ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[panthong.kh]

แสงแดดทอ ทอดสาย ประกายรุ้ง
ที่ขอบคุ้ง โค้งคด ลดลงต่ำ
ละอองหมอก หยอกเย้า เงาเมฆดำ
อกระกำ ช้ำหมอง เมื่อมองไป

อดีตกรีด เฉือนใจ ฤทัยหม่น
แปรเปลี่่ยนฝน เป็นหนาว ร้าวหวั่นไหว
วันคืนผ่าน คลานเข้า เศร้าเพียงใด
มิมีใคร แลเห็น ลำเค็ญเกิน

อยากยิ้มแย้ม แต้มสี ที่ใบหน้า
แต่ดวงตา พาใจ ให้ขัดเขิน
หลากเรื่องราว รายล้อม พร้อมเผชิญ
ชีวิตต้อง ดำเนิน เดินลำพัง

จึงเรียงร้อย ถ้อยถัก หวังจักให้
เป็นมาลัย หอมแท้ แม้ผิดหวัง
กระดังงา ลนไฟ ใช่จีรัง
บานสะพรั่ง ยังเฉา เน่าลงดิน

จึงแต่งแต้ม เติมสี วจีหวาน
อักษรสาร ส่งสุข ถั่วทุกถิ่น
ด้วยเดียวดาย ร่ายพจน์ หยดหยาดริน
ใครได้ยิน หลงไหล ในรสกลอน

พันทอง
๗/๑๒/๖๓

[โซ...เซอะเซอ]

กระดังงาลนไฟ ใครช่างพูด ภู่ผึ้งดูดดื่มดมชมเกสร เมื่อสุขเสพห่างหายกระจายกระจร ทิ้งบังอรโดดเดี่ยวอยู่เดียวดาย ครั้นจะปลอบประโลมโสมประภัสสร์ เกรงมนัสจ่อมจมล่มสลาย คงได้แต่เลียบเคียงแอบเอียงอาย ชม้อยชม้ายชายมามิกล้ามอง หวั่นผลีผลามหวามไหวจนไผลเผลอ เปลี่ยวปรนเปรอเสนอปลุกสนุกสนอง ยกแห้งเหี่ยวหัวใจใส่ยาดอง ให้ลิ้มลองจองจับรับประทาน จึ่งขอปิดประเด็นกระเส็นกระสาย ก่อนน้ำลายแตกฟองสยองท่าน เพียงหยอกเย้าขนิษฐ์หนอพอประมาณ เชลงกานท์แขวะน้อง...สักสองตำลึง* โซ...เซอะเซอ 15/12/2563 *สองตำลึง = แปดบาท (เงิน) แปดบาท = สี่บท หรือ สิบหกวรรค (กลอน) (อันนี้ตีความ’บาท’แบบคนละเรื่องเดียวกัน โปรดอย่านำไปอ้างอิงนะครับ)