ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพิจิก]

กระทู้นี้ มีแค่หอม ดอมแก้วสาว
ที่เหน็บหนาว คราวเดียวดาย ให้คลายหม่น
หอมให้เธอ เพ้อรำพึง ถึงกมล
ชายทุกคน ล้วนอยากดอม หอมแก้มใส

ถามว่าใคร หอมกับใคร ที่ไหนนั้น
ตอบเร็วพลัน หอมกันที่ กลอนนี้ไซร้
เจ้ากระทู้ ก็อยู่หอม ดอมทรามวัย
ยกเว้นชาย ไม่หมายยอม จะหอมหนอ

หากว่าใคร หมายหญิงงาม ยามคิดถึง
ฝากกลอนซึ้ง ซึ่งคือกลอน อ้อนหอมขอ
ให้ลอยล่อง ปองหอมนาง พลางพะนอ
เคล้าเคลียคลอ ต่อแก้มเธอ พร่ำเพ้อไป

[เพลงผ้า]

กลอนบทนี้ แต่งไว้ ให้มาอ่าน
หากใครผ่าน มาหอม ถนอมหนา
อย่ารุนแรง แกล้งกัน จนหมดค่า
แล้วก็ลา ทิ้งไป ไม่ใยดี

พอแก้มชํ้า ซํ้ารอย ก็หมางเมิน
กลัวเหลือเกิน สมใจ แล้วหลบหนี
ทิ้งแก้มขาว เนื้อนวล ร้างไมตรี
ลืมวลี อ่อนหวาน ที่ผ่านกลอน

[กวีพิจิก]

ฝากกลอนหอม ดอมแก้มแม้น แทนคิดถึง
ให้เธอซึ้ง รำพึงใจ ไม่ห่างหาย
ส่งกลอนให้ ได้ไปจูบ แทนรูปกาย
ใจสบาย คลายกังวล คนดูแคลน

เมื่อได้หอม ถนอมไว้ ไม่ให้ช้ำ
พร้อมกอดซ้ำ พร่ำด้วยใจ ในวงแขน
สร้างสวรรค์ มั่นอาจิณ ในดินแดน
ใครหมายแม้น เป็นแฟนกัน พลันส่งกลอน

[เพลงผ้า]

บรรจงวาด บทบาท คนกวี
ว่ากลอนนี้ ยิ่งอ่าน ยิ่งหวั่นไหว
บรรจุคํา ยํ้าหอม ดอมเรื่อยไป
อ่านทีไร ก้มหน้า หลบทุกที

จะอ่านจบ เยี่ยงใด ไม่รู้แน่
กลัวพ่ายแพ้ เหลือเกิน จึงเดินหนี
ก็อักษร กลอนด้น ปนวลี
หอมกี่ที ไม่บอก ให้แจ้งใจ

[กวีพิจิก]

บรรจงวาด บทบาท คนกวี
ว่ากลอนนี้ ยิ่งอ่าน ยิ่งหวั่นไหว
บรรจุคํา ยํ้าหอม ดอมเรื่อยไป
อ่านทีไร ก้มหน้า หลบทุกที

จะอ่านจบ เยี่ยงใด ไม่รู้แน่
กลัวพ่ายแพ้ เหลือเกิน จึงเดินหนี
ก็อักษร กลอนด้น ปนวลี
หอมกี่ที ไม่บอก ให้แจ้งใจ

พี่จะบอก ออกไป ให้เจ้ารู้
ว่ากระทู้ กลอนหอม ดอมแก้มสาว
จะได้หอม ดอมนี้ กี่ครั้งคราว
แม่แก้มขาว กล่าวพลัน อย่าหันหนี

กลอนหนึ่งบาท วาดไป ให้นับหนึ่ง
แล้วมาซึ้ง บาทรอง นับสองนี้
บาทสามนั้น พลันหอม ดอมอีกที
บาทที่สี่ พี่ดอม หอมอีกครา

[เพลงผ้า]

บรรจงวาด บทบาท คนกวี
ว่ากลอนนี้ ยิ่งอ่าน ยิ่งหวั่นไหว
บรรจุคํา ยํ้าหอม ดอมเรื่อยไป
อ่านทีไร ก้มหน้า หลบทุกที

จะอ่านจบ เยี่ยงใด ไม่รู้แน่
กลัวพ่ายแพ้ เหลือเกิน จึงเดินหนี
ก็อักษร กลอนด้น ปนวลี
หอมกี่ที ไม่บอก ให้แจ้งใจ

พี่จะบอก ออกไป ให้เจ้ารู้
ว่ากระทู้ กลอนหอม ดอมแก้มสาว
จะได้หอม ดอมนี้ กี่ครั้งคราว
แม่แก้มขาว กล่าวพลัน อย่าหันหนี

กลอนหนึ่งบาท วาดไป ให้นับหนึ่ง
แล้วมาซึ้ง บาทรอง นับสองนี้
บาทสามนั้น พลันหอม ดอมอีกที
บาทที่สี่ พี่ดอม หอมอีกครา

กว่าจะจบ...ครบบท...คงหมดค่า
แก้มเพลงผ้า...คงเป็นจ้ำ...ช้ำไปหมด
แถมเกลื้อนกลาก...หากประดัง...นั่งรันทด
ต้องของด...บทดอม...หอมแก้มกัน

แก้มเพลงผ้า หมดค่า หาใช่หวั่น
แต่ถ้ามา ทิ้งกัน นั่นแหละหนอ
จะครํ่าครวญ ร้องไห้ เสียให้พอ
ถึงมาขอ คืนดี ไม่มีทาง

ถ้าหอมจน แก้มเค้า มีกลากเกลื้อน
แล้วมาเบือน เกลื่อนกลบ หลบลาร้าง
จะตามแช่ง ให้จมูก ทั้งสองข้าง
หมดหนทาง ดอมดม กลิ่นสตรี
 

[กวีพเนจร]

พี่ขอหอม ดอมหน่อย นะแก้มสาว
แก้มขาวๆ อยากจะหอม สักครั้งหนา
แก้มอุ่นๆ ขาวๆ มีราคา
มาสิมา ขอพี่หอม แก้มสักที

แก้มของน้อง มิหมอง ราคาหาย
เพราะมีชาย แต่งแย่ง มิใช่พี่
พี่ขอหอม แก้มน้อง เพียงหนึ่งที
ขอแค่นี้ พี่ก้อ แสนดีใจ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

พี่ขอหอม ดอมหน่อย นะแก้มสาว
แก้มขาวๆ อยากจะหอม สักครั้งหนา
แก้มอุ่นๆ ขาวๆ มีราคา
มาสิมา ขอพี่หอม แก้มสักที

แก้มของน้อง มิหมอง ราคาหาย
เพราะมีชาย แต่งแย่ง มิใช่พี่
พี่ขอหอม แก้มน้อง เพียงหนึ่งที
ขอแค่นี้ พี่ก้อ แสนดีใจ

มาขอหอม ดอมแก้ม กันแสนง่าย
ดูรึชาย ร้ายนัก ทําหวั่นไหว
คําออดอ้อน ป้อนหวาน ผ่านหัวใจ
เที่ยวขอใคร ไปบ้าง หล่ะคนดี

[กวีพิจิก]

เพราะพี่รัก พักตร์งาม จึงตามหอม
อยากจะดอม พร้อมกอด ยอดยาหยี
หอมเบาเบา เจ้าอย่า เบือนหน้าซี
จงให้พี่ นี้หอม ยอมจำนน

[เพลงผ้า]

ว่าหอมเอย หอมกลิ่น มิสิ้นสุด
แก้มผ่องผุด ยองใย จนไหลหลง
ดั่งกุหลาบ แรกแย้ม แก้มอนงค์
สักคราลง จุมพิต สนิทใจ

[กวีพเนจร]

แก้มขาวๆ ใสๆ น่าไหลหลง
แก้มอนงค์ เจ้างาม ดั่งนางฟ้า
ขอให้พี่ ได้จุมพิต แก้มน้องสักครา
แม้ชีวา ดับดิ้น ก็ไม่เสียใจ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพิจิก]

     ว่าหอมเอยหอมกลิ่น          หอมมิสิ้นแก้มนวลน้อง
จึงขอตีตราจอง                      หวังได้หอมเพียงคนเดียว
     แต่คงทำไม่ได้                  เพราะมีใครหลายคนเชียว
แวะเวียนเข้ามาเทียว              หอมน้องยามิเว้นวาง
     กระนั้นก็ไม่สน                  ฝากลมบนหอมแก้มนาง
ไม่ให้ไกลลาร้าง                     จนลืมพี่ที่เฝ้ารอ

[เพลงผ้า]

ว่าหอมเอย หอมกลิ่น มิสิ้นสุด
แก้มผ่องผุด ยองใย จนไหลหลง
ดั่งกุหลาบ แรกแย้ม แก้มอนงค์
สักคราลง จุมพิต สนิทใจ

ว่าหอมเอย...หอมกลิ่น...มิสิ้นสุด
แก้มผ่องผุด...ยองใย...จนไหลหลง
ดั่งกุหลาบ...แรกแย้ม...แก้มอนงค์
สักคราลง...จุมพิต...สนิทใจ

ว่านวลเอ๋ย...นวลปราง...ช่างงามสม
หมายเด็ดดม...ชมชิด...พิสมัย
ก็กลัวว่า...แก้มน้อง...ต้องหมองไป
จะปล่อยไว้...ใจหนอ...ก็เสียดาย

อันแก้มช้ำ...คล้ำไป...เพราะใครอื่น
คงขมขื่น...ฝืนใจ...ไม่รู้หาย
หากแก้มน้อง...ต้องช้ำ...ถูกกล้ำกราย
ด้วยมือชาย...ให้เป็นพี่...คนนี้นะ.

ว่าหวานเอย หวานคํา รําพันพี่
ถ้อยวจี แสนเสนาะ ช่างเพราะพริ้ง
ร้อยเรียงกานท์ หวานซึ้ง ถึงอ้างอิง
หวั่นแก้มหญิง หมองชํ้า ด้วยมือชาย

พี่บอกความ ตามตรง จํานงค์เจต
ถึงขอบเขต แก้มนี้ ว่าพี่หมาย
ดูซิยํ้า คําจอง จนน้องอาย
ต้องซ่อนกาย เกรงใคร จะได้ยิน

[เพลงผ้า]

     ว่าหอมเอยหอมกลิ่น          หอมมิสิ้นแก้มนวลน้อง
จึงขอตีตราจอง                      หวังได้หอมเพียงคนเดียว
     แต่คงทำไม่ได้                  เพราะมีใครหลายคนเชียว
แวะเวียนเข้ามาเทียว              หอมน้องยามิเว้นวาง
     กระนั้นก็ไม่สน                  ฝากลมบนหอมแก้มนาง
ไม่ให้ไกลลาร้าง                     จนลืมพี่ที่เฝ้ารอ

ว่านํ้าเอย นํ้าคํา ช่างฉํ่าหวาน
เปรียบมิปาน นํ้าผึ้ง ซึ่งเดือนห้า
มาเสกสรร ปั้นคํา จํานรรจา
ขอตีตรา จับจอง ห้องหัวใจ

[กวีพิจิก]

ฝาก    ความรักผ่านฟ้า         แสนไกล  เจ้าเอย
กลอน ที่แต่งจากใจ              แด่น้อง
หอม   แก้มแม่งามงอน         เจ้าอยู่  แห่งใด
แก้ม   ที่เจ้าเคยให้               ไม่ได้ลืมเลือน

แทน  หัวใจพี่นี้                   ให้น้อง  อ่านแล
ความ หนึ่งจักกู่ก้อง             ต่อเจ้า
คิด     ถึงอยู่ทุกครา             ใจจด  จ่อแฮ
ถึง     ห่างแม่ยอดชู้             อย่าได้ลืมกัน

[กวีพเนจร]

หอมหน่อยได้ไหมคนดี
หอมที่แก้มเจ้าขาวใส
หอมนิดอีกทีเป็นไร
ไม่ให้แก้มช้ำแน่นอน

ขอหอมสักนิดสิจ๊ะ
พี่จะไม่ยอมถ่ายถอน
รักเจ้าแท้ใช่แค่อ้อนวอน
งามงอนขอหอมสักที

พี่จะจูบเจ้าเบาๆ
แก้มเจ้าคนงามแก้มนี้
ขอพี่ได้หอมแก้มคนดี
ชีวิตนี้ไม่ลืมแน่นอน

ฮี่ๆแต่งโคลงสี่ไม่เป็นอ่ะ แต่งได้แต่ไม่ถูกสัมผัส ไม่กล้าแต่งอ่ะ อิอิ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพิจิก]

ฝากถึงน้อง rak lekๆ...ผังโคลงสี่คำที่สัมผัสกันเป็นตามในโคลงที่พี่เขียนมาข้างล่างนี่นะครับ..

   ฝากใจข้ามขอบฟ้า             ถึงนวล
กลอน รักคราคร่ำครวญ       เหว่ว้า
หอมปรางที่รัญจวน            โชยกรุ่น อุ่นไอ
แก้มนุช-น้องเพลงผ้า           พี่นี้หมายชม

   แทนตัวยามที่น้อง            ไกลตา
ความเอ่ยเผยวาจา               ซ่อนเร้น
คิดทวนทบนานมา              จึงเอ่ย เผยนัย
ถึงพี่ทำใจเว้น                     พี่ต้องตรมตรอม.
[/quote]

[/quote]

ขอขอบคุณ คุณ victoriaecret ที่บอกนะคับ เพิ่งจะลองแต่งน่ะคับ ก็ไม่ถนัดเท่าไหร่ เรียนมานานแร้วก็ลืมๆไป
ยังไงก็ขอบคุณอีกครั้งนะคับ ให้ +1 ไปเลยสำหรับคำสอนและโคลงเพราะๆนะคับ

[กวีพิจิก]

   ฝากรักนี้ส่งให้           คนร้าง   แรมนา
กลอนพี่คงไม่ว้าง           หมั่นให้
หอมพี่ไม่เคว้งคว้าง      ลอยล่อง ไร้จุด
แก้มผ่องจักต้องได้         พี่นี้ดมดอม

  แทนคำในทุกถ้อย      ฝากไป  ถึงน้อง
ความซ่อนออกจากใจ      ว่าไว้
คิดรักต่อนวลใย           ยวดยิ่ง จริงจัง
ถึงไม่อยู่เคียงใกล้           แต่ได้เคียงใจ

[กวีพิจิก]

ฝาก       ความรู้สึกนี้               เคียงกาย  เจ้าแฮ
กลอน แห่งรักของชาย           แด่น้อง
หอม  แก้มผ่องพรรณราย      หมายชื่น ชมนา
แก้ม   เต่งตึงพึงจ้อง             ร่ำร้องเคียงเขนย

แทน     ใจของพี่ไซร้            ฝากถึง  นวลเฮย
ความ หนึ่งที่รำพึง               ห่อนเว้น
คิด     เพียงว่ารักจึง              บอกกล่าว เจ้าแล
ถึง      จะไกลไป่เร้น              บ่ร้างแรมลา

ขอบคุณ คุณแจ๊ค ที่ชี้แนะอีกครั้งครับ

[กวีพิจิก]

กลอน หอมแก้ม..แก้มหอม..ดอมแก้มสาว
แก้ม นวลขาว..ขาวนวล..ชวนหลงไหล
อยาก ดอมดม..ดมดอม..หอมร่ำไป
คง สุขใจ..ใจสุข..ทุกทุกวัน

เพราะ คิดถึง..ถึงคิด..จิตอาทร
จึง ส่งกลอน..กลอนส่ง..คงดั่งฝัน
มอบ รักด้วย..ด้วยรัก..ภักด์นิรันดร์
ทุก คืนวัน..วันคืน..ช่างชื่นใจ