ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[นกป่า]

บทจะโศกของนกป่า

ทินกร รอนแสง แยงตาฟ้า
วิหคร่า เหิรไป กลางไพรสนฑ์
สกุณา ถลา ต้านแรงลม
หวังสุขสม เบื่องหน้า จึงกล้าไป

วลาหค เคลื่อนมา อยู่ลิบลิบ
คอยกระพริบ ตาส่ง ให้บินถอย
ส่งเสียงคำ รามขู่ เจ้านกน้อย
วิหคคล้อย เหิรไป อย่างไม่กลัว

ด้วยศัทธา กล้าแกร่ง แรงจะสู้
ความหวังอยู่ ข้างหน้า อย่าล่าถอย
อรุณรุ่ง ทิวา ฟ้าสีพลอย
หากว่าคอย อยู่ที่นี่ ใยจะเจอ

จึงบินฝ่า ฝูงคลื่น วลาหค
พิรุณตก เกรี้ยวกราด ฟันฟาดอยู่
วิหคน้อย ไม่ยอมแพ้ นี้แหละตู
จะบินสู่ ฟ้ายาม งามอำไพ

หยุดสักหน่อย เถิดหนา พายุร้าย
หยุดทำลาย ข่มขวัญ พลันให้เหงา
ข้าบินเดี่ยว เดียวดาย มากับเงา
ใยตัวเจ้า คอยขวาง อยู่ร่ำไป

เจ้าบินกราย ถูกสาย สุนีบาต
เจ้าบินพลาด ร่วงลง ตรงป่าใหญ่
เหน็บและหนาว ดั่งปาน จะขาดใจ
แม้นมีใคร ช่วยเจ้า คงเศร้าจาง

ดูฟ้าครึ้ม เริ่มสว่าง กระจ่างจ้า
หมู่เมฆา สีพลอย ลอยอร่าม
ช่วงนี้เป็น วันสุดท้าย ที่แสนงาม
นกน้อยพร่าม จบลง ตรงสิ้นใจ

[tna]

วันใหม่....ของเจ้านกน้อย
-----------------

น่าสงสาร วิหคน้อย ต้อยตีวิด
เจ้าคงคิด จะบินไป ในฟากฟ้า
จึงได้เหิน ร่อนไหล ในนภา
หมายจักหา ไพรพนา ฟากฟ้าไกล

ถูกพายุ พัดผ่าน สะท้านจิต
จนชีวิต แทบสิ้น พิตักศัย
ร่วงลงสู่ ไพรวัน อันอัมไพ
เลิศวิไล กระจ่างใส ในดวงตา

อย่าเพิ่งตาย เลยนกน้อย ต้อยติวิด
อย่าเพิ่งคิด จะเหินห่าง ร้างไกลหนา
โลกนี้ยัง สดสวย กระจ่างตา
ทั้งพนา ทั้งพิ้นหญ้า เขียวขจี

อีกยังมี ไพรพฤก นานาพรรณ
เปร่งสีสรร งดงาม กระจ่างศรี
อีกสายน้ำ ในลำธาร ใสนที
หมู่มากมี สัตว์น้อยใหญ่ ให้ชื่นชม

เจ้าจงลืม กอหญ้าฟาง ที่ห่างจาก
ลืมความยาก เหนื่อยล้า พาขื่นขม
หากทำได้ เจ้าจักหมาย ได้ภิรมย์
ได้เสพสม กับความสุข ทุกวันคืน

เพราะวันนี้ เป็นวันใหม่ ในใจเจ้า
อย่าได้เฝ้า คิดหา จิตพาฝืน
จงเบิกฟ้า เหินนภา ถะหลายืน
มั่นคงฝื้น สุขอาศัย ไพรพนา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[tna]

รังฟางหญ้า.....ค่าเพียงดิน
--------
รังรักเก่า ที่เคล้า ด้วยกอหญ้า
เส้นหยาบหนา ที่เจ้าทุกข์ ไม่สุขสรร
จะอยู่ใย ให้ป่วยจิต คิดรำพัน
พงไพรสรร มีมากมาย ให้หมายชม

บินไปเถิด บินไป ให้ไกลฟ้า
ท้องธารา เหินเวหา พาสู่สม
ทางข้างหน้า หากไม่กล้า หมายชื่นชม
คิดเสพสม กับสวรรค์ อันอัมไพ

ก็จะกลาย เป็นนกน้อย ที่ด้อยค่า
เหมือนปิดตา ปิดหู หดหู่ไหม
เป็นกบน้อย ในกะลา น่าเศร้าใจ
จงเหิลไป อย่าหวั่นไหว อาลัยควร

ไปสู่ความ สดใส ในความรัก
ที้งตรมปลัก ที่เจ้ากั่ว อย่ามัวหวน
ไปสู่ความ ศรีวิไล ที่เย้ายวน
อย่าได้หวน กลับฟางหญ้า ค่าเพียงดิน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[นกป่า]

เมื่อรวงรัง ที่หวังสุข กลับคลุกเศร้า
นกอย่างเรา จะทนอยู่ ได้ไฉน
หวังความสุข กลับมี แต่ทุกข์ใจ
จะมีไหม สักคน ที่ต้องการ

เป็นแค้เพียง นกน้อย ที่ด้อยค่า
จะบินไป ข้างหน้า หาความหวัง
เผื่อจะเจอ สิ่งเติม เพิ่มพลัง
บินไปยัง ฝั่งฟ้า อันแสนไกล

เมินฉันเถิด หากเธอ จะไม่สน
ไม่อยากทน กับการอยู่ อย่างไร้ค่า
มันไม่คุ้ม กันหรอก กับน้ำตา
จะเอามา แลกกับ รวงรังนอน

จะบินไป หาที่ไหม่ แม้โทรมกว่า
แต่มองฟ้า แล้วคง จะสดใส
ไม่ต้องมา เป็นส่วน เกินของใคร
หอบดวงใจ ช้ำช้ำ มาตามลม

อยู่คนเดียว แม้จะเหงา และเศร้ากว่า
ยังดีว่า รู้ตัว ว่าเปลียวเหงา
ดีกว่าอยู่ กับคนมาก แล้วเป็นเงา
เป็นแค่คน เศร้าเศร้าของสังคม

[nan]

ฟังเรื่องราว  เหงาใจ  ในบทโศก
เหมือนดั่งโลก  จะพังดับ  ลับสูญหาย
เจ้านกน้อย  มาเว้าวอน  อ่อนใจกาย
น่าใจหาย  อยากช่วยให้  คลายน้ำตา

บินไปเถิด  นกจ๋า  หารังใหม่
ซ่อมแซมได้  นิดหน่อย  คอยเถิดหนา
ถ้าอยู่ไป  ไร้ความสุข  ทุกข์อุรา
บินขึ้นฟ้า  หารังใหม่  สดใสจริง

ละเรื่องเศร้า  เหงาใจ  ไว้ตรงนี้
พอกันที  หนอใจ  อย่าหยุดนิ่ง
บินไปเถิด  หาที่นอน  เพื่อแอบอิง
ดีกว่านิ่ง  ให้เขายิ่ง  ย่ำยีใจ

[นกป่า]

ฝากความเศร้าเคล้าไปสู่ม่านฟ้า
เฉียดดาราให้หมองไม่ส่องสี
ถางแสงเดือนให้หมนปนราคี
ด้วยใจนี้หมองหม่นสุดทนทาน
แผ่ความเศร้าลอยไปกับสายลม
ทิ้งผสมลงไปในธารใส
ให้ทุกสิ่งหม่นมัวก่นกลั้วไป
ด้วยดวงใจหมองหม่นสุดทนทาน
แต้มทุกสีสดใสให้กลายหมอง
รุ้งเรืองรองทำให้หม่นหมดสันสี
ปลุกห้วงลึกแห่งความเศร้าร้าวฤดี
ด้วยใจนี้หมองหม่นสุดทนทาน
ใครจะเห็นโลกสดใสยังไงก็ช่าง
ข้าอ้างว้างเกินกว่าจะแลเห็น
ข้าเปล่าเปลียวกว่าจะคิดสิ่งดีเป็น
ก็ใจเป็นเช่นนี้สุดทนทาน

[ผีโป่งโหงพราย]

ยามเศร้าร้าวอุราใจหม่น
ไม่มีแม้สักคนอยู่เคียงข้าง
น้ำตาเอื่อเป็นม่านบางบาง
เห็นทุกอย่างเลื่อนลางหม่นจัง
นางฟ้าคนงามปรากฏ
ปล่อยให้น้ำตาหลั่งรดอก
นางฟ้ากอดข้าซบอกอุ่น
ปล่อยให้น้ำตาที่เคยคุ้น
ห่างหายวายวุ่นจากใจ
นางฟ้าจ๋าไม่ต้องเป็นห่วง
น้ำตามันร่วงหมดใจแล้ว
เกี่ยวก้อยสัญญาแน่เทียว
ประเดี๋ยวก็จะร่าเริง

ขอบคุณอาจารย์ โอชัญญาคนสวยที่ปลอใจระหว่างทางกลับจากทริปเชียงใหม่เกี่ยวก้อยสัญญาว่าจะไม่เศร้าอีก อาจารย์น่ารักๆๆๆๆ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[นกป่า]

ทำไมนะโลกจึงมีความเศร้า

สร้างแต่สุขทุกคราวไม่ได้หรือ

ใยต้องสร้าน้ำตาให้ใหลเปื้อนมือ

ที่ปิดบังนั่งบื้อร่ำโศกา

ทำไมนะฉันต้องเจอเธอ คนผิงฯ

ฉันประวิงเวลาต่อได้ไหม

หือฉันพบเพื่อให้เธอต้องจากไป

อยู่ต่อได้ไหมนกขอวอน

"อย่าเสียน้ำตาให้คนที่เธอไม่รู้จัก"

แค่ผ่านมาทายทักเหมือนลมผ่าน

ฉันจะอยู่กับเธอเพียงไม่นาน

แล้วจะผ่านพัดไปดั่งสายลม

ทำไมฉันรุ้สึกเศร้าเช่นนี้

เหมือนดวงใจที่ดีหล่นสลาย

เพราะคนที่คอยรักดั่งพี่ชาย

มาเกริ่นลาจะจากไปดั่งสายลม

อย่าพูดให้หวั่นไหว
อย่าไปให้คิดถึง
อย่าจากฉันคอยคนึง
อย่าพึ่งกล่าวคำอำลา

[นกป่า]

บทจะโศกก็ร้องไห้ง่ายนักหนา
บ่อน้ำตาช่างล้นเร็วจริงหนอ
บทจะโศกก็มาน้ำตาคลอ
อยากจะพอแต่มันเศร้าไม่หายสักที

ไม่อยากมีหัวใจไว้รู้สึก
ไม่อยากนึกถึงใครให้ใจอ่อน
ไม่อยากฟังเสียงใครที่ออดอ้อน
ไม่อยากย้อนเวลาไปหาเธอ

รับรุ้บ้างไหมฉันไม่อยากโศก
แต่ว่าโลกทั้งโลกมันเปลี่ยนสี
จากสดใสสีสันกลับไม่มี
แล้วอย่างนี้จะให้ยิ้มต่อได้ไง

จึงรีบเขียนบทโศกก่อนตายจาก
เพราะไม่อยากเอาความโศกไปภพหน้า
ไม่อยากให้ความเสียใจที่ผ่านมา
ประทับตราที่หน้าผาก "คนเศร้าใจ"