ฉันชอบตวาดโหวกเหวกโวยวาย
ทำหน้าถมึงทึงใจร้ายใส่เธอเสมอ
ก็เพียงแค่อยากกลบเกลื่อน เรื่องราวที่ไม่ต้องการให้เธอพบเจอ
และกลัวว่าการพูดไพเราะจะเผลอให้ฉันหลุดปากอะไรไป
โอ๊ย หัวเสียแค่เธอคุยกับคนอื่น
เธอดันยิ้มน่าระรื่น เห้ย ! โทรศัพท์ก็โทรศัพท์ฉัน
บอกให้วางก็ไม่วาง เอ๊ะนี่มันยังไงกัน
หึงก็หึงมัน ด่าไปวันวัน กลบเกลื่อนใจที่ไหวหวั่นและร้าวราน
เอาเป็นว่าชอบแกไปอย่างนี้ ก็ดี..เนอะ
ช่างมันเถอะ ไม่ว่าฉันต้องโมโหสักแค่ไหน
ความเป็นเพื่อนมันยืนยง..ยิ่งกว่าสิ่งใดใด
เงียบ ๆ แต่ได้อยู่ใกล้ ดีกว่าเผยออกไป แล้วไกล..ตลอดกาล
