เรื่องสั้นสิบบท
กลอนสุภาพ
นายหูผึ่งพึงเผยเคยทำผิด
นางสมจิตเจิดจ้าวาจาแจ๋ว
เด็กชายน้อยคอยนั่งฟังเป็นแนว
เจ้านกแก้วจอมแก่นแจ้นกุ๊กกรู
แม่สมจิตปากจ้อพูดล้อจ้อย
เองตัวน้อยตัวนิดคิดเยี่ยงหนู
มาเงยแหงนคัดง้างอย่างปลางู
อยู่ในรูไม่รู้ต้องร่ำเรียน
ครูชอบสอนจ้อนชอบแส่แหย่เกลอสร้อย
อวดเพชรห้อยมีเฮียเตี่ยบังเหียน
คล้ายหูผึ่งซึ่งเผยเพราะเคยเพี้ยน
ไม่เห็นเศียรศอสูงเทียบยูงไทร
จ้อยเด็กน้อยต่อยหนักรักสนุก
ไม่ค่อยทุกข์ทำถูกทางขวางรีดไถ
อยู่ท้องทุ่งคุ้งท่าท้องนาไทย
ร่ำเรียนได้เด่นดีศรีแผ่นดิน
จ้อยเรียนรู้ดูแร้งมีแรงเรี่ยว
บินโฉบเฉี่ยวโฉบเฉือนเหมือนกังฉิน
เก็บกำเกี่ยวข้าวกอฉ้อโกงกิน
พอได้กลิ่นบินกลับเมืองลับไกล
แม่สมจิตกับจ้อยพลอยถามเจต
แร้งมีเหตุห่วงหาอาณาไห
จิกใส่ถุงรุ้งทองท้องทุ่งไทย
ทองคำไว้หวังว่าจะมาวน
แร้งบินไปหลายปีหนีเข้าป่า
มินานช้าชวนชักลักฉ้อฉล
แร้งเข้าเมืองมาใหม่ใจมืดมน
ดังเหมือนคนขบเคี้ยวอาหารคอย
ในวันหนึ่งถึงหน้าคราลมหนาว
แร้งผู้สาวงามสวยช่วยพ่อสอย
จิกกินส้มในสวนจวนหมดซอย
ส้มหลุดลอยเน่าหล่นแลลับลา
ไม่มีเสือและสิงห์เข้าวิ่งใส่
แย่งความใหญ่อยู่ยงแท่นดงหญ้า
สมมุติชาติเชื้อเช่นเป็นราชา
แร้งตื่นตาตื่นเต้นเป็นลมตาย
นกแก้วเห็นเป็นเหตุโกลาหล
นี่แหละผลความผิดพิษแพ้พ่าย
ก่อนเวียงวังฝั่งนิเวศน์เขตวอดวาย
เพราะแร้งหมายมุ่นหมกอกม้วยมรณ์
ครูแดง
