ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[Jintakawee]

เราอาจพึ่งผ่าน มาพบกัน
เรื่องราวสิ่งสรร ยังไม่มาก
เพียงทักทาย พอใจหายอยาก
แล้วคงต้องพราก ใช่ไหมนั่น


เราอาจเพียงร่วมเส้นทาง
ที่สุดถึงแยกห่างต้อง ต่างบั่น
เดิมตามฝัน เธอฉันนั้นต่างกัน
อาจเราผ่านมาพบเท่านั้น บนเส้นทาง


พบแล้วต้องจาก จริงไหมล่ะ
มีไหมสักคนนะ คงทุกอย่าง
เข้าใจเถิดชีวิตแล้วปล่อยว่าง
มานั่งมองทุกอย่างพังด้วยกัน


อย่าเลยอย่าเศร้าใจให้กับโลก
นั่นแหล่ะสุขและโศก เพียงความฝัน
วูบวาบ เพียงดับหาย ในเร็วพลัน
เรามาจับมือกัน ดูมันพังฯ


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[รัศมีธรรมส่องทาง]

ณ  ที่สงสารแห่งนี้
ไม่มีจีรังที่ไหน
เมื่อพบก็พรากจากไป
สุดไกลสายทางเวียนวน

อย่าเผลอไปยึดมั่นเลย
เพราะเคยวุ่นวายสับสน
มีสุขและทุกข์ระคน
ดิ้นรนต่อสู้เรื่อยมา

เรามักพลัดพรากของรัก
ต้องหักห้ามใจไว้หนา
หมุนเปลี่ยนเวียนวัฏฏ์อัตรา
อยู่ทุกเวลาอาจิณ

 

[น้ำเน่า...เงาจันทร์]

เธอเพียงหลงผ่านมาใช่ใหม
เธอถึงได้จากไปอย่างนี้
อยากถามอะไรเธอคนดี
ว่าเห็นฉันคนนี้เป็นอะไร
เป็นแค่คนรุ้จัก
ที่เธอไม่คิดจะรักเลยใช่ไหม
ฉันคงเป็นแค่ทางผ่านคนหลายใจ
ที่ไม่มีสิทธ์อะไรในตัวเธอ
ฉันคงเป็นได้แค่เท่านี้
แค่คนที่เธอเคยรู้จัก
หลอกให้ฉันหลงรัก
แล้วเธอก็ผลักฉันจากไป

[คนรักษ์ถิ่น]

ใช่เพียงผ่าน พบกัน  เท่านั้น
เรายังจับมือกัน ในวันใหม่
วันนี้   จบลง   ใช่หยุดไป
วันใหม่ สดใส..ยังเฝ้ารอ

  บางสิ่ง..ต้องสลาย..ตามเวลา
บางสิ่งต้องค้นหา  ใช่ว่าขอ
บางสิ่ง..ที่ได้  ต้องเฝ้ารอ
บางสิ่งต้อง้อ  จึงได้คืน
   
 จงทำใจ   ยอมรับ     ให้ได้
ความเปลี่ยนแปลง..ทั่วไป  อย่าได้ฝืน
เมื่อยังอยู่  อยู่แล้ว  จงหยัดยืน
ผ่านค่ำคืน  ก็เช้า  จงเฝ้ารอ
 

[เพรางาย]

เราเพียงผ่านมาพบกันใช่ไหม
มาเป็นกำลังใจในวันเหงา
ถึงเวลาลาร้างตามทางเรา
เพียงจดจำวันเก่า...เท่านั้นพอ
      

[คนรักษ์ถิ่น]

    เราเพียงผ่านมาพบกันใช่ไหม

แล้วเราต้องจากเหมือนฝัน

พบแล้วเพื่อรักแล้วพรากกัน

จากกันเพื่อจำไว้คำนึง

 เธอเพียงผ่านมา..ใช่ไหม

ผ่านไปทิ้งไว้ ..ความคิดถึง

ฝากรักเอาไว้..ให้ตราตรึง

แล้วลาร้าง..ห้วงคะนึง..ให้คนรอ

[คนรักษ์ถิ่น]

     ยังเฝ้ารอเธอผ่าน มาพบใหม่

ยังเฝ้ารอ หัวใจ ยังใฝ่ฝัน

ยังเฝ้ารอเธอผ่านมาพบกัน

ยังเฝ้ารอเธอนั้น ทุกวันคืน

 

[นักเดินทาง]

เราเพียงผ่านมาพบกันใช่ไหม
ณ ปลายฝันที่แสนไกล เราต้องแยกห่าง
หรือว่าอนาคต วันข้างหน้า เรายังคงร่วมทาง
ไม่รู้สิ  อะไรจะเกิดขึ้น ในระหว่างหนทางที่ก้าวเดิน



แต่ฉันจะก้าวเดินต่อไป
แม้ตรงนั้น ณ เส้นชัย ยังห่างเหิน
แม้ไม่รู้ วันข้างหน้า ยังกล้าท้าเผชิญ
และฉันจะยังคงก้าวและย่ำเดิน สู้ต่อไป



เราอาจเพียงผ่านมาพบกัน
วันข้างหน้าเธอต้องล่า ไปตามฝัน
และฉันเอง คงต้องก้าวไป ตามหัวใจเหมือนกัน
สัญญานะ จะเก็บมวลแห่งความสัมพันธ์ ในทรงจำ

[lookgaow]

เพียงระยะเวลาสั้น สั้น
ที่เราผ่านมาพบ  คบกันได้
ในช่วงหนึ่งซึ่งมีเธอข้างข้างกาย
สุขมากมายเกินบรรยายให้เป็นคำ

เพียงระยะเวลาสั้น สั้น
ที่เขาผ่านมานั้นมันตอกย้ำ
เธอมีเขาเพิ่มเติมในความทรงจำ
เผลอถลำรักเขาหมดจรดดวงใจ

เพียงระยะเวลาสั้น สั้น
ทุกสิ่งสรรพลันเกิดสร้างบางอย่างได้
เธอเพียงผ่านมาเติมเต็มส่วนขาดหาย
แล้วผ่านไปมอบให้ใครอีกหลายคน

เพียงระยะเวลาสั้น สั้น
จะจดจำวันวันนั้นไม่ร่วงหล่น
ภายภาคหน้ามากคณาด้วยผู้คน
คงมีบ้างที่เธออาจสับสน...บนทางเดิน

     ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย

[รัศมีธรรมส่องทาง]

เราเพียง  เดินทาง  ผ่านมา
พบกัน  บางครา  เท่านั้น
วันคืน  หมุนเวียน  เปลี่ยนพลัน
เรานั้น  ต้องพราก  จากจร

พบกัน  เพียงแค่  ชั่วคราว
เรื่องราว  ผ่านมา  คอยสอน
ขอเพียง  เราอย่า  อาวรณ์
ไหว้วอน  ให้ปล่อย  วางกัน

เราเพียง  ผ่านมา  พบกัน
เรานั้น  จงร่วม  สุขสันต์
สังสาร์  วัฏฏะ  ดับพลัน
มุ่งผัน  สู่ทาง   นิพพาน

 

[++ แตง ++]

เราทุกคนต่างวนเวียนว่ายตายเกิด
ถือกำเนิดแล้วลาลับไม่จบสิ้น
เพราะว่ากรรมที่เราทำเป็นอาจิณ
จึงทำให้ได้ยินยลโลกหลายครา

ทุกชีวิตสรรพสิ่งที่ได้พบ
เพราะประสบกรรมร่วมกระทำหนา
จึงต้องมาชดใช้กรรมด้วยชีวา
ตามแต่ว่ากรรมหนักหนาสักเพียงไร

ถ้าหากเราจองเวรไม่จบสิ้น
คงต้องดิ้นรอต่อไปในโลกใหญ่
กว่าจะรู้ว่าเราพบกันทำไม
ก็ตอนสิ้นใจตายเพราะกรรมเวร

[นักเดินทาง]

เราเพียงพบเพื่อจบจาก
นี่คือสัจจธรรม ที่ยากจะเปลี่ยนได้
เอาล่ะ เธอ-ท่านจงทำความเข้าใจ
แล้วก้าวสู้เดินต่อไป รอวันสัจจธรรม


หากนั่งงอมืองอเท้า
เธอจะต้องโศกเศร้า ทุกข์ถลำ
เธอเอ๋ย แม้เจอเสี้ยนหนามทิ่มตำ
ยังต้องเร่งทำให้บรรเทา


แต่หนทางของชีวิต
เราก้าวย่างแม้ผิด ใยนั่งเศร้า
คือบทเรียนบทใหม่ ตั้งใจเอา
แล้วก้าวต่อไป ในโลกเหงา ดั่งทุกคน...

[เพลงผ้า]

เราเพียงแค่..ผ่านมาพบ..กันจริงจริง
เพราะทุกสิ่ง..ทําไป..ก็ไร้ค่า
จะอ้อนวอน..นอนดิ้น..สิ้นชีวา
หรือต้องตาย..ต่อหน้า..เธอก็เมิน

เอาเถอะนะ..จะทํา..ความเข้าใจ
ต่อนี้ไป..ก็พร้อม..ยอมห่างเหิน
เมื่อต่างคน..ต่างมี..ที่ต้องเดิน
หรือต่างคน..เป็นส่วนเกิน..กันและกัน

ตรงข้างหน้า..มาถึง..หนึ่งทางแยก
ถนนแตก..เป็นสองสาย..เธอและฉัน
หากวันนี้..สิ้นสุด..หยุดดึงดัน
เราเพียงผ่าน..มาพบกัน..เท่านั้นเอง

[เพลงผ้า]

จุดเริ่มต้นหนทางระหว่างก้าว
ผ่านเรื่องราวเกิดดับจนสับสน
พบเพื่อจากฝากความเป็นตัวตน
ร้อยเหตุผลอวดโอ้เข้าโต้แย้ง

ด้วยพื้นฐานเราต่างก็มั่นใจ
ว่าสิ่งที่ทําไปยากหน่ายแหนง
ท้ายที่สุดถึงวันฝันสิ้นแรง
ฤาเหตุแห่งเพียงพบเพื่อจากลา

[tna]

หรือว่าเพียง แค่ผ่าน มาพบกัน
ไม่มีวัน  ดั่งใจ ใฝ่ถวิน
พบเพื่อฝาก รากไว้ ให้เยือนยิน
แล้วโผผิน บินไป ไกลลับตา

ไม่เคยลืม ความฝัน อันสดใส
ในดวงใจ  ฝันใฝ่  ใจโหยหา
ถึงวันวาน หวานซึ้ง ตรึงอุรา
จันทร์ดารา พราวฟ้า นภาใจ

หรือว่าเพียง แค่พบ เพื่อลาจาก
เพื่อได้ฝาก แผลไว้ ใจไฉน
ให้ได้พบ ได้รัก ได้ฝากใจ
แล้วผ่านไป เหมือนไม่ รู้จักกัน

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[กวีพเนจร]

ในวันนี้ที่พบพานวันวานเก่า
ที่สองเราพบกันนั้นไฉน
มาถึงที่แยกทางห่างกันไกล
ที่ผ่านไปคือการพบแล้วจากลา

หรือนั่นคือพรหมลิขิตชีวิตรัก
ให้รู้จักแล้วแยกทางต่างโหยหา
หรือว่าเราเพียงพบกันที่ผ่านมา
จึงต้องลาเมื่อกาลนั้นมาเยือน

[เพลงผ้า]

ที่ผ่านมาใจเจ็บจนเหน็บหนาว
กับเรื่องราวทุกอย่างรู้บ้างไหม
คอยถนอมกล่อมเลี้ยงเคียงหัวใจ
แต่ทําไมเปลี่ยนแปลงหรือแกล้งกัน

ปราสาททรายทลายลงไม่เหลือเลย
ความคุ้นเคยจบสิ้นแม้กลิ่นฝัน
คําฉอเลาะผุดผาดเป็นฟาดฟัน
หรือเพราะสายสัมพันเพียงผ่านเจอ

[กวีพเนจร]

เพียงความฝันวันเก่าเล่าพ้นผ่าน
ภาพวันวานหวานซึ้งซึ่งห่วงหา
แต่วันนี้ภาพนั้นพลันล้างลา
ความเหว่หว้ามาเยือนเตือนหัวใจ

ที่ผ่านมาเป็นเพียงฝันเท่านั้นหรือ
ซึ่งเธอถือเพียงอดีตนั่นใช่ไหม
แต่ภาพนั้นหลอนหลอกบอกห่วงใย
ทำยังไงใจไม่ลืมเธอสักที

[ขวด]

ชีวิตเราก็แค่นี้
มีแต่สุขทางกามและกิเลส
ไม่กี่คนหรอกที่มีสุขอันแท้จริง

คงจะมีแต่คนฉลาดเท่านั้นที่สุข
ไม่ใช่ฉลาดทางวิชาการ
แต่ฉลาดที่จิตใจ

ทุกข์ ทุกข์ ทุกข์
เป็นสิ่งที่ไม่มีใคร ไม่มีอะไร ไม่มีตัวไหน สามารถปฏิเสธได้
คงจะมีแต่อริยบุคคลเท่านั้น
ที่กำจัดทุกข์และมีสุขในนิพพาน

[Jintakawee]

ในชีวิต ฉันเคยพบและผ่านอะไรมามากมาย
แต่ทว่า ในความมากมายเหล่านั้น ฉันไม่เคยรู้เลยว่า สิ่งไหน คือความจริง
เพราะในความจริงมันมักแฝงไปด้วยภาพลวง ซึ่งฉันเองเคยหลงไหล อย่างที่ฉัน
มิอาจจะทราบได้ถึงความเป็นจริง กระทั่งวันที่ฉันรู้สึกได้ถึงความผิดหวังอย่างที่
ฉันมิอาจจะเรียกร้องอะไรได้ ฉันถึงได้เข้าใจว่า ชีวิตนี้ ชั่งเป็นเสมือนหนึ่งดั่งมายา...