ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

เมื่อพบใครในตน, ยามสนธยา-
พฤศจิกา...หนาวลมพัดพรมผ่าน
คุณทำให้ลมหนาวยิ่งร้าวราน
กระดิ่งลมกังวานขับขานเพลง
เสียงใสหวานนอกห้อง ทำนองคิดถึง
เสียงหัวเราะคุ้นซึ้งซึ่งขานเปล่ง
เรื่องเล่าสู่กันฟังดังครื้นเครง
จนยามเช้าเร้าเร่งทุกเพลงเช้า
เห็นไหมยามหญ้าดอกเย้าหยอกฟ้า
ไม่คิดหวนกลับมาอย่าหน้าเศร้า
เรียบง่ายและบอบบางอย่างใจเรา
หยั่งลึกในความเหงาเกินเข้าใจ
....
ดึก, รอแว่วแผ่วคำของน้ำค้าง
อยู่ทิศทางตะวันออก, หมอก, ฟ้าใหม่
หากแม้คุณหมดหวังคราครั้งใด
ก็ห่างไกลเพียงพรากไม่จากนาน
เผลอคิดว่ามันเป็นอยู่เช่นนี้
รุ่งระวีจักคืบคอยสืบสาน
แต่ลมเอย...พัดพราวเพียงร้าวราน
ไร้เสียงหวานขอพรก่อนนิทรา
สิบปีผ่านเหมือนวันเพิ่งผันเปลี่ยน
ฉันวนเวียนมาตามข่าวถามหา
ไร้พรของขวัญฝาก...จากเทพธิดา
คราบน้ำตานองเนืองคือเรื่องจริง
....
เมื่อพบใครในตน, จึงสนทนา
พฤศจิกา เช้าตรู่ อยู่นิ่งนิ่ง
จูบลาจันทร์ดวงรักเคยพักพิง
มีบางสิ่งเคลื่อนไหวในอารมณ์.

[ViVee]

  พบผู้ใดในตนจนหวนไห้
สิบปีผ่านวันนานไกลไยขื่นขม
อาจแค่เพียงเสียงซากจากอารมณ์
แม้นผ่านมานานนมยังล่องลอย

สนทนาปราศรัยในตนนั้น
คิดถึงใครที่สำคัญเกินปลดปล่อย
ประทับความรู้สึกตรึกรอคอย
รำพันร้อยเรียงถ้อยคำจนพร่ำพรู

อยากคิดถึง ก็คิดถึง ถึงที่สุด
แม้นไม่อาจปักหมุดจุดที่อยู่
เป็นเพียงสายลมผ่านบานประตู
แล้วพัดลู่สู่หน้าต่าง...เราห่างไกล.

[กรีนซี]

.
.
แสงแดดเช้าเชื้อเชิญใจเดินทาง
ฉันมองผ่านม่านบาง สีสดใส
ความรู้สึกนึกคิดปิดซ่อนไว้
นานแค่ไหนไม่ลืม ลงสักที

ความคิดฉันพร่างพรูอยู่ซ้ำซ้ำ
ปลดปล่อยความทรงจำ ทำหน้าที่
ลืม…อะไรง่ายง่าย ก็คงดี
เพียงถ่ายทอดทุกวลี ผ่านแสงเช้า

ย้อนทรงจำหนหลังเมื่อครั้งหนึ่ง
ทำได้เพียงนึกถึงคืนวันเก่า
เมื่อ..จุดหมายปลายทางระหว่างเรา
เหลือเพียงฉันและเงาตราบเท่านาน

ระหว่างเราโลกสมมุติคงหยุดหมุน
แค่..คนคุ้นเคยกันแค่ทางผ่าน
สิ่งเคยมี เธอ-ฉันเรื่องวันวาน
ยัง เ บ่ ง บ า น ใ น น า ม ค ว า ม ท ร ง จำ

กรีนซี

[โซ...เซอะเซอ]

…สนทนากับตัวเอง… เธอคือจินตนาการ บันดาลสร้าง จากพริบพร่าง โคลงกลอน อักษรพร่ำ พากย์สุนทร อรเอก ปัจเจกคำ พร้องลำนำ สรรค์เสก ปัจเจกชน สนทนากับตัวเอง เคล้าเพลงรัก ยิ้มพยักทักทาย ทุกข์กรายกล่น สบเรื่องดี-ร้าวร้าย คล้ายต้องมนตร์- สะกดดลใจหยาบ ซึ้งซาบกลอน เธอนั้นเป็นผู้ใด ฉันไม่รู้ ตราบชื่นชู เช้าบ่าย มิถ่ายถอน จวบมืดฟ้า สายัณห์ตะวันรอน มิลดทอน ผ่อนคะนึง…คิดถึงเธอ สนทนากับตัวเอง คลอเพลงเศร้า กับเงียบเหงา ทิวา-ราตรีเก้อ ท่ามกลางหมอกครึ้มคว้าง อ้างว้างละเมอ อยากพบเจอในฝัน…ฉันจะรอ …“ฉันชื่นใจเมื่อได้เห็น หัวใจเต้นเพราะได้เห็นดวงหน้า…” …เพลงสมัยก่อนช่างใช้คำได้เหมาะเจาะ ละเมียดละไมจริง… โซ…เซอะเซอ 10 ธันวาคม 2568

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

พูดถึงความอบอุ่น, คุ้นอยู่บ้าง
ออกเดินทางเศร้าสร้อยบนรอยต่อ
ข้ามทะเลมรกตสดใส, ทอ-
พร้อมแสงเช้าเกิดก่อเห็นพองาม
อาจบางเช้ามาช้ากว่าทุกเช้า
ลมหยอกเย้าไม้ดอกนอกสนาม
เป็นอยู่อย่างปกติ...ไร้นิยาม
เพียงไถ่ถาม, รับฟัง กำลังดี
…
อาบแดดเช้าหอมกรุ่น, คุ้นรู้สึก
พอให้นึกคราผ่านสถานที่
วันไร้มนต์ร่ายรำคำวลี
อ่านกวีโต้ตอบ ข อ ข อ บ คุ ณ .

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

ในวันที่มีทุกข์

…

ในวันที่มีทุกข์ซุกตัวเงียบ
ในห้องไร้ระเบียบสีเงียบขรึม
ผ้าม่านเดิมแดดเลียเสียอึมครึม
หยากไย่ตรึมหลังตู้ดูรกทก
ไร้ความอยากลุกตื่นหลังคืนค่ำ
ในแววตาสุกก่ำน้ำตาตก
โลกร้อนผ่าวราวอกตกนรก
หลังหน้าต่างกระจกหมกซ่อนตัว
จนแดดบ่ายฉายเข้มเต็มพื้นที่
แทรกม่านกันยูวี สีสลัว
การหันมองรอบข้างช่างน่ากลัว
กลิ่นอู๊ดวูดล้อมทั่วรอบตัวเรา
การเดินทางยาวไกลในวันนั้น
ละลายตาฉับพลัน พลันเงียบเหงา
หากกล่าวคำลาลงคงบรรเทา
หรืออ้างว้างอย่างเก่าเท่าเท่าเดิม
....
เก็บข้อความสุดท้ายและท้ายสุด
เป็นข้อความปักหมุดเหมือนจุดเริ่ม
เปิดย้อนอ่านคำพูดที่หยุดเติม
อยากพิมพ์เพิ่มคำหนึ่ง "คิดถึงจัง"
ในห้องไร้การจัดการปัดฝุ่น
มิเคลื่อนหมุนของแต่งแห่งความหลัง
อยู่ในความเปลี่ยนแปลงกำแพงบัง
อยากนั่งฟังความเหงาเล่าเรื่องคุณ.




*อู๊ดวูด = Oud Wood

[กวินพัฒน์]

ในห้องเก่าเล่าความเหงา



ในวันที่มีทุกข์ซุกตัวเงียบ
หัวใจเพียบด้วยเศร้าเฝ้าขมขื่น
แสงสลัวพาดผ่านม่านกลางคืน
สิ่งกล้ำกลืนแทรกซึมทุกมุมใจ

หยากไย่คลุมความหลังดั่งฝุ่นเก่า
ความเงียบเหงาเข้ากุมเกินคุมได้
แววตาพร่ามัวช้ำน้ำคลอนัยน์
โลกหม่นไหม้อกเฉาที่ร้าวราน

เสียงหัวใจแผ่วเบาเคล้าประหม่า
เสียดอุราให้ขมจมสถาน
แดดบ่ายแทรกข้างในคล้ายประจาน
ยังซมซานคร่ำครวญครั้งหวนลา

ข้อความเก่ากล่าวลาพาหวั่นไหว
สถิตใน "คิดถึง" รำพึงหา
ใจยังติดภาพซ้อนตอนมองตา
กลับไร้ค่าพ่ายแพ้แค่เดียวดาย

ในห้องนี้ไร้ฝันไร้วันใหม่
ความหลังไล่ทั่วห้องหมองแสงฉาย
ความเปลี่ยนแปลงหลังกำแพงดูเคลื่อนคลาย
คิด..สาธยายความเหงาเล่าเรื่องเรา


กวินพัฒน์

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

ในห้องเก่าเล่าความเหงา : ท่านกับข้าพเจ้า

….

หลังบานประตูห้องหมองแสงฉาย
พบว่า - ความเดียวดายสหายเก่า
ลมหวดเสียงอึงอวลฟ้านวลเทา
ท่านกับข้าพเจ้า เข้าใจดี
ท่านกับข้าพเจ้า
ถูกช่วงชิงยามเช้าพร่างพราวสี
ภาพซ้อนทับขยับเคลื่อนผ่านเดือนปี
ถอนใจถี่หอบฮึกนึกถึงใคร
ในแววตามัวช้ำ ภาพจำชัด
ความเปลี่ยนแปลงสาดซัด ตัด - ต่อใหม่
เริ่มต้น - ทิ้งร้าง ต่างคนต่างไป
ดังเดินไต่เชือกหนามข้ามเหวลึก!

กว่าใจข้าพเจ้าจะเข้าที่
แสงตรู่สีเศร้า - เหงายามดึก
ถาม-ตอบ บอบช้ำห้วงสำนึก
ตอบ-ถาม ความรู้สึกคิดตรึกตรอง
หลายเรื่องที่ไม่เข้าใจ
สุมรุมราวหยากไย่ในสมอง
เส้นขีดฆ่าปฏิทินสิ้นปีกอง
ข้าพเจ้าเพ่งจ้องนับกองนั้น
ข้าพเจ้าแอบตนจนเคยชิน
ไร้เพื่อนและร้างถิ่นจบสิ้นฝัน
หายใจเวียนทบเพื่อจบวัน
หายจาก “กันและกัน” จนนานเกิน!

สำหรับท่าน
เสียงบรรเลงเพลงกาล การห่างเหิน
อาจถึงท่อนสุดท้าย ได้เชื้อเชิญ
ให้เพลิดเพลินเพลงรักอีกสักครั้ง.

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

ถนนสายสุพรรณิการ์

…

ดอกสุพรรณิการ์ในครานั้น
สะพรั่งทั่วสถาบัน ที่ฉันอยู่
ราวม่านจันทร์รองเรืองเหลืองพรั่งพรู
แต่เช้าตรู่, ห้องสมุดจุดหมายเรา
ระหว่างทางเชื่อมโยงเจ็ดโมงครึ่ง
ทางเดินเดิมทอดถึงซึ่งที่เก่า
ระหว่างเดินเพลินในสายลมเช้า
ยินเสียงใจเร่งเร้า เข้าทักทาย
ระยิบแดดระเรื่อเหนือผิวน้ำ
แสร้งทำเป็นดื่มด่ำยามแดดฉาย
โลกเบื้องหน้าฉันเห็นเป็นประกาย
มองสุดสายตาลอบแอบชอบเธอ
ตลอดเรียนสามปี ฉันนี้จบ
ตลอดการได้พบ...อบอุ่นเสมอ
นานนานทีทักกัน ฝันละเมอ
'ตกหลุมรักแรกเจอ' เธอนั้นรู้

จนกระทั่งจากกันวันเรียนจบ
มองหาสายตาสบ แต่เช้าตรู่
ดอกคำฝ้ายเก็บงำคำพรั่งพรู
เพียงบันทึกภาพคู่ อยู่ในใจ
...

ทอดสายตามองนานตอนผ่านมา
ถนนสายสุพรรณิการ์ตัดฟ้าใส
ยังยืนต้นรอรับเมื่อกลับไป
อาจวันใดเหลืองอร่าม 'ท่ามกลางเรา'.

[toshare]

@ กูพูดกับตู    "เราผู้คู่ขวัญ
หกสิบปีนั้น.  ตูสรรค์จริงใจ
กูขอตอบแทน หวงแหนชีพไว้
ด้วยธรรมอำไพ รับใช้ผองชน"

@ ตูตอบกู "ซึ้ง ตูจึงตั้งใจ
ปัญญามอบให้ หยิบใช้ได้ผล
รู้หลีกหลุมพราง แผ้วถางห่างมล
มืดมิดเห็นหน จวบจนหมดวาร"

วิชชุมมาลาฉันท์ ๘