ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[พยัญเสมอ]

ที่ฉันเขียนบทกลอนเมื่อก่อนนั้น
เพราะหัวใจของฉันแสนหวั่นไหว
ทุกซอกหลืบมุมมองแห่งห้องใจ
ร้อนด้วยไฟพิวาสมุ่งมาดมาน

"ฉันรักเธอ"เพ้อพกในอกสุม
เพราะเลือดหนุ่มชุ่มรักมาทักขาน
แอบรักเธอเพ้อฝันนิรันดร์ลาน
กลอนจึงหวานเสริมศิลป์โบยบินไกล

แต่วันนี้กลอนฉันมันหม่นหมอง
เหมือนกับของผุเน่าไม่เอาไหน
ทิ้งสัมผัสศาสตร์ศิลป์ความกินใจ
เพียงเหลือไว้คราบรอยเลื่อนถอยลง

ก็เหมือนไม้ใกล้ฝั่งความหวังสิ้น
สุดโบยบินเหินหาวในพราวหงส์
รอเวลาพร่าผลาญแหลกลาญองค์
เมื่อหัวหม่งพื้นดินสิ้นใจตาย   

                  บูรพาทรนง

[พยัญเสมอ]

เธออาจมีความสุขลืมทุกสิ่ง
หัวใจหญิงร้อยฝันมักผันผาย
เมื่อเธอมีคนอื่นชื่นเคียงกาย
ลืมหนึ่งชายเคยรักพักสัมพันธ์

เหมือนตัดขั้วบัวไร้ซึ่งใยเยื่อ
โดยมิเหลือแม้เศษเหตุความฝัน
ทิ้งอดีตชื่นหวานที่นานวัน
คำ"มีกันและกัน"สะบั้นใย

มดตะนอยต่อยตาผวาตื่น
มะเขือขื่นถูกแกงมะแว้งใส่
ช่อจำปีจำปาต้องลาไกล
โอ้ปลาไหลไยเจ้าเมายาดอง.

             บูรพาทรนง

[พยัญเสมอ]

เธออาจคิดว่าฉันนั้นใกล้บ้า
เหมือนเป็นหมาแสนเศร้าหัวเน่าหนอง
มิใช่เหยี่ยวเฉี่ยวผินบินลำพอง
ใครจะมองตาแลแม้หางตา

ฉันก็คงเป็นฉันอย่างวันก่อน
คือนักกลอนเกลียวกลืนคลื่นภาษา
ไร้ความหมายในถ้อยร้อยวาจา
แม้ใครมาอ่านด้วยวอนช่วยชม

กำลังใจไร้รอบเป็นขอบเขต
คือสาเหตุแรงรักผลักส่งสม
ให้คนเขียนเวียนว่ายวุ่นคายคม
ปล่อยคารมเรื่อยไปในบ่อกลอน.

รู้สึกเหมือน องค์กลอนจะมาประทับอยู่ในร่าง

                        บูรพาทรนง

[พยัญเสมอ]

เพราะอกหักผิดหวังมาครั้งหนึ่ง
ตัวฉันจึงเสพติดพิษหลอกหลอน
จะเอ่ยคำพร่ำไรใคร่เว้าวอน
ย่อมสะท้อนโศกศัลนั้่นดุจเงา

ฉันจะยิ้มอย่างไรในวันนี้
ในเมื่อชีวิตฉันมันช่างเศร้า
เหมือนเป็นเกลื้อนเป็นกลากยากบรรเทา
จะห้ามเกาก็แปลกเห็นแหวกแนว

เธออย่ามาตัดพ้อหรือขอร้อง
ให้ทำนองออกแขกฉันแตกแถว
หากวันไหนจุดขายฉันฉายแวว
คงไม่แคล้วใครเล่าคุกเข่าวอน

แม้นความฝันความหวังยังริบหรี่
แต่ฉันมีความรักในอักษร
เทอดคุณค่าแห่งฝันนิรันดร
จะแคลนคลอนแหนงหน่ายอย่าหมายใจ.

               บูรพาทรนง

[พยัญเสมอ]

มาอ่านกลอนตัวเองช่างเคว้งค่า
ก็หรือว่ากลอนเราไม่เอาไหน
อยากจะฉีกปลีกแถวจากแนวไป
เออกระไร หรือนั่น มันยากเย็น

เธอไม่เคยชายตาเข้ามาทัก
คงยากนักจริงแท้เหลือบแลเห็น
กลอนไร้ค่าลิขิตผิดประเด็น
ดังหลบเร้นจมโคลนกระโจนคลอง

แม้นลิขิตผิดไปดังไร้ค่า
แต่ทว่ากับเราคนเจ้าของ
กลับแลเห็นเป็นเพชรเก็จละออง
ที่ลอยล่องทอรุ้งพุ่งตะวัน

กลับมาอ่านกลอนอีกปลีกยามว่าง
ไม่อ้าว้างคว้างใจเหมือนใฝ่ฝัน
พอชื่นจิตชิดชมภิรมย์พรรณ
ค่าเสกสรรค์คำกวีที่นานเนา.

Orion264/มือขวา/บูรพาทรนง

15/06/2566