ฤดูหนาวกับความเหงาปี 2551

ฤดูหนาว กับความหนาว ปี 2550

ฤดูหนาว ฤดูเหงา เร้ารุกเริ่ม
ช่วยต่อเติม ใจเหงา ให้เศร้ากว่า
ใจที่ร้าว ราญรอน กร่อนอุรา
กลั่นหัวใจ เป็นภาษา บทกวี

ฤดูหนาว ใจหนาว ยิ่งหนาวเหน็บ
ใจที่เจ็บ ปวดร้าว หนาวเหลือที่
กลั่นรู้สึก ที่หนาวหนัก จากฤดี
บอกหัวใจ ที่คงมี คิดถึงเธอ...

เมื่อฤดูหนาวเข้ามา (อีกแล้ว)

เราเคยร่วม เคียงคู่ ฤดูหนาว
เคยถักร้อย เรื่องราว เมื่อคราวก่อน
เคยให้รัก สานรัก แม่งามงอน
เคยพร่ำสอน บอกสอน วันก่อนมา

แต่หนาวนี้ ไม่มีเธอ เคียงคู่หนาว
คงเป็นเรา ที่หนาว หนักเกินกว่า
กว่าความหนาว ลมหมอก ระลอกมา
หนาวสุดหนาว เจียนบ้า ข้ารวดร้าว

เพราะใจหนาว บวกหนาว ยิ่งหนาวเหน็บ
หนาวเพราะเจ็บ ปวดใจ จึงได้หนาว
จึงร้อยถัก ความรู้สึก เป็นเรื่องราว
จดหมายหนาว แทนใจหนาว บอกกล่าวมา

เคยมีรัก ช่วยแบ่งเบา ความหนาวเหน็บ
แต่หนาวนี้ สิเจ็บ ยิ่งเกินกว่า
หนาวเพราะไร้ คู่เรียงเคียง กายา
หนาวเพราะว่า ใจหนาว ร้าวราญรอน

หนึ่งในระลึกความรักด้วยหัวใจที่ศรัทธาในความรัก (อรอุมา สีแพงมน)
หลวงจินตกวี

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ฤดูหนาวกับความเหงาปี 2551 (อ่าน 2433 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้