ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[เพลงผ้า]

แล้วเหาะเหิร เดินหาว อีกคราวหนึ่ง
หลังถูกตรึง ด้วยบ่วง ห่วงยักษา
นาคโชค โกรธแค้น แน่นอุรา
เมื่อเพลงผ้า ผ่านพ้น จากมนต์ดํา

หนุ่มน้อยที มีคุณ มาอุ้มเรา
ทะยานเข้า โอบร่าง อย่างเลิศลํ้า
เราซึ้งใจ ใคร่จัก ขอจดจํา
พร้อมจะยํ่า กําหลาบ ช่วยปราบมาร

ชิชะมาร วารี อยู่ที่ไหน
เหวี่ยงเราไป วันนั้น อย่าฝันหวาน
คิดถวาย กายเรา เฝ้าจอมมาร
ช่างอาจหาญ กําแหง แข่งเทวัญ

ในก่อนกาล มารรักษ์ จักมอดม้วย
นั้นก็ด้วย นพเก้า พราวสีสัน
ที่สําแดง เดชา เข้าฝ่าฟัน
จนถึงวัน วอดวาย ตายอีกที

มาแล้วหรือ ยอดชาย สหายมาร
เคยรุกราน ครานั้น พลันหลบหนี
โอกาศเหมาะ เคราะห์หาม ตามบัญชี
เป็นวันดี ขอเรา ล้างเผ่าพันธ์

จึงล่อแก้ว แววไว ด้วยใจนึก
เข้าทําศึก เผาผลาญ มารสวรรค์
ทั้งวารี ยอดชาย มลายพลัน
ด้วยอัศจรรย์ นพเก้า แก้วมณี

[กวีพเนจร]

เห็นแสงแก้ว แวววาว ยามสาดแสง
อิทธิฤทธิ์ สำแดง แรงเหลือที่
มารน้อยใหญ่ พลันดับสูญ ด้วยอิทธี
ของเทพนี้ ช่างน่า อัศจรรย์ใจ

เห็นมารใหญ่ มารน้อย คอยถูกเผา
เป็นไงเล่า อิทธิฤทธิ์ ปลิดชีพได้
ไม่ว่าเจ้า จะหลบอยู่ ที่หนใด
แสงนี้ไซร้ สาดส่องถึง จึงมรณา

เทพเพลงผ้า ครานั้น เคยทำศึก
อึกกะทึก คึกโครม ทั่วชั้นฟ้า
วีรกรรม สตรีเทพ แดนเทวา
มันช่างน่า นับถือ จอมเทวี

เอ๊ะๆๆ รู้สึก เหมือนไรไหม้
มองลงไป ที่แขน ของข้านี้
เอาแล้วซี โดนแสง แรงฤทธี
แขนผมมี รอยไหม้ เพราะครึ่งมาร

แล้วจึงสร้าง กำแพง หลับสีสัน
สร้างโล่กัน รัศมี ปาฏิหาริย์
เหล่าอสูร เหล่าน้อย ที่พบพาน
โดนประหาร แดดิ้น สิ้นชีวา

แล้วจึงเร่ง เดินหน้า เร่งเต็มที่
ดาบฟ้ามี ความกระหาย ใคร่เข่นฆ่า
จึงร่วมรบ คู่สตรี จอมเทวา
หมายมุ่งหน้า สู่บาดาล ช่วยกัลยา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ยอดชาย]

นพเก้า แก้วมณี สาดแสงส่อง
มารร่ำร้อง โอดโอย ไปทุกที่
สูญสลาย ไปมาก ด้วยฤทธิ์ธี
แก้วมณี ส่องแสง อัศจรรย์

วังบาดาล มีกำแพง น้ำล้อมรอบ
คล้ายเป็นกรอบ กันแสง ให้เหหัน
แสงมณี มิอาจส่อง เร้าโรมรัน
มารที่อยู่ ในนั้น ไม่เป็นไร

มารยอดชาย ยังคง เก็บตัวอยู่
ยังซุ่มดู เก็บงำ ความเคลื่อนไหว
รอเวลา จะก้าว จากวังไป
เพื่อเอาชัย ชนะกลับ คืนสู่วัง

อีกไม่นาน พวกมนุษย์ จงเตรียมตัว
ความหมองมัว ล่มจม และสิ้นหวัง
จะถาโถม สู่โลก ด้วยพลัง
ยากหยุดยั้ง จากพลัง เจ้าจอมมาร

[กวีพเนจร]

ร้อนเหลือเกิน โอ้ยๆ ร้อนเหลือที่
แก้วมณี นพเก้า ช่างแสบสัน
เกราะจะไหม้ หมดแล้ว ที่ป้องกัน
คงจะวาย ชีวัน ก่อนมารา

มองลงไป ที่บาดาล มารธานี
แสงแก้วนี้ มิอาจผ่าน น้ำกันท่า
แสงหักเห เปลี่ยนมุม เมื่อถึงครา
กระทบผ้า ผืนน้ำ เปลี่ยนทิศไป

คงต้องช่วย แล้วสิเรา เจ้าลูกครึ่ง
ฟันเพียงหนึ่ง ให้น้ำแยก แหกทางได้
แม้ว่าวัง ของเหล่ามาร จะห่างไกล
เพียงเปิดทาง แสงให้ ส่องธานี

ว่าแล้วพลาง หยิบดาบ ตวัดแกว่ง
จงสำแดง ปาฏิหาริย์ กาญกล้านี้
ตวัดดาบ ส่งพลัง ผ่านที
ให้วารี เปิดทาง แสงส่องมาร

แล้วก็มุ่ง พุ่งตรง กับแสงแก้ว
ไหม้หมดแล้ว โล่ห์ข้า ที่อาจหาญ
ต้องรีบไป ก่อนจะม้วย เมื่อถึงกาล
เพื่อพบพาน หน้าเจ้า นะแก้วตา

อยู่กลางแสง นำทาง เป็นวิถี
ให้ข้านี้ มาถึง วังตรงหน้า
มาแล้วนะ มารยอดชาย ผู้บัญชา
ข้ามาฆ่า เจ้าให้ม้วย แล้วรีบไป

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

มาถึงวัง บาดาน สะท้านจิต
อิทธิฤทธิ์ กว่าครึ่ง พึงลดหาย
รัศมี แสนร้อน ทอนร่างกาย
เราต้องคลาย ร่างไหม้ๆ ให้สิ้นไป

แล้วกำหนด จิตหมาย กายดำๆ
ที่ถลำ โดนแสง มณีไว้
แล้วเพิ่งจิต พินิจ พิษสิ้นไป
ก็คืนได้ เหมือนก่อนเก่า เรารู้ดี

จึงลืมตา มองดู อู้...วังมาร
อลังการ งานสร้าง เหมือนกันนี่
คงจะสร้าง มานาน หลายร้อยปี
ก็ดูซี ขี้ตะไคร่ เกาะแล้วนา

แล้วทำไม เมืองบาดาล พานเงียบเหงา
หรือว่าเรา มาผิดทาง หรือไงหว่า
เดินสำรวจ ตั้งนาน วังมารา
ไม่เห็นมี แม้ว่าหมา สักตัวเดียว

เดินสำรวจ ต่อไป ให้เรื่อยๆ
เดินเฉื่อยๆ ช้าๆ เหมือนเดินเที่ยว
เพราะต้องคอย ระวัง มารปราดเปรียว
เดี๋ยวโดนเคี้ยว เป็นภักษา ในธานี

อยู่ในหนอ ยอดรัก เจ้าอยู่ไหน
อยู่หนใด กันเล่า รักของพี่
ซ่อนไว้ไหน กันนะ มารวารี
วังเจ้านี้ โคตรใหญ่ หาไม่เจอ

หมดกำลัง เดินร่วม จะตามหา
มารดินหญ้า ก็โผล่มา ตอนที่เผลอ
อีกทั้งมาร ยอดชาย ด้วยนะเออ
มาด้วยเหรอ ทั้งสองคน คิดถึงจัง

แล้วคว้าดาบ จอมฟ้า พุ่งเต็มที่
หมายว่ามี บาดแผล ด้วยความคลั่ง
โจนทะยาน พุ่งเข้า เต็มพลัง
เจ้าอย่าหวัง จะได้พ้น การฆ่าฟัน

ตวัดดาบ โดนร่าง มารทั้งสอง
มารไม่ร้อง แปลกแท้ มือข้าสั่น
มารสองกลาย เป็นน้ำ ช่างงงงัน
น้ำไรกัน แข็งโคตร โอ๊ยปวดมือ

แล้วจึงใช้ พลัง แห่งเผ่ามาร
ที่เผาผลาญ อัคคี ไม่ให้เหลือ
ไฟไหม้ไฟ มารฆ่ามาร ข่าวระบือ
เพราะข้าคือ คนสามเผ่า มารเทวา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

อันแก้วเก้า มณี ที่สาดแสง
หยุดสําแดง ฤทธิ์ฤา ปาฎิหาริย์
มิอาจเข้า ทําลาย ฝ่ายจอมมาร
ด้วยประการ เช่นใด ให้รู้ที

จึงเวียนวน  บนหลัง มยุเรศ
อยู่เหนือเขต บาดาล มารผู้นี้
คอยคุ้มครอง ป้องกัน แก่หนุ่มที
ปราบนาคี น้อยใหญ่ ให้สิ้นลง

มารยอดชาย หายหน้า มิมาสู้
คงด้วยรู้ กําลัง ที่ลุ่มหลง
ถึงคราวผ่อน อ่อนแรง  มิยืนยง
เช่นนั้นจง จํานนท์ ทนรับกรรม

ทั้งนาคี นาคา น่าอนาถ
ตายเกลื่อนกลาด ครุฑา พาอิ่มหนํา
เป็นคู่แค้น ข้ามชาติ ประกาศคํา
ฝ่ายเพลี่ยงพลํ้า คือนาคี ทุกทีไป

[กวีพเนจร]

เห็นนางฟ้า เพลงผ้า เก็บแสงรัตน์
ครุฑากัด นาคา สิ้นแล้วนี่
และตอนนี้ ข้าก็อยู่ วังมารวารี
แต่ไม่เห็น แม้ผี มาสักครา

บริเวณ อาเขต วังแสนใหญ่
อยู่ตรงไหน หนอยอดรัก ใจของข้า
ส่งเสียงหน่อย ได้ไหม ดวงชีวา
พี่จะหา เจ้าจนพบ จึงกลับไป

วังแสนใหญ่ ห้องก็มาก ประกาศศักดิ์
โอ้ที่รัก พี่มาหา เจ้ารู้ไหม
เจ้าอยู่นี่ หรือว่า อยู่หนใด
พี่จะได้ ไปช่วย นวลอนงค์

ประกาศก้อง ร้องดัง ทั่วธานี
ออกมาซี เหล่ามาร ข้ามาตามประสงค์
ข้าหรือเจ้า ที่จะอยู่ คู่ยืนยง
พวกเจ้าจง ออกมา ซะดีๆ

ตวัดดาบ ฝ่าเสียง อันเงียบขรึม
ลมกระหึ่ม พัดผ่า ฝ่าข้านี้
เป็นวังร้าง หรือว่ามาร นั้นยังมี
ดาบข้าที่ เทพศัตรา จะฆ่าฟัน

ทันใดนั้น เหล่าอสูร ที่อารักษ์
คอยปกปัก วังมาร มานานนั้น
ก็ปรากฏ รูปกาย ออกมาพลัน
เพื่อจะดับ ชีวัน เจ้าหนุ่มที

จอมอสูร มีฤทธิ์ สุดหยั่งลึก
ข้าไม่นึก จะได้เจอ เจ้าวันนี้
คงจะเหงา สินะ หลายร้อยปี
เพิ่งจะมี อิสระ เพราะข้ามา

เข้ามาเลย สี่อสูร วังบาดาล
ถ้าอาจหาญ ก็เร่งเข้า อย่ามัวช้า
มีอะไร แค่ไหน ก็ใส่มา
เพราะว่าข้า ไม่เคยกลัว ไม่ว่าใคร

แล้วก็เร่ง พลัง ขึ้นอีกครั้ง
จะไม่ยั้ง ไมตรี ให้เจ้าได้
เพราะข้านี้ มีธุระ จะรีบไป
คงจะใช้ พลัง หมดที่มี

เกราะสีดำ แกมทอง ส่องสะกาว
วับแวววาว แสงทอง รัศมี
พร้อมทั้งดาบ เทพมาร ประหารชีวี
และข้านี้ ก็พร้อมรบ จงเร่งมา

นัยย์ตาแดง ดั่งเพลิง คอยแผดเผา
หมายจะเอา ชีวิต ทั่วทิศา
แม้จะเป็น เจ้าอสูร วังนาคา
อย่าหมายว่า เจ้าจะรอด จากฝ่ามือ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ยอดชาย]

เจ้าหนุ่มน้อย หน้ามน คนชื่อที
บังอาจมา ท้าต่อยตี ข้าเชียวหรือ
คงคิดว่า ข้านั้น ไร้ฝีมือ
จึงได้เที่ยว ค้นรื้อ ทั้งบาดาล

มาฆ่าฟัน พวกข้า ทั้งน้อยใหญ่
ตวัดดาบ แกว่งไกว มหาศาล
ลำพองใจ ดาบนี้ เมื่อก่อนกาล
ตวัดสิ้น อันธพาล มลายไป

มารยอดชาย อยู่ระหว่าง เข้าพิธี
เรียกวารี ทั่วสมุทร คลื่นลูกใหญ่
ให้ถ่าโถม เข้าสู่ โลกกว้างไกล
หวังเพียงให้ มนุษย์ ต้องดับกัน

เจ้าทีเอ๋ย ไม่นาน เจ้าจะรู้
คนที่เจ้า เคียงคู่ จะดับขันธ์
จะม้วยมอด มรณา สิ้นชีวัน
หากเจ้านั้น ไม่ยอม ก้าวออกมา

ข้าจะให้ เวลา หนึ่งราตรี
ให้เจ้านี้ คืนกลับสู่ เวหา
จงก้าวออก จากวัง บาดาลมา
ถ้าชักช้า นางของเจ้า จะสิ้นใจ

 

[ยอดชาย]

หันขึ้นมอง จึงพบ เห็นนางฟ้า
นามเพลงผ้า อารักขา เจ้าหนุ่มน้อย
อยู่บนหลัง มยุเรศ ที่ล่องลอย
จึงค่อยค่อย ง้างธนู เพื่อยิงไป

บันดาลให้ น้ำในมือ เป็นน้ำแข็ง
บารมี ส่งแรง อันยิ่งใหญ่
หากผู้ใด ถูกธนู ที่ยิงไป
เทพมารนั้น ต้องสิ้นใจ วายชีวา

จึงได้เล็ง คันธนู ไปเบื้องบน
หมายปี้ป่น นางฟ้า นามเพลงผ้า
เพลงผ้านั้น ไม่ทัน จะหันมา
ถูกธนู กลางอุรา ตกลงไป

นภานั้น มยุเรศ ยังลอยอยู่
แต่ไม่รู้ นางฟ้า อยู่หนไหน
ทำได้เพียง ล่องลอย เวียนวนไป
ทำอย่างไร นางฟ้า ไม่หวนคืน

[เพลงผ้า]

ลอยละลิ้ว ร่างร่วง ห้วงกลางหาว
เลือดเทพสาว ไหลหลั่ง หลังต้องศร
จึงตั้งจิต คิดถึง สุบรรจร
จักม้วยมอญ มรณา จงมารับ

ในบัดดล ทันใด ใกล้ถึงดิน
สุบรรบิน โฉบร่าง นางหายลับ
ทะยานสู่ แดนฟ้า พาคืนกลับ
ยังมิดับ แดดิ้น สิ้นชีวี

อุ้มนางลง ตรงแท่น รําแพนทอง
นํ้าตานอง ปักษา หันหน้าหนี
ให้คลั่งแค้น ยอดชาย ได้เห็นดี
รอภูมี อัมริณทร์ คืนถิ่นมา

[กวีพเนจร]

อยู่วังมาร มิได้รู้ ถึงเหตุการณ์
เรื่องใดผ่าน หารับรู้ ถึงข้าไม่
ได้ยินคำ มารยอดชาย ประกาศไป
ถ้าอยากให้ คนรักตาย ก็เข้ามา

เสียงประกาศ ดังก้อง ป้องธานี
เจ้ามารนี้ กล้าเอาสาว ข้าบังหน้า
จะให้ข้า หนีออกไป ก่อนสักครา
บินขึ้นฟ้า ทันใด และทันที

ระหว่างเหาะ อะไร มากระทบ
มาประสบ บนหน้า ของข้านี้
มองขึ้นไป นั่นโลหิต เทพเทวี
เหตุไรนี่ มันเกิด แล้วผ่านไป

เห็นยูงทอง ของเทวี นามเพลงผ้า
บินกลับฟ้า น้ำตา เจ้าร่ำไห้
มีอะไร เกิดขึ้น ช่างหนักใจ
มีเหตุไร เกิดกับ จอมเทวี

แล้วประกาศ บอกยอดชาย ให้รู้รับ
อย่าคืนกลับ วาจา ประกาศนี้
ถ้าข้าออก จากบาดาล มารธานี้
เจ้าโสภี เจ้าจะ ไว้ชีวา

งั้นข้าจะ ออกมา จากบาดาล
รอถึงกาล ก่อนเถอะ มารชั่วช้า
รอข้าก่อน เดี๋ยวข้า จะกลับมา
ขอขึ้นไป แดนเทวา ฟ้าแสนไกล

แล้วทะยาน สู่สรวง แดนสวรรค์
เมืองฟ้านั้น แสนงาม น่าหลงไหล
นี่น่ะหรือ ที่เคยมี สงครามใจ
ครั้งก่อนไง ครั้งรุ่นปู่ หลายร้อยปี

ข้ามาถึง ประตู ทางสวรรค์
เทพอารักษ์ คอยกั้น ทางข้านี้
"เจ้าเป็นใคร กันนะ บอกข้าที
ก่อนเจ้าที่ จะเข้าไป สู่แดนใน"

เทพสวรรค์ กล่าวขาน ส่งภาษา
ด้วยวาจา อ่อนโน้ม น่าหลงไหล
ข้าชื่อที เป็นมนุษย์ จากแดนไกล
แต่คงไว้ อีกสายเลือด เทพและมาร

เทพทหาร ได้ยิน ยังสะดุ้ง
ก็หมายมุ่ง คิดฆ่า เข้าประหาร
มันเป็นลูก เจ้าโรมีโอ จอมอหังการ
อย่าให้ผ่าน ประตูสู่ แดนเทวา

จงหยุดก่อน ท่านเทพ อย่าระแวง
ข้ามานี่ มิได้แฝง ความชั่วช้า
ถึงจะสู้ ท่านคงไม่ มีเวลา
ดาบของข้า คงผ่าร่าง อย่างว่องไว

งั้นขอถาม อะไร สักวจี
ยูงทองนี้ ที่ผ่าน จะไปไหน
แล้วเทวี เพลงผ้า เป็นอะไร
เหตุไฉน จึงรีบ กลับวิมาน

เทพอารักษ์ บอกข่าว น่าใจหาย
เทพเพลงผ้า เกือบตาย สิ้นสังขาร
ที่แท้เลือด ของนาง ที่พบพาน
งั้นขอผ่าน ไปเยี่ยมนาง ขอสักครา

ข้าจะไป สู่วิมาน องค์อัมรินทร์
อยู่ในถิ่น ดาวดึงส์ จอมทัพฟ้า
ข้าจะไป เยี่ยมนาง ก่อนเวลา
จอมเทวา ย้อนกลับ คืนสู่แดน

เอาไว้อ่านกันต่อว่าเทพทหารจะให้ผ่านเข้าไปสู่วิมานของอัมรินทร์หรือไม่ จะเกิดเหตุไรขึ้นโปรดติดตามต่อนะคร้าบ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

ฝ่ายสองเทพ รักษา เฝ้าทวาร
ยังยืนกราน ไม่ให้ผ่าน อยู่อย่างนี้
เริ่มโมโห แล้วนะ อย่าให้มี
อย่าขวางที ดีกว่า จงเปิดทาง

ฝ่ายเจ้าเทพ จอมหยิ่ง ยิ่งทรนง
หมายว่าคง ชนะ ที่เข้าขวาง
ไม่คิดยอม ลดละ และปล่อยวาง
ยังมากาง ดาบอ้า คร่าชีวี

ชักจะทน ไม่ไหว แล้วนะโว้ย
เทพกวนโอ้ย วอนตาย อยู่ที่นี่
งั้นเข้ามา เลยดีกว่า อย่ารอรี
มาต่อตี ให้รู้แพ้ ชนะไป

เพราะข้ายอม เจ้าหรอก จึงไม่กล้า
ไม่คิดหา เรื่องราว ให้มันใหญ่
แต่เจ้าเทพ สองนี้ ปากกล้าไว
คิดจะใช้ กำลัง เข้าเข่นฆ่า

เจ้าหนุ่มที เร่งพลัง สุดประมาณ
ความอาจหาญ สะเทือน ทั่วแดนฟ้า
วิมานน้อย วิมานใหญ่ สั่นระอา
ประหนึ่งว่า จะพัง ครรลาลัยย์

แสงระยิบ ระยับ จากเกราะมาร
รัศมี มิปาน เทพมีได้
ตาดั่งเพลิง เผาผลาญ ให้สิ้นไป
แล้วหมายให้ สองเทพสิ้น ดิ้นชีวี

ตวัดดาบ ทีเดียว ดาบเทพหัก
ถีบกระอัก ที่ยอดอก ลงตรงที่
เงื้อดาบเทพ กะจะฆ่า ในทันที
แต่วจี ดังก้อง ร้องห้ามมา

"จงหยุดซะ อย่าให้เป็น เช่นปู่เจ้า
ที่มัวเมา กิเลส เสน่หา
บุกสวรรค์ มาตามรัก จอมกัลยา
แล้วนี่ข้า จะเปิดศึก อีกทำไม"

เสียงดังก้อง กังวาน เจ้าองค์อินทร์
ดังทั่วถิ่น แดนฟ้า อันกว้างใหญ่
ข้าจะหยุด การประหาร ปล่อยเจ้าไป
แล้วทีหลัง อย่ามาใหญ่ ต่อหน้าที

คารวะ จอมเทวา ผู้องอาจ
ผู้เก่งกาจ เป็นจอมทัพ ในแดนนี้
ขอให้ข้า ไปหานาง จอมเทวี
นางเป็นพี่ ที่คอยช่วย ทำสงคราม

นางถูกศร มารยอดชาย แทบอาสัญ
รีบเร็วพลัน องค์อินทร์ ผู้เกรงขาม
จงล่วงหน้า ไปก่อน ข้าเร่งตาม
อย่าคอยถาม ว่ามันเกิด ด้วยเหตุไร

อัมรินทร์ ฟังวาจา มารเทวา
เจ้าเพลงผ้า จอมเทวี เป็นไฉน
แล้วตอนนี้ เล่านาง เป็นอย่างไร
จงเร่งไป สารถี อย่ารอรี

ถึงวิมาน แสนงาม กลางสวนโมกข์
พฤกษ์อโศก สูงงาม ในแดนนี้
เหล่าทวยเทพ นางสวรรค์ ล้วนมากมี
ล้อมวิมาน จอมเทวี ที่ต้องภัย

ฝ่ายองค์อินทร์ ตรวจอาการ ต้องส่ายหัว
ล้วนมืดมัว ทางความคิด ช่วยได้ไม่
ฤทธิ์แห่งศร ช่างร้ายแรง ต้องทำใจ
คงต้องให้ จอมเทวี นี้วายปราน

หยุดซะเถอะ จอมเทวา อย่าเพิ่งกล่าว
ไม่ถึงคราว หรอกหนา อย่ากล่าวขาน
ข้าจะช่วย นางเอง ก่อนถึงกาล
อย่าประมาณ ว่าจะช่วย นางไม่ได้

ข้าจะใช้ พลัง มารเทวา
ช่วยรักษา ยื้อชีวิต นางเอาไว้
แล้วจะเร่ง ไปหา สมุนไพร
จะไม่ให้ นางดับดิ้น สิ้นชีวี

ข้าจะไป สู่แดนทิพย์ สุดสวรรค์
เทพเทวัญ ที่นั่น ล้วนราศี
มีได้มี มลทิน เป็นราคี
พวกเขามี สมุนไพร ผลทันตา

แล้วจึงเหาะ มุ่งไป ในแดนทิพย์
แม้ไกลลิบ ยากมี แก่การหา
เราจะต้อง ช่วยนาง ก่อนเวลา
เทพเพลงผ้า จอมเทวี  เจ้าองค์อินทร์

ฝ่ายเจ้ามาร ยอดชาย บูชาเวทย์
ให้อาเพศ ครั้งใหญ่ ให้เกิดสิ้น
เข้าทำลาย หมู่มนุษย์ ในแดนดิน
ล้างชีวิน หมู่มนุษย์ สุดเวทนา

แล้วมาอ่านต่อว่าหนุ่มน้อยมารเทวา จะไปหายาสมุนไพรได้หรือไม่ มารยอดชายจะทำอย่างไรต่อไป ตอนหน้า

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ยอดชาย]

มารยอดชาย ทำพิธี บูชาน้ำ
เช้าจนค่ำ พิธีกรรม ได้เสร็จสิ้น
คลื่นก่อเกิด จะถ่าโถม สู่ผืนดิน
มนุษย์นั้น คงดับสิ้น ดิ้นชีวา

อมรินทร์ มิอาจ จะช่วยได้
คงทำได้ เห็นเคราห์กรรม ที่เบื้องหน้า
มนุษย์นั้น มีกรรม แต่ก่อนมา
ยากจะหา วิธี แก้บาปกรรม

อมรินทร์ ทรงตรัส ให้โลกรู้
มวลมนุษย์ จะอยู่ได้ หรือไม่นั้น
ก็สุดแท้ แล้วแต่ ซึ่งบุญกรรม
มนุษย์นั้น ต้องทำ ใจเอาเอง

[ยอดชาย]

ณ บัดนี้น แสงอาทิตย์ ได้ดับลง
จันทร์กระจ่าง อัสดง ได้ส่องแสง
เป็นจันทร์เพ็ญ เต็มดวง ที่ร้อนแรง
คล้ายแสดง ให้โลกรู้ ความมืดมน

กลางวันหาย มีแต่ เพียงราตรี
ทั่วไพรี มนุษย์นั้น ช่างสับสน
หมู่เหล่ามาร วารีเคลื่อน กำลังคน
หมายปี้ป่น โลกมนุษย์ ให้แหลกลาญ

เจ้ากึ่งมาร กึ่งเทพ นั้นไม่อยู่
แล้วใครละ จะมาสู้ คิดอาจหาญ
หากมันมา เจอจันทร์เพ็ญ จากหมู่มาร
คงพบพาล กลับกลาย เป็นหมาไป

หากจะดับ คืนเพ็ญ ที่เป็นอยู่
ต้องต่อสู้ ประหาร ข้าให้ได้
มารยอดชาย หัวเราะ ก้องออกไป
ต่อนี้ไป มารวารี จะครองเมือง ฮ่าฮ่าฮ่า

[กวีพเนจร]

มาถึงแดน สุดทาง ห่างสวรรค์
ช่างเงียบงัน ไร้เทพ หรือหมู่ผี
มีใครอยู่ แถวนี้ หรือไม่มี
บอกข้าที ข้ามาหา เทพสมุนไพร

แล้วก็พลัน จากที่โล่ง เปลี่ยนเป็นแดน
ช่างงามแสน งามเลิศ กว่าแห่งไหน
หอมอบอวล ด้วยหมู่ยา มากเกินไป
แล้วเป็นใคร กันหนอ บอกข้าที

"เจ้าสินะ มารเทวา ที่เขากล่าว
สืบเรื่องราว ครั้งปู่เจ้า มาตอนนี้
สามสายเลือด หมุนเวียน เปลี่ยนท่าที
เจ้าอยู่นี่ จงเป็นเทพ จะดีกว่า

เพื่อที่ว่า ยาของข้า จะดูดซับ
มันจะรับ กลิ่นไอเทพ จากตัวข้า
หากมีมาร มันจะหาย ไปลับตา
และฤทธิ์ยา จะสลาย ในบัดดล"

ได้ยินเสียง สำเนียง เทพโอสถ
ทีจึงลด เหลือแค่เทพ แห่งสิงหล
เหลือเป็นร่าง หนุ่มน้อย ชายหน้ามน
ที่ยินยล เพียงร่างเทพ สุดสง่า

แล้วบัดนั้น เทพโอสถ จึงปรากฎ
ช่างงามงด อาภรณ์ ขาวเกสา
เป็นชายแก่ สูงอายุ ดูชรา
เพียงแต่ว่า ท่านแข็งแรง กว่าผู้ใด

"ข้ารู้ว่า เจ้ามา เพราะมีเหตุ
มีอาเพศ เกิดขึ้น เจ้ารู้ไหม
หมู่มนุษย์ โดนพระเวทย์ ล้มตายไป
ยอดชายไซร้ บดบัง แสงสุริยา

หากว่าเจ้า กลับไป ในตอนนี้
ร่างเจ้าที่ ทรงพลัง กลับเป็นหมา
เจ้าเอานี่ เม็ดโอสถ หลบจันทรา
เพียงแต่ว่า มันจำกัด ใช้ไม่นาน

แล้วก้อนี่ ยาช่วย เทพเทวี
ยาตัวนี้ จะช่วย ต่อสังขาร
นางจะอยู่ คู่องค์อินทร์ ตลอดกาล
จะพบพาน ความสุข ตลอดไป

เพียงแต่ว่า เมื่อนาง ออกแดนเทพ
เมื่อได้เสพ กลิ่นมนุษย์ ที่อยู่ใกล้
ฤทธิ์ของนาง จะหมด และหายไป
เหมือนนางไซร้ เป็นมนุษย์ อาจสิ้นชีวี"

ได้ยินคำ บอกเล่า แถลงไข
ไม่เป็นไร เพียงนางรอด พอแล้วนี่
เรื่องที่เหลือ ข้าจะบอก เทพสามี
ของนางนี้ ให้ได้รู้ ดูแลกัน

แล้วจึงลา เทพโอสถ กลับวิมาน
เพียงแค่ผ่าน พ้นทวาร อย่างกับฝัน
ข้ามาถึง ถิ่นองค์อินทร์ เมื่อไหร่กัน
เอ้านี่ท่าน ป้อนยา จอมเทวี

แล้วก็บอก นางว่า อย่าไปไหน
จงอยู่ใน วิมาน สวรรค์นี้
หากนางออก จากแดน หมดฤทธี
ตัวนางมี ชีวิต อาจสิ้นไป

ข้าจะไป แล้วนะ ท่านจอมเทพ
เจ้ามารเสพ สังเวย ด้วยภัยใหญ่
มีมนุษย์ มากมาย ต้องตายไป
ข้าจะให้ มันได้ตาย ลงสักที

ก่อนจะไป เหลือบเห็น ธิดาน้อย
ที่เฝ้าคอย มองดู ตัวข้านี้
เจ้าเป็นใคร กันนะ เทพโสภี
หรือว่านี่ คือธิดา องค์อัมรา

เพราะตอนนี้ ข้าเป็น เทพบุตร
บริสุทธิ์ อาภรณ์ ชวนเสน่หา
งามกว่าใคร ในภพ ของเทวา
ขอดูหน้า เจ้าหน่อย นะคนดี

นี่น่ะหรือ ธิดา จอมเทวี
ช่างโสภี งามนัก กว่าใครนี้
จำพี่ได้ ไหมเหล่า ชื่อว่า"ที"
โอกาสมี เราคง ได้พบเจอ

พี่ขอลา ไปก่อน นะธิดา
หากวันหน้า พี่มาหา เพราะใจเพ้อ
คงได้เป็น ลูกเขย หรือเพ้อเจ้อ
องค์ท้าวเธอ อัมรินทร์ เข้าสักที

แล้วทะยาน มั่นมุ่ง พุ่งลงโลก
ช่างเศร้าโศก เสียจริง นะที่นี่
เกิดเพศภัย จากเจ้า มารวารี
ด้วยมือนี้ ของยอดชาย ที่ทำไว้

เมื่อมาถึง แดนโลก ฤทธิ์ก็หมด
ร่างก็หด เป็นหมา เป็นไปได้
แล้วทำไม จันทร์เพ็ญ ส่องอำไพ
ใครทำไว้ ช่างช้ำนัก หนักอุรา

เป็นหมาน้อย ตัวกระจ้อย ให้น้อยฤทธิ์
ไม่มีสิทธิ์ ตั้งตัว รู้ก่อนหน้า
ดาบก็หล่น ยาก็ตก ร่วงหล่นมา
เหลือเพียงข้า ตัวเปล่า สู่นที

เจ้าเพื่อนรัก อยู่ไหน กลับมาหา
จงย้อนมา หาข้า ที่อยู่นี่
ได้ยินไหม เจ้าเพื่อนยาก อย่ารอรี
ก่อนมารนี้ จะเห็น ข้ากลับมา

ดาบสวรรค์ ได้รู้ กระแสจิต
จึงตามติด ย้อนกลับ เข้ามาหา
หมาทีน้อย คาบไว้ อีกสักครา
เจ้าอย่าว่า ข้านะ สหายใจ

ขอให้เจ้า กำบัง ร่างข้าหน่อย
เพราะมารคอย จ้องเล่นงาน อย่าสงสัย
และต้องเร่ง หายา สมุนไพร
เพื่อจะให้ ข้ากลับร่าง มารเทวา

ได้แสงจันทร์ อันมืดมิด สนิทแสง
ดาบสำแดง อิทธิ ปิดกายข้า
อยู่ไหนหนอ เจ้าโอสถ ที่เป็นยา
ข้าจะหา เจ้าเจอ ที่ไหนกัน

ข้าเห็นแล้ว เพื่อนยาก อยู่ตรงหน้า
ติดสาขา ต้นไม้ อยู่ตรงนั้น
จงรีบไป อย่าได้ช้า มารรู้ทัน
จะอาสัญ ก่อนจะช่วย เจ้าน้องนาง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

ว่ายค่อยๆ เดี๋ยวยอดชาย มันจะรู้
ถ้าเพ่งดู ลายน้ำ คงได้เห็น
สิ่งสำคัญ ตรงนี้ ก็จำเป็น
ถ้ามารเห็น คงจะจบ สิ้นชีวี

ใกล้ถึงแล้ว ล่ะหนา ต้นไม้นั้น
กิ่งอนันต์ สูงยิ่ง ในแดนนี้
ปักโคนแน่น สูงสง่า บนปฐพี
แม้วารี ทับถม ทั่วโลกา

อีกนิดหนึ่ง นะเพื่อนเอ๋ย อีกสักนิด
อิทธิฤทธิ์ มากล้น เจ้าเพื่อนข้า
เดี๋ยวถ้าได้ กินดื่ม ในตัวยา
เปลี่ยนจากหมา เป็นคน ด้วยฤทธี

อีกนิดน่ะ อีกนิด อึ๊บอีกนิด
ใกล้จะชิด แล้วนั่น ต้นพฤกษี
ใกล้จะได้ ตัวยา ที่ข้ามี
แล้วข้านี้ จะกลับร่าง คืนฉับพลัน


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

ฉับพลันนั้น กระแสธาร กลับเวียนเชี่ยว
อีกนิดเดียว แล้วข้า ยาสวรรค์
เป็นอย่างนี้ ไปได้ อย่างไรกัน
ตัวยานั้น พลันลอยไป ไกลกว่าเคย

เหตุอันไร หรือเป็นกรรม เข้าตามซ้ำ
อกระกำ ช้ำนัก ยากจะเอ่ย
แค่เอื้อมมือ กลับห่าง ไร้กิ่งเกย
โธ่ยาเอ๋ย ลอยไปไกล หนีข้ามา

ต้องลอยคอ ตามน้ำ ที่ไหลวน
ช่างสับสัน ช้ำนัก เจ้าทีหมา
ยาที่ได้ กลับห่างไป ให้ไกลตา
ชีวิตข้า ต้องมาจบ หรืออย่างไร

ลอยคอไป อีกนิด ผ่านฝูงพราย
ที่จะหมาย จับข้า ให้จงได้
ค่อยๆผ่าน ค่อยๆว่าย เรื่อยๆไป
ระวังไว้ อย่าให้มัน ได้รู้ตัว

ลูกสมุน จอมมาร มากันเกลื่อน
สัญญาณเตือน อันตราย อยู่ไปทั่ว
ต้องว่ายน้ำ ผ่านไป เห็นแค่หัว
ที่มืดมัว ด้วยอำนาจ ดาบศัตรา

ข้าเห็นแล้ว นั่นไง ถุงยานั้น
ติดอยู่นั่น บนร่าง ของใครหว่า
ตายกันเกลื่อน เลยมนุษย์ อนิจจา
เจ้ามารบ้า ยอดชาย ใช้วารี

กระแสคลื่น พัดพา ฆ่ามนุษย์
โหดสุดๆ มารร้าย ตรงหน้านี้
ขอให้ข้า มีเวลา แม้น้อยนาที
ปลิดชีวี เจ้าด้วยดาบ ฆ่าอสุรา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

ให้ร้อนรุ่ม กลุ้มดัง บัลลังก์ร้อน
จําต้องถอน สมาธิ ทุกทิศา
เกิดอาเภท เหตุใด ในเทวา
อภิญญา เพ่งพิศ พินิจความ

เมื่อโกสีย์ บดีชั้น ดาวดึง
เสด็จถึง พลับพลา น่าเกรงขาม
มีบรรชา หาองค์ เทพนงค์ราม
ที่เข้าปราม ปราบเหล่า อสุรีย์

เจ้าจักรอด มอดม้วย ก็ด้วยว่า
ใช้พฤกษา วิเศษ เขตฟ้านี้
อยู่ณ.ยอด บรรพต เขาคีรี
สังกรณี ตรีชวา รักษาทัน

เมื่อนานมา น้องยา ลักษณ์มล
เกือบวายชนม์ สิ้นใจ ให้โศกศัลย์
ด้วยต้องหอก โมกศักดิ์ ทศกัณฐ์
ก็หายพลัน เพราะได้ ไม้มงคล

แต่ฤทธิ์ฤา พฤกษา หาใช่น้อย
จะหมั่นคอย หลบเร้น เป็นล่องหล
เราจักมอบ สังข์ศรี วิธีกล
ที่แยบยล จนยาก จะจากจร

รับบรรชา เทวา ผู้เป็นใหญ่
แล้วเหิรไป สุบรร จะพลันย้อน
หลังจากได้ พฤกษา ฟ้าอมร
ช่วยอัปสร เพลงผ้า ให้ปลอดภัย

[กวีพเนจร]

ว่ายๆๆ นั่นไง ถุงโอสถ
จากบรรพต เขตฟ้า สุขาวดี
ท่านโอสถ ท่านให้ แก่ข้าที
แต่ตอนนี้ มันลอยล่อง ตามธารา

อีกนิดน่ะ อย่าเพิ่งเห็น นะฝูงพราย
ว่าข้าว่าย ตามกระแส ด้วยร่างหมา
อีกนิดนะ ขออีกนิด เทพศัตรา
ร่างกายา จะคืนกลับ เป็นดั่งเดิม

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

พิโรธลั่น หันสั่ง จงฟังเรา
จัดทัพเข้า บุกไป ใคร่เผาผลาญ
มารยอดชาย พรายนํ้า เมื่อวันวาน
เมืองบาดาล ใต้พื้น ปฐพี

แล้วพุ่งตรี รี่ไป ในสมุทร
จงไปสุด หน้าแท่น พระลักษมี
ประทับเคียง องค์นารายณ์ สวามี
ขอบดี เปิดทาง สว่างเทอญ

อัศจรรย์ พลันนํ้า ทะเลลึก
อึกกระทึก เปิดกว้าง พรางสรรเสริญ
แด่พระองค์ ทรงเดช ผู้เจริญ
ขออัญเชิญ บรรทม สมหทัย

ไอยรา เอรวัณ เข้าฟันฟาด
ให้สิ้นชาติ เมืองมาร มิเหลือไว้
จงรุดหน้า อย่ายั้ง พังเข้าไป
มารตนใด ขืนขัด ก็จัดการ

แล้วเปิดเนตร อัคคี ดวงที่สาม
ไฟลุกลาม มอดไหม้ ไล่เผาผลาญ
มารยอดชาย สลายร่าง ร้างวิญญาณ
ถึงแก่กาล จองจํา ด้วยกรรมมี

หน้าพระแท่น แว่นฟ้า นาคราช
ประทุมมาศ เบ่งบาน ประสานสี
เราจักลา นารายณ์ และเทวี
กลับฉิมพลี พลับพลา สุราลัย