พล่าใจ
ใยเจ้าจึงหลอกลวงหักทรวงพี่
จงใจย่ำขยี้ไม่มีเหลือ
เคยมอบความอบอุ่นต่างจุนเจือ
บัดนี้มาร้างเรื้อมิเอื้อรัก
ลืมพี่แล้วแรมไกลหนใดเจ้า
หลงคอยเฝ้าครวญหาเกินกว่าหัก-
หัวใจ แม้ เจ็บช้ำระกำนัก
ก็เกินจักลืมคำที่รำพัน
เจ้าว่ารักพี่แน่มิแปรอื่น
ทอดไมตรีหยิบยื่นชวนชื่นฝัน
หลงโง่งมชมเงาคลอเคล้าพลัน
กลับเสกสรรปั้นวางอำพรางตา
เปรียบกังหันเหลิงลมพัดพรมพร่าง
คงมิต่างนุชนาฏ ปรารถนา-
ที่มิเคยยึดมั่นในสัญญา
ตลอดเวลาเปลี่ยนแปลงตามแรงลม
เจ้าคงมองพี่เป็นเศษเดนสวาท
ที่หมาย มาส สูงไกลหวังได้สม
ลวงร้อยลิ้นมารยาปั้นคารม
จนพี่จมหล่มเล่ห์เพทุบาย
สูงสุดเอื้อมเหลื่อมล้ำต้อยต่ำหล้า
จันทร์จูบฟ้าราตรีรังสีฉาย
พี่ชาวดินผินชมเพียงลมชาย
แม้ละม้ายใกล้ชิดจุมพิตปราง
เหลือริ้วรอยเย้ายวนให้ครวญหา
เจ้าหลบเร้นซ่อนหน้า ดุจฟ้าสาง
ผลัดให้เดือนเลือนดวง ห้วงนภางค์
ทิวาวางดวงวัน ก็ผันไกล
หากแต่ฟ้าร้างแถงเพียงแค่ครู่
แต่พธูแรมร้างไปทางไหน
เถิดเจ้าคงมิเหลือแล้วเยื่อใย
จึงตัดรักอาลัยไร้ปราณี
พันแสง
18-04-2563
