เผชิญกับ..ความวุ่นวาย

พักเถอะนะ..พักใจเธอไว้กับ..ฉันคนนี้
แบ่ง..ความอ่อนล้าที่มีมาบ้าง..จะได้ใหม
ฉันจะอยู่..เคียงข้างหากเธอ..ไม่มีใคร
ฉันคนนี้ไง..เพื่อนคนนี้ไงที่..เข้าใจเธอ

เหนื่อยหนักกับปัญหามากมายเหลือเกิน
สองขาที่ก้าวเดินเริ่มหมดแรงแล้วรู้ไหม
ไม่รู้จะไปถึงหรือเปล่า...นะเส้นชัย
แสงสว่างก็รำไรริบหรี่ลงทุกที

เหนื่อยกับบทบาทที่ได้รับในสังคม
กล้ำกลืน...ขื่นข่ม...ไว้ในใจอยู่แบบนี้
หันไปทางไหน...กำลังใจก็ไม่มี
ใกล้จะถึงทางตันเต็มที...อีกไม่นาน

ขอบคุณสำหรับกำลังใจที่ให้มา
เปรียบเหมือนยารักษาแผลให้สมาน
ขอบคุณมิตรไมตรีจาก...คนชื่อ "น่าน"
สัญญาจะเป็นเพื่อนเธอตราบนานเท่านาน...ขอสัญญา

[lookgaow]

แต่งกลอนรักอย่างไร...ไม่เคยหวาน
หัวใจเราชอกช้ำทรมาน...ไม่อาจหลีกหนี
แต่งกลอนรักเท่าไหร่...กลายเป็นกลอนเศร้าทุกที
อารมณ์เหงาที่มีถ่ายทอดกวี...สู่บทกลอน

จะแต่งกลอนรักได้อย่างไร
ความรักเป็นเช่นใด...ไม่เคยมีใครช่วยสอน
เพียงแค่กวีเศร้า...ใช้ความรู้สึกของเราแต่งบทกลอน
คำหวานไม่อาจใส่ป้อน...ไม่เคยได้ยิน

ความรัก...นั้นเป็นเช่นใด
ทำไมใครใคร...ถึงใฝ่ปองถวิล
คำว่ารักเหตุใดกระซิบกระซาบ...ไม่ให้ได้ยิน
รักจนสิ้นลมหายใจ...เป็นอย่างไร

เรียนรู้เป็นแต่...คำว่าเหงา
ตัวของเราเปล่าดาย...ไม่มีคนไหน
อยากลองแต่งกลอนรักสักครั้ง...จะเพราะเท่าใด
แต่งกลอนเศร้าต่อไปไม่ไหว...เหงาใจจัง

[lookgaow]

ฝืนกลั่นน้ำตามาเป็นอักษร
ทั้งที่หัวใจร้าวรอนแทบทนไม่ไหว
เจ็บเหลือเกินวันนี้...แต่ไม่รู้จะบอกกับใคร
เก็บไว้ไม่ไหว...กลั่นหัวใจใส่บทกลอน

คนรักหนึ่งคนเขาไม่แล
ดีแต่แหยียบย่ำรังแก...สร้างรอยแผลซ้ำซ้อน
รักของฉันน้ำเน่ายิ่งกว่าในละคร
ไม่ได้จบลงที่ตอน...รักกัน

หมดทั้งหัวใจมีเพียงเขา
แต่คำว่าเรา...ไม่เคยทำให้เธอไหวหวั่น
ความรักแลกไม่ได้กับความผูกพันธ์
ตำแหน่งที่ได้รับนั้น...คนคั่นเวลา

จะขอรักเธอต่อไป
แม้ต้องเจ็บช้ำปานใดที่ไม่มีค่า
จะนำความช้ำ...มาถักถ้อยร้อยวาจา
ระบายความรู้สึกออกมาเป็นบทกลอน

[มั่น แซลี้]

อ่านบทกลอนเพื่อนกวีแสนเศร้าโศก
ใจแสนโกรธคนที่ทำเพื่อนเราได้
น้ำตารินแทนเพื่อนน่ะคนของใจ
ทำไมทำกันได้ไม่มีหัวใจเลยเหรอคุณ

จงตัดใจจากเขาเถอะคนดี
ในโลกนี้ยังมีความรักแท้ที่เจือจุน
ทั้งพ่อแม่พี่น้องที่พร้อมจะการุณ
คอยเกื้อหนุนรักเธอไม่เสื่อมคลาย

จงสรรค์สร้างบทละครในตอนใหม่
ตอนที่หัวใจของเธอจะไม่สลาย
เป็นบทละครที่เธอรักคนที่เขารักเธออย่างมากมาย
ยังไม่สายเรามาเริ่มสร้างบทละครบทใหม่ให้แก่กัน

[กวีพเนจร]

ฉันก็เป็นเพียงกวี...คนขี้เหงา
มีความเศร้าเจ็บช้ำ...น้ำตาไหล
เรื่องอดีตที่เกิดขึ้น...ในหัวใจ
ทำอย่างไรก็ไม่ลบ...ไปสักที

จึงบรรเลงเป็นบทกลอน...ใส่กลอนเปล่า
เล่าเรื่องราวเก่าๆ...ไว้ตรงที่
ใช้อักษรแทนน้ำเสียง...ของวจี
กับเรื่องราวที่มี...ฝังลงใจ

อยากร้องไห้คราจรด...ปลายปากกา
หยาดน้ำตาก็หลั่ง...ให้หวั่นไหว
ฉันตอนนี้ไม่รู้...เริ่มอย่างไร
แต่น้ำตาก็ไหล...เป็นธารา

นักกวีตอนนี้...มองกระดาษ
ทุกหยดหยาดน้ำตา...ร่วงหล่นหา
กระดาษนี้คงไม่มี...หรอกอักษรา
มีแต่รอยน้ำตา...แทนกวี

[ป้ากันนา]

     

    กวีคนเศร้า..........
เธอบ่นเหงาเศร้าใจเพราะไร้รัก
เคยอกหักร้าวรานนานหนักหนา
ขาดคู่เคียงชิดใกล้ในอุรา
จึงพร่ำหาคนรู้ใจในทุกวัน

ออกประกาศหน้าเว็บไซต์ในกลอนเศร้า
ใครนะเจ้าหน้ามลคนชอบฝัน
ได้พูดจาแต่งกลอนอ้อนคำกัน
ช่วยแบ่งปันประสบการณ์ผ่านเวลา

จากเพื่อนกลอนคนดีเป็นที่รัก
ชี้ชวนชักถักทอล้อภาษา
แต่งกลอนโต้ตอบกันพรรณา
เหมือนดังว่ารักกันต่างปันใจ

หวานใดเล่าเท่าคารมคมคายนัก
หวานคำรักสุขจริงยิ่งสิ่งไหน
มีห่วงหาอาทรอ้อนกันไป
หารู้ไม่เธอรุ่นปู่หดหู่จัง

 อิอิอิ หักมุมเลี้ยวควับแฉลบเลย 555