กระซิบรัก ฝากสายลม ชมเชยเจ้า
นานเท่าไร แล้วหนอเรา หยอกเย้าเอ่ย
หว่านคำหวาน ทานเสน่ห์ เล่ห์ทรามเชย
พี่ชักหวั่น มิอาจเฉย แล้วหนอใจ
อ่านคำหวาน แล้วซ่านซึ้ง ถึงเบื้องลึก
มิอาจห้าม ความรู้สึก ที่นึกใฝ่
เกรงแล้วซิ เกรงกลัว ตัวหัวใจ
มันจะไม่ อยู่ภายใต้ โอวาทเรา
อบอุ่นนัก ยามเหนื่อยหนัก น้องรักพี่
ช่วยปลอบใจ ให้อุ่นดี ยามพี่เหงา
แม้ยามใด ใจปวดปร่า ใบหน้าเศร้า
ยังมีคำ ว่าเรา เข้าใจกัน
ในโลกความเป็นจริง ทุกสิ่งอย่าง
อาจหลายสิ่ง ต้องปล่อยวาง บ้างพลิกผัน
อุปสรรค ขวากหนาม เหยียดหยามช่างมัน
เราจะจับมือกัน สู้มันไป...
นักเดินทางจะจับมือน้อง ร่วมท่องโลกแห่งจินตนาการ...
เพียงหนึ่งมือ ของพี่ ที่ยื่นจับ
สามารถรับ รู้ถึง ซึ่งห่วงได้
ความอาทร ที่เรามีต่อกัน ส่งผ่านใจ
สัมผัสได้ ผ่านฝ่ามือ คือรักจริง
รักแบบไหน แค่อะไร ไม่สำตัญ
อยู่ที่ฉัน และเธอ ใช่ทุกสิ่ง
แบบน้องพี่ ที่ห่วงหา อาทรยิ่ง
ทุกทุกสิ่ง อิงความรัก จากใจเรา
แต่พี่จับ มือน้องไว้ ไม่ดีแน่
ถ้าวันหนึ่ง พี่พบรักแท้ ที่คอยเฝ้า
เขาอาจไม่เข้าใจ ความสัมพันธ์ ระหว่างเรา
พี่อาจต้องเศร้า เพราะเขา ไม่เข้าใจ
ปล่อยมือ น้องเถอะ อย่าเป็นห่วง
เพราะโอกาส แต่ละช่วง ไม่ผ่านมาง่าย ๆ
ถ้าวันหนึ่ง พี่พบคน ที่ถูกใจ
อย่าปล่อยให้ เขาจากไป เพราะน้องเลย 
ก่อนต่อกลอน บทต่อไป ได้ไหมพี่
ตั้งแต่นี้ อย่าเรียกพี่ จะได้ไหม
เพราะตัวเธอ อายุมาก เกินฉันไง
พึ่งรู้เอง ขออำภัย คงไม่ว่ากัน
-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*-*
เพียงมิตรภาพ ที่ดี ที่มีให้
น้องคนนี้ รับด้วยใจ อุ่นในฝัน
เธอ-ฉันต่าง ห่วงใย กันและกัน
เท่านี้เอง คงเกินกั้น สุดบรรยาย
อย่างพี่ว่า นั่นแหล่ะ เรื่องความรัก
จะแบบไหน ใช่เรื่องหนัก ยังรักได้
แม้นพี่น้อง หากรักจริง ยิ่งจริงใจ
มิใช่แฟน ทำแทนได้ หลายสิ่งสรร
ส่วนเรื่องแฟน ควงแขน ยังไม่คิด
ไม่รู้สิ แค่ปองจิต คิดเท่านั้น
เพียงแอบชม พอสมใจ ไปวันวัน
ยังไม่กล้า เอ่ยคำนั้น ว่ารักเธอ...
เพราะเงินงาน การศึกษา ยังไม่พร้อม
อีกทั้งเธอ คงไม่ยอม ให้เสนอ
เพียงทักทาย ยังอายมาก อยากพบเจอ
แต่ไม่กล้า เพียงบ้าเพ้อ แต่ลำพัง
