ครั้งแรก ที่ได้รู้จักเธอ
ก็ไม่ได้เก็บมา พร่ำเพ้อ อะไรนักหนา
เพียงแค่รู้สึก ประทับใจ ในแววตา
และที่ท่า ที่อ่อนโยน
แต่แล้ว หัวใจ ก็ไหวหวั่น
อยากจะหนี ความรู้สึกนั้น แต่ไม่อาจหนีพ้น
ก็เพียงแค่ ได้คุยกับเธอเพียงแค่หน
แต่ความรู้สึก กระวายกระวน กลับเกิดขึ้นมา
คิดถึงทุกครั้ง ที่เหงา
อยากจะเล่าทุกเรื่องราว ที่มีค่า
อยากให้เธอ ร่วมรับรู้ ทุกเวลา
อยากมีเธอ ในสายตา ทุกคืนวัน
แต่แล้ว หัวใจ กลับได้รู้
ว่าเธอมีใคร เคียงคู่ มีใครอยู่ ในความฝัน
เป็นความหมาย เป็นคนสำคัญ
ที่คงมั่นต่อกัน มาเนิ่นนาน
เลยได้แต่ร้องไห้
ให้กับความอ่อนไหว อย่างน่าสงสาร
สงสารหัวใจ ที่เป็นไปด้วยร้าวราน
เจ็บใจ ความไหวหวาน ที่เกิดมี
เหมือนมาช้า เหมือนมาสาย
จึงมีสิทธิ์ได้ รู้จักเธอ เพียงเท่านี้
ทั้งที่เพิ่งจะเริ่ม ความรู้สึก ที่ดีดี
แต่กลับเป็นวันที่ ต้องเสียน้ำตา
ผิดเองที่ไหวอ่อน
เลยต้องมา อาวรณ์ จนอ่อนล้า
แม้รักเธอ มากแค่ไหน ก็คงไม่มีสิทธิ์ ได้เธอมา
ไม่มีสิทธิ์ จะไขว่คว้า แม้ว่าต้องการ
