ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วันฟ้าใส]

  นกน้อยบินลอยฟ้า
เหินเวหาด้วยปีกแข็ง
นกน้อยเจ้ามีแรง
ค่อยบินแข่งกับสายลม
ขอบฟ้าที่กว้างไกล
เจ้าบินไปอย่างสุขสม
ความทุกข์ความระทม
เจ้าหมักหมมไว้บนดิน
แรงเจ้าที่โผผินแล้วผกบินสู่รังนอน
ตะวันผันขอบฟ้า
สู่ดวงตาที่สัญจร
เพื่อนนกเคยเกาะคอน
ต่างอาทรแล้วจากลา

[Filibuster]

ฟ้านั้นกว้างใหญ่
แต่ก็มีภัยเหลือล้น
นายพรานนั้นก็จะเอานกไปต้ม
แต่เดี่ยวฟ้า จะคุ้มกัน นกตัวนั้นเอง

 

[⊹⊱⋛⋋ รักครั้งสุดท้าย⋌⋚⊰⊹]

ไม่อยากเป็นนกอ่ะ  อันตรายตั้งเยอะแยะ

เด๋วก็โดนจับไปกินอีก  เด๋วก้อติดเชื้อไข้หวัดนกอีก

เผลอๆ บินอยู่พายุมาล่ะ  โดนพัดไปตายเรยจิ

 เกิดเปงคนน่ะดีที่สุดแว้ววว   

[วันฟ้าใส]

   

ไม่อยากเป็นนกอ่ะ  อันตรายตั้งเยอะแยะ

เด๋วก็โดนจับไปกินอีก  เด๋วก้อติดเชื้อไข้หวัดนกอีก

เผลอๆ บินอยู่พายุมาล่ะ  โดนพัดไปตายเรยจิ

 เกิดเปงคนน่ะดีที่สุดแว้ววว  

  นกน้อยบินลอยฟ้ากว้าง
ปีกเจ้าบางหัดบินสู่แผ่นดินใหญ่
เป็นนกน้อยบินสู่เมืองศิวิไล
โลกกว้างกว้าที่เจ้าเคยเป็นมา
  ดีแล้วเจ้าได้บินลอยล่อง
ดีกว่าอยู่กรงทอง..เสียเถิดว่า
มีคนคอยเลี้ยงดูอยู่ทุกครา
แต่อุราขื่นขมตรมกว่าใคร
  เป็นนกน้อยที่เริงร่า
อยู่ในป่าหรือท้องฟ้าที่กว้างใหญ่
เต็มไปด้วยแมกไม้ในแนวไพร
ช่างสุขใจ...บินลอยนภา.....ท้าแผ่นดิน

[วันฟ้าใส]

ไม่อยากเป็นนกอ่ะ  อันตรายตั้งเยอะแยะ

เด๋วก็โดนจับไปกินอีก  เด๋วก้อติดเชื้อไข้หวัดนกอีก

เผลอๆ บินอยู่พายุมาล่ะ  โดนพัดไปตายเรยจิ

 เกิดเปงคนน่ะดีที่สุดแว้ววว  

   เกิดเป็นคนใช่ว่าจะดีเสียทุกอย่าง
เวลาที่อ้างว้างเดียวดายใครแลเห็น
เป็นนกน้อยแม้เล็กอย่างเจ้าเป็น
ก็ยังเห็นแผ่นผืนดินเป็นเพื่อนกัน
   อยู่คนในโลกกว้าง
แต่อ้างว้างและเงียบเหงา
เป็นคนก็เห็นเพียงบางเบา
ดูว่างเปล่าและเดียวดาย
  จะสุขหรือจะทุกข์อยู่ที่ใจ
ต่อให้มีผู้คนมากมายก็ไร้ความหมาย
หากว่าไม่สามารถยืนอยู่คู่ความท้าทาย
โลกก็คล้ายว่างเปล่าช่างเหงาทรวง
  เป็นนกอยู่บนฟ้า
บินเริงร่าไม่มีใครให้หวง
รักก็คือรักไม่ให้ใครมาลวง
ให้เจ็บทรวงชอกช้ำระกำใจ.............................
.....เป็นอะไรก็ได้จ๊ะ ยูจ๋า..........ถ้าสุขใจ.........

[นายโปริสาท_ฅนกินฅน]

.-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-.
.-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-.


นกเอ๋ยนกน้อย

บินล่องเหินลอยเล่นคล้อยลม

บินเล่เที่ยวดูชมคู่สม

นภาดลฟ้าครามดูงามตา

เห็นเจ้าบินมาเพื่อหาเหยื่อ

เหมือนไม่มีเนื้อให้เสือหา

อดแล้วเจ้าฝูงหมู่ปักษา

บนพื้นผสุธาแล้งปลาเอย

.-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-.
.-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-..-*""*-.

[วันฟ้าใส]

    นกเอ๋ยนกน้อย
บินล่องลอยเหินเล่นลม
ปีกเจ้าดูสวยสม
บินเล่นลมระเริงใจ
    นภากว้างแสนกว้าง
ปีกเจ้ากางสวยสดใส
บินล้อเล่นลมไป
ช่างสุขใจในอุรา
   นกเอ๋ยนกน้อย
บินล่องลอยเหินเวหา
เที่ยวชมหมู่ผกา
หมู่ปักษาแสนงามงอน
  ตะวันจะลาดับ
จะลากลับในดงดอน
นกเจ้าเฝ้าอุธรณ์
ต่างอาวรแล้วลาไป

   

[กิ่งไผ่]

นกเอยนกตัวน้อย
เจ้าล่องลอยไปแห่งใหน
สุดขอบฟ้าไกลแสนไกล
ไปที่ไหนหนอนกเอย
 

[วันฟ้าใส]

เพราะใจเจ้ามีจุดหมาย
อยู่ที่ปลายของฟากฟ้า
ศรัทธาอันแรงกล้า
เจ้าบินท้าแรงลมไป

นกน้อยตัวยังนิด
เจ้ายังคิดถึงการใหญ่
จุดหมายที่มุ่งไป
สู่ปลายฟ้าทีงดงาม

แรงตกเพราะตัวน้อย
เจ้าไม่ถอยให้ใครหยาม
เจ้ามีปีกงดงาม
เที่ยวบินตามแรงศรัทธา

แล้วก็พบจุดหหมาย
ที่บินไกลสู่ปลายฟ้า
สุดท้ายก็ได้มา
สิ่งที่ท้าหัวใจให้โบยบิน

[วันฟ้าใส]

 emo_54รู้หรือยังล่ะดอกดิน
ว่าเราจะบินไปถึงไหน
จุดหมายเราอยู่แสนไกล
เธอเห็นไหมเราศรัทธา

ถึงแม้เราตัวน้อย
เราไม่ถอยด้วยรู้ค่า
เพราะเรามีศรัทธา
เติมแรงกล้าให้เราบิน

[วันฟ้าใส]

นกน้อยเหินเวหา
เจ้าบินกล้าท้าลมฝน
ปีกเจ้าที่ฝึกตน
ที่อดทนและแลกมา

นกน้อยเจ้าตัวเล็ก
เจ้ายังเด็กกินแกร่งกล้า
บินเที่ยวในนภา
ไม่ว่าคือศัตรู

นกน้อยไม่รู้ตน
เจ้าบินวนตามลมลู่
สิ่งสวยงามเจ้าบินดู
โดยไม่รู้ศัตรูนั้นหมายปอง

บินเล่นเห็นสนุก
เจ้าจะทุกข์แสนหม่นหมอง
บินด้วยแรงคนอง
เจ้าจะหมองเป็นเหยื่อพาน

[รัศมีธรรมส่องทาง]

นกน้อยเอย  บินเวียนวน  สังสารวัฏฏ์
ต้องคอยพลัด  พรากไป  ฤทัยหมอง
เดี๋ยวก็สุข  เดี๋ยวก็ทุกข์  ตามครรลอง
ฉันยังมอง  ไม่เห็น  เช่นเสรี

อิสรภาพ  จากใจ  ไม่ได้แน่
ถ้ามัวแต่  เวียนวน  ลนหลีกหนี
สังสารวัฏฏ์  เกิดดับไป  ไม่ปราณี
ทุกข์สุขมี  ดีชั่ว  มืดมัวกัน

นกน้อยเอย  จงตั้ง  ใจสักนิด
ตั้งเข็มทิศ  บินไป  อย่างใจมั่น
บรมสุข  สุขแท้  นิพพานพลัน
จงร่วมกัน  บินไป  ใฝ่เสรี

อิสรภาพ  กายใจ  จะได้แน่
ขอเพียงแต่  เพียรบินไป  แดนสุขี
ดับสิ้นเชื้อ  ไม่เหลือ  เยื่อใยมี
ทุกข์จะมี  จากที่ไหน  ใคร่ขอวอน

[กิ่งไผ่]

พอเช้ามา ถือย่าม ตามหลวงพี่
วันนี้ดี อากาศ ช่างสดใส
เห็นนกน้อย บินว่อน ร่อนลมไป
เจ้าจะไป แห่งไหน นกเจ้าเอย

เจ้าจะไป แห่งไหน ที่ไดเล่า
ข้าคอยเฝ้า คิดดู อยู่หลายหน
ว่าเจ้านั้น ไม่หลงทาง เหมือนดังคน
มืดค่ำโพล้น ก็กลับ คืนสู่รัง

 

[วันฟ้าใส]

แม้พลัดถิ่น บินไกล ในฟ้ากว้าง
ระยะทาง แตกต่าง ให้หวนหา
บินล่อนลม ลู่ตาม กาลเวลา
เย็นแล้วหนา รีบลับ มากลับรัง

อบอุ่นสุข ใครคอย ในรังน้อย
เจ้าจึงคอย บินกลับ มายังฝั่ง
แม้ผกผิน บาดเจ็บ ยังกลับรัง
กลับมายัง รังน้อย มีใครคอย

ลูกนกน้อย เห็นแม่ เป็นแผลใหญ่
เจ็บหัวใจ แตกร้าว ตาละห้อย
ตั้งตารอ เหยื่อกิน ให้เฝ้าคอย
แม่เจ็บเป็น ร้อยเท่า ลูกร้าวใจ

[ใจnSๅมeๅมlxJๅ]

เจ้านกน้อยบินลอยกลางเวหา
บินไปไกลสุดฟ้ากฟ้านภากว้าง
บินล่องลอยตามสายลมที่อ้างว้าง
ไปตามทางของนกที่โผลบิน
ไม่มีจุดหมายปลายทางที่ตั้งไว้
เหมือนคนไซร์ไร้ความฝันให้ถวิล
นกคือสัตว์บินล่องลอยเป็นอาจิณ
แต่คนสิ้นความฝันน่าอาลัย

[วันฟ้าใส]

อาลัยฝันวันเหงาเราคนหมอง
นั่งแหงนมองฟ้ากว้างอย่างคนหนาว
เห็นหมู่นกน้อยบินลอยฟ้าในทางยาว
ฟ้าก็กว้างคนก็หนาวในหัวใจ

อยากเป็นดังนกน้อยผู้อิสระ
ไม่มีภาระผูกพันให้หวั่นไหว
แต่เพราะเราคือคนปุถุชนต้องเวียนว่าย
ในสังขารทีไม่มลายหากยังหายใจ.....คือเรา

[รัศมีธรรมส่องทาง]

นกน้อยบิน  ไปมา  ในอากาศ
ดูเก่งกาจ  โฉบไป  ในเวหา
สุดขอบฟ้า  บินไป  ไกลนภา
น่าอิจฉา  ดูนกน้อย  ที่โผบิน

เหมือนดั่งเรา  น่าเศร้า  ด้วยใจคิด
อยากเป็นอิส  ระได้  ดังถวิล
ได้สมหวัง  เป็นไป  อย่างใจจินต์
ลืมหมดสิ้น  จากดิน  ไปสู่ดาว

แค่ความอยาก  ก็ฉุด  ให้หยุดอยู่
ลองพิศดู  ไม่ต้องคิด  ไปเหินหาว
แค่หยุดอยาก  หัวใจ  ได้สุกสกาว
ดุจดวงดาว  เจิดจรัส  ในค่ำคืน

ลองดูเถิด  เพื่อนเอย  ไม่ยึดมั่น
สิ่งสำคัญ  ปล่อยวาง  ไม่ต้องฝืน
มีแต่สุข  ไม่ทุกข์แน่  ทุกข์วันคืน
ไม่ต้องขืน  สุขแท้  แน่ใจจริงฯ

 

[คนรักษ์ถิ่น]

เจ้านกน้อย..ผกผินไป..สู่ไพรกว้าง
บนเส้นทาง..สายลม..กลางเวหา
ด้วยกำลัง..แรงใจ..ที่ได้มา
เพียงหวังว่า..หาอาหาร..สำราญใจ
..เปรียบมนุษย์..ใช้ชีวิต..ในโลกกว้าง
ปลายเส้นทาง....นั้นหยุด  ตรงจุดไหน
ต้องต่อสู้..ด้วยกำลัง..ทั้งกายใจ
เพื่อ..ปะทังร่างกาย..เพื่อครอบครัว
..นกเหมือนคน..คนเหมือนนก..มิผกผัน
ผ่านคืนวัน..อุษาสาง..จนสลัว
เพราะชีวิต..คือชีวิต..ไม่ผิดตัว
สรุปชัวร์..คนกับนก..ก็เหมือนกัน
 

[กิ่งไผ่]

.......จากใจนกน้อย......

อนิจจา เกิดมา ในโลกนี้
ไม่มีที่ ให้อยู่ หรือไฉน
ต้นไม่ล้ม ป่าหมด ลดน้อยไป
เลยจำใจ มาบิน อยู่กลางกรุง
มีแต่ป่า ตึกใหญ่ ที่เขาสร้าง
ที่รกร้าง ก็กลาย เป็นตึกสูง
ต้นไม่ใหญ่ ก็กลาย มาเป็นซุง
คนต่างมุ่ง ทำลาย ป่าไม้กัน
อันตัวเรา นกน้อย เคยอยู่ป่า
แต่ต้องมา อยู่เมื่อง ที่เสกสรรค์
ต้องอาศัย เขาอยู่ ไม่กี่วัน
ก็ต้องพลัน หนีตาย จากใจคน
แล้วจะให้ บินไป ที่ไหนเล่า
เป็นเรื่องเศร้า ที่จะบอก ใครได้หนา
จะไปฟ้อง ถึงท่าน เทวดา
ก็อยู่ไกล ปล้ายฟ้า ทิพยาทร
แล้วอย่างนี้ จะไป ที่ไหนเล่า
นกน้อยเจ้า บินไป ในเวหา
หาที่อยู่ ที่กิน ตลอดมา
จนตาพร้า ยังหา ไม่ยักเจอ
ขอเถิดนะ พี่น้อง มนุษย์ทั้งหลาย
ทั้งหญิงชาย โปรดช่วย ได้รักษา
คงป่าใหญ่ ให้อยู่ เหมือนมีมา
มินานซ้า นกน้อย กลับบ้านพลัน

[รัศมีธรรมส่องทาง]

นกน้อยเจ้า  คล้อยบิน  สู่เวหา
ท้องนภา  อันกว้างใหญ่  ไม่สับสน
เจ้าบินไป  ตามทาง  ไม่วกวน
บินไปพ้น  ขอบฟ้า  ลับตาไป

เมื่อตะวัน  ลับลง  ตรงขอบฟ้า
เจ้าก็พา  กันกลับรัง  ไม่เฉไฉ
เมื่อฟ้าเปิด  สว่าง  กระจ่างไกล
เจ้าก็บิน  ออกไป  เพื่อหากิน

นกน้อยเอ๋ย  เจ้าเคย  คิดบ้างไหม
ว่าเหตุใด  คนมีใจ  ใฝ่ถวิล
อยากเป็นนก  อิสระ  ได้โผบิน
ดั่งใจจินต์  ไม่สิ้น  จนหนทาง