ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

เมื่อพบใครในตน, ยามสนธยา-
พฤศจิกา...หนาวลมพัดพรมผ่าน
คุณทำให้ลมหนาวยิ่งร้าวราน
กระดิ่งลมกังวานขับขานเพลง
เสียงใสหวานนอกห้อง ทำนองคิดถึง
เสียงหัวเราะคุ้นซึ้งซึ่งขานเปล่ง
เรื่องเล่าสู่กันฟังดังครื้นเครง
จนยามเช้าเร้าเร่งทุกเพลงเช้า
เห็นไหมยามหญ้าดอกเย้าหยอกฟ้า
ไม่คิดหวนกลับมาอย่าหน้าเศร้า
เรียบง่ายและบอบบางอย่างใจเรา
หยั่งลึกในความเหงาเกินเข้าใจ
....
ดึก, รอแว่วแผ่วคำของน้ำค้าง
อยู่ทิศทางตะวันออก, หมอก, ฟ้าใหม่
หากแม้คุณหมดหวังคราครั้งใด
ก็ห่างไกลเพียงพรากไม่จากนาน
เผลอคิดว่ามันเป็นอยู่เช่นนี้
รุ่งระวีจักคืบคอยสืบสาน
แต่ลมเอย...พัดพราวเพียงร้าวราน
ไร้เสียงหวานขอพรก่อนนิทรา
สิบปีผ่านเหมือนวันเพิ่งผันเปลี่ยน
ฉันวนเวียนมาตามข่าวถามหา
ไร้พรของขวัญฝาก...จากเทพธิดา
คราบน้ำตานองเนืองคือเรื่องจริง
....
เมื่อพบใครในตน, จึงสนทนา
พฤศจิกา เช้าตรู่ อยู่นิ่งนิ่ง
จูบลาจันทร์ดวงรักเคยพักพิง
มีบางสิ่งเคลื่อนไหวในอารมณ์.

[ViVee]

  พบผู้ใดในตนจนหวนไห้
สิบปีผ่านวันนานไกลไยขื่นขม
อาจแค่เพียงเสียงซากจากอารมณ์
แม้นผ่านมานานนมยังล่องลอย

สนทนาปราศรัยในตนนั้น
คิดถึงใครที่สำคัญเกินปลดปล่อย
ประทับความรู้สึกตรึกรอคอย
รำพันร้อยเรียงถ้อยคำจนพร่ำพรู

อยากคิดถึง ก็คิดถึง ถึงที่สุด
แม้นไม่อาจปักหมุดจุดที่อยู่
เป็นเพียงสายลมผ่านบานประตู
แล้วพัดลู่สู่หน้าต่าง...เราห่างไกล.

[กรีนซี]

.
.
แสงแดดเช้าเชื้อเชิญใจเดินทาง
ฉันมองผ่านม่านบาง สีสดใส
ความรู้สึกนึกคิดปิดซ่อนไว้
นานแค่ไหนไม่ลืม ลงสักที

ความคิดฉันพร่างพรูอยู่ซ้ำซ้ำ
ปลดปล่อยความทรงจำ ทำหน้าที่
ลืม…อะไรง่ายง่าย ก็คงดี
เพียงถ่ายทอดทุกวลี ผ่านแสงเช้า

ย้อนทรงจำหนหลังเมื่อครั้งหนึ่ง
ทำได้เพียงนึกถึงคืนวันเก่า
เมื่อ..จุดหมายปลายทางระหว่างเรา
เหลือเพียงฉันและเงาตราบเท่านาน

ระหว่างเราโลกสมมุติคงหยุดหมุน
แค่..คนคุ้นเคยกันแค่ทางผ่าน
สิ่งเคยมี เธอ-ฉันเรื่องวันวาน
ยัง เ บ่ ง บ า น ใ น น า ม ค ว า ม ท ร ง จำ

กรีนซี

[โซ...เซอะเซอ]

…สนทนากับตัวเอง… เธอคือจินตนาการ บันดาลสร้าง จากพริบพร่าง โคลงกลอน อักษรพร่ำ พากย์สุนทร อรเอก ปัจเจกคำ พร้องลำนำ สรรค์เสก ปัจเจกชน สนทนากับตัวเอง เคล้าเพลงรัก ยิ้มพยักทักทาย ทุกข์กรายกล่น สบเรื่องดี-ร้าวร้าย คล้ายต้องมนตร์- สะกดดลใจหยาบ ซึ้งซาบกลอน เธอนั้นเป็นผู้ใด ฉันไม่รู้ ตราบชื่นชู เช้าบ่าย มิถ่ายถอน จวบมืดฟ้า สายัณห์ตะวันรอน มิลดทอน ผ่อนคะนึง…คิดถึงเธอ สนทนากับตัวเอง คลอเพลงเศร้า กับเงียบเหงา ทิวา-ราตรีเก้อ ท่ามกลางหมอกครึ้มคว้าง อ้างว้างละเมอ อยากพบเจอในฝัน…ฉันจะรอ …“ฉันชื่นใจเมื่อได้เห็น หัวใจเต้นเพราะได้เห็นดวงหน้า…” …เพลงสมัยก่อนช่างใช้คำได้เหมาะเจาะ ละเมียดละไมจริง… โซ…เซอะเซอ 10 ธันวาคม 2568

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

พูดถึงความอบอุ่น, คุ้นอยู่บ้าง
ออกเดินทางเศร้าสร้อยบนรอยต่อ
ข้ามทะเลมรกตสดใส, ทอ-
พร้อมแสงเช้าเกิดก่อเห็นพองาม
อาจบางเช้ามาช้ากว่าทุกเช้า
ลมหยอกเย้าไม้ดอกนอกสนาม
เป็นอยู่อย่างปกติ...ไร้นิยาม
เพียงไถ่ถาม, รับฟัง กำลังดี
…
อาบแดดเช้าหอมกรุ่น, คุ้นรู้สึก
พอให้นึกคราผ่านสถานที่
วันไร้มนต์ร่ายรำคำวลี
อ่านกวีโต้ตอบ ข อ ข อ บ คุ ณ .

[ขอบฟ้าเหตุการณ์]

ในวันที่มีทุกข์

…

ในวันที่มีทุกข์ซุกตัวเงียบ
ในห้องไร้ระเบียบสีเงียบขรึม
ผ้าม่านเดิมแดดเลียเสียอึมครึม
หยากไย่ตรึมหลังตู้ดูรกทก
ไร้ความอยากลุกตื่นหลังคืนค่ำ
ในแววตาสุกก่ำน้ำตาตก
โลกร้อนผ่าวราวอกตกนรก
หลังหน้าต่างกระจกหมกซ่อนตัว
จนแดดบ่ายฉายเข้มเต็มพื้นที่
แทรกม่านกันยูวี สีสลัว
การหันมองรอบข้างช่างน่ากลัว
กลิ่นอู๊ดวูดล้อมทั่วรอบตัวเรา
การเดินทางยาวไกลในวันนั้น
ละลายตาฉับพลัน พลันเงียบเหงา
หากกล่าวคำลาลงคงบรรเทา
หรืออ้างว้างอย่างเก่าเท่าเท่าเดิม
....
เก็บข้อความสุดท้ายและท้ายสุด
เป็นข้อความปักหมุดเหมือนจุดเริ่ม
เปิดย้อนอ่านคำพูดที่หยุดเติม
อยากพิมพ์เพิ่มคำหนึ่ง "คิดถึงจัง"
ในห้องไร้การจัดการปัดฝุ่น
มิเคลื่อนหมุนของแต่งแห่งความหลัง
อยู่ในความเปลี่ยนแปลงกำแพงบัง
อยากนั่งฟังความเหงาเล่าเรื่องคุณ.




*อู๊ดวูด = Oud Wood

[กวินพัฒน์]

ในห้องเก่าเล่าความเหงา



ในวันที่มีทุกข์ซุกตัวเงียบ
หัวใจเพียบด้วยเศร้าเฝ้าขมขื่น
แสงสลัวพาดผ่านม่านกลางคืน
สิ่งกล้ำกลืนแทรกซึมทุกมุมใจ

หยากไย่คลุมความหลังดั่งฝุ่นเก่า
ความเงียบเหงาเข้ากุมเกินคุมได้
แววตาพร่ามัวช้ำน้ำคลอนัยน์
โลกหม่นไหม้อกเฉาที่ร้าวราน

เสียงหัวใจแผ่วเบาเคล้าประหม่า
เสียดอุราให้ขมจมสถาน
แดดบ่ายแทรกข้างในคล้ายประจาน
ยังซมซานคร่ำครวญครั้งหวนลา

ข้อความเก่ากล่าวลาพาหวั่นไหว
สถิตใน "คิดถึง" รำพึงหา
ใจยังติดภาพซ้อนตอนมองตา
กลับไร้ค่าพ่ายแพ้แค่เดียวดาย

ในห้องนี้ไร้ฝันไร้วันใหม่
ความหลังไล่ทั่วห้องหมองแสงฉาย
ความเปลี่ยนแปลงหลังกำแพงดูเคลื่อนคลาย
คิด..สาธยายความเหงาเล่าเรื่องเรา


กวินพัฒน์