เมื่อคนในโลกรู้จักความสวย..ว่าสวย
ความน่าเกลียด ก็อุบัติขึ้น
เมื่อคนในโลกรู้จักความดี..ว่าดี
ความชั่วก็อุบัติขึ้น
มีกับไม่มีเกิดขึ้นด้วย..การรับรู้
ยากกับง่ายเกิดขึ้นด้วย..ความรู้สึก
ยาวกับสั้นเกิดขึ้นด้วยการ..เปรียบเทียบ
สูงกับตํ่าเกิดขึ้นด้วย..การเทียบเคียง
เสียงดนตรีกับเสียงสามัญเกิดขึ้นด้วย..การรับฟัง
หน้ากับหลังเกิดขึ้นด้วย..การนึกคิด
แต่..ชีวิตของคนเรานั้นมีแผนการ และจุดหมาย
อยู่ในตัวเองอยู่แล้ว
การปล่อยให้ชีวิต เป็นไปอย่างง่ายๆ
คล้ายดั่งเมฆที่ลอยไปบนท้องฟ้า
คล้ายกับการใหลของสายนํ้า ที่อาจใหลไปซ้ายหรือขวา
ใหลหลั่งซอกซอนไป ไม่มีที่ขัดขวาง
เมื่อใดที่ใหลไปปะทะเข้ากับสิ่งหนึ่งสิ่งใด
ก็จะหักเหการใหลของตัวเอง ให้ใหลต่อไปข้างหน้า
อย่างไม่แยแสต่อสิ่งกีดขวาง ที่กระจ่อยร่อย หรือใหญ่โต
การเรียนรู้ที่จะให้ชีวิตของเรา ใหลไปอย่างเรียบง่าย
ดั่งสายนํ้า
จะทําให้เรา ดํารงชีวิตอยู่ในโลกอย่างเหมาะสมกลมกลืน
สามารถอยู่ในสังคมที่สับสน ด้วยใจที่สว่าง
โก่งคันศรจนสุดล้า
ย่อมมีเวลาที่มันจะคืนกลับ
ลับดาบจนแหลมคม
ย่อมมีเวลาที่มันจะทื่อ.
