เปิดกระทู้นั่น กระทู้นี่ ไปเรื่อย แล้วก็มาเจอะอันเนี้ย
ขอแจมซะหน่อยนะครับ
"The Story of Sri-phreung"(กลอนสุภาพ)เมื่อครั้งยังเรียนขั้นชั้นมัธยม
ตัวกระผมชอบกลอนอักษรศิลป์
อีกกาพย์โคลงร่ายฉันท์ประพันธ์พิณ
อ่านแล้ว in จนถึงก้นบึ้งมาน
ครู "ศรีปราชญ์" นั้นหรือคือต้นแบบ
ว่างก็แอบลิลิตโคลงโยงถักสาน
ส่งให้สาวดาวห้องผ่องสะคราญ
แต่ถูกกานดาสลัดตัดเยื่อใย
(ฉบงง)อกหนาวร้าวรวดปวดใจ เยี่ยงนี้เรื่อยไป
สาวเกลียดหยามเหยียดคนกลอน
จำจากจำร้างลาจร ละทิ้งกลบวร
มุ่งวิทย์คณิตตามกระแส
(โคลงสี่สุภาพ)ดวงแดจักชอกช้ำ เพียงไร
มุเพื่ออรไท ไป่ท้อ
ปลุกปลอบพลังใจ ผสานจิต
เลขเก่งสาวมิล้อ แน่แท้...กรี๊ด! กระจาย
มิอายใครทั่วทั้ง โรงเรียน
คณิตฟิสิกส์เซียน แกว่นกล้า
สาวสาวแห่วนเวียน รายรอบ
เอิบอิ่มทะลุฟ้า เนื่องรู้...พลังตน
(มาณวกฉันท์)อันกิจะใด ในปฐพี
แม้นวะฤดี มั่นจะผจญ
ล้วนก็สำเร็จ เสร็จดุจะมน
หากทมะทน เพียรพยะยาม
ครั้นประลุล่วง ช่วงปัจะฉิม >> (ใกล้จบมัธยม)
เนื้อนุชนิ่ม องคะวิราม
เธอก็เฉลย เอ่ยพจะความ
ว่าบมิหยาม กลอนกวิเรา
(รายสุภาพ)ขมองอิ่มพริ้มเพรา ยุพเยาว์เจ้าแถลง แจ้งสัจจะความจริง
ว่าเคยปิ๊งอนุชาย แต่ด้วยอายสุดเหนียม มิได้เตรียมกมลาศ
จึ่งรีบคลาศเคลื่อนหนี ดวงฤดีสั่นระทึก ถูกชายคึกพร่ำเสนอ
กถาเพ้อบทกลอน ออดอ้อนทุกเช้าเย็น เพื่อนเห็นเป็นถูกแซว
กนิษฐ์แก้วจึ่งทำเฉย ดั่งมิเคยสนใจ จนหทัยชายมลาน
หยุดสานบทกวี มุวิถีวิทย์วิชา เลิกบ้าศาสตร์อักษร
"สายสมรเพริศพริ้ง เธอกล่าวพจีทิ้ง ชอบท้นคนกลอน"(จบ: โคลงสี่สุภาพ) จรจากพรากนิ่มเนื้อ นงไพร
เดินสู่มหา' ลัย สุดคว้าง
คำอนุชตราหทัย ตรึงจิต
เรียนหย่อนเป็นเสกสร้าง ถักร้อยเรียงกวี
เลือกนาม "ศรีเปรื่อง" ไว้ แทนตน
เหตุคลั่ง "ศรีปราชญ์" จน สุดไส้
กลอนหวานซ่านกมล ดาดาษ
จึงมุ่งลิขิตให้ ป่วนถ้อยกวนกถา
ศรีเปรื่อง
๑๕ ก.ค.๒๕๕๖
ปล.
สุดท้ายผมกับเธอก็ไม่ได้คบกันในฐานะแฟน 555 (แต่ก็มีความสุขเสมอที่ได้คิดถึง)
