ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ยอดชาย]

Romeo ย่างกราย เข้าด่านห้า
และพบว่า คนเฝ้า คือหลิมนี้
ที่เหลือเพียง ร่างกาย ไร้ชีวี
มิได้มี ใจไว้ ให้จดจำ

Romeo ได้แต่ คอยปัดป้อง
กู่ร่ำร้อง ส่งเสียง อย่าถลำ
ให้สาวหลิม ฟื้นกลับ ความทรงจำ
นึกถึงคำ ก่อนเก่า ที่เคยมี

แต่สาวหลิม ที่มา แต่เพียงร่าง
ได้ก้าวย่าง สามขุม ไม่หลีกหนี
แล้วใช้ดาบ ลับวังมาร ดับชีวี
Romeo ไร้ทางหนี จึงต้องตาย

[กวีพเนจร]

ข้าจะทำ อย่างไร กับหลิมนี้
เพราะเธอมี เพียงร่าง ที่ต้องมนต์
ฉันต้องฝืน หลบเลี่ยง และฝืนทน
อยากจะพ้น ด่านห้า แล้วผ่านไป

มิอาจจะ แตะต้อง ร่างเธอได้
ยอดชายร้าย ใส่มนต์ วิญญาณหาย
ถ้าแตะร่าง สาวหลิม คงต้องตาย
ข้าจะต้อง ทำไง ใครบอกข้าที

ถ้าตอบโต้ เธอนี้ คงสลาย
ร่างมลาย ตายสิ้น จากร่างนี้
แล้ววิญญาณ ก็ไม่ได้ ไปเกิดนี้
หลายพันปี ต้องทุกข์ ระทมใจ

แล้วอีกดาบ ลับวังมาร เข้าสังหาร
ดาบวับวาบ ด้วยแรงฆ่า ฟันเข้าใส่
ได้แต่หลบ แต่หลีก เพื่อหลบไป
ทำยังไง ดีเล่า ที่ด่านห้า

หรือจะฆ่า น้องนาง ให้พ้นทุกข์
ข้าก็สุด จะทำ เหมือนปากว่า
เพราะว่ารัก น้องหลิม ตลอดมา
แต่ว่าข้า จะต้องสิ้น คงเสียใจ

แน่ะเจ้ามาร ยอดชาย ที่หาญหัก
เจ้ามาชัก ร่างไร้เงา เอาเข้าใส่
หรือเจ้ากลัว จะแพ้ข้า ตลอดไป
เจ้าเลยให้ น้องหลิม เข้ามาฆ่า

ข้าจะเก็บ ดาบฟ้า ของข้านี้
เอาเลยซี หลิมน้อย พี่คอยท่า
จงแทงมา ที่อก อย่าได้ช้า
แค่ชีวา พี่นี้ พี่ยอมพลี

ขอเพียงจำ เอาไว้ ว่าพี่รัก
พี่ปกปัก ปกป้อง ตัวเจ้านี้
ถ้าพี่ตาย ขอมาร เลิกราวี
ให้เจ้านี้ มีชีวิต อีกสักครา

ขออภัย อีกสองนาง ที่ข้าพลาด
มารองอาจ ใช้น้องสาว เจ้ามาฆ่า
ถ้าข้าแตะ นางต้อง วายชีวา
ข้านี้หนา ไร้ปัญญา ไปเขาไฟ



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

ข้าจะไม่ ยอมแพ้ มารยอดชาย
ที่คิดหมาย สลาย ชีพข้านี้
แม้ข้าจะ มิสามารถ เข้าต่อตี
แต่ข้ามี วิธี เข้าต่อกร

แล้วชักดาบ แห่งฟ้า ที่ข้าถือ
กรีดบนมือ บูชาเทพ อดิสร
ใช้โลหิต อาบดาบฟ้า ฤทธิรอน
ข้าขอวอน เหล่าเทพ และเทวา

จงออกมา ทหารกล้า แห่งแดนสรวง
ข้ามาทวง บุญคุณ ที่ล้นฟ้า
จงกระทำ ตามข้าบอก รับบัญชา
เหล่าเทวา น้อมรับ แต่โดยดี

เจ้าจงไป สู่ประตู แดนกักขัง
จงไปยัง ข้างใน แห่งด่านนี้
ข้าจะคอย หลีกหลบ การโจมตี
ขอเพียงมี ความหวัง เจ้าจงไป

จงระวัง มนตรา แห่งจอมมาร
ที่หวังผลาญ ชีวิต ข้าให้ไหม้
มันใช้มนต์ ป้องกัน ประตูไว้
เพราะข้างใน ฝังดวงจิต หลิมกัลยา

ข้าจะคอย ถ่วงเวลา เพื่อช่วยเจ้า
เจ้าจงเอา ดวงจิต มาให้ข้า
ข้าจะคือ ดวงจิต ยอดมาลา
คืนชีวา แก่หลิมน้อย เหมือนก่อนมา

เหล่าเทวา น้อมรับ คำสั่งนี้
รีบจรรี ไปยัง แดนมายา
เข้าต่อสู้ ทำลาย  กำแพงแห่งมนตรา
ข้านี้หนา จะคอยหลบ ตอนเจ้าไป

อย่าลืมสิ มารยอดชาย ว่าดาบข้า
เป็นดาบฟ้า ที่ข้านั้น หามีได้
สามารถเรียก เทวา จากแดนไกล
เพื่อจะได้ รับใช้ ข้าจอมคน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ยอดชาย]

Romeo เจ้าคง ลืมใช่ไหม
พลังเวทย์ ยิ่งใหญ่ ของข้านี้
บดบังได้ แม้แสง อสุนี
ดาบฟ้านี้ มิมีทาง ใช้ได้เลย

ข้าได้เสก นิมิตร ใส่ตัวเจ้า
แล้วนั่งเฝ้า มองดู อยู่เฉยเฉย
เห็นเจ้ายิ้ม ยืนยิ้ม ถึงทรามเชย
ปล่อยละเลย ให้หลิมมี่ เดินเข้ามา

เหล่าเทวา ที่ดาบฟ้า เรียกมานั้น
เป็นภาพฝัน ที่เจ้า นึกตามหา
ที่จริงนั้น เป็นเพียง ภาพมายา
ทัพเทวา ที่มา นั้นไม่มี

หลิมมี่เดิน ก้าวย่าง เข้ามาหา
เห็นเจ้ายืน วันทา ไม่ถอยหนี
พึมพงำ ในปาก ถึงเทพี
Romeo นี้ต้องมนต์ อย่างรุนแรง

หลิมมี่ใช้ ดาบลับ ของจอมมาร
ฟาดกลางอก เผาผลาญ ใจอับแสง
Romeo ล้มลง สิ้นเรี่ยวแรง
คล้ายแสดง ว่าเป็น โปลิโอ

ดาบลับนั้น ได้เสก อาคมไว้
กักขังใจ ผู้กล้า หยิ่งยโส
ต้องคำสาบ กักใจ Romeo
เจ้าจอมโว สิ่นท่า ไร้แรงใจ

เหลือเพียงร่าง ไร้วิญญาณ เหมือนหลิมมี่
คงไม่มี วิธีใด จะแก้ไข
คำสาบนั้น มีผล ในทันใด
เงื่อนไขให้ Romeo หวนกลับคืน

ต้องมีหญิง ผู้กล้า แดนสวรรค์
มาบุกบั่น เสกใจ ดาบฟ้าฟื้น
ภายในห้า ราตรี หากไม่คืน
ยากจะฝืน ชะตาขาด Romeo

[กวีพเนจร]

นี่ข้าหลง กลมาร ซะแล้วหรือ
ดาบข้าถือ มีไว้ ให้เสียของ
มายานี้ ช่างร้าย ที่เคยลอง
มารที่ครอง ช่างโหด เหลือคณา

ใช้มายา สร้างเทวา ออกมาได้
แล้วยังให้ รับคำสั่ง ข้าอีกหนา
แต่ที่จริง มารหลอกอยู่ ทุกเวลา
ทำให้ข้า เสียที วิธีมาร

แล้วอย่างนี้ ข้าจะทำ อย่างไรได้
สตรีใด ที่มาร นั้นเล่าขาน
หรือจะเป็น เทวี ที่ตำนาน
ได้สืบสาน เรื่อยมา หลายพันปี

เป็นสตรี นางหนึ่ง จากแดนฟ้า
มีเมตตา มากล้น จนบัดนี้
นางได้หาย ตัวไป ไร้ถิ่นที่
แล้วอย่างนี้ ข้าจะทำ ได้อย่างไร

จะมีใคร นำข่าว ข้าไปบอก
แสนช้ำชอก โดนหญิงงาม มารหลอกใช้
ใช้ดาบมาร ประหาร ลงตรงใจ
แล้วทำให้ ข้าหมดแรง เข้าต่อกร

ขอวิงวอน ต่อเทพ ในแดนมาร
ข้าขอวาน นำสาร ข้าเหนื่อยอ่อน
ถ้าท่านมี เมตตา ข้าวิงวอน
จงมาก่อน ที่ข้า วายชีวี

เพราะข้านี้ มิอาจ ผ่านมายา
มารนั้นหนา สร้างกล สิ้นราศี
ทำให้ข้า หลงกล จอมมารนี้
ห้าราตรี เท่านั้น จะมลาย


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

ข้าขอใช้ พลัง อันน้อยนิด
กระแสจิต ถูกส่ง สู่ท้องฟ้า
ฝากพระพาย ช่วยรับ และพัดพา
ฝากวาจา ลอยตามลม สู่ทิศไกล

หากนางฟ้า วิหคไพร ได้ยินเสียง
เป็นสำเนียง อ้อนวอน จากคนไร้
หมดเรี่ยวแรง จะต่อสู้ รบกับใคร
เพราะมารได้ ใช้วิชา บังคับใจ

ขอให้ท่าน จงมาช่วย ตัวข้านี้
ข้ามิอยาก เป็นผีก่อน ช่วยนางได้
ข้านั้นห่วง ยังรัก นางด้วยใจ
แต่ทำไม มารต้องใช้ ให้นางมา

หลิมนั้นถูก มารถอด ออกดวงจิต
ไร้ชีวิต ต้องทำ ตามมารฟ้า
ข้าก็โดน หนึ่งดาบ ฟาดกายา
ร่างกายข้า หมดแรง จะสู้ไหว

ขอเพียงท่าน ดึงดวงจิต ของหลิมมี่
นางจะมี สติ กลับคืนได้
ข้าก็จะ มีแรง สู้ต่อไป
ขอท่านได้ เมตตา ข้าสักที

ยังเหลืออีก สองนาง ที่ถูกขัง
บูชายัง เขาไฟ แดนมารนี้
หากท่านช่วย เวลา ยังพอมี
เพียงเสียงนี้ ขอท่าน โปรดเมตตา

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[นกป่า]

นางฟ้านก วิหคไพร ใจรุมร้อน
จะนั่งนอน เหมือนมี ไฟมาสุม
คล้ายปวดหัว เป็นไข้ ใจรุมรุม
ใจมันกลุ้ม ด้วยเหตุผล หรือกลใด

จึงเข้าห้อง ปองจิต นิมิตเห็น
ความลำเค็ญ Romeo ต้องดับสูญ
เหล่ามแม่นาง ที่เหลือ คงอาดูร
ต้องเกื้อกูล ให้ฟื้น คืนกลับมา

ด้วยจอมมาร คือคน ที่เคยรัก
เคยสลัก ร่วมจิต พิศมัย
จะฆ่าแกง เขาลง ได้ฉันใด
ด้วยดวงใจ ยังมั่น มิผันแปร

แต่เมื่อเขา เปลื่ยนไป เป็นมารแล้ว
เรื่องวี่แวว จะกลับดี หามีไม่
จะเจ็บช้ำ กล้ำกลืน ต้องทำใจ
เพื่อไม่ให้ จอมมาร ห้าวหาญเกิน

ว่าแล้วเร่ง รีบไป ชุบชีวิต
ไม่เข้าข้าง คนผิด ให้เสียชื่อ
จะสานความ ดีไว้ ให้โลกลือ
คนดีคือ ผู้ถูก ตลอดกาล

Romeo ยอดชาย นายนอนนิ่ง
กับดาบที่ ถูกทิ้ง ไว้ตรงนี้
ยกดาบขึ้น ร่ายมนต์ ชุบชีวี
Romeo เจ้านี้ ประมาทจริง

แม่นางหลิม ตัวเรา ก็จะช่วย
คลายมนต์ด้วย ดวงจิต อันเข็มแขง
เรื่องจอมมาร เจ้าคง ต้องออกแรง
ใช่ข้าแกล้ง ตัวเจ้า คงเข้าใจ

[tna]

มาจะกล่าวบทไป
ถึงอสูรกาย สุดต่ำช้า
มารกระจอก นามวารี คามบัญชา
มารดินหญ้า อันชั่วช้า ท่านบรรเลง

ได้นิมิตร ฝันเห็น วิหคฟ้า
ด้วยอำนาจ มารดินหญ้า ถูกข่มเหง
จึงได้เดือด ดาลใจ สุดยำเกรง
อยากจะเร่ง ฆ่ายอดชาย ให้วายชน

จึงขโมย คำภีย์ มหาเวช
มาร่ายเดช เดชา พาฝึกฝน
หาใช่ว่า จะล้างแค้น แทนมารตน
แต่เพราะยล วิหคไพร ใจวารี

ให้อยากได้ ไกล้ชิดชิด พินิจข้อง
หมายจักปอง นวลน้อง มารศรี
มาเป็นคู่ เคลียเคล้า ร่วมฤดี
เสพโลกีย์ พิศวาส ตราบชีวี
 
แล้วแฝงเล้น เฟ้นกาย หายจากพวก
ทางสดวด วารีกว้าง ห่างแสงสี
ณ เหวลึก มิหยั่งถึง ขุนคีรี
ทำพีธี เบิกวิชา พญามาร

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[กวีพเนจร]

โรมีโอ ได้ฟื้น คืนชีวี
จากฤดี ความเมตตา ที่นางให้
จากมนตรา นางฟ้า วิหคไพร
ข้าจึงได้ ชีวิต มาต่อตี

ทั้งน้องหลิม ก็กลับฟื้น คืนสติ
แน่ละสิ นางมี เมตตาดี
ขอน้องหลิม จงออก จากแดนนี้
ขอให้พี่ ได้ต่อตี กับมารฟ้า

แล้วหยิบดาบ แห่งฟ้า ที่ตกหล่น
ดาบจอมคน แห่งดินแดน ที่ตามหา
ข้าจะขอ พลีชีพ เพื่อกัลยา
ที่ข้ามา เพราะพวกเจ้า มั่วโลกีย์

มารยอดชาย ที่เก่งกาจ ในด่านห้า
สร้างมายา ลวงหลอก ทำหมองศรี
ข้าจะใช้ เพลงดาบ ที่ข้ามี
เข้าโจมตี ให้วาย สิ้นชีวี

ข้าจะให้ เพลงดาบ ตัดมายา
ที่แกร่งกล้า สามารถ ในแดนนี้
จะเป็นแดน แห่งมาร ณ ตรงที่
หรือจะมี ปัญญา หลบพ้นไป

ตัดมายา อันลือลั่น ในสามภพ
เข้าสยบ มารยอดชาย หัวหน้าใหญ่
แห่งด่านห้า ที่ฝ่ายาก หากเข้าได้
ก่อนจะถึง เขาไฟ อันเกรียงไกร

แล้วถลา ปักดาบฟ้า กลางอุรา
มารนั้นหนา หาได้ หลบพ้นไม่
ปักดาบฟ้า ตัดมายา ตรงกลางใจ
มารขาดใจ แดดิ้น สิ้นชีวี

จบไปแล้ว กับด่านห้า ที่กริ่งเกรง
ถูกข่มเหง กับจอมมาร มายานี้
ให้มายา ลวงล่อ หลอกสิ้นดี
ทำข้านี้ แทบสิ้น วายชีวา

เหลืออีกสอง ที่ยังอยู่ ณ เขาไฟ
แต่ต้องไป ด่านที่หก อันต่ำช้า
ถึงประตู บานใหญ่ อยู่ข้างหน้า
นี่หรือหนา ด่านหก เขาอัคคี

ข้ามาแล้ว เจ้ามาร ที่รักษา
ข้านี้หนา ถึงด่านหก แห่งเขานี้
ข้าจะมา เพื่อฆ่า และต่อตี
เพื่อนางนี้ ข้ายอมแลก ด้วยชีวี

แล้วหยิบดาบ ฟาดไป ในข้างหน้า
ทวารา แตกขาด ด้วยดาบนี้
บุกเข้าไป ถึงข้างใน เพื่อต่อตี
ออกมาสิ เจ้ามารชั่ว ผู้ดูแล

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[ยอดชาย]

Romeo แม้ข้า จะไม่อยู่
แต่ข้ารู้ ถึงกาล จะดับชัน
จึงร่ายมนต์ มหาเวทย์ อย่างเร็วพลัน
ก่อนที่ตัว ข้านั้น จะมลาย

ข้าได้ร่าย คำสาบ มนต์สะกด
หญิงได้พบ Romeo ต้องสลาย
หากส่วนหนึ่ง ของตัว สัมผัสกาย
ชีพจะวาย วิญญาณจะ พเนจร

และถ้าหาก Romeo มีใจรัก
ให้ใจเจ็บ อย่างหนัก ยากจะถอน
ทรมาน ทั่วใจ เจ็บรอนอรอน
ตามบทกลอน คำสาบ ที่ร่ายมา

มนต์สุดท้าย ของข้า หากจะแก้
ต้องใช้แม่ ยอดหญิง ที่ตามหา
ผู้เก่งกาจ เรื่องอักษร ถ้อยวาจา
ชื่อเพลงผ้า เจ้าจงจำ ไว้ให้ดี

มนต์สุดท้าย ของยอดชาย ที่สาบไว้
เพื่อจะให้ Romeo ถูกหลีกหนี
ให้เจ้าไร้ วิธี หาสตรี
เหมือนมารนี้ ผู้แพ้รัก ตลอดกาล

[กวีพเนจร]

ทำไมตาย ยากแท้ เจ้าจอมมาร
ยังมิพาล หาวิธี ฆ่าข้าได้
ข้าจะหา หญิงเพลงผ้า จากที่ไหน
เขาอยู่ไกล เกินกว่า มองด้วยตา

งั้นเอาล่ะ มารยอดชาย ก่อนสลาย
ก่อนจะกลาย เป็นผง ด้วยดาบข้า
ข้าจะพัง มนต์เจ้าร่าย ดั่งวาจา
ข้าจะหา เพลงผ้า แม้แสนไกล

แล้วบัญชา เทวา ในดาบฟ้า
จงออกมา รับคำสั่ง ของข้าไว้
จงไปหา เพลงผ้า จงรีบไป
แล้วขอให้ นางมาช่วย ข้าอีกที

จงแยกกัน ตามหา ทั่วทิศา
เจอเพลงผ้า ที่ไหน บอกข้านี้
มีเพียงนาง คนเดียว ฆ่าไพรี
เพราะข้านี้ ไร้สามารถ จะโจมตี

บอกกับนาง ว่าขอ ขอช่วยเหลือ
ช่วยหนุนเกื้อ เมตตา อย่ารอรี
เพราะนางใด สัมผัส กายข้านี้
จะกลายเป็น ผงธุลี สิ้นมลาย

ข้าจะอยู่ ยั้งยัง ด่านที่ห้า
ขอเพลงผ้า จงมาช่วย ก่อนนางหาย
ข้าจะหลบ จะหลีกนาง ให้ห่างกาย
มิอยากให้ นางสลาย ก่อนเพลา

พี่เพลงผ้า โปรดรับ ฟังคำข้า
ที่เอ่ยมา เป็นจริง ใช่มุสา
เพราะเจ้ามาร ร้อยเล่ห์ กลมายา
พี่เพลงผ้า กลับมา ช่วยน้องที

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

มารดินหญ้า ไม่คอย ยื้อเวลา
คงถึงครา ราตรี ที่โศกเศร้า
ก่อนที่มาร จะนำนาง ทั้งสามเผา
ข้าจะเดา ใจนางฟ้า และเพลงผ้า

งั้นขอสั่ง บัญชา ด้วยดาบฟ้า
ขอเทวา จงฟัง ตามข้าหนา
จงไปหยุด มารดินหญ้า ยื้อเวลา
อีกสักครา ข้าคง จะรีบไป

คงจะผ่าน ด่านห้า ไปไม่ยาก
ถ้าข้าหาก ต้องผ่าน ด่านหกไว้
มีมาร rak lekๆ ขวางทางใจ
เจ้าจงไป ก่อนเวลา ที่ข้ามี

จงไปร่วม โรมรัน มารดินหญ้า
เพราะเวลา ผ่านมา นานแล้วนี่
นี่ก็ครบ เวลา ห้าราตรี
ถึงคราวที่ บูชายัญ ณ เขาไฟ

จงไปรั้ง เวลา ให้เลยผ่าน
ทำให้กาล มันเสีย และมอดไหม้
จงทำลาย พิธี ของมันไป
ข้าจะได้ สู้ไป มิกังวล

ข้าจะรอ นางฟ้า วิหคไพร
อีกทั้งได้ เพลงผ้า อีกสักหน
ขอเจ้าไป ตามคำสั่ง แห่งจอมคน
เจ้าหน้ามล ทั้งสาม ยังรอคอย


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[กวีพเนจร]

เทพเทวา ลงมา รับคำสั่ง
ที่ดุจดั่ง เจ้าสวรรค์ แห่งแดนฟ้า
เพราะข้าถือ ดาบแห่ง เทพศัตรา
ในใต้หล้า มีหนึ่ง ที่ข้ามี

เหล่าทวยเทพ มุ่งไป ณ เขาไฟ
และก็ใช้ กำลัง เข้าป่นปี้
หวังพิชิต มารดิน เจ้าไพรี
ทั้งพิธี ของเจ้า ก็วอดไป

เหล่าทหาร สวรรค์ ทำการศึก
ช่างอึกคึก ห้าวหาญ ยากต้านไว้
แต่มารดิน มีวิชา วาจาใด
ที่มารใช้ กล่าวสิทธิ์ ช่างเกรียงไกร

แค่เวลา อีกสักพัก คงไม่นาน
ข้าอาจหาญ โค่นล้ม สองด่านได้
ข้าจะรีบ ไปยัง ภูเขาไฟ
จะเร่งไป ไม่รอช้า ก้าวบาทา

เหล่าทวยเทพ โจมตี มารดินหญ้า
นี่แหล่ะหนา ทัพสวรรค์ ที่เรียกหา
ให้คำสั่ง ประกาศิต แห่งดาบฟ้า
แม้ฤทธา เจ้ามากล้น ก็มิเกรง



[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[tna]

มาจะกล่าวบทไป
ถึงอสูรกาย สุดต่ำช้า
มารกระจอก นามวารี คามบัญชา
มารดินหญ้า อันชั่วช้า ท่านบรรเลง

ได้นิมิตร ฝันเห็น วิหคฟ้า
ด้วยอำนาจ มารดินหญ้า ถูกข่มเหง
จึงได้เดือด ดาลใจ สุดยำเกรง
อยากจะเร่ง ฆ่ายอดชาย ให้วายชน

จึงขโมย คำภีย์ มหาเวช
มาร่ายเดช เดชา พาฝึกฝน
หาใช่ว่า จะล้างแค้น แทนมารตน
แต่เพราะยล วิหคไพร ใจวารี

ให้อยากได้ ไกล้ชิดชิด พินิจข้อง
หมายจักปอง นวลน้อง มารศรี
มาเป็นคู่ เคลียเคล้า ร่วมฤดี
เสพโลกีย์ พิศวาส ตราบชีวี
 
แล้วแฝงเล้น เฟ้นกาย หายจากพวก
ทางสดวด วารีกว้าง ห่างแสงสี
ณ เหวลึก มิหยั่งถึง ขุนคีรี
ทำพีธี เบิกวิชา พญามาร

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

ด้วยอำนาจแห่งพระเวชที่เสพทราบ
ป้องกำหลาบ ดวงจิตมาร ใม่วางเฉย
พอกระทบ มารฟ้า คำภีย์เลย
สุดจักเฉย โรดไป มลายเพลิง

ดวงจิตมาร ก็สำราญ แสนกำเริบ
ก่อกำเนิด วิชามาร เข้าเถลิง
คำภีย์มาร ก็รุกไหม้ ดั่งเปลวเพลิง
เข้าเถลิง รวมเป็นหนึ่ง กับใจมาร

ฟ้าถล่ม ดินทะลาย เมฆาดับ
พายุพัด พัสสุธา แตกประสาน
อัคคีไหม้ โถบทับ ทั่วเขตคาม
ปัฐพีตาม แตกแยก แหลกทำลาย

ด้วยอำนาจ  แห่งธารา มารอสูร
พระเวชล้วน หลอมละลาย กลายเป็นสูญ
ร่างมารร้าย ก็แตกดับ ทวีคูณ
วันเลยล่วง นับหมื่อนปี นาทีเดียว

กลายเป็นท้าว เทวราช ริจฉวี
ดวงฤดี นั้นโหดร้าย แผ่ไพรศาล
แต่รูปโฉม โนมพรรณ สุดตระกาน
เปรียบดั่งท้าว เทพเทวัน อัมรินทร์

เพียงผู้ใด ได้พบ ประสบพักร
ก็สุดจัก ห้ามจิต คิดถวิน
อยากได้ชม ภิรมย์พักร เป็นอาจิน
ทั้งสามโลก ไร้มลทิน มาเทียบเทียม

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[เพลงผ้า]

พลันบรรเจิด เกิดแสง รัศมี
เทพอัคคี กรีฑา ทัพสวรรค์
ยกไพล่พล ล้นฟ้า เข้าฟาดฟัน
หมายจะบั่น หั่นคอ ต่อเหล่ามาร

แล้วกระจาย กลายทัพ จับพวกมัน
ด้วยเชิงชั้น ชํ่าชอง อย่างชํานาญ
ล้อมไว้ด้วย ทวยเทพ บริวาร
จะเผาผลาญ มารชั่ว ด้วยตัวเอง

อิทธิฤทธิ์ กริชเทพ อภิญญา
จงไปฆ่า ดับชีพ อย่างรีบเร่ง
สนองความ หยามหมิ่น สิ้นยําเกรง
ของนักเลง มารร้าย ตายให้หมด

Romeo รับไป กําไลแก้ว
เขวี้ยงใส่แล้ว กลับกลาย เป็นขนด
ขยายใหญ่ นาคไฟ ไม่ละลด
จะปรากฎ ร่างรัด กัดพวกมาร

[นกป่า]

วิหคไพร นั่งฟื้น ลมปรานจิต
ชุพชีวิต Romeo ที่ดับสูญ
นิ่งสักพัก ให้พลัง ได้กลับคืน
กำลังตื่น กายพร้อม จะต่อตี

เร่งรุดไป ทำลาย มารดินหญ้า
ลั่นวาจา อยากเจอเรา เป็นแม่นมั่น
สักประเดี๋ยว เราคง เห็นดีกัน
ว่าแล้วพลัน รุดไป เจอจอมมาร

อีกหนึ่งจิต พินิตหา ดาบฟ้าฟื้น
สนองคืน จอมมาร ดั่งประสงค์
นี่ใช่ไหม ที่เจ้า ตั้งจำนงค์
ให้ข้าส่ง เจ้าตาย วายชีวัน

ดาบในมือ ข้าขอ คืนให้ท่าน
โอ้จอมมาร ยอดรัก ของข้าเอ๋ย
ขอเอาดาบ แทนรัก มอบสังเวย
ดับชีวี ผู้เคย ครองรักกัน

[tna]

มาจะกล่าวบทไป
ถึงอสูรกาย สุดต่ำช้า
มารกระจอก นามวารี คามบัญชา
มารดินหญ้า อันชั่วช้า ท่านบรรเลง

ได้นิมิตร ฝันเห็น วิหคฟ้า
ด้วยอำนาจ มารดินหญ้า ถูกข่มเหง
จึงได้เดือด ดาลใจ สุดยำเกรง
อยากจะเร่ง ฆ่ายอดชาย ให้วายชน

จึงขโมย คำภีย์ มหาเวช
มาร่ายเดช เดชา พาฝึกฝน
หาใช่ว่า จะล้างแค้น แทนมารตน
แต่เพราะยล วิหคไพร ใจวารี

ให้อยากได้ ไกล้ชิดชิด พินิจข้อง
หมายจักปอง นวลน้อง มารศรี
มาเป็นคู่ เคลียเคล้า ร่วมฤดี
เสพโลกีย์ พิศวาส ตราบชีวี
 
แล้วแฝงเล้น เฟ้นกาย หายจากพวก
ทางสดวด วารีกว้าง ห่างแสงสี
ณ เหวลึก มิหยั่งถึง ขุนคีรี
ทำพีธี เบิกวิชา พญามาร

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

ด้วยอำนาจแห่งพระเวชที่เสพทราบ
ป้องกำหลาบ ดวงจิตมาร ใม่วางเฉย
พอกระทบ มารฟ้า คำภีย์เลย
สุดจักเฉย โรดไป มลายเพลิง

ดวงจิตมาร ก็สำราญ แสนกำเริบ
ก่อกำเนิด วิชามาร เข้าเถลิง
คำภีย์มาร ก็รุกไหม้ ดั่งเปลวเพลิง
เข้าเถลิง รวมเป็นหนึ่ง กับใจมาร

ฟ้าถล่ม ดินทะลาย เมฆาดับ
พายุพัด พัสสุธา แตกประสาน
อัคคีไหม้ โถบทับ ทั่วเขตคาม
ปัฐพีตาม แตกแยก แหลกทำลาย

ด้วยอำนาจ  แห่งธารา มารอสูร
พระเวชล้วน หลอมละลาย กลายเป็นสูญ
ร่างมารร้าย ก็แตกดับ ทวีคูณ
วันเลยล่วง นับหมื่อนปี นาทีเดียว

กลายเป็นท้าว เทวราช ริจฉวี
ดวงฤดี นั้นโหดร้าย แผ่ไพรศาล
แต่รูปโฉม โนมพรรณ สุดตระกาน
เปรียบดั่งท้าว เทพเทวัน อัมรินทร์

เพียงผู้ใด ได้พบ ประสบพักร
ก็สุดจัก ห้ามจิต คิดถวิน
อยากได้ชม ภิรมย์พักร เป็นอาจิน
ทั้งสามโลก ไร้มลทิน มาเทียบเทียม

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

ด้วยอำนาจ แห่งมารฟ้า ประกาศิตย์
อิทธิฤทธ์ มากมาย กระจายฟ้า
ก็ให้หมาย ได้เห็นแจ้ง ทวารตา
ที่สามพา ให้พบ ประสบจริง

แห่งทุกสิ่ง ทั้งหลาย ในสามโลก
ไม่ว่าโศรก สุขทุกข์ ห่วงถวิน
ทะลุแจ้ง โปร่งใส เป็นอาจิน
อยากได้ยิน สิ่งใด ก็ได้ฟัง

เพราะหูทิพย์ ตาทิพย์ อีกพระเวช
ที่ปรุกเศก ด้วยความโกรธ โลภหลงฝัง
ขันธ์ทั้งห้า ให้กำเริบ เสิพสานพลัง
อุปปาทานสั่ง ฟุ้งซ่าน เป็นฤทธี

จึงมองเห็น เด่นชัด ในศึกรบ
ให้สบท อยู่ในใจ ให้ถ้วนถี่
ศึกมนุษย์ เทพมาร เกลื่อนปัฐพี
ใจหมองศรี มิได้มี ให้เยือนยล

กับสวนเส เฮฮา พาหัวร่อ
ด้วยใจก่อ เกิดจิต คิดอกุศล
ปล่อยให้รบ ลาหาย ตายผู้คน
เทพไม่พ้น มารหาย วายชีวัน

แล้วจะฉวย มือรุบ ชุบมือเปิบ
สิ่งประเสริฐ อยู่ในใจ ที่ได้ฝัน
คือพินาศ ทำลายล้าง ให้จาบรร
ทั้งสวรรค์ ทั้งมนุษย์ สุดแดนดิน

จะปกครอง ทั่วแคว้นแดน สามโลก
ให้เศร้าโศรก ทุกข์ใจ ทั่วทุกถิ่น
แล้วเสพความ ขมขื่น ชื่นอาจิน
เป็นเหมือนสิ่ง แทนอาหาร ของหวานคาว

จะให้โลก ทั้งโลก เปรี่ยมด้วยทุกข์
เสพสนุก กับตัณหา ราคีฉาว
จะให้โลก ทั้งสามโลก ราคีคาว
หลงมัวเมา ในรัก สลักตรึง

แล้วประกาศ  จอมมาร นาม "วารี"
ทั่วปัฐพี ทั้งสามโลก ถวิลถึง
เป็นจิตมาร ที่หาญกล้า คอยมัดตรึง
เสพความซึ้ง ความโศรกเศร้า เคล้าน้ำตา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[กวีพเนจร]

จบสิ้นแล้ว ด่านห้า เงามายา
พี่เพลงผ้า ฆ่ายอดชาย มลายสิ้น
วิหคไพร ก็ฆ่า เจ้ามารดิน
ดับชีวิน สองมาร ตายหายไป

ข้าเก็บดาบ แห่งฟ้า ข้าคืนก่อน
ใจเจ็บรอน เมื่อเห็น คนตายให้
ขอบคุณนะ เพลงผ้า วิหคไพร
เกิดชาติใหม่ ข้าจะขอ อุทิศพลี

แล้วเร่งรุด ไปยัง ด่านที่หก
มารซกมก แอบจิต ครองด่านนี้
raklekๆ เจ้ามาร อย่ารอรี
ออกมาซี ข้ามาหา เจ้าแล้วไง

เหลืออีกด่าน ก็จะช่วย สามกัลยา
ใจข้าหนา ร้อนรุ่ม ดั่งไฟไหม้
อยากจะฝ่า ด่านหก ให้ไวๆ
เพื่อจะได้ ช่วยนาง ที่ข้ารอ

เอ๊ะ...มีเหตุ อันใด ได้เกิดขึ้น
ฟ้าได้ถึง มืดหม่น ไร้แสงทอ
หรือว่ามี เหตุเกิด อันใดหนอ
มารไม่พอ จึงเกิด ขึ้นมาใหม่

ข้าคงไม่ มารอ เจ้าหรอหนา
พวกมารฟ้า มารดิน สุดหมองไหม้
ข้าจะฝ่า ไปยัง ภูเขาไฟ
ข้าจะไป ช่วยนาง ยอดโสภี

ถึงด่านหก มารรักษ์ จงออกมา
ข้าแหล่ะหนา โรมีโอ อยู่ตรงนี้
พร้อมกับดาบ ฟ้าผ่า ปฐพี
ของเทวี นามว่า วิหคไพร

จะใช้ดาบ ฟาดฟัน เจ้าให้ขาด
ให้หมดชาติ แห่งมาร อย่าสงสัย
เพราะดาบนี้ ได้ฆ่า สองมารไป
ดินหญ้าไง กับทั้ง มารยอดชาย

จงออกมา อย่าได้ช้า เจ้ามารชั่ว
หรือเจ้ากลัว หัวหด จึงหนีหาย
ไม่ต้องกลัว เดี๋ยวเดียว เจ้าก็ตาย
ร่างสลาย ใจดับสูญ คืนสู่ดิน

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

ในที่สุด มารดิน สิ้นชื่อแล้ว
ด้วยดาบแก้ว ฟ้าฟื้น คืนสนอง
น่าอนาถ ขาดใจ เพราะคู่ครอง
เจ้านวลน้อง นามนั้น วิหคไพร

กัมปนาท กึกก้อง ท้องฟ้าแดง
ทั่วทุกแห่ง นํ้าเหือด เดือดเป็นไฟ
กระแสธาร ธารา มาหยุดไหล
ภูเขาใหญ่ พังคลืน กลืนวังมาร

อัศจรรย์ ทันใด ในบัดดล
อํานาจมนต์ พ้นหาย สลายผ่าน
จึงปลดปล่อย ลอยล่อง ผองวิญญาณ
ทรมาน เหลือแสน แดนมนต์ดํา

[กวีพิจิก]

มาแล้วหรือ Romeo ผู้โอหัง
เจ้านี้ยัง อ่อนหัด นักเด็กน้อย
ดาบแห่งฟ้า ด้วยหนา ช่างต่ำต้อย
เจ้าชะรอย ต้องด้อย ถอยออกไป

ด่านที่หก คือข้า Rak Lekๆ
ข้าจะเสก มนตรา ให้หลับไหล
ใครเข้ามา จะต้อง ผลอยหลับไป
ด่านนี้ไซร้ ขี้เซา เจ้าหลงกล

แม้แต่นก โผผก วิหคไพร
ยังหลับไหล ผกผิน บินร่วงหล่น
ประสาไร กับเจ้า ก็แค่คน
จะมาทน มนตรา ข้าได้ไง

ต่อให้กิน เอ็มร้อย มาเป็นลัง
ต้านพลัง มนตรา ข้าไม่ได้
เมื่อเจ้าหลับ ข้าจัก ควักหัวใจ
ของเจ้าไป ช่วยดินหญ้า น้องข้าเอง