ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[กวินพัฒน์]

เผลอคิดถึง

 .

พลาดอีกแล้วกับใจที่ไผลเผลอ
เพราะคิดถึงจึงเพ้อละเมอหา
ความเหงาแทรกแหวกไหวในอุรา
นัยนาเย้ายวนชวนคำนึง

แม้นเพียงเผลอชั่วคราวก็ร้าวนัก
อดีตรักสองเราเฝ้าคิดถึง
จำทุกห้วงเวลาเมื่อตราตรึง
ติดรำพึงเก่าก่อนตอนเคยเคียง

รู้ทั้งรู้เต็มทรวงติดบ่วงรัก
ยากจะหักตัดลาเกินกว่าเลี่ยง
ยอมแพ้แล้วหัวใจใคร่เอนเอียง
ใจแตกเสี่ยงสลายก็ให้เป็น

เสียหลักใจไปหนักเริ่มชักท้อ
เธอมิรอแคร์ใจทำไม่เห็น
เธอตัดได้แถมเชือดอย่างเลือดเย็น
ปล่อยคนช้ำลำเค็ญมิเห็นใจ


กวินพัฒน์

[กัลมลี*]

เธอตัดพ้อรอคอยปล่อยใจเหงา
ส่วนตัวเขาดาลเดือดเชือดเฉือนใส่
เขาคงเห็นเป็นของมิต้องใจ
จะปล่อยไปได้ไหม? เขาไม่แล

ลองหันมองคนข้างบ้างได้ไหม?
อยู่ใกล้ใกล้ยามช้ำคอยทำแผล
ค่อยค่อยเปิดใจรับค่อยค่อยแคร์
อาจจะแปรจากเพื่อน...ไม่เหมือนเดิม

[ViVee]

ปล่อยให้เป็นภาพจำวันเก่าก่อน
เงาสะท้อนก่อนเคยรักเคยส่งเสริม
มาวันนี้รักที่รอไม่ต่อเติม
ถึงเวลาเราจำเริ่ม...การปล่อยวาง

จงยินดีที่เขามีความสุข
หวังดีทุกเหตุการณ์ยามเหินห่าง
แต่จงเว้นระยะของเส้นทาง
เพื่อไม่สร้างความกดดันสัมพันธ์เรา

เปลี่ยนมาเป็นเพื่อนที่ดีแค่คนหนึ่ง
แม้เขานั่นไม่คิดซึ้ง....เรื่องของเขา
สู่จุดยืน.."พี่ชาย"..ให้ร่มเงา
เปลี่ยนรูปแบบ"เคยรักเขา"ตามเวลา.

ViVee

[กวินพัฒน์]

ปล่อยให้เป็นภาพจำในวันเก่า
ใจยังเฝ้าคำนึงถึงเสน่หา
แต่เมื่อรักจบไกลจากสายตา
ดังขอบฟ้ากั้นกลางยิ่งห่างไกล

ทำใจลืมเธอได้ในเพียงครู่
แต่มิสู้คิดถึงตราตรึงได้
มันยืดเยื้อเหลือคณาคราทำใจ
มักเผลอให้ความหลังยังรั้งเรา

เปลี่ยนบทบาทความรักให้ต่างที่
เป็นเพื่อนดีอยู่ไกลไม่อับเฉา
กลับยิ่งฝืนกลืนช้ำกระหน่ำเอา
ให้คนเขลาชักท้ออยากพอที

กวินพัฒน์

[PIKuL]

เพราะไม่อาจตัดสวาทให้ขาดเยื่อ
จึงหลงเหลือเถ้าอารมณ์รักล้นปรี่
แม้นไฟรักหักร้างกลางฤดี
แต่ยังมีขี้เถ้าเหลือเถืออารมณ์

มองไม่เห็นรักเราแต่รับรู้
ใจยังรักเธออยู่เกินเหมาะสม
พยายามห้ามหักกลับเกี่ยวปม
ยังหวังลมห่มหวนรวนรักคืน

แม้นความหวังยังคงดูริบหรี่
ขอเพียงมีเศษเสี้ยวยังคงฝืน
ตั้งใจเผลอคิดถึง..จึงกล้ำกลืน
แม้หัวใจเธอเป็นอื่น...ยังรอคอย.

[กวินพัฒน์]

หักใจแล้วไม่เอาไม่เฝ้าคิด
แม้สักนิดก็ไม่ใจมันกร่อย
ก็อยู่ได้อยู่หนาไม่ตาลอย
ก็แค่ถอยหัวใจไม่กล้ำกลืน

แต่หัวใจทรยศอดสูหนัก
มิยอมหักได้นานพลันสะอื้น
เผลอเพียงนิดคิดไปได้ทั้งคืน
ไร้จุดยืนเพราะเผลอไผลใจมันรวน

กวินพัฒน์

[กรีนซี]

ริมระเบียงเสียงโมบายส่ายพัดไหว
หวนนึกถึงคนไกลใจปั่นป่วน
อ ย า ก ลื ม แต่กลับจำย้ำทบทวน
ภาพจำตามก่อกวน ยากลืมเลือน

เปิดฟังเสียงเมโลดี้ที่ชื่นชอบ
ซ้ำหลายรอบบ่อยครั้งหวังเป็นเพื่อน
ไอหนาวเย็นสุดท้ายของปลายเดือน
ต้อนรับการมาเยือน กุมภาพันธ์

จังหวะดนตรีที่ฟังยังส่งเสียง
ริมระเบียงโมบายส่ายพลิ้วสั่น
แสงนีออนอาบเคล้าเงาพระจันทร์
คนในห้องหนึ่งนั้นนั่งรำพึง

คิดทบทวน…ซ้ำซ้ำ หากทำได้
แค่….อยากลบลืมใคร สักคนหนึ่ง
ใจคัดค้านปฏิเสธ เหตุใดจึง-
“เผลอคิดถึง” ทุกที ที่อยากลืม

กรีนซี