เมื่อวันหนึ่งฟ้าครึ่มมีเมฆฝน
ลิงหนึ่งตนเดียวดายในป่าเหงา
เศร้าโสกาไร้ญาติมิตรช่วยบันเทา
จึงหมองเศร้าเดียวดายเพียงผู้เดียว
มาวันหนึ่งฟ้าเปิดไสแจ่มแจ้ง
เหล่าไม้แมงฝูงหงษ์เหินเวหา
เลื่อกไปเห็นนางฟ้าเหล่าเทวา
วิ่งไล่ฆ่าฝาดฟันสนั่นเมือง
ไม่นานนักนางฟ้าตกลงเหว
ลอยมาเควหง่าไม้น่าสงสาร
ลิงเลยขอวิสาสะลอยอังคาร
แต่ไม่นานต้องสะดุดยังไม่ตาย
ลิงจึงรีบรักษาตรงที่ปีก
เธอคนดียังหนิ่งสลบไหล
ตื่นอีกที ก็3วันนั้นผ่านไป
แผลเริ่มหายตัวเธอเริ่มแข็งแรง
เราทั้งสองผูกผันไปสักพัก
เราเริ่มรักเริ่มสนิทเริ่มหวั่นไหว
เขาดีมาลิงดีตอบดีกันไป
สิ่งสุดท้ายคือเราได้รักกัน
เราทั้งสองปองดองด้วยความรัก
เราทอถักรักขึ้นจนแน่นหนา
รักสุดท้ายหรือสิ่งที่ตามมา
คือต้องลา...ลารักจากกันไป
ก่อนจากลาน้ำตาลิงแทบไหล
หมดหัวใจของเราต้องสะลาย
ลิงจึงกอดบอกรักครั้งสุดท้าย
ใจละลายหมดสิ้งแรงกำลัง
อยากจะดึงเธอไว้ให้เธออยู่
แต่ก็รู้ว่ามันผิดคิดไฉน
อยากจะดึงเธอมาเคียงข้างใจ
แต่ฉันทำไม่ได้ ... เราต่างกัน
หากวันใดหวาดหวั่นทนไม่ไหว
ให้กลับมาเคียงข้างกายฉัน
แม้เธอมีใครใหม่ที่ผูกพัน
ถึงวันนั้นฉันจะทำให้เธอลืม
ก็รู้ดีว่าฉันไม่มีค่า
ที่จะรั้งเธอกลับมาเข้าใจไหม
ถึงให้ตายฉันจะยังรักต่อไป
เพราะว่าไม่มีใครมาอยู่แทนที่เธอ
