ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[tna]

หัวโขน
--------
หัวโขนที่สวมใส่             ทำให้ใจต้องสับสน
ชีวิตจึงวกวน                   หาตัวตนจนไม่เจอ
ตราบวันที่เธอจาก            วันที่พรากจากตัวเธอ
จิตใจจึ่งพร่ำเพ้อ              ว่ารักเธอเพียงผู้เดียว

หัวโขนจากฟางหญ้า        ร้อยเรียงพาแต่งเติมเกี่ยว
แต้มสีอย่างกลมเกลียว       กำหนดเกี่ยวลักษมันตร์
เป็นองค์นฤนาถ                 เด่นประกาศทั่วเขตขันธ์
เวียนว่ายบทรำพัน            บนสวรรค์แห่งเวที

หัวโขนมิวางกรอบ           เจ้าหลงครอบไปทุกที่
อ่าองค์ว่าโสภี                  นฤดีปริ่มเปรมใจ
ลืมไปว่าที่ครอบ                 ต้องวางกรอบ ณ หทัย
สวมคอบตัวตนไว้             ก็แค่ควายใส่ชฎา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[เพลงผ้า]

หัวโขน
--------
หัวโขนที่สวมใส่             ทำให้ใจต้องสับสน
ชีวิตจึงวกวน                   หาตัวตนจนไม่เจอ
ตราบวันที่เธอจาก            วันที่พรากจากตัวเธอ
จิตใจจึ่งพร่ำเพ้อ              ว่ารักเธอเพียงผู้เดียว

หัวโขนจากฟางหญ้า        ร้อยเรียงพาแต่งเติมเกี่ยว
แต้มสีอย่างกลมเกรียว       กำหนดเกี่ยวลักษมันตร์
เป็นองค์นฤนาถ                 เด่นประกาศทั่วเขตขันธ์
เวียนว่ายบทรำพัน            บนสวรรค์แห่งเวที

หัวโขนมิวางออก              เจ้าหลงคอบไปทุกที่
อ่าองค์ว่าโสภี                  นฤดีปริ่มเปรมใจ
ลืมไปว่าที่คอบ                 ต้องวางออกนหทัย
สวมคอบตัวตนไว้             ก็แค่ควายใส่ชฎา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

+1 ชอบมากมาย

[เพรางาย]

หัวโขนที่ครอบหัว
หลงเมามัวว่ายิ่งใหญ่
เป็นยักษ์ที่เกรียงไกร
เป็นกษัตริย์ขัตติยา

ออกปากคนต้องฟัง
ไม่รอรั้งรับบัญชา
กระทืบบาทตวาดว่า
ต้องรีบยอบหมอบยอมแพ้

แท้จริงเป็นเช่นไร
อย่าเพลินใจจนเกินแก้
มัวหลงสงสารแท้
งดงามหรือที่ถือเป็น....

[รัศมีธรรมส่องทาง]

อันยศศักดิ์  เปรียบไป  ดั่งหัวโขน
จะทะโมน  ทะยานไป  ในเวหา
แต่ท้ายสุด  ก็ต้องลง  พสุธา
มิอาจพา  ล่องลอย  ตลอดไป

อันทุกสิ่ง  แท้จริง  ล้วนเกิดดับ
ต้องลาลับ  ดับแน่  มิต้องไข
อย่ามัวหลง  ลาภยศ  สรรเสริญไป
ไม่เท่าไร  ก็จากไป  ไม่อาวรณ์

ยามที่มี  อำนาจ  วาสนา
คนก็พา  เคารพประ  จบสลอน
ยามสิ้นไร้  บริวาร  ก็จากจร
ที่ไหว้วอน  ก็ล้วนหาย  มลายสิ้น

หากเรามี  หัวโขน  ให้ต้องใส่
อย่าเอาใจ  ไปยึดมั่น  ถือเป็นสิน
สักวันหนึ่ง  ก็จากไป  เป็นอาจิณ
ดั่งคำยิน  สมบัติ  ผลัดกันชม

 

[เพลงผ้า]

อันหัวโขน มากมาย มีหลายหน้า
สุดแต่ว่า บทบาท มากแค่ไหน
ฐานันดร ยศศักดิ์ แตกต่างไป
ขึ้นกับใคร ค่อยว่า กันอีกที

แต่สิ่งหนึ่ง ซึ่งเมื่อ ได้สวมแล้ว
จะแตกแนว นอกบท ก็บัดสี
ต้องอยู่ใน ท่วงท่า ที่ดูดี
ประหนึ่งมี ผู้บอก บทละคร

จะโยกซ้าย ย้ายขวา หรือหน้าหลัง
ยังต้องรอ คําสั่ง อันซับซ้อน
อิสระ ละทิ้ง พึงสังวร
กลัวเขาถอน หัวโขน โค่นอํานาจ

น่าสมเพช เดชศักดิ์ ที่มีมา
ด้อยคุณค่า ติดดิน สิ้นสมาส
ยอมให้เขา สวมหัว เพื่อผงาด
รับบทบาท โกงกิน ถิ่นเดียวกัน

[คนรักษ์ถิ่น]

บทบาทที่สวมใส่      ทำอะไรที่ใส่หัว

หลงโขนจนลืมตัว     หน้าที่ตัวพึงกระทำ

ถอนโขนใส่อันใหม่     ลืมไฉนใจถลำ

บทบาทเก่าก็ละทำ    พึงกระทำหน้าที่ตน

จงทำให้ดีสุด    โขนมนุษย์ใส่หลายหน

ศิลธรรมประจำคน    อย่าลืมตนคนใส่โขน

[tna]

หัวโขน.....เมื่อถอดก็สายไป
------------------------
หัวโขนโยนทิ้งไป   แน่ดวงใจ แล้วละหรือ
เก็บไว้ใยเล่าลือ      หากเจ้าถือ คือเป็นจริง

ครั้งหนึ่งเคยล้ำค่า      ทำให้พา ไร้ทุกสิ่ง
เพียงศักดิ์ที่ประวิง     กลับต้องทิ้ง ความเป็นตน

เที่ยววน หายิ่งใหญ่   สูงสุดไกล ไร้แห่งหน
ยิ่งสูง ยิ่งหนาววน      ถมเพลิงล้น  จนใจตน

ชีวิตจึงไร้ค่า             หัวโขนพา ให้สับสน
ชาตินี้จึงอับจน         หลงเวียนวน ศักดินา

เขาไปไกลลิบฟ้า       ไม่หวนมา ให้ห่วงหา
เมื่อครั้งเขานำพา       หัวโขนมา พาระทม

บัดนี้เขาพรากไป       ดวงหทัย สุดตรอมตรม
เมื่อครั้งยังชื่นชม       ร่วมสุสม ไม่นำพา

เมื่อวัน ที่เขาจาก        วันจำพราก จากโรยลา
จึงมีเพียงน้ำตา           หัวโขนหา ไว้ใยกัน

วันนี้ไม่มีแล้ว            เสียงหวานแว่ว แจ้วจำนรรจ์
จะใส่อยู่ใยกัน           หัวโขนมั่น ขวั้นกายา

เมื่อถอดก็สายไป       หนาวเหน็บใน อกอุรา
ไม่มีใครนำพา            เหมือนหนึ่งว่า อยู่เดียวดาย

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

หัวโขนโยนไป....ดั่งสายฝนโปรย
---------------------
หัวโขน โยนไป ใจเหงา
เคยเฝ้า เวียนเว้า เจ้าหนา
เคยรัก ห่วงหวง ดวงตา
เคยว่า เจ้าสด งดงาม

เมื่อครั้ง ยังเป็น เด่นองค์
เสพพงษ์ หัวโขน เด่นขาม
เวียนว่าย คลอเคล้า เงาตาม
ไฟลาม  เผาผลาญ ดวงใจ

เหงาไป แต่ใจ อิ่มเอิบ
กำเริบ ดวงจิต สนิทไหว
ความรัก โลดลิ่ว ปลิวไป
ไสว ดั่งสาย ฝนโปรย

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน


 

[tna]

หัวโขนมิใยวางออก
------------------
เก่งกล้า สามารถ องอาจ ทั่วหล้า
ยิ่งใหญ่ คับฟ้า โอ่อ่า รำพัน
สั่งสอน ทั่วไป อาลัย ใครกัน
ปากกล้า  พาฝัน เสกสรร วจี

คิดว่า โอ่อ่า ตัวข้า เลอเลิศ
คิดว่า ประเสริฐ เลอเลิศ ฉวี
ลองกลับ มาดู กู่ก้อง วจี
เหมาะสม หรือนี่ วจี รำพัน

หัวโขน ยิ่งใหญ่ มิใย วางออก
เอาใส่ หัวบอก คุยโต โอ่ฝัน
ว่าข้า เก่งกล้า สุดจะ จำนรรจ์
รู้ไหม ว่ามัน อนาถ เหลือทน

สังเวช อาลัย หัวใจ รำพัน
คำพูด เสกสรร วจี แห่งหน
คิดดู ให้ดี พาที ของตน
ชั่วช้า มากล้น แค่คน เดินดิน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

หัวโขนโค่นหัก
-----------------------
  หัวโขนถูกโค่นผลัก       สุดจะหัก ห้ามอาลัย
       มิอาจโยนทิ้งไป       แม้นหักหมาย ใคร่ต่อเติม

เพราะเริงเหลิงในหัว       จึงเมามัว ใจฮึกเหิม
   เมื่อครั้งยังร่วมเติม        ยังร่วมเสริมอุปาทาน

      กำหนดกามาพจร        เริงร่ายร่อนในสายธาร
           ตัณหาอุปาทาน       ทะยานอยากเป็นอาจิณ

      หลงในเบญจขันธ์        มนะขวั้นภิรมย์ยิน
             เสพอยู่นิจศีล        มิเว้นสิ้นถิ่นเวียนวน

         ถึงวันที่โค่นหัก         ยังหมายรักหักใจตน
      มิอาจวางหลุดพ้น        กามาวนหนทางใจ

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

หัวโขนเขาวางล่อ
-----------------------
เขาวางไว้ หัวโขน เข้าโจนหา.....งามเลิศฟ้า พรรณนา จะหาไหน
อยู่บนพาน ทองแก้ว แววอำไพ.....เลิศวิไล ล่อไว้ ให้เยือนยิน

เพราะงามองค์ นงลักษณ์ ลักษมันตร์.....งามเฉิดฉัน อ่าองค์ เผ่าพงศ์ศิลป
ก็ให้หลง มัวเมา เป็นอาจินต์.....เสพมิสิ้น หัวโขน กระโจนไป

สู่วิมาน เมืองแมน แสนอำไพ.....เวทีใหญ่ กำหนด บทไฉน
ให้โลดลิ่ว พลิ้วเพลิน จำเริญใจ.....บทไฉไล รักหวาน หว่านฤดี

โลดแล่นไป ใครใคร ต่างหัวร่อ.....บทนี้หน่อ บทตลก โศกหมองศรี
เขากำหนด บทให้ ไม่ใยดี.....ในฤดี ว่าตลก จะโศกใจ

เมื่อถึงวัน บทจบ ลบเรื่องราว.....ตลกหนาว เดียวดาย วายไฉน
ฉากละคร ครั้งหนึ่ง เคยซึ้งใจ.....มิเลือนไหว  คลายลับ กับเวลา

ยังเฝ้าฝัง หยั่งลึก ผนึกจิต.....เพราะหัวโขน ทำพิษ ให้โหยหา
แม้เวลา พาลับ ไม่กลับมา.....ยังโหยหา เฝ้าคิด จิตเมามัว

บทละคร แสนเศร้า เคล้าเงื่อนงำ.....เรื่องขำขัน เล่นไป  ให้ชวนหัว
เล่นอยู่เขา หัวร่อ งอหายตัว.....ยังเมามัว หลงติด สนิทใจ

ถอนออกเถาะ หัวโขน ที่เขาหลอก.....ที่เขาหยอก เพื่อสนุก สุขไฉน
มันไม่จริง ดั่งหวัง ที่ตั้งใจ.....โปรดอย่าได้ ทำร้าย ใจตนเอง

ถอดแล้วคืน เขาไป ใจร้องไห้.....ยังดีกว่า ให้ใคร ได้ข่มเหง
แค่ร้องไห้ หัวใจ ให้ตนเอง.....ก็รักเอง ช้ำเอง จะโทษใคร

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[เพลงผ้า]

                                                                                                           

สวมหัวโขน...กระโจนหา...คว้าอํานาจ
เปล่าประกาศ...กู่ร้อง...จนก้องฟ้า
วางอํานาจ...บาทใหญ่...ไว้ศักดา
อนิจจา...ลืมหรือ...คืออะไร

ที่สําแดง...อิทฤทธิ์...อย่าคิดว่า
ตัวเก่งกล้า...ด้วยกําพืช...พลันหลงไหล
เพียงเขายื่น...หัวคอบ...รอบหัวไง
จึงมีได้...ยศศักดิ์...ที่เลื่อนลอย

อย่าหลงตัว...ทะนงตน...จนลืมสิ้น
ลืมว่าเกิด...จากดิน...ใช่สุดสอย
คลําบนหัว...ตัวดู...ผู้ใดคอย
เรียบเรียงร้อย...บทบาท...อํานาจลวง

หากวันใด...เขาไร้...ซึ่งปราณี
แล้วถอดศักดิ์...ปลดศรี...ที่แหนหวง
ต่อให้สวม...ทศพักตร์...ทั้งทะบวง
ก็พลันล่วง...ลงดิน...คืนถิ่นเดิม

[เพลงผ้า]

จะหัวไหน...ก็หาใช่...เป็นของเรา
เป็นของเขา...ยื่นให้...ใส่หัวโขน
จะยักษี...ยักษา...ลิงทะโมน
ต่างก็โดน...ชักรอก...ฟอกตัวตน

น่าเสียดาย...ต้องไร้...อิสระ
แม้ต้องจะ...เสียชื่อ...หรือจะสน
คอยขับเคลื่อน...เลื่อนไป...คล้ายหุ่นยนต์
ที่ฝึกฝน...จนสั่ง...ได้ดั่งใจ

[tna]

หัวโขนโจนสู่ขวัญ.....ฤดีมั่นในอุรา
สวมใส่ไล้กายา.....ช่างโสภาหาใดเทียม
แหวกว่ายในสายชล.....อันเวียนวนหนทางเตรียม
โลดไปให้วกเวียน.....แห่งเกษียรสมุทรชล

วางออกก็มิได้.....จิตว่างไร้หัวใจตน
สักวันคงหลุดพ้น.....วนเวียนชลหนธารา
ชีวิตจึงมีค่า.....แค่ไขว่หาเริงเวลา
อิสระที่โรยรา.....ที่โหยหาจึงร้าวราญ

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

หัวโขน

ทำดีได้ แต่อย่าเด่น จะเป็นภัย
ไม่มีใคร อยากเห็น เราเด่นเกิน
---------------

สัจธรรม นำกล่าว เขาเล่าอ้าง
เป็นหนทาง เดินอยู่ คู่วิถี
ในสังคม โสมม ถมทวี
เป็นคนดี อยู่ยาก ลำบากกาย

ลำบากจิต คิดเห็น เขาเด่นเกิน
หากปล่อยเพลิน อาจทำ ระกำหมาย
ผลประโยชน์ มากมี อาจวอดวาย
ต้องทำลาย ให้สิ้น ถิ่นกายใจ

ถึงเวลา คนดี จึงเข้าป่า
โจรขี้ข้า ครอบครอง เรืองรองใส
เลือดอาบนอง ท้องทุ้ง คลุ้งกลิ่นไอ
กระดูกไว้ เป็นเถ้า เผ่าพงพันธ์

จาลึกไว้ เป็นเกียรติ แห่งประวัติ
เลิศนิวัตน์ สิ่งหมาย ได้ดั่งฝัน
ร้อยหมื่นแสน เถ้ากระดูก ผูกสัมพันธ์
เพื่อใครกัน เศษคน หนทางใจ

เพียงเพื่อสวม หัวโขน ในพานทอง
อันเรืองรอง รัศมี ที่หวั่นไหว
เป่งประกาย ระยับ เกินกลับใจ
สูญสิ้นไป แสนเห็น แค่เดนคน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

 

[ชีวิตติดปีก]

[tna]

รากเหง้าหัวโขน
-------------
ร้อยหมื่นแสน มากมาย ใจมนุษย์
ยากจะหยุด ยั้งไว้ ในความฝัน
หัวโขนมี รากเหง้า ไม่เท่ากัน
ปัญญาล้ำ เหินห่าง ต่างกันไกล

ไม่รู้สึก สำนึก ในตัวตน
แสดงล้น ให้เห็น เด่นไฉน
เขามองดู โง่เง่า ไม่เข้าใจ
หลงยิ่งใหญ่ ว่าเลิศ ประเสริฐคน

นี่แหละหนา เขาว่า แค่หางอึ่ง
ไม่รู้ซึ้ง ความจริง หยิ่งสับสน
วิสัยทัศน์ น้อยนิด ติดตัวตน
โอ่อวดขน ความโง่ มาโพธนา

เพราะรากเหง้า หัวโขน ที่โจนใส่
มีนายไพร่ ขี้ข้า มากมายหนา
สวมหัวไหน สำนึก ตรึกตรองนา
อย่าไขว่คว้า รากเหง้า ไม่เท่ากัน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

เพื่อใคร...ทำไม
------------------
หัวโขน  โจนทะยาน...ทิพย์วิมาน แดนฉิมพลี
เกลือกกลั้วมั่วโลกีย์...เสพฤดี  วิมานมานแมน

สวมไว้ อย่างองอาจ...หัวโขนสาด กวาดหมื่นแสน
ยิ่งใหญ่ ทุกแว่นแคว้น...ยึดติดแน่น  แสนเกรียงไกร

ถึงวัน ละครจบ...ยังกำหนด กฎไฉน
ยึดมั่น ดั่งฝันไป...เหมือนดั่งหมาย ได้ครอบครอง

มัวหลง พะวงอยู่...หัวโขนคู่ สู่ทั้งผอง
เลือดสาด อาบเนืองนอง...เสียงเรียกร้อง ของผู้ใด

กระดูก เกลื่อนกระจาย...สิ่งใดหมาย ใคร่หวั่นไหว
พลีชีพ เพื่อสิ่งใด...หรือเพื่อใคร ทำไมกัน

หัวโขน ทะยานอยาก...เศษเดนกาก ฝากใจฝัน
เกลื่อนตาย วายชีวัน...เพื่อสร้างสรรค์ วันเรืองรอง

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

หัวโขน...หัวที่สาม
-------------
เมื่อมีหนึ่ง มีสอง ทำนองความ
คอยติดตาม เป็นคู่ ชู้สู่สม
เมื่อมีสอง มีสาม คร้ามระทม
เป็นยาขม บ่อนไส้ ไปทุกที

ส่วนสี่ห้า มีหมาย ไม่นำพา
หนึ่งสองสาม นั้นหนา  โอ่อ่าศรี
ปรากฏอยู่ ทั่วแคว้น แดนธานี
สามนั้นมี กำหนด เป็นกฎเกณฑ์

มีสองอยู่ หมู่ยาก มากให้เห็น
เพราะประเด็น มีสอง ต้องมีสาม
สามอยู่ไหน ซ่อนไว้ ไม่เห็นตาม
สองกลุ่มนาม ถามหา มานานเนา

สองมือรบ ตบยื้อ ขื่อคาคาน
ที่ถักคว้าน หว่านสาย สะพายเขา
ให้โลดลิ่ว ปลิวไป คล้ายดั่งเงา
เป็นโคเขลา เง่าราก กากเดนพลาน

มือที่สาม ความหมาย คล้ายหัวโขน
ดั่งขุนโจร คอยท่า ฆ่าประหาร
กับเศษเดน ต่ำฉาว ที่ร้าวราญ
ที่มัวผลาญ ชิงเด่น เข่นฆ่ากัน

เหมือนยืนดู  ทะเลาะ เขาเบาะแว้ง
แล้วคอยแยง ให้รั่ว ทั่วทั้งแผง
ทั้งสองฟาก ฝั่งไว้ ให้ระแวง
แล้วแอบแฝง มีดซ้ำ ให้หนำใจ

เป็นตาอยู่ หยิบกิน ชิ้นปลามัน
ทุกคืนวัน หลอกใช้ ให้หลงใหล
ใครพินาศ ย่อยยับ ไม่เป็นไร
ขอให้ใส่ หัวโขน โจนเวที

ที่วางอยู่ พานทอง นองด้วยเลือด
ประชาเชือด กรีดให้ ไปทุกที่
ช่างอ่าองค์ โสภา สุดพาที
ทุกย่างที่ เหยียบทั่ว บนหัวคน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

 เพื่อใคร...ทำไม
---------------------
หัวโขนแสนโสภา......ส่งกลิ่นพาน่าเศร้าใจ
เหล้าเก่าในแก้วใหม่......น้ำเน่าในสายธารา

เริงร่าเข้าจดจ้อง.......หวังครอบครองศักดินา
เก่งกล้าเชิงวาจา......ไร้ปัญญาน่าอับอาย

เลือดอาบปฐพี.......ในฤดียังขวนขวาย
โป้ปดคดมิวาย......มิละอายหมายกระทำ

บ้านเมืองวิบัติหาย........ยังขวนขวายหมายครอบงำ
ประชาร้าวระกำ.......สิ่งที่ทำ-ทำเพื่อใคร

นี่หรือคือนาวา.......รัฐประชานาวาไทย
ใกล้ล่มจมลับไป.......โอ้ดวงใจไทยประชา

สยามสิ้นแล้วหรือไร........ประชาไทยจึงเข่นฆ่า
เลือดนองท้องธารา........ใครเล่าหนาฆ่าเพื่อใคร

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน