ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวีพเนจร]

ใจมนุษย์ สุดหยั่ง ถึงแก่นแท้
เพราะผันแปร เปลี่ยนแปลง ช่างซับซ้อน
เห็นว่าดี บางครั้งยังกะล่อน
เห็นอ่อนๆ บางครั้ง ไม่ทำดี

ใจมนุษย์ เหมือนสายธาร ที่ไหลเชี่ยว
มีลดเลี้ยว ตามซอก แห่งเขานี้
เหมือนกับใจ มนุษย์ มีชั่วดี
ยากเพียงที่ มองผิวเผิน รู้ตัวตน


[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[tna]

ใจ?.คล้ายมายา
--------------
สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่ ที่ได้คิด
สิ่งที่คิด อาจไม่ใช่ ที่ได้เห็น
สิ่งที่คิด อาจไม่ใช่  ที่ได้เป็น
สิ่งที่เห็น อาจไม่ใช่ ที่ได้ทำ

เพราะทุกอย่าง อยู่ใน หัวใจจิต
ใครไหนคิด อย่างไร  ไม่มีล้ำ
เข้าไปหมาย ในจิตใจ ผู้ได้ทำ
เป็นแค่คำ ที่คิดฝัน ออกจากใจ

ใครจะรู้ ใจใคร เล่าใจใคร
ใจเราไซร้  ยังไม่รู้  คิดดูไหม
แล้วจะรู้ ใจใคร ได้อย่างไร
ก็ใจใคร ก็ใจใคร ใช่ใจตน

เพราะทุกลิ่ง หมายได้ คล้ายมายา
ภาพมัวพร่า ที่ฉายมา พาสับสน
มโนภาพ ต้องคิดไป ตามใจตน
ใจของคน จึ่งมั่นหมาย คล้ายมายา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[กวีพเนจร]

ใจมนุษย์ ยากแท้ จะกำหนด
เพราะเลี้ยวลด คดเคี้ยว ดั่งสายน้ำ
อย่าหวังเชื่อ เพียงคารม แห่งน้ำคำ
ความชอกช้ำ มากแท้ จะตามมา

ใจมนุษย์ คดเคี้ยว สุดหยั่งถึง
คิดว่าซึ้ง กับช้ำ น้ำนองหน้า
ใจมนุษย์ ที่กล่าว ทำมีน้ำตา
ฟังวาจา มิรู้ใจ ใคร่นึกตรอง

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

วิถีคนจนใจจะไปรั้ง
หรือคาดหวังให้สมปรารถนา
ก็ร้อยพ่อพันแม่ที่เกิดมา
มันจึงยากเกินกว่าสมดั่งใจ

จะข่มเขาโคขืนให้กลืนหญ้า
รึก็สุดปัญญาจะทําไหว
จะสั่งลมห่มฟ้าได้อย่างไร
จึงต้องปล่อยเป็นไปตามครรลอง

เพียงยึดถือคือใจไม่เรรวน
สิ่งใดควรก็หามาสนอง
อยู่บนความถูกต้องของมุมมอง
แล้วไตร่ตรองรอบคอบด้วยชอบธรรม

[กวีพเนจร]

ใจมนุษย์สุดหยั่งให้ลึกซึ้ง
เหมือนประหนึ่งงมเข็มในสายน้ำ
เข็มเล่มน้อยมองหาแม้ผุดดำ
ก็ยังคลำหาเข็มนั้นไม่มี

ใจมนุษย์สุดยากหากเอ่ยอ้าง
เหมือนเส้นทางรกชัฏในป่านี้
จะมองหาอันตรายในพงพี
ก็ยากที่จะเห็นในเร็วพลัน

เพราะต่างคนต่างหน้าต่างความคิด
ต่างจริตการกระทำให้นึกหวั่น
ยากจะหาคนดีที่ครบครัน
มนุษย์นั้นสุดหยั่งให้รู้ใจ

[ไฟล์แนบถูกลบโดยผู้ดำเนินการ]

[เพลงผ้า]

หยั่งเท่าไร ไม่สุด มนุษย์หนอ
คําว่าพอ รู้สึก สํานึกไหม
ข้าสองเจ้า บ่าวสองนาย หรืออย่างไร
จึงมิอาจ คิดได้ ว่าชั่ว-ดี

ร่วมเห็นงาม ตามกระแส ช่างแย่นัก
ตั้งตนเป็น ปรปัก สิ้นศักดิ์ศรี
จรรยาบรรณ เสื่อมถอย ด้อยเต็มที
ใช้วิธี หลังเขา เข้าโรมรัน

ความละโมบ โลภมาก ยากขัดเกา
เป็นดั่งเงา เข่นฆ่า ให้อาสัญ
สีโลหิต ผิดไป หรือไรกัน
จึงไม่เหลือ ความสัมพันธ์ ในสันดาน

[tna]

ด่าได้ดี เลอเลิศ ประเสริฐนัก
แค่ของเล่น เด่นพักตร์ ให้ชวนหัว
คิดอะไร มากมาย หลายพันพัว
นายเหนือหัว มากมาย ขายชีวี

เรื่องขำขัน วันนี้ ที่ชวนหัว
ไม่คิดมั่ว ข้างใคร ในทั้งผอง
ใครอยากตี กันไป ได้แค่มอง
ไม่เห็นต้อง ยุ่งเกี่ยว เที่ยววุ่นไป

แต่ก่อนรัก มากมาย วายชีวี
มาบัดนี้ ขยี้กัน ให้หวั่นไหว
นับประสา อะไร เป็นอะไร
ช่างเหลวไหล รกสอง มองดูเพลิน

นี่แหละหนา ที่ว่า สุดหยั่งถึง
ลึกสุดบึ้ง เวิ้งว้าง ดูห่างเหิน
จิตมนุษย์ สุดหยั่ง ยั้งเหลือเกิน
ใครมัวเพลิน วอดวาย ขายชีวา

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[กวีพเนจร]

ร้อยสำนึกตรึกคิดให้สุดหยั่ง
ยากยับยั้งความคิดจิตใจนี้
มีดีร้ายเลวชั่วต่ำความดี
ยากถึงที่เข้าถึงในหัวใจ

ในความคิดติดพันหลากหลายเรื่อง
คิดต่อเนื่องสารพันยากถึงได้
แม้รูปงามก็ยากถึงซึ่งข้างใน
ยากจับไว้ซึ่งความคิดในตัวคน

[รัศมีธรรมส่องทาง]

วันนี้มี ท่านรัศมี ธรรมส่องทาง
มาโปรดทาง ชีแจง แสงสดใส
อันธรรมะ ส่องในทิศ ทั้งแดนไทย
ไปให้ไกล ไอ้ความชัว กูละวาง

แต่เมื่อวาน ไปเจอนาง ในดวงจิต
ทำให้คิด ฝุ้งสร่าง ในหัวใจ
เพราะไปเจอ สาวน้อย หน้าสดใส
นั่งนั้นไง อยู่ตรงป้าย ขึ้นรถเมล์ 

รู้เท่าทัน  ความคิด  ย่อมดีเลิศ
กิเลสเกิด  ดับลง  ปลงเถิดหนา
จะสาวน้อย  สาวใหญ่  เพียงกายา
สังขารา  ไม่เที่ยง  ไม่อยู่นาน

เกิดขึ้นแล้ว  ตั้งอยู่  ย่อมดับไป
ตามกฎไตร  ลักษณะ  ที่กล่าวขาน
หากปล่อยใจ  ตามกิเลส  ที่แผ้วพาล
ย่อมร้าวราญ  เป็นทุกข์  อยู่ทุกวัน

ไม่มีแม่  น้ำเสมอ  ตัณหาได้
ถ้าอยากไป  ใจก็ไม่  เป็นสุขสันต์
ด้วยไม่เที่ยง  ล้วนเกิดดับ  ทุกสิ่งอัน
เพราะฉะนั้น  อย่ายึดมั่น  กันเถิดเอย

 

[เพลงผ้า]

มนุษย์ สุดหยั่ง ฝังวัด
มนุษย์ รอบจัด เหลือหลาย
มนุษย์ ทั้งหญิง และชาย
มนุษย์ ทําลาย ตัวเอง

มนุษย์ ละโมบ โลภมาก
มนุษย์ เสพซาก เสแสร้ง
มนุษย์ หมุนเวียน เปลี่ยนแปลง
มนุษย์ กลั่นแกล้ง เลื่องลือ

มนุษย์ กลิ้งกลอก ฟอกตัว
มนุษย์ ไม่กลัว เสียชื่อ
มนุษย์ สองขา สองมือ
มนุษย์ ก็คือ มายา

[กวีพเนจร]

มนุษย์ ก็คือ มนุษย์
ลึกสุด ความคิด จิตนี้
มีเลว มีกลาง มีดี
ไม่มี อะไร แน่นอน

มนุษย์ สุดท้าย กลอกกลิ้ง
เหมือนลิง กลิ้งกลอก หลอกหลอน
ทำไป ไม่คิด อาวรณ์
ห่วงตอน ประโยชน์ ส่วนตน

[tna]

จิตมนุษย์
----------------
จิตมนุษย์ ยากแท้ หยั่งถึง
ก้นบึ่ง หัวใจ ไฉน
กลิ้งกลอก หลอกลวง เลื่อยไป
เสแสร้ง แกล้งใจ ไหลวน

ทำซึ้ง ก้นบึ้ง ตรึงจิต
สนิท ดวงใจ แห่งหน
เวียนว่าย ในสาย เวียนวน
แห่งมน มายา ล้าใจ

หน้ากาก มีไว้ บังหน้า
โอ่อ่า โสภา ไฉน
ดวงใจ หารู้ เยี่ยงไร
เพลิงไฟ เผาไหม้ ชีวี

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[น้ำมนต์]

ไม่มีใคร เห็นใคร ใสพิสุทธิ์
ในยุคที่ มนุษย์ ต่างไขว่คว้า
ไม่มีใครไหนพร้อมยอมลดรา
ต่างบีฑาเผ่นโผยโดยกำลัง

ไม่มีใครเห็นใครด้วยใจดอก
ในยุคที่การกลับกลอกนั้นเกินหยั่ง
ไม่มีใครไหนพร้อมจะยอมฟัง
อย่างจริงจังจริงใจในลำเค็ญ

จึงแลทรามมิพ้นทราม
ประหนึ่งความดียากจะฝากเห็น
ชอบธรรมใดไหนสร้างที่อ้างเป็น
ล้วนโดดเด่นความอุบาทว์สุดคาดคิด

ไม่มีใครเห็นใครดีงามดอก
ในยุคสมัยลวงหลอกดัดจริต
ไม่มีใครยอมใครในชีวิต
ศัตรูมิตรเหมือนกันแค่ผันแปร

ไม่มีใครมองใครบริสุทธิ์
จึงไม่มีใครผ่องผุดมาเผื่อแผ่
ไม่มีความจริงใจไหนเหลียวแล
โลกจริงแท้ จึงเป็น....เช่นนรก !

[เพลงผ้า]

ได้ชื่อว่ามนุษย์สุดประเสริฐ
ที่บรรเจิดสํานึกจากฝึกฝน
มาหล่อหลอมเกลือกกลั้วเป็นตัวตน
ฤาจักพ้นความอยากที่มากมี

ต่างยึดถือคือเปลือกเลือกฐานะ
ไม่ลดละมักใหญ่ในวิถี
ทั้งจริตผิดแบบผิดวิธี
เป็นผู้ดีฉ้อฉลบนใจมาร

[tna]

เป็นผู้ดี ฉ้อฉล บนใจมาร
เสพสราญ ตันหา น่าสุขสันต์
ขันธ์ทั้งห้า มีอยู่ คู่เคียงกัน
อุปทาน ยึดมั่น ในสัญญา

ตกผลึก อยู่ใน ใจมนุษย์
ยากลึกสุด  คะเน หรือเหหา
ลึกสุดหยั่ง ฝังไว้ ในอุรา
ใส่หน้ากาก มายา เข้าหากัน

ยิ้มละลื่น ชื่นใจ ไหวสวาท
ความอุบาทว์ ภายใน ให้เสกสรร
หลอกให้หลง ตายใจ ในสัมพันธ์
แล้วฟาดฟัน ให้สิ้น ถิ่นกายใจ

เวลา...วารี...ชีวี...รำพัน

[คนรักษ์ถิ่น]

  ใช่แต่เพียง  จิตมนุษย์  สุดจะหยั่ง

สรรพสิ่ง หลายอย่าง  ที่สร้างสรรค์

ยากหยั่งรู้  เพราะผันแปล  ทุกคืนวัน

เมื่อบนโลก ทั้งนั้น..ไม่แน่นอน

    อย่าตำหนิ  จิตใจ   ในมนุษย์

จะดี ชั่ว   ที่จุด    การสั่งสอน

มนุษย์เป็น   เวนัยสัตว์   อย่าตัดรอน

เพียงสั่งสอน   ก็ซึบซับ  จับที่จินต์

 

[เพลงผ้า]

มนุษย์เอ๋ย..เผยจริตอย่าผิดเพี้ยน
บนสังเวียนชีวิตแห่งริษยา
หยั่งไม่พ้นจนใจในมายา
ความเดียงสาซ่อนเล็บคอยเก็บงํา

มนุษย์..เอ๋ยนํ้าไม่พอตอมันผุด
จะเห็นจุดตบตาจนน่าขํา
หากเนื้อแท้เรืองรองคือทองคํา
ให้แดดฝนกระหนํ่าฤๅคลํ้าลง

มนุษย์..เอ๋ยเสพสมที่เสแสร้ง
บทแสดงสูงค่ายิ่งกว่าหงษ์
ปักขนแซมแต้มแต่งแบ่งเผ่าพงศ์
ทรนงสะเทือนถึงเรือนดาว

มนุษย์..เอ๋ยเล่ห์กลวกวนนัก
ที่ฟูมฟักเห็นดีเป็นสีขาว
แสงอําพรางซ่อนแววอันแพรวพราว
หนึ่งลมหนาวผ่านต้องก็หมองมัว

มนุษย์..เอ๋ยเพียงใดที่ใจลึก
มโนนึกจดจํานําใส่หัว
จงเหยียบดินถิ่นดงอย่าหลงตัว
จักเป็นบัวพ้นนํ้างดงามเอย.

[Kungking]

[ หัวข้อ : มนุษย์สุดหยั่งถึง ]

อันใจคนยากแท้จะหยั่งถึง
เปรียบประหนึ่งงมเข็มในลำน้ำ
อย่าหลงเชื่อในคารมแห่งน้ำคำ
จะเพรี่ยงพร้ำช้ำชอกระกำใจ

จงสำรวจตนเองอยู่เสมอ
อย่าได้เผลอปล่อยใจให้หลงใหล
ในกิเลสตัณหาหรือสิ่งใด
ให้จิตใจมัวหมองต้องระทม

( ผู้แต่ง : Kungking 01/ก.พ./63 )