ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[โซ...เซอะเซอ]

…ไกลแค่ไหน คือ ใกล้... อยู่ไกลกัน...คิดถึงกัน ฉับพลันเหมือนชิดใกล้ เสียงหัวใจเต้นสอดคล้องพร่ำพร้องเรียกหา คลื่นกระหวัดซัดซวนช่างปั่นป่วนอุรา คล้ายนำพา...ทุกอณู สู่ความรัก แรงดึงดูด หรืออย่างไร ฉันนั้นไม่รู้ ดุจสินธูโถมสุดต้านทานแรงผลัก เมื่อหวนลมครั้งห่างหาย ย้อนกลับมาทายทัก ก็เหลือสุดที่หัวใจ จะหยุดพัก ชะงักงัน ลมหายใจเลื่อนไหลลาม โอบล้อมความรู้สึก มีดบาดลึก ฤเทียมเทียบ เปรียบความอัดอั้น แม้เพียงแค่บทรำพึง ส่งถึงให้แก่กัน ธำรงมั่น มิซีดจางสร่างลงเลย น้ำที่เซาะหาดทรายขาว เสียจนเว้าแหว่ง น้ำคำแต่งสรรค์ต่อเติม เพิ่มพูนเผย หากน้ำใจ ไฉนเล่า มิเท่าคำหวานเปรย มิงอกเงยหยาดน้ำตา...จึงบ่ารดริน ไกลแค่ไหน จึงจักใกล้ ในความคิด ถูกหรือผิด สุดห้ามปรามเมื่อยามถวิล พร้อมจะทุกข์ระทม ขมปร่า เป็นอาจิณ ปล่อยหัวใจให้โบกโบยบิน...จนสิ้นสุดทาง Soul Searcher Inspired to write 30/11/2024

[กวินพัฒน์]

ใกล้แค่ไหนก็คือไกล


คนจะจากลากดึงตรึงไม่อยู่
ต่างคนอยู่คนละฝั่งแม้นั่งข้าง
ความรังเกียจเบียดบั่นอยู่กั้นกลาง
ทิฐิสร้างกำแพงแบ่งสัมพันธ์

คนละคนละใจไม่ผสาน
ไม่สมานหัวใจคล้ายถูกหั่น
แม้นั่งข้างกลางใจไม่ถูกกัน
เธอกับฉันห่างใจไม่นำพา

สองคนต่างห่างออกบอกว่าสิทธิ์
ต่างก็คิดเอาชัยให้อุตส่าห์
ต่างยื้อแย่งแบ่งส่วนมวลมายา
คนกลางปร่าเจ็บปวดร้าวใจ

ต่อให้ชิดติดข้างสร้างภาพหรู
ก็เหมือนอยู่ต่างโลกโศกร่ำไห้
ท้ายก็อ้างต่างคนก็ต่างไป
เพราะความห่างกลางใจมันไกลกัน

เอ็ม กวินนพัฒน์