อีกฟากฝั่งทางโค้งขอบคุ้งน้ำ
ในทรงจำคือบ้านใครคนหนึ่ง
ผ่านกี่วันเดือนปียังติดตรึง
ยังคงแอบคิดถึงใครบางคน
ต้นไม้สองฝั่งน้ำไม่เปลี่ยนนัก
สิ่งที่เปลี่ยนคือความรักอันสับสน
เธอหายหน้าหายตาพาวุ่นวน
ห้วงอารมณ์ไม่อาจพ้นความโศกา
พ่อแม่เธอยังทักทายฉันเหมือนลูก
คล้ายพันผูกด้วยเอ็นดูยามพบหน้า
ฉันอยากถามข่าวคราวเสมอมา
แต่ทำได้เพียงรักษาระยะใจ
เก็บไว้เพียงถ้อยคำที่คิดถึง
ด้วยไม่อาจลึกซึ้งอย่างไรได้
ฉันและเธอคืออดีตอันห่างไกล
ต่างก็มีชีวิตใหม่ไม่หวนคืน
ยามหันหลังกลับเดินไปเบื้องหน้า
มีสายตามองติดตามอย่างทนฝืน
ทั้งอาลัยอาวรณ์อย่างกล้ำกลืน
แต่ยังยืนหลบอยู่ไม่เผยตน
ฉันหันกลับมองตอบพร้อมรอยยิ้ม
น้ำตาปริ่มโบกมือลาท่ามสายฝน
และหันหลังขึ้นรถในบัดดล
เพื่อหลุดพ้นจากอดีตอันยาวนาน.
ViVee
