เมื่อยามที่ฝนโปรย
ผมนั่งมองออกไปนอกหน้าต่าง
สายลมโชยเบาๆๆ กระทบที่ข้างแก้ม
มันทำให้นึกถึงวันเเก่า ๆ
กับเรื่องราวต่าง ๆ ที่เข้ามาในชีวิต
ละอองฝน ที่กระทบใบหน้า
ทำให้คิดถึง กระท่อมหลังคามุงจาก
ที่ผมอยู่ตอนเด็กๆๆ
สายตาที่เหม่อลอย นั่งรอคอยบางสิ่ง
ซึ่งดูเหมือนว่าชีวิตนี้ ผมคงไม่ได้พบเจอ
ผมนั่งอยู่ที่แคร่ หน้ากระท่อม
มองดูน้ำไหลเป็นทาง
ผมหยิบเสษใบไม้ ใบเล็กๆๆขึ้นมา
แล้วก็ปล่อยให้มันลอยไปตาม สายน้ำ
ผมได้เต่ปล่อยให้มัน ลอยไปออกไปเรื่อยๆๆ
ท่ามกลางสายฝนที่โปรยปราย
ผมได้แต่นั่งจ้อง ว่ามันจะลอยไปที่ไหน
เพียงครู่เดียวมันก็ลอยหายไป
เหลือเพียงความรู้สึกเสียดาย....
ผมกลับมามองตัวเองในตอนนี้
มันก็คงเปรียบเหมือนความรัก
ยามเราเหงาว้าเหว่
มีใครเข้ามาในชีวิตสักคน
เราดูเขาเป็นเพียงใบไม้เล็กๆๆ ไม่มีค่าอะไร
และเราก็ปล่อยให้เขาไป
โดยที่ไม่คิดจะเอื้อมมือคว้าไว้
จนเขาไม่มีวันกลับมา......
