ลูกไก่ในกำมือ....

ดั่งเหมือนคน..พเนจร..ไร้คอนถิ่น
มาจากดิน..แดนไกล..บ้านไพรเถื่อน
หลงพลัดมา..แดนศิวิไล..ใจลางเลือน
จึงเป็นเหมือน..คนแปลกหน้า..คราใครยล

ดินแดนนี้..ช่างประหลาด..เกินวาดฝัน
สูงตระหง่าน..ล้วนตึกใหญ่..ให้สับสน
ทั่วทุกที่..นับไม่ถ้วน..ล้วนผู้คน
เดินปะปน..ขวักไขว่..จนลายตา

จึงเดินหลง..ผิดเส้นทาง..อ้างว้างนัก
นึกว่าจัก..โชคดี..มีวาสนา
มีคนช่วย..คุ้มครองกาย..ยามภัยมา
ไม่รู้ว่า..กำลังก้าว..เข้าในกรง

ฉันเคยมี..กำลังใจ..อันกล้าแกร่ง
เคยเข้มแข็ง..เคยวาดฝัน..อันสูงส่ง
กลับสิ้นแรง..พลังหมด..ถดถอยลง
ดั่งตกลง..ในหุบเหว..แห่งเปลวไฟ

เฉกเช่นคน..โง่เขลา..ไม่เข้าท่า
ไร้ปัญญา..สิ้นหวัง..ทางแก้ไข
ต้องทนทุกข์..ทรมาน..ทั้งกายใจ
เมืองแสนใหญ่..ใจแร้นแค้น..แสนทารุณ

เหมือนลูกไก่..หลงทางแม่..แต่อ้อนออก
เดินมานอก..รวงรัง..ห่างไออุ่น
เผชิญโลก..ตามลำพัง..อย่างทารุณ
ไม่เคยคุ้น..โลกโสมม..สังคมทราม

เที่ยวร่อนเร่..พเนจร..นอนเดี่ยวโดด
ต้องทนอด..ต้องผจญ..คนเหยียดหยาม
ทั้งหิวโซ..แต่ต้อง..พยายาม
หาข้าวน้ำ..เพื่อประทัง..ยังชีวิน

แต่โชคร้าย..ตามมา..ชะตาเอ๋ย
เดินล่วงเลย..ก้าวย่าง..มาต่างถิ่น
นึกว่ารอด..ปลอดภัย..ไร้มลทิน
แต่กลับสิ้น..อิสระ..ถูกระราน

ถูกจับขัง..ในห้อง..อันมืดมิด
แสงสว่าง..สักนิด..ไม่ลอดผ่าน
จับมาเล่น..มาขยำ..ยามต้องการ
ต้องซมซาน..ซุกมุมห้อง..นองน้ำตา

ทั้งหนาวสั่น..ทั้งมืดมิด..จิตหวั่นไหว
มองหาใคร..ว่างเปล่า..เศร้านักหนา
เคยซุกปีก..ของแม่..แต่ก่อนมา
หนาวอุรา..ซุกปีกอุ่น..อย่างคุ้นเคย

เดี๋ยวนี้เล่า..ต้องผจญภัย..ในโลกกว้าง
ต้องเหินห่าง..ที่พักพิง..อิงเขนย
สิ่งแวดล้อม..แปลกตา..ไม่คุ้นเลย
โอ้อกเอ๋ย..ลูกไก่..ใจระทม

จะถูกบีบ..ก็ตาย..วายชีวาตย์
หรือพิฆาต..เข่นฆ่า..ให้สาสม
จะขยำ..หรือทำร้าย..ให้อกตรม
คงสาสม.."เป็นลูกไก่"..ในกำมือ... ทำตา ปิ๊งๆ

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ลูกไก่ในกำมือ.... (อ่าน 9631 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 4 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้