…วิ่งเล้ย…วิ่งเลย
อยู่เฉยเฉยไปไย เท้าให้ไว เร่งไกวกวัดแกว่ง
สองมือรี่รุดขุดคุ้ย ตะกุยเข้า เอาเต็มแรง
ดีกว่าปล่อยหงอยเหงาเศร้าเหี่ยวแห้ง…นั่งเคร่งขรึมซึมกระทือ
กำลังใจมีให้แจก แจกเข้าไป ไม่มีหมด
ขืนปล่อยไว้คงหน้าดำ คล้ำสลด จมจ่อจดจิ้มมือถือ
แม้นฝันลับดับสลาย ถูกสนตะพาย คล้ายกระบือ
ก็อย่าให้ใครเขาร่ำลือ ว่าเรานี้คือหมาหางด้วน…
ตัวอวบอ้วนหน้าเซเว่น ที่นั่งคอยประตูเปิดรอลมพัดเย็น…
ชวนเห็นแล้วสมเพชเวทนา
ระบายเถิดระบาย
เชิญระเบิดระเบ้อบรรยาย สวิงสวายโยกส่ายในภาษา
เชลงร้อยสร้อยกานท์หวานมัน จนสะท้านสะเทือนลั่นสนั่นซ้องก้องโลกา
ผู้ยลยินต้องเหลียวหันกลับมา…ใครกันหนามาร่ายร่ำคำเซี้ยวเซี้ยว…
ปนเศษเสี้ยวสำเนียงฟังคล้ายเสียงปลอบขวัญ….ในวันท้องฟ้าสีทึมเทา
โซ…เซอะเซอ
21 กันยายน 2564
|
ข อ บ คุ ณ หนึ่งกำลังที่ส่งมา
วันข้างหน้าหากไม่รู้สาจะเวียนมา ตั้งเสา
ปักหลักตรงนี้ ให้บ้านกลอน ช่วยขัดเกลา
คนล้าล้า ที่โง่เขลา เบาเรี่ยวแรง
หลับแล้วหนึ่งตื่น
เหมือนมีปืนมาจ่อยามค่ำคืน เหมือนกระหายน้ำตอนหน้าแล้ง
ให้ทุกอย่าง เป็นเพียง บ ท เ รี ย น ราคาแพง
ตะเกียกตะกายไขว่คว้าเอา แม้เห็นแสง เพียงนิดเดียว
