ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพิจิก]

ป่านฉะนี้ เธออยู่ดี บ้างหรือไม่
ยังห่วงใย มีใจให้ กันหรือเปล่า
อยู่ห่างกัน ไม่กี่วัน ก็พลันเหงา
มองรูปเรา อดทนเหงา เฝ้ารอคอย

ก่อนหน้านั้น เคยผูกพัน กันสองเรา
เคยเคลียเคล้า ในวันเก่า กับเนื้อกลอย
อยู่ไกลกัน ไม่กี่วัน ใจเลื่อนลอย
ตั้งตาคอย รอคืนวัน หันหวนเจอ

จึงฝากกลอน บทนี้ไป จากใจพี่
หอมคนดี ที่แก้มก่อน นอนเสมอ
หลับยังฝัน ทุกวันคืน ตื่นละเมอ
คำรักเธอ ไม่เคยเผลอ เอ่ยกับใคร

ป่านฉะนี้ เธออยู่ดี บ้างไหมเล่า
ทุกค่ำเช้า อ่านกลอนนี้ ที่ส่งให้
ก็เหมือนน้อง ถูกพี่หอม อยู่ร่ำไป
กลอนฝากไป จากใจชาย ให้กับเธอ...(คนเดียว)

***ขอขอบคุณเพลง "ฝากเพลงหอมแก้ม"ของหลวงไก่ ที่ได้สร้างแรงบันดาลใจให้แต่งกลอนนี้ขึ้นมา***

[กวีพิจิก]

บ้าๆๆมาหอมแก้มน้องคนนี้
จากกวีพี่ท่านที่เล่าขาน
ถ้าแต่งมากก้อหอมมากแก้มคงอาน
ขอเพียงแค่กลอนหวานสื่อก้อพอ 

น้องหาว่า พี่นี้บ้า มาหอมแก้ม
แม่เดือนแรม เพราะคิดถึง จึงต้องหอม
น้องจะว่า คนบ้าบอ พี่ก็ยอม
ขอได้หอม สักหนึ่งที ก็ดีใจ

กลอนหอมแก้ม ฝากให้ไป เพราะใจรัก
สุดจะหัก ห้ามดวงจิต เอาไว้ได้
พี่จะหอม แก้มเบาเบา นะทรามวัย
จะไม่ให้ แก้มน้องช้ำ ระกำตรม

[เพลงผ้า]

เอียงหน้าหลบ จุมพิศ คิดขวยเขิน
ก่อนจะเพลิน หลงรอย คอยเพ้อฝัน
จากวันแรก ถึงวันนี้ ที่จํานรร
พี่ขยัน หอมแก้ม แถมคําหวาน

แก้มน้องชํ้า คลํ้าหมอง หมดแล้วหนา
ถูกพี่ยา เร่งรัด ประหัตหาร
หรือพี่สิ้น สุดแล้ว ความสงสาร
จึงรุกราน แก้มน้อง อยู่รํ่าไป

หากว่าอ่าน บทกลอน ตอนฝากรัก
แล้วน้องจัก ถูกหอม ดอมแก้มใส
งั้นจะเลิก อ่านกลอน ถอนห่วงใย
น้องกลัวใจ ตัวเอง จะเจ็บจริง
 

[กวีพิจิก]

ทีเดียวนะแล้วห้ามหอมใครอื่น
หอมทุกคืนคืนละครั้งโอเคไหม
แต่พี่ต้องแต่งกลอนต่อสายใย
ว่าฝากกลอนหอมแก้มใสไม่เว้นวาง 

จะให้หอม แค่ทีเดียว ก็ย่อมได้
ถึงอย่างไร ก็ได้หอม อยู่ทุกคืน
แต่จะขอ แถมอีกที เมื่อยามตื่น
สุขสดชื่น ตื่นตอนแจ้ง แต่งอีกที  (แจ้ง=สว่าง)

จะต่อกลอน กับน้อง ไปตลอด
จะพร่ำพรอด กลอนหวาน ปานฉะนี้
น้องก็อย่า เบื่อหน่าย คลายจากพี่
น้องคนดี หอมที นะแก้วตา

[กวีพิจิก]

เอียงหน้าหลบ จุมพิศ คิดขวยเขิน
ก่อนจะเพลิน หลงรอย คอยเพ้อฝัน
จากวันแรก ถึงวันนี้ ที่จํานรร
พี่ขยัน หอมแก้ม แถมคําหวาน

แก้มน้องชํ้า คลํ้าหมอง หมดแล้วหนา
ถูกพี่ยา เร่งรัด ประหัตหาร
หรือพี่สิ้น สุดแล้ว ความสงสาร
จึงรุกราน แก้มน้อง อยู่รํ่าไป

หากว่าอ่าน บทกลอน ตอนฝากรัก
แล้วน้องจัก ถูกหอม ดอมแก้มใส
งั้นจะเลิก อ่านกลอน ถอนห่วงใย
น้องกลัวใจ ตัวเอง จะเจ็บจริง
 

จะเขินอาย ใยเล่า เจ้านวลน้อง
แม่ก้อมผ่อง ยองใย ผู้ใดเท่า
เพราะว่าห่าง แสนใกล ใจพี่เหงา
จึงคอยเฝ้า ส่งกลอน อ้อนหอมแทน

จะไม่ทำ ให้ช้ำ ระกำแก้ม
พี่จะแซม คำรัก ใส่วงแขน
จะกอดซ้ำ หอมทบ อบอุ่นแสน
หากว่าแม้น น้องยา อ้าแขนรอ

[คนรักษ์ถิ่น]

    เปลี่ยนเป็นกลอน..หอมกลอน..ดีกว่าแก้ม
ถ้าแต่งแต้ม..แก้มซ้ำ..จะไม่สม
จะเป็นรอย..สังสัย..ไม่ภิรมณ์
อาจตรอม ตรม..แฟนแตก..จะแยกกัน
.... .....

[กวีพิจิก]

    เปลี่ยนเป็นกลอน..หอมกลอน..ดีกว่าแก้ม
ถ้าแต่งแต้ม..แก้มซ้ำ..จะไม่สม
จะเป็นรอย..สังสัย..ไม่ภิรมณ์
อาจตรอม ตรม..แฟนแตก..จะแยกกัน
.... .....

หากมีแฟน เคลียคลอ ต้องขอโทษ
อย่าได้โกรธ เคืองกัน หันหน้าหนี
ไม่ได้เจตน์ จำนงค์ ตรงคนที่
เขานั้นมี แฟนรัก จักขออภัย

[เพลงผ้า]

ระวังนะ เดี๋ยวจะ ไปเจอตอ
เที่ยวไปขอ หอมใคร เขาไปทั่ว
เพราะรักดอก จึงบอกให้ ระวังตัว
ก็น้องกลัว ขาดคน มาต่อกลอน

หากต้องขาด พี่ไป ใจคงเฉา
คนที่เฝ้า แก้ไข้ เรื่องอักษร
จึงฝากบอก พี่รักษ์ นักแต่งกลอน
ว่างามงอน คนนี้ ห่วงจริงจริง
 

[กวีพิจิก]

ส่งกลอนหอม ใช่หอม คนมีคู่
คนที่รู้ ตัวดี มีเจ้าของ
หันหน้าหลบ ออกไป ซะสิน้อง
จะไม่ต้อง โดนกลอน หอมแก้มใส

แต่ถ้าใคร ยังไร้ ซึ่งคู่รัก
ก็ให้จัก รีบหัน มาเร็วไว
ให้กลอนหอม ของพี่ รี่เข้าใส่
หอมแก้มใส ซักที ดีใจจัง

ถึงอย่างไร ขอบใจ น้องเพลงผ้า
กล่าววาจา เตือนสติ มิให้พลั้ง
หอมแก้มคน ที่ใจ เขาโดนขัง
ด้วยพลัง ความรัก ของคนรู้ใจ

+1ให้นะน้องเพลง ที่เตือนพี่ แต่จะให้พี่แก้ไข้อักษรทำไมหรอ ไม่ใช่แก้ไขหรอ

[เจ้านางอ้ออ๋อย]

ฝากกลอนหวานบทนี้หอมแก้มเธอ
เราห่างกันฉันต้องเพ้อละเมอหา
คิดถึงจังอยากไปพบและสบตา
อยากเห็นหน้าฝากความรักบนแก้มเธอ

[หมอกกับควัน]

ไม่ต้องถึงกับหอมแก้มหรอกคนดี
ขอให้โทรไปทุกที่แค่รับสาย
เห็นหน้าเธอวันละครั้งคงหลับสบาย
ยามเธอเหงามีปัญหาโทรหาได้ทุกเวลา

[กวีพิจิก]

กลอนใดใด ในโลกา ทั่วหล้านี้
ล้วนแต่มี ทั้งความเศร้า และความรัก
แต่จะมี สักกลอนไหม ที่ใครจัก
ส่งกลอนรัก หอมแก้มกัน ทุกวันคืน

จึงได้แต่ง กลอนหวานหวาน ผ่านฟากฟ้า
ล่องลอยมา หอมแก้มใส ให้สดชื่น
ตกกระทบ ลงบนแก้ม แม่ขวัญยืน
ยิ้มระรื่น สดชื่นพลัน ในทันใด 

[เพลงผ้า]

อ่านกลอนนี้ ที่ไร แล้วขาดทุน
เหมือนเสียดุลย์ การค้า อยู่รํ่าไป
ช่างเสกสรร ปั้นแต่ง แถลงไข
มัดหัวใจ หลายคน หลงมนต์กลอน

แก้มแดงแดง ของน้อง ยังสดใส
รักษาไว้ อย่างดี ไม่มีหมอง
ปล่อยให้เป็น ไปตาม ของครรลอง
พร้อมสนอง ยื่นให้ ใครรักจริง

[กวีพิจิก]

กลอนหอมแก้ม แย้มสรวล ครวญยามอ่าน
เป็นกลอนหวาน ฝากผ่าน สายลมไว้
หอมแก้มแดง ของน้อง ที่สดใส
รักษาไว้ ให้พี่ ที่รักมั่น

ไม่ต้องกลัว ขาดทุน เสียดุลย์แก้ม
แม่เดือนแรม หอมคืน แก้มพี่พลัน
จะเอียงแก้ม ให้หอม นะจอมขวัญ
กลอนหอมกัน ทุกวัน ฉันกับเธอ

[นกป่า]

เอียงเเก้มน้อย คอยหลบ ซบอกพี่
ยิ่งคืนนี้ ดาวเกลือน กลางเวหา
น้องย่อมอาย ดาวน้อย ส่งสายตา
พี่ยิ้มมา ใจหวั่น พลันหน้าแดง

[tna]

เอียงเเก้มน้อย คอยหลบ ซบอกพี่
ยิ่งคืนนี้ ดาวเกลือน กลางเวหา
น้องย่อมอาย ดาวน้อย ส่งสายตา
พี่ยิ้มมา ใจหวั่น พลันหน้าแดง

ซบอกพี่ คราใด ใจแทบขาด
ดั่งฟ้าฟาด ผ่ากลาง หว่างวิถี
จิตกระหวั่น โหยหา ในฤดี
คำพาที แสนไพเราะ เสนาะใจ

อยากจะได้ ไกล้ชิด พินิจแนบ
ได้อิงแอบ เคลียเคล้า แก้มสาวใส
จะจุมพิต ติดตราตรึง ถึงหทัย
แก้มสาวใส วิหคดิน ถวิลควร

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[นกป่า]

ฝากดาวน้อย บอกเขาหน่อย ว่าคิดถึง
เสียงเพลงซึ้ง บอกเขาหน่อย ว่าห่วงหา
สายลมเย็น บอกว่าหวง ดั่งดวงตา
บอกเมฆา ยังรักอยู่คู่ชีวี

เขียนกลอนหวาน วานให้ ไปหอมแก้ม
ขอดาวแซม เป็นพยาน รักน้องพี่
เอียงแก้มให้ น้องหน่อย นะคนดี
จะหอมแก้ม ของพี่ ผ่านทางกลอน

[tna]

เจ้าจะหอม แก้มพี่ ฤดีจิต
ใจพี่พิศ สนิทรัก สุดจักถาม
ใจหวงห่วง ในรัก ทุกคืนยาม
ร้อยเรียงความ เป็นถ้อย ร้อยกวี

ได้แต่เอ่ย บทไป ในคำกลอน
ใจทอดถอน ในหทัย ดวงใจพี่
เหตุอันใด ไม่ให้กล่าว เปิดวจี
ทั้งทั้งที่ ได้สำนึก ตรึกตรองความ

คงถึงวัน เวลาไกล ต้องไปห่าง
หมดหนทาง จะเยียวยา พาวาบหวาม
ฝากสายลม จุมพิตจิต สนิทงาม
ทุกชั่วยาม พัดแก้มน้อง ปองรักจริง

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[มั่น แซลี้]

ฝากเขียนกลอนนี้บนสองแก้มน้อง
ฝากคำคล้องรำพันแทนไออุ่น
ให้ไอรักนี้ติดแก้มน้องแสนละมุน
รอยจูบนี้คอยเกื้อหนุนว่ารักพี่ติดตรึงนาน
 

[เพลงผ้า]

กลอนหอมแก้ม แย้มสรวล ครวญยามอ่าน
เป็นกลอนหวาน ฝากผ่าน สายลมไว้
หอมแก้มแดง ของน้อง ที่สดใส
รักษาไว้ ให้พี่ ที่รักมั่น

ไม่ต้องกลัว ขาดทุน เสียดุลย์แก้ม
แม่เดือนแรม หอมคืน แก้มพี่พลัน
จะเอียงแก้ม ให้หอม นะจอมขวัญ
กลอนหอมกัน ทุกวัน ฉันกับเธอ

บทลงโทษ บัญยัติ ด้วยตัวพี่
ให้น้องนี้ หอมคืน ยื่นแก้มหา
ใช้เหตุผล ขาดดุลย์ เรื่องการค้า
ที่กล่าวมา ทั้งหมด ของบทกลอน

ขอตั้งชื่อ พี่ใหม่ ใช้ขุนแผน
ช่างเหมาะแสน เพราะพริ้ง มิใช่สอน
เป็นภู่ผึ้ง รวมเหล่า เจ้าภมร
คอยตามย้อน ชื่นชม ดมมาลี

ไม่ได้กลัว ขาดทุน เสียดุลย์แก้ม
ยังยิ้มแย้ม ขวยเขิน เดินหลบหนี
ก็เพราะกลัว กลีบดอก ของจําปี
มาหมองศรี โรยรา พาชอกชํ้า