ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพิจิก]

น้องมาให้ พี่กลาย เป็นขุนแผน
หากว่าแม้น เป็นยัง ดั่งน้องว่า
คงจะดี ทีเดียว นะแก้วตา
ตัวพี่ยา คงมี คู่ชีวัน

แต่ความจริง ไม่เป็น ดังเช่นกล่าว
แม้แต่สาว ที่รัก จักทิ้งกัน
ต้องเจ็บปวด รวดร้าว ในชีวัน
ใจแหลกพลัน มันช้ำ ระกำตรอม

จึงต้องสรร ปั้นกลอน วอนเมตตา
อย่าหลบหน้า หนีไกล ให้พี่หอม
จะให้ทำ อย่างไร พี่ก็ยอม
ให้พี่หอม สักที จำปีงาม

[คนรักษ์ถิ่น]

   กลอนหอมแก้ม..เตือนแล้วหอมอยู่ได้
อันตราย  ดื้อนัก..ต้องรักษา
บ้างก็หลบ..บ้างปลีก..หลีกออกมา
บ้างกลัวว่า  โดนหอม..ยอมก็มี
   กลอนหอมแก้ม..อย่างไร จะไปได้
อันตราย..คอมฯ ช็อต..ต้องหลีกลี้
เดี๋ยว..แก้มนวลจะช้ำ..ดำดูดี
พอกันที..หยุดหอม..หรือยอมตาย

 

[กวีพิจิก]

ใช่จะส่ง กลอนหอม ผ่านคอมฯไป
ส่งจากใจ ถึงใจ ต่างหากหนอ
ส่งผ่านฟ้า ให้มา เฝ้าพะนอ
ให้มาขอ หอมแก้ม แย้มทรวงใน

ถึงยังไง ไม่ยอม หยุดหอมแก้ม
แม้ได้แอ้ม เพียงกลอน ก็พอได้
ยังจะส่ง กลอนหอม แก้มออกไป
ถึงใครใคร ทั้งหลาย ที่ไร้แฟน (เฉพาะสาวๆนะ อิอิ)

[กวีพิจิก]

ฝากบทกลอน อ่อนหวาน ผ่านเวหา
ให้ลอยมา หอมแก้ม คนแรมร้าง
ถึงแม้ตัว เราสอง ต้องไกลห่าง
ไม่อ้างว้าง เพราะใจ อยู่ใกล้กัน

จากวันนั้น ถึงวันนี้ พี่ยังรัก
ยังคงจัก คิดถึงเธอ เพ้อเฝ้าฝัน
ยังคงอยาก ให้เราสอง ครองคู่กัน
ดั่งวานวัน ร่วมฝันเคียง เพียงสองเรา

[เพลงผ้า]

กลอนน่ารัก หอมแก้ม แถมรอยยิ้ม
ภาษานิ่ม อ่อนหวาน ประมาณตัว
อ่านที่ไร ใจเต้น เป็นระรัว
ประหม่ากลัว หอมเพลิน เกินห้ามใจ

อย่าหอมแรง แกล้งน้อง สองแก้มชํ้า
แดงเป็นจํ้า จุมพิต ติดเอาไว้
กว่าจะลบ กลบรอย คอยแก้มใส
ใครต่อใคร คงเห็น กันพอดี

[กวีพิจิก]

กลอนหอมแก้ม แซมคำหวาน ผ่านรอยยิ้ม
ภาษานิ่ม เพริศพริ้มเพรา ให้เจ้าอ่าน
ให้กลอนหอม เพียงเบาเบา เยาวมาลย์
น้องนงคราญ อ่านกลอนไป ใจอย่าเกรง

ถ้าแก้มน้อง ต้องเป็นรอย แม่กลอยแก้ว
ถูกหอมแล้ว อย่าไปไหน ไม่ต้องเร่ง
พักสักหน่อย รอยหอมหาย คลายไปเอง
อย่ากริ่งเกรง เลยแก้วตา ยอดยาใจ

[เพลงผ้า]

มาหายหน้า จากไป ไม่คิดถึง
กลอนหวานซึ้ง หอมแก้ม บ้างหรือไร
เคยหยอกเย้า เล่าถาม ความเป็นไป
บัดนี้ไกล เหินห่าง ร้างไมตรี

คงหอมจน แก้มน้อง หมองหมดกลิ่น
จึงโบยบิน ลับลา มาหลบหนี
หรือว่าพบ ดอกใหม่ ช่อมาลี
ปล่อยดอกนี้ โรยรา ท้าแดดลม

แหย่เล่นนีสนึงนะพี่รักษ์ มาเร็วๆละกาน อิอิ

[แก้มแหม่ม]

            จะเอียงแก้มใสใสให้พี่หอม
     จะยินยอนให้พี่กอดเพื่อคลายหนาว
     จะนอนเคียงร่วมคู่ใต้หมู่ดาว
     เพียงพี่เอ่ยสักคราวว่ารักกัน...

[เพลงผ้า]

รู้สึกเหงา เจ้าของ กระทู้หาย
กลอนเป็นหม้าย ห่อเหี่ยว ไร้คนหอม
 เป็นผกา ลาห่าง ภู่ผึ้งดอม
ดอกจึงตรอม กลีบเฉา เฝ้ารอคอย

ภุมรินทร์ อย่าบิน จนลับตา
รีบกลับมา ก่อนใจ จะเหงาหงอย
อย่าทิ้งขว้าง ทางกลอน ลบร่องรอย
เดี๋ยวจะพลอย คนอื่น มาหอมแทน

[kradan]

ฝากหนึ่งกลอนหอมแก้มให้คลายเหงา
ฝากลำเนาขับกล่อมให้ฝันหวาน
ฝากความรักกับสายลมที่พัดผ่าน
ฝากบทสารจากหัวใจส่งถึงเธอ

ฝากทุกสิ่งทุกอย่างจากใจนี้
ให้คนดีรับรู้ไว้เสมอ
จะมั่นคงแม้ห่างไกลไม่พบเจอ
จะรักเธอไปอย่างนี้เพียงผู้เดียว

[ผีโป่งโหงพราย]

อยากจะฝากคำกลอนตอนคิดถึง
ให้ผู้ซึ่งดวงใจยังไฝ่หา
แม้ยามนี้เราห่างกันไกลตา
เพียงหวังว่าใจเรายังเคียงกัน

แม้นอ่านกลอนบทนี้เมื่อยาวมใด
จะถือว่าดวงใจได้หอมแก้ม
คืดถึงกันบ้างไม่ข้างขึ้นก็ข้างแรม
แล้วจะมาหอมแก้มเจ้าทุกคืน

[กวีพิจิก]

พี่ก็เป็น ดั่งเช่น ชายทั่วไป
ที่มีใจ ให้กับ น้องสาวเจ้า
ทั้งที่รู้ น้องอยู่ เคียงคู่เขา
คำว่าเรา ไม่มี ที่เป็นจริง

คงต้องเฝ้า ฝันไป ให้ใจสุข
แม้จะทุกข์ เมื่อตื่น ฝืนใจทิ้ง
ก็คงได้ แต่รอ ขอวอนวิง
โอ้น้องหญิง อย่าทิ้ง พี่เดียวดาย

ให้น้องมอง ตรงนี้ ที่พี่อยู่
ยังเฝ้าดู ห่วงใย ไม่แหนงหน่าย
ถึงแม้พี่ นี้เจ็บ จวนเจียนตาย
ยังมิวาย ให้กลอน อ้อนหอมไป

พี่คงไม่ หวนมา สักคราหนึ่ง
ขอไปพึ่ง พระธรรม นำจิตไว้
จะเจียมเนื้อ เจียมตัว และหัวใจ
จะชอบใคร ให้ดู รู้มีแฟน
 

[ยาจกพเนจร]

รู้สึกเหงา เจ้าของ กระทู้หาย
กลอนเป็นหม้าย ห่อเหี่ยว ไร้คนหอม
 เป็นผกา ลาห่าง ภู่ผึ้งดอม
ดอกจึงตรอม กลีบเฉา เฝ้ารอคอย

ภุมรินทร์ อย่าบิน จนลับตา
รีบกลับมา ก่อนใจ จะเหงาหงอย
อย่าทิ้งขว้าง ทางกลอน ลบร่องรอย
เดี๋ยวจะพลอย คนอื่น มาหอมแทน

อยากบอกน้องเจ้ากระทู้มิได้หาย
แต่ที่กลอนต้องเป็นหม้ายสุดห่อเหี่ยว
เพราะเจ้าของกระทู้ผู้รักเดียว
มาบัดนี้ต้องห่อเหี่ยวโศกช้ำใจ

ไปรักเขาเขาไม่รักเลยช้ำอก
เหมือนดังตกนรกใจหมกไหม้
วันทั้งวันนั่งระทมตรมฤทัย
ไม่มีใจที่จะมาต่อกลอน

ยาจกขอเป็นตัวแทนจะได้ไหม
ฝากกลอนไปหอมแก้มเจ้าอัปสร
แทนน้องรักษ์ที่เป็นเจ้าของบทกลอน
ของามงอนน้องอย่าว้าเหว่ใจ

พี่จะหอมแก้มเบาเบาไม่ให้ช้ำ
จะไม่ทำให้เกิดรอยที่แก้มใส
จะถนอมดั่งแก้วตาดวงฤทัย
จะรักษากลิ่นแก้มไว้ในทรงจำ

ต้องขอโทษใช่ยาจกฉวยโอกาส
ที่บังอาจมาขอหอมแก้มงามขำ
อยากจะบอกให้เจ้ารู้สิ่งที่ทำ
เพราะว่ารักเจ้าจอมขวัญสุดหัวใจ

[เพลงผ้า]

รู้สึกเหงา เจ้าของ กระทู้หาย
กลอนเป็นหม้าย ห่อเหี่ยว ไร้คนหอม
 เป็นผกา ลาห่าง ภู่ผึ้งดอม
ดอกจึงตรอม กลีบเฉา เฝ้ารอคอย

ภุมรินทร์ อย่าบิน จนลับตา
รีบกลับมา ก่อนใจ จะเหงาหงอย
อย่าทิ้งขว้าง ทางกลอน ลบร่องรอย
เดี๋ยวจะพลอย คนอื่น มาหอมแทน

อยากบอกน้องเจ้ากระทู้มิได้หาย
แต่ที่กลอนต้องเป็นหม้ายสุดห่อเหี่ยว
เพราะเจ้าของกระทู้ผู้รักเดียว
มาบัดนี้ต้องห่อเหี่ยวโศกช้ำใจ

ไปรักเขาเขาไม่รักเลยช้ำอก
เหมือนดังตกนรกใจหมกไหม้
วันทั้งวันนั่งระทมตรมฤทัย
ไม่มีใจที่จะมาต่อกลอน

ยาจกขอเป็นตัวแทนจะได้ไหม
ฝากกลอนไปหอมแก้มเจ้าอัปสร
แทนน้องรักษ์ที่เป็นเจ้าของบทกลอน
ของามงอนน้องอย่าว้าเหว่ใจ

พี่จะหอมแก้มเบาเบาไม่ให้ช้ำ
จะไม่ทำให้เกิดรอยที่แก้มใส
จะถนอมดั่งแก้วตาดวงฤทัย
จะรักษากลิ่นแก้มไว้ในทรงจำ

ต้องขอโทษใช่ยาจกฉวยโอกาส
ที่บังอาจมาขอหอมแก้มงามขำ
อยากจะบอกให้เจ้ารู้สิ่งที่ทำ
เพราะว่ารักเจ้าจอมขวัญสุดหัวใจ

งั้นคงต้อง อาศัย พี่ยาจก
ช่วยหยิบยก ต่อกลอน  ตอนหัวเลี้ยว
จะเปรียบไป คล้ายดั่ง ยังทางเปลี่ยว
ได้ผู้เชี่ยว ชํานาญ มาขานขับ

มิเช่นนั้น กลอนนี้ คงหมดค่า
คนอาสา เหินห่าง ทางกลอนลับ
ทิ้งอักษร อ้อนคํา ยํ้าไม่กลับ
เพื่อไปปรับ หัวใจ ให้สมดุลย์

เป็นตัวแทน ก็ได้ ไม่ผิดกฎ
ด้นกลอนสด หอมแก้ม แซมเกื้อหนุน
แต่บรรจง ลงหอม อย่างละมุน
ให้อบอุ่น บรรเจิด เกิดตามมา

หอมเบาเบา นะพี่ อย่ารีบเร่ง
น้องหวั่นเกรง แก้มชํ้า จําไว้หนา
กลัวจะหมด ลดค่า กลีบผกา
สุดท้ายลา จากจร มิย้อนคืน

ฉวยโอกาส ปาดหน้า พี่อย่าเอ่ย
น้องมิเคย ครุ่นคิด จิตไม่ฝืน
มิได้ยอม จํานนท์ ทนกลํ่ากลืน
เรื่องน้องยื่น แก้มให้ ในบทกลอน

[กวีพเนจร]

ถ้าเจ้าอ่าน บทกลอน ในตอนนี้
เหมือนกับพี่ นั่งเคียง อยู่ใกล้ๆ
เพียงเจ้าอ่าน บทกลอน ต่อเรื่อยไป
เหมือนพี่ได้ หอมแก้ม เจ้าคนดี

ใช้อักษร ผ่านบทกลอน เป็นคำซึ้ง
ซึ่งหมายถึง พี่คิดถึงเจ้า แม้ต่างที่
เลยฝากกลอน แทนตัว ผ่านวจี
เป็นตัวพี่ ไปหาเจ้า ยามอ่านกลอน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพิจิก]

กลับมาหา เวปกลอนไทย ใจคิดถึง
บทกลอนซึ้ง หวานสดใส ใจเศร้าหมอง
ต่างแต่งแต้ม แซมถ้อยความ ตามครรลอง
ต่างประคอง กลอนรักกัน ให้มั่นใจ

ก่อนหน้านี้ ที่หายไป เพราะใจช้ำ
แสนระกำ ตอกย้ำจิต ผิดตรงไหน
ก็ไปรัก หญิงคนหนึ่ง ซึ่งห่างไกล
แต่เธอไม่ ให้ความรัก จักกลับมา

จึงต้องหยุด ฉุดใจพราก จากมาก่อน
หยุดต่อกลอน ซ่อนอำพราง ห่างก่อนหนา
พักความช้ำ ระกำใจ ในอุรา
แล้วจึงมา เสภาขับ สดับกลอน

มาครานี้ หายดีแล้ว ดวงแก้วจิต
สิ่งที่ติด ตรึงในใจ ให้ถอดถอน
ปลงสำนึก ตรึกตรองให้ ไม่อาวรณ์
มาต่อกลอน แสนอ่อนหวาน ให้อ่านกัน

[คนผิงดาว]

ฝากกลอนหอมแก้มสักคนได้ไหม

แทนความรักที่อยู่ไกลในตอนนี้

ไม่รู้ว่าความรักของเธอนั้นยังมี

ฉันคนนี้อยู่ในหัวใจบ้างไหมเธอ



ฝากกลอนอ้อนรักหน่อยได้ไหม

ฝากทั้งหัวใจไถ่ถาม

ฝากบอกว่าคิดถึงเพียงเธอนะคนงาม

ฝากกลอนเป็นคำถามผ่านสายลมมา



ฝากความเศร้าจากคนๆนี้ให้เธอรับรู้หน่อย


ว่ามีคนคอยเฝ้าเธอด้วยใจที่ห่วงหา


ให้รู้ที่ตรงนี้มีคนพร่ำเพ้อถึงเธอตลอดมา


อยากให้เธอได้รู้ว่า...นี่แหละนะค่าแห่งคนรักจริง



ฝากสายลมที่แผ่วเบา

ฝากสายลมหนาวพัดผ่านไปบอกเธอ

อยู่ตรงนี้ฉันยังรักและคิดถึงเสมอ

ขอให้เธอสุขใจอย่าได้กังวล


..................................................................................

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพิจิก]

ขอขอบคุณ ทุกท่าน หมั่นมาดู
ตอบกระทู้ หอมกัน ให้หรรษา
กลอนหอมนี้ มีรัก ปักอุรา
ใครได้มา อ่านกลอน ต้องอ้อนกัน

อ้อนอะไร น่ะหรือ ก็คือว่า
อ้อนให้มา หอมไง ไม่หวาดหวั่น
กลอนหอมแก้ม มิแรม ร้างห่างกัน
หอมทุกวัน ชื่นใน ฤทัยเอย

[ยาจกพเนจร]

มาวันนี้ยาจกอยากบอกน้องเพลง
ว่าต่อไปคงบรรเลงกลอนไม่ได้
เพราะตอนนี้เจ้ากระทู้ที่จากไป
ซ่อมใจใหม่กลับมาดั่งที่เจ้าคอย

เจ้าของแก้มน้องมาพี่คงหนี
หมดเรี่ยวแรงจะต่อตีพี่ขอถอย
ขอโทษนะถ้าทำแก้มช้ำเป็นรอย
พี่จะรอคอยอาญาจากขวัญใจ

แต่ถ้าหากวันหนึ่งเค้าหลีกหนี
หรือทำให้น้องเพลงนี้ต้องหมองไหม้
ขอจงโปรดให้รับรู้นะดวงใจ
ว่าคนหนึ่งที่อยู่ไกล....เอียงแก้มคอย

[เพลงผ้า]

มาวันนี้ยาจกอยากบอกน้องเพลง
ว่าต่อไปคงบรรเลงกลอนไม่ได้
เพราะตอนนี้เจ้ากระทู้ที่จากไป
ซ่อมใจใหม่กลับมาดั่งที่เจ้าคอย

เจ้าของแก้มน้องมาพี่คงหนี
หมดเรี่ยวแรงจะต่อตีพี่ขอถอย
ขอโทษนะถ้าทำแก้มช้ำเป็นรอย
พี่จะรอคอยอาญาจากขวัญใจ

แต่ถ้าหากวันหนึ่งเค้าหลีกหนี
หรือทำให้น้องเพลงนี้ต้องหมองไหม้
ขอจงโปรดให้รับรู้นะดวงใจ
ว่าคนหนึ่งที่อยู่ไกล....เอียงแก้มคอย

นับแต่นี้ เพลงผ้า คงลาแล้ว
ลาพี่แก้ว  ถอยห่าง อย่างเคยหอม
จะเก็บสิ้น กลิ่นสาว คราวดมดอม
แล้วถนอม ตัวเอง ไว้อย่างดี

แต่หาใช่ ลาไกล ไปจากเวบ
ยังรักเสพ ภาษา มิลาหนี
เพียงแต่หยุด กลอนหอม ยอมเท่านี้
ฝากวจี ดูแล รักษาตัว