แต่เมื่อผ่านเวลาทิวาลับ
ก็หวลกลับราตรีสมใจหมาย
ใบหญ้าที่รอคอยอยู่เดียวดาย
ก็คงมีคู่หมายมาชิดชม
แต่ตัวฉันแม้ผ่านกาลเวลาลับ
ก็ยังพานพบกับความขื่นขม
คนรักฉันที่ลอยหายดั่งสายลม
ไม่หวลกลับให้ชื่นชมสุขสมใจ
ไม่อยากให้คืนนี้มีน้ำค้าง
ให้มีเพียงหยดเลือนรางไม่สดใส
เจ้าใบหญ้าจะได้ไม่อวดใครใคร
ใช่กระไรเพราะอิจฉา...ใบหญ้าเอย.
รักของฉัน ก็เปรียบ เช่นใบหญ้า
รักที่มี รักษา ไว้ไม่ได้
รักแท้จาก คนหนึ่ง ที่จริงใจ
ต่างอะไร กับน้ำ ค้างชั่วคราว
ที่งดงาม อยู่ได้ เพียงชั่วครู่
แล้วทิ้งให้ ต้องอยู่ อย่างเปลี่ยวเหงา
เหลือไว้เพียง ร่องรอย ของเรื่องราว
ที่เป็นแผล รวดร้าว ในจิตใจ
รู้ทั้งรู้ ว่าอยู่ ได้ไม่นาน
แล้วมาผ่าน ให้รัก เพราะเหตุไหน
พอฉันมอบ ให้เธอ ทั้งหมดไป
ต้องมารับ ว่าพ่าย ชะตากรรม
******************************
