ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดอกไม้สีหม่น]

 อยู่กับลมหายใจที่แผ่วเบาและเหว่ว้า
มีรัก..แต่ไร้ค่าในสายตาเขา
เวลาหมุนไป..ทำให้เธอลืมคำว่าเรา
ทอดทิ้งฉันไว้กับความเหงาความเดียวดาย
ยืนอยู่อย่างคนไร้เรี่ยวแรง
ร้อยล้านเข็มทิ่มแทง..จนร้องไห้
เหนื่อยล้าจนท้อ..เหมือนคนใกล้ตาย
รอนแรงเกินทำใจไปจากเธอได้ หัวใจสลายอย่างคนหมดอาลัย
รักของเราไม่ช้าเร็วก็คงจบ
คิดคูณหารบวกลบ ค่าเท่ากันอย่าสงสัย
ในวันนี้ไม่ว่าเธออยู่หรือ จากไป
มีค่าไซร้ " เท่ากัน " เกินเยียวยา
นึกขำในความรักของสองเรา
ยิ่งคิด ก็ยิ่งเหงาเหมือนคนบ้า
แต่ก็ขอบคุณความรักและโชคชะตา
ที่ผูกพันเรามาและพาเราจากกัน
ในเมื่อเราเข้ากันไม่ได้
ฉันคงมีสิทธิ์รักเธอต่อไป ในความฝัน
ไม่เป็นไรหรอก แค่เธอหมดรักกัน
สักวันหนึ่งฉันเองคงจะรู้สึกเหมือนเธออย่างนั้น..แม้มันต้องใช้เวลา
รักของเราเหมือนปติมากรรมน้ำแข็งอันเลิศล้ำ
แสงแดดคือบ่อเกิดของความเจ็บช้ำ ละลายความรักสวยล้ำค่า
ไม่นานก็เหลือเพียงหยาดหยดน้ำไหลออกมา
สุดท้ายก็ระเหยแห้งขึ้นไปบนฟ้า...ไม่เหลืออะไร

**

สวัสดีค่ะ ทุกคน เราเป็นคนที่ชอบแต่งกลอน มาก ถึงมากที่สุดคนหนึ่ง คาดว่าแต่งทะลุร้อยไปแล้ว
แต่น่าเสียดายนักหนา ที่เราพึ่งมาเจอที่นี่ และกลอนของเราก็หายไปกับไวรัสงี่เง่าที่ทำลายฮาร์ดดิสก์
ของเราจนพังยับเยิน T^T ยังไง ก็ขอฝากตัวด้วยนะคะ ฝากผลงานที่ไม่ค่อยได้เรื่องเท่าไร ไว้ในอ้อมใจด้วย

อ้อ!

เราชื่อกิ๊กค่ะ

ปล. กลอนบทนี้แต่งไว้ตั้งแต่ต้นปีแล้วค่ะ โชคดีที่ได้ปริ๊นส์เก็บไว้บ้างเป็นบางบทที่ประทับใจในฝีมือตัวเอง ก็เลยยังอยู่ค่ะ หุหุ ^^