วิหคน้อย จ้อยแจ้ว แว่วสำเนียง
ได้ยินเสียง อยู่บนดิน ถิ่นอาศัย
เป็นนกที่ บินไม่ได้ หรือกระไร
เกาะกิ่งไม้ โผไป ไม่กล้าบิน
เพราะเป็นนก วิหคไพร ใจอ่อนล้า
มินำพา แหล่งอาศัย ให้ถวิล
เพราะไม่เคย บินโผไป จากพื้นดิน
เหินจากถิ่น ที่อาศัย ใยหญ้าฟาง
จึงไม่รู้ ว่าชีวิต นั้นมีค่า
เกินยิ่งกว่า ฟางหญ้า ที่อาศัย
ที่เจ้าหวง ห่วงหา และอาลัย
ไหนเทียบได้ มวลพฤกษา พนาวรรณ
เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน
เป็นวิหค นกน้อย ที่ด้อยค่า
เกาะอยู่กลาง วนา ที่เงียบเหงา
อาศัยร่ม ไม้ครึ้ม คอยเป็นเงา
นกยามเศร้า ไร้ผู้ มาปลอบใจ
เพราะพี่ทิ้ง ใจไป ถึงได้ล้า
แล้วยังกล้า ผลักไส ให้ไกลเสีย
จะมีแรง ได้ไง ใจยังเพลีย
แสนละเหี่ย ดวงจิต คิดให้ครวญ
ไม่รู้หรอก อะไรอยู่ ในฟ้ากว้าง
รู้เพียงว่า หนทาง ช่างเงียบเหงา
รู้แค่เพียง ตอนนี้ ไม่มีเรา
กินได้เพียง ความเหงา ก่อนเข้านอน
