ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพลงผ้า]

ในที่สุดจุดนี้ก็มีมา
พร้อมนํ้าตาไหลหยดรดเป็นสาย
ร้องมาเถิดหัวใจให้วางวาย
ไม่กลัวอายวิงวอนเพียงย้อนคืน

หากคนดีหนีจากไม่ฝากถ้อย
คงเหงาหงอยอย่างมากยากจะฝืน
ทรมานร้อนรนทนกลํ้ากลืน
เสียงสะอื้นคือมิตรนิจนิรันดร์

[กวีพเนจร]

นี่คือเสียงความช้ำกล้ำกลืนฝืน
นอนสะอื้นเจ็บช้ำน้ำตาไหล
เมื่อวันนี้มีคนรักกลับทิ้งไกล
เหลือเพียงใจที่ปวดร้าวกร้าวฤดี

เมื่อหยาดหยดรดหน้าน้ำตาไหล
ทำอย่างไรจะลืมเลือนเรื่องช้ำนี้
ยิ่งคิดมากก็เจ็บแปลบขึ้นทุกที
ฉันคงมีแต่น้ำตาเป็นเพื่อนใจ

[No AlonE]

สุดท้ายจุดจบของฉันก็คือ..น้ำตา
ที่มันไหลมาด้วยความหลงใหล
ทั้งชีวิตที่ได้มอบให้เธอไป
ไม่เคยเสียใจที่ทั้งชีวิตได้มอบให้...เธอ

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

ถึงแม้จะร้องไห้ทุกวันคืน...ด้วยความเสียใจ
แต่ยังไงเธอก็ไม่กลับมา...ได้แต่เศร้า
ทุกวันนี้ยังพยายามลืมเธอ...จนใจเบา
เพราะยังมีคำว่า เรา ทุกครั้งที่ฉันได้หายใจ

--------------------------------------------------------

[กวีพเนจร]

เมื่อความรักหักลงตรงทางฝัน
สิ่งที่หวังสลายพลันนั้นจางหาย
เคยมีรักปักใจให้ทะลาย
จึงกลับกลายเป็นความช้ำกล้ำน้ำตา

เมื่อหมดรักหมดหนทางสร้างชีวิต
พรหมลิขิตบิดผันนั้นโหยหา
จึงเหลือไว้ให้เห็นสิ่งผ่านมา
เพียงน้ำตาที่รินไหลใจระทม

[เพลงผ้า]

เหม่อมองฟ้าครานี้ไร้สีสัน
พร้อมความฝันลบเลือนดั่งเดือนหาย
สักหนึ่งดาวพราวพร่างพรรณราย
ยังมิทอประกายมาปลอบโยน

จันทร์อยู่ไหนไยลับไม่ขับแสง
สิ้นสําแดงเอื้อนเอ่ยเคยโลดโผน
ยังรออยู่กู่ก้องร้องตะโกน
ช่วยลุกโชนสีของจันทร์ให้ทันตา

ขอส่งมือถือผ้าซับหน้าที
ปาดนํ้าตาไหลปรี่ที่โหยหา
หรือจะปล่อยลอยแพไม่แลมา
เช่นนั้นคงทรมาไปจนตาย

[Mniko]

และแล้ว..ก้อมีน้ำตา
เพราฉันหมดค่าไม่มีความหมาย
เทอร์มีคนใหม่เทอร์เปลื่ยนไป
ทิ้งฉันเดียวดายไร้ซึ่งเทอร์

และแล้ว..ก้อต้องร้องไห้
แม้ว่าใจจะตายด้านแค่ไหน
ไม่มีแล้วไม่เหลื่อแม้เยื่อใย
ทิ้งให้ใจระทม..จมน้ำตา

[กวีพเนจร]

และแล้วน้ำตาก็ไหล...ลงอีกครั้ง
เพราะหัวใจเริ่มร้าวพัง...ไม่เป็นท่า
ช่างมันเหอะมันก็แค่...หยดน้ำตา
ไหนเลยมันจะมีค่า...ที่คู่ควร

ปล่อยน้ำตาดวงนี้...ที่รินไหล
ไม่หวังว่าจะมีใคร...ย้อนคืนหวน
ปล่อยให้ใจโดนมัด...จากโซ่ตรวน
เพราะว่ามันเริ่มเรรวน...หมดน้ำยา

เมื่อน้ำตาไหลหลั่ง...ดั่งสายน้ำ
เหมือนหัวใจโดนขยำ...หรือโดนฆ่า
ปล่อยมันเถอะอย่าไปสน...หยดน้ำตา
เพราะตอนนี้ชีวา...เริ่มมืดมัว

<a href="http://video.mthai.com/Flash_player/player.swf?idMovie=14M1184859486M0" target="_blank">http://video.mthai.com/Flash_player/player.swf?idMovie=14M1184859486M0</a>

[Satoshi]

อาจเป็นเพราะความรักในวันนั้น
ภาพเลือนของความฝันที่โหยหา
ความผูกพันบางเบาที่โรยรา
หัวใจสองดวงจากกาลเวลาที่ผ่านไป

อาจเป็นเพียงฉากหนึ่งในช่วงชีวิต
อาจเป็นเพียงความคิดที่หวั่นไหว
อาจเป็นเพียงบทเพลงที่เคยอุ่นละไม
แต่จากนี้ไป...คงเดียวดายอยู่ชั่วกาล

[เพลงผ้า]

เคยตั้งใจไว้ว่าต้องกล้าแกร่ง
เมื่อตําแหน่งเป็นหนึ่งถึงกาลดับ
เอาความจริงทั้งผองมารองรับ
หมายจะปรับสมดุลย์เป็นทุนใจ

แต่เมื่อความเป็นจริงทุกสิ่งเห็น
นํ้านัยตาก็เค้นจนหลั่งไหล
เพียงภาพเธอเหินห่างเดินจากไป
ที่อดกลั้น....นํ้าตาไว้ก็พรั่งพรู

+1ให้คุณ Satoshi ค่ะ ไพเราะค่ะ

[กวีพเนจร]

เมื่อเรื่องเศร้าเร้าเกิดให้ต้องช้ำ
ความระกำขมชื่นยื่นมาหา
ทำอย่างไรเมื่อได้หยดน้ำตา
ที่นองหน้าพร้อมอุราที่ช้ำใจ

ทำอย่างไรให้น้ำตามาไหลหยุด
สิ่งใดๆจะมาฉุดหยุดช้ำได้
หรือมีเพียงหยดน้ำตาพารินไหล
ช้ำทรวงในกับน้ำตาค่าช้ำทรวง

[No AlonE]

เปิดเพลงช้าช้า ร้องตามเบาเบา
ใจเศร้าเศร้า ยังโหยหาและคิดถึง
ไม่ว่าเธออยู่ไหนใจยังคำนึง
ยังเฝ้าคิดถึงรอเธอ เรื่อยมา

และแล้วก็ต้องร้องไห้...
กับจุดหมายที่ยังต้องคอยหา
ไม่ว่าเธออยู่ไหน ยังรักทุกเวลา
แม้ใครจะว่าแค่ไหน ยังเหมือนเดิม


-----------------------------------------------

[เปลวเทียนเปลี่ยนสี]

และแล้วก็ถึงคลา...น้ำตาหล่น
และแล้วความฝืนทน...ก็รินไหล
และแล้วหยดน้ำตา...ก็ไหลบ่าใจ
และแล้ว...ก็จากไป...ไกลสายตา

และแล้วก็ร้องไห้...ไม่ยั้งหยุด
ลมหายใจ...ใคร่สะดุด...หยุดห่วงหา
ไหลเอ่อล้น...เกินทนฝืน...กลืนน้ำตา
จึงทำได้เพียงเวลา...เยียวยาใจ

จากไปแล้ว...ดวงแก้ว....คนเคยชิด
วันนี้ไกล...ในทุกทิศ...พิศเพียงไหว
จากไปไกล...อยู่หนใด...ใกล้แสนไกล
และแล้วหยดน้ำตาก็รินไหล...เพียงไฝ่หา

[เพลงผ้า]

และแล้วก็ร้องไห้....
คือรางวัลที่ได้...โดยไร้เหตุผล
ที่ประเมินคุณค่า..ของความเป็นคน
ให้ลดน้อยเสียจน..น่าเวทนา

มันคือนํ้าตา..ที่ไม่เต็มใจ
จึงปล่อยให้ไหล..แบบอนาถา
ไหลมาให้หมด..อย่าค้างอย่าคา
จะเสียเวลาสะอื้นทําไม

เมื่อหยดสุดท้าย..มันเริ่มเหือดแห้ง
นั่นหมายถึงเรี่ยวแรง..จะกลับมาใหม่
กลับมาเป็นคน..ที่ไม่มีใจ
แต่จะห่วงใย..ตัวเองอย่างดี

วันนี้อาจนอน..อยู่บนหมอนชุ่ม
กับความสับสนเร้ารุม..เกินหลีกหนี
ตราบใดตื่นมา..พบแสงสุรีย์
จําไว้ว่าคนคนนี้..ไม่ใช่คนเดิม

[กวีพเนจร]

เมื่อความช้ำ...ก้าวล่วง...บ่วงหัวใจ
น้ำตาไหล...หลั่งใน...คือเหตุผล
เพียงน้ำคำ...ทำร้าย...หัวใจคน
ยากเกินทน...อดกลั้น...วันล้างลา

เมื่อน้ำตา...ฉันหลั่ง...ดั่งสายน้ำ
เพียงถ้อยคำ...ย้ำชัด...มากนักหนา
เพียงแค่นี้...คือเหตุผล...จากวาจา
ทำให้รัก...ฉันหมดค่า...เธอก็ไป