ภาพเราสองในห้องยังจำได้
เทอร์นั่งเอียงพิงกายฉันแนบข้าง
เทอร์หนุนตักของฉันอบอุ่นจัง
ภาพความหลังเตือนมาในหัวใจ
ห้องก่อนเก่าเราสองเคยเคียงคู่
ฉันยังเคยนั่งดูเทอร์ซบไหล่
แล้วบอกว่ารักฉันมากกว่าใคร
ทั้งหัวใจมีให้แค่เพียงเทอร์
มือซ้ายเทอร์กอดฉันไว้เคียงใกล้
เทอร์ซบไหล่ข้างขวาทำตาหวาน
ออดอ้อนฉันหยอกล้อกันสุขสำราญ
ฉันพลันอ่าน..กลอนเพราะเพราะให้เทอร์ฟัง
มาวันนี้ฉันนั่งพิงข้างฝา
โอ้น้ำตาก้อพลันรินไหลหลั่ง
คิดถึงภาพวันวานแล้วเศร้าจัง
อยากย้อนหลังกลับไปในวันวาน
การที่ฉันนั่งคนเดียวภาพในห้อง
ไม่มีเทอร์เป็นคู่ครองชิดใกล้
ฉันนั้นเหงาเข้าไปถึงหัวใจ
เทอร์จะรู้บ้างไหม....คนใจดำ
วันที่แปดเดือนหกยังจำได้
เทอร์บอกว่าหมดความหมายแล้วเราสอง
เลิกกันเถอะ...เทอร์บอกอย่าหมายปอง
เทอร์เจอคนคู่ครองที่ดีจริง
ตัวฉัน....เข่าอ่อนลงในตอนนั้น
น้ำตาพลันไหลรินครั้งที่สอง
อยากจะกลั้นใจตายให้สมปอง
ที่รักเราทั้งสองต้องจบลง....
เหตุการณ์ผ่านเลยมาก้อเดือนกว่า
แต่น้ำตายังไหลไม่เคยหยุด
หัวใจฉันบอบช้ำจนชำรุด
แทบสิ้นสุดหยดน้ำตาหาไม่มี
อีกเท่าไหร่ไม่รู้วันข้างหน้า
เจ้าน้ำตาจะหนีจากตัวฉัน
นำความเหงาออกไปโดยเร็ววัน
ให้ตัวฉันมียิ้มบ้างสักที
ได้โปรดเถอะ...ดวงดาวบนท้องฟ้า
ทำให้ฉันสุขอุราบ้างเสียนี่
อย่าให้ฉันช้ำตรมอยู่อย่างนี้
หาคนที่จริงใจให้สักคน
สำนวนอาจจะไม่เพราะ..ไม่มันส์..
แต่กลั่นออกมาจากความรู้สึกข้างในสู่บทกลอนนะคับ
