ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กรีนซี]

ในวัน ที่สายเกินไป

ชอบทะเลสีคราม..หากเราสอง
เพียงได้มองท้องฟ้าสาดสีสัน
แต่...เวลารวดเร็วนะแต่ละวัน
หากสายเกินตาฉันอาจฝ้าฟาง

กลิ่นกุหลาบหอมนักซึ่งฉันชอบ
รอเธอมอบวันดี~ดี..มีให้บ้าง
วันเวลาผ่านพ้นสิ้นหนทาง
จมูกสองข้างอาจใช้เครื่องหายใจ

นิ้วก้อยฉันนั้นคอยความอบอุ่น
วันคืนหมุนเกินกว่ารับรู้ได้
อย่ากุมมือหรือทำสัมผัสใด
อุ่นมาก-น้อยเพียงไหนไม่อาจรู้

ใจบางคนส่วนลึกรู้สึกช้า
ละเลยช่วงเวลา....มีกันอยู่
สายเกิน...ลืมแบ่งปันหันมองดู
เสียงจากผู้คาดหวังทั้งต้องการ

กรีนซี

[กวินพัฒน์]

ชอบทะเลสีครามสุดงามงด
สวยหมดจดถึงฝันอันแสนหวาน
อยากมองฟ้าสองเราเคียงยาวนาน
เวลาผ่านเร็วมากจนยากมอง

กลิ่นกุหลาบหอมชื่นยื่นด้วยรัก
ด้วยตระหนักความหอมพร้อมสนอง
จบวันคืนกลืนกล้ำลืมทำนอง
สิ้นผยองหัวใจคราไกลกัน

นิ้วก้อยนี้ยังคอยเธอกุมมั่น
ฝ่าคืนวันเหน็บหนาวเข้าวันใหม่
กลัวเหลือเกินครารักจักสายไป
ปรารถนาอุ่นไอในสายตา

ใจบางคนเกินดูรู้ใจหยั่ง
เผลอเพียงครั้งรักเราเฝ้ามองหา
อาจสายเกินประจักษ์รักนำพา
จนไร้ค่าสุดท้ายกลายลับเลือน



กวินพัฒน์

[ViVee]

จะมองเห็นคุณค่า...เมื่อจางหาย
ยามได้รับมากมาย...มักเลื่อนผ่าน
ความเคยชินที่ได้รับ...มาแสนนาน
อาจก่อเกิด"ความรำคาญ"บางเวลา

อาจรู้สึก"มากไป"ในบางครั้ง
และอาจใช้คำพูด"สั่ง"...คล้ายต่อว่า
แต่หากเมื่อวันหนึ่ง...ไม่มีมา
กลับมารู้สึกได้ว่า....ขาดสิ่งใด

ให้คุณค่าต่อสิ่งที่...ยังไร้สิทธิ์
มอบเวลาอุทิศ...ตามฝันไฝ่
ต้องดิ้นรนไปข้างหน้า...อีกยาวไกล
และร้างซึ่งเยื่อใย...คนใกล้ตัว

ให้คุณค่าต่อผู้คน...อยู่ภายนอก
เพียงเสียงบอกความต้องการ...ก็ไปทั่ว
ตอบสนองเร็วยิ่ง...อย่างระรัว
แต่กลับกลัว"คนที่บ้าน"จะพึ่งพา

หากวันหนึ่งถึงคราว"การสูญเสีย"
ทั้งพ่อ-แม่-ลูก-เมีย...มาห่วงหา
จะรู้สึกคร่ำครวญเศร้าโศกา
ก็ไม่อาจย้อนกลับมา..ให้เหมือนเดิม.


ViVee

หมายเหตุ ลงไม่ทันใครสักคนเลยค่ะวันนี้ 5555 ขอโทษนะคะ ที่ไม่คล้องจอง แงๆ

[กัลมลี*]

ฉันอาจหายตัวไปแบบไม่ลา
จบคุณค่าหัวใจมิให้เพิ่ม
เธอจะรู้สึกตัวหรือเหมือนเดิม
จะไม่เริ่มหลงคำหมิ่นน้ำใจ

การตัดสินใจลาต้องกล้าหาญ
เพราะมันนานเหลือเกินที่หลงใหล
โปรดอย่านึกถึงฉันวันสายไป
เพราะว่าไม่มีทางเป็นอย่างเดิม

[PIKuL]

เธอรู้ถึงเหตุการณ์ของเราไหม
ว่าครั้งไหนคือจุดแตกเมื่อแรกเริ่ม
ความก้าวร้าวก่อกำเนิดมาแต่งเติม
กลับยิ่งเพิ่มรอยแยกระหว่างใจ

กระจกเพียงสะท้อนมาที่ฉัน
จึงรับมันเข้าเต็ม-เต็มเกินรับไหว
ส่วนเธอนั้นหันหลังทำห่างไกล
แล้วทำไมวันนี้...จึงคร่ำครวญ

หากฉันยังหลงเหลือรอยความรัก
คงเจ็บปวดยิ่งนักยามคิดหวน
แต่โชคดีที่ฉัน...นั้นทบทวน
อย่ามากวนฉันอีกนะ...นับจากนี้.