ไม่ได้เตรียม...ไพล่พล...คนมาสู้
รู้ทั้งรู้...สู้อย่างไร...ก็ไม่ไหว
ศึกครั้งนี้...มีแต่ตัว...กับหัวใจ
ก็ยากไร้...ตัวตน...คนพึ่งพา
ศึกสองครั้ง...เสียทหาร...ไปนับแสน
เพราะความแค้น...ของคน...จึงเข่นฆ่า
แต่ที่ได้...กลับเป็น...หยาดน้ำตา
ที่ไหลบ่า...อาบแก้ม...ชายชาตรี
ไม่ได้นึก...ถึงไพล่พล...ที่ร่วมรบ
ครั้นจุดจบ...ถึงได้...เป็นเช่นนี้
เพราะความรัก...ในใจ...นั้นมากมี
เพียงพอที่...จะสั่ง...คนไปตาย
มัวแต่นึก...ว่าความรัก...เราเลิอเลิศ
แถมประเสริฐ...เลิศล้ำ...ซ้ำความหมาย
สั่งทหาร...ลุกขึ้นสู้...จึงแพ้พ่าย
จนต้องตาย...เสียชีวิต...ดีบชีวา
แม้นแต่สัตว์...ถ้าขาดคู่...ยังหมองเศร้า
เช่นคนเรา...น้ำตา...ก็นองหน้า
อันความรัก...เกิดกับใคร...ย่อมมีค่า
แม้นหมูหมา...มันยังรัก...ชีวิตตน
จะขอสู้...แด่ผู้...ที่จากไป
จะขอสู้...ด้วยหัวใจ...ลองสักหน
จะขอสู้...ด้วยชีวิต...จิตของตน
จะขอสู้...แด่คน...ด้วยหัวใจ....
...
.....งานเยอะมากมาย...
.
...ไม่ว่ากันเน้อมาดึกๆๆๆ
.
.
.
(ไม่เป็นเทพ...ไม่เป็นยักษ์...ไม่เป็นมาร...เป็นคนธรรมดาเน้อ)......
.
..อยู่ข้างไหนบอกด้วย........
