ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

~*~ม่านบังตา~*~

๐ ปลายคาบกาลวรรษาท้องฟ้าหม่น
คลับคล้ายกับอกคนกมลหมอง
ลมหนาวเริ่มโชยกลับเข้าจับจอง
กลืนห้วงห้องฟ้าฝั่งอีกครั้งคราว

๐ เมฆลอยเลื่อนเคลื่อนครอบสุดขอบสรวง
พระลบหลบเร้นดวงจากห้วงหาว
ร้างไร้แสงพราวแพรวจากแววดาว
โลกดับราวห้อมห่มด้วยพรมดำ

๐ เย็นยะเยียบเพียบอกสะทกสั่น
เมื่อฟ้ากลั่นน้ำตาเพลาค่ำ
ความเงียบเหงาเลาะลอบเข้าครอบงำ
พิรุณร่ำพรำหลั่งประดังประเด

๐ ปนเสียงแผ่วแว่วคีตประณีตสาส์น
ความอ่านหวานหว่านล้อมเหมือนกล่อมเห่
พิเราะร่ายบรรเลงเพลงบุเพ
ทอนว้าเหว่กลางทรวงจนล่วงรอย

๐ แต่กลับแทรกแซมพิษความคิดถึง
ลอบตอกตรึงลงแล้วอย่างแผ่วค่อย
จากนี้คงเฝ้าฝันทุกวันคอย
รอร่วมร้อยไมตรีไว้ที่เดียว

วลีลักษณา
๒๒ ตุลาคม ๒๕๖๒

[เนิน จำราย]

เปิดม่าน

ม่านเมฆหมอกพอกหนาทั่วฟ้าหนาว
ดับดวงดาวสะพรั่งแสงสิ้นแรงเหลียว
เงียบสงบรำงับรับสู้อยู่เดี่ยวเดียว
เช่นชลเชี่ยวกรากกราวเราร้าวราน

ทำใจเถิดเปิดรับซึมซับประจักษ์
เล่ห์อัปลักษณ์ก้ำกึ่งน้ำผึ้งหวาน
สดใสซื่อมือขยับรับประทาน
เพียงเสี้ยวพานพบแรกจ่ายแจกฤทัย

เก็บกักคนึงตรึงตรารอท่าแท้
ยังมีแน่ดำรงหายสงสัย
เคียงค่ารอต่อหน่อยค่อยปลอดภัย
เนิ่นนานวัยขั้นตอนคอยสอนตัว

เนิน จำราย

[วลีลักษณา]

ม่านพราง

“เล่ห์อัปลักษณ์ก้ำกึ่งน้ำผึ้งหวาน”(เนินจำราย)
ย้อมสร้อยกานท์ผ่านบอกเหมือนหยอกหัว
ลิขิตนั้นปั้นแต่งอย่างแกว่งรัว
จะรู้ชั่วรู้ดีก็ที่ใจ

เลือกหยิบแล้ววางลงไว้ตรงนั้น
คำประพันธ์แม้งามชวนหวามไหว
ก็เพียงแค่ยามอ่านเมื่อผ่านไป
จะหลงเหลืออะไร ควรให้จำ

จะน้ำผึ้ง น้ำตา หรือยาพิษ
ตามแต่จิตแต่ใจ จารให้หนำ
แต่งอักษรเรียงรายออกร่ายรำ
เพียงลำนำวางไว้เพื่อให้ยล

วลีลักษณา

[โซ...เซอะเซอ]

...มันคงเป็นความรัก... ฉาบน้ำผึ้ง แฉ่งโฉม ชโลมรด เหมือนผาดพจน์ เกร็งกราย คล้ายสับสน อาจเร่งรีบ เร็วกลอน ดุจร้อนรน หากกมล หนึ่งไซร้ ไป่ลดเลี้ยว ................................... เข้าปลายฝนต้นหนาว อีกคราวหนึ่ง เหมือนถูกทึ้ง ท่ามกลางเหงา อันเปล่าเปลี่ยว คัดผสม อักษร อ่อนกลมเกลียว แล้วขับเคี่ยว จนข้น ประพนธ์ร้อย ครั้นหมู่เมฆคลาไคล เลื่อนไกลลิบ พากย์กระซิบวิบวาม ก็คร้ามค่อย แต่แว่วคำ ซ้ำซาก ฝากฝังรอย ดั่งทุกถ้อยทวนนั้น มั่นรัดรึง เย็นยะเยียบกลางทรวง เพราะห่วงหา ท่วมเอ่อล้น อุรา รี่บ่าบึ่ง พรั่งพรูพจน์ ไหลหลาก สุดลากดึง ปล่อยคะนึง ริ้วธาร ผ่านวลี หากว่าความ คิดถึง คะนึงนั้น อาจน้อย,สั้น เกินไป แต่ใจนี่ ยังแน่แน่ว จงรัก และภักดี ตราบวิถี แห่งธรรม เอื้อดำเนิน Soul Searcher Inspired to write 25/10/2019

[วลีลักษณา]

~*~ ในลมหนาว ~*~

๐ เมื่อแสงรุ้งพุ่งพรายเริ่มวายสี
ดวงสุรีย์เรืองระยับมาลับหาว
อีกสักพักฟ้าจะพรายประกายดาว
กระพริบพราวพร่างพร้อยขึ้นลอยดวง-

๐ หากเอื้อมหยิบดาวน้อยมาร้อยได้
จะร้อยเป็นมาลัยโยงใยสรวง
ปล่อยสองปลายจรดยังสองฝั่งทรวง
แล้วมัดพ่วงมิให้เคลื่อนด้วยเงื่อนตาย

๐ แต่สุดเอื้อมเชื่อมต่อเป็นข้อสร้อย
จึงเรียงร้อยถ้อยโศลกให้โบกสาย
ไปกับลมหนาวล่องยามต้องกาย
เพื่อผ่อนคลายแรงคะนึงส่งถึงกัน

๐ ทุกอณูอากาศยามวาดไหว
หวังแทรกนัยซ่านล่วงสู่ห้วงขวัญ
คลายความหนาวว้าเหว่ในเหมันต์
ผ่านคืนผันวันเปลี่ยวกลางเกลียวลม

๐ แม้โลกแห้งแล้งฝนเปรอปรนพฤกษ์
แต่ยามดึกน้ำค้างก่อร่างห่ม
ล้านหยดน้ำใสวางหยาดพร่างพรม
กลั่นผสมน้ำใจคนไกลตา

๐ วานเดือนเพ็ญเด่นดวงกลางสรวงนั่น
อย่าด่วนผันพรากพ้นให้ค้นหา
ช่วยผ่อนแสงลงสู่วสุธา
แทนนัยนาจากแดนอันแสนไกล

๐ ด้วยแววเอื้ออาทรอันอ่อนหวาน
ปนผสานผ่านสู่แม้อยู่ไหน
โปรดรับรู้จำนงค์ที่ส่งนัย
ทอดอาลัยลงแล้วทุกแนวทาง

๐ ลมหนาวโชยโบยโบกโลมโลกล้อม
ไอเย็นย้อมทุกอณู กว่าตรู่สาง-
อาจเหน็บหนาวเกินเปลื้องเคืองระคาง
คงไม่ต่างกับอีกหนึ่งซีกแดน

๐ แผ่วพลิ้วหอมระเหยรำเพยผ่าน
ให้หอมซ่านลาน รั้งถึงฝั่งแถน
เมื่อดอกปีบโปรยกลิ่นสุดถิ่นแมน
คือหมื่นแสนคะนึงหาที่ปร่าโปรย

๐ สู่ทิศทางที่ซึ่งคนหนึ่งนั้น
ในคืนวันโลกแล้งอันแห้งโหย
ลมเหนือผ่อนสายเอื่อยพัดเฉื่อยโชย
จะร่ำโรยพาทย์ผสมตามลมครวญ

วลีลักษณา
๑๒ พฤศจิกายน ๒๕๖๒
ที่มาhttps://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=waleelaksana&month=11-2019&date=13&group=26&gblog=155

ไกลรัก - สุชาติ ชวางกูร

[toshare]

@ ฝนหนาว ร้าวใจ ไม่เลิก
เอิกเกริก เป๋าล้วง กลวงโบ๋
ลูกหลาน ญาติเพื่อน ร้องโฮ
วิ่งโร่ แปะโป้ง โล่งสบาย
ฮา



 

[โซ...เซอะเซอ]

...ไม่บอกเธอ... (เบดรูม ออดิโอ) เหลียวมองรุ้ง คุ้งโค้ง โยงใยวาท แต่ก็อาจ คั่งค้าง ในบางส่วน ความรู้สึก ลึกซึ้ง อึงอลอวล ชุ่มรัญจวน ใจอยู่ มิรู้คลาย ครั้นจะหยิบ พริบพราว นับดาวร้อย ผูกเคลิ้มคล้อย สัมพันธ์ ในวันหน่าย ก็สุดเอื้อมมือคว้า มาเรียงราย สาธยาย ความนัย แห่งใจนี้ แม้นอยากยก เหมันต์ บรรยากาศ เหลือสุดคาดคะเนไกล ไฉนนี่ ฤดูกาลผันผวน แปรปรวนมี เร็วกว่าใจดวงนี้ จะตามทัน ยิ่งแสงนวล ยวนแจ่ม แอร่มอร่าม ขับงดงาม ขอบฟ้า นัยน์ตาฝัน ใคร่ขีดเขียน คำหวาน กานท์ประพันธ์ แต่หวานนั้น กลายขื่น มิชื่นใจ อรุณฤกษ์ เบิกฟ้า อุษาสาง ริ้วสว่างแสงทองเรืองรองไสว สรรพสิ่ง พริ้งเพรา สักเท่าใด แต่เหมือนใจดวงนั้นมันด้านชา ไหวหวั่นเกรง อิทธิฤทธิ์ ความคิดถึง ที่บาดซึ้ง โซมทรวง ผู้ห่วงหา กลัวทำผิดซ้ำซาก พรากน้ำตา ทนอุราช้ำชอก...”ไม่บอกเธอ” “...อยากขยับเข้าไปใกล้เธอ อยากรู้จักตั้งแต่ได้เจอ ใจฉันสั่นเมื่อได้ยินเสียงเธอ ตั้งแต่วันแรกเจอ ก็เผลอเอาไปคิดละเมอ พอรู้จักก็อยากจะทักทาย แต่พอไม่เจอแล้วใจก็วุ่นวาย เธอหายไปก็ห่วงเธอแทบตาย จะเป็นเช่นไร ตรงนั้นมีใครดูแลอยู่หรือไม่ก็ไม่รู้ เกือบลืมหายใจเมื่อเธอเข้ามาใกล้ใกล้ แค่เธอยิ้มมา ก็สั่นไปทั้งหัวใจ อยากจะบอกเธอให้ได้รับรู้ความในใจ (*)แต่บอกตอนนี้ไม่รู้จะเร็วไปหรือไม่ ก็ยังไม่รู้ว่าเธอคิดเช่นไร ถ้าบอกคำนั้นแล้วเธอตอบมาว่าไม่ใช่ ถ้าเป็นแบบนี้เธอคงจะเดินหนีไป ดีพอแล้วที่ได้มีเธออยู่ใกล้ใกล้ ได้ยินเสียงได้คอยดูแลอยู่ไม่ไกล จะซ่อนความลับเอาไว้ในหัวใจ มากเพียงไหนฉันจะไม่ยอมพูดไป อยากจะบอกให้เธอได้รู้ใจ ที่จริงก็อยากจะบอกคำนั้นไป แต่กลัวเหลือเกินว่าจะต้องเสียใจ หากเธอรับไม่ได้ เธอคงไม่ยอมให้อภัยกับคำนั้น อึดอัดเหลือเกิน ต้องเก็บเอาไว้ข้างใน อึดอัดหัวใจ แต่ก็กลัวว่าถ้าพูดไป กลัวว่าจะต้องเสียใจ...* มองกันให้ดีเธอก็คงรู้ ในความห่วงใยฉันมีอะไรซ่อนอยู่ ที่ยังไม่รู้คือเธอนั้นคิดอย่างไร มองกันให้ดีเธอก็คงจะเห็น ความจริงที่เป็นว่าฉันคิดอะไร หนึ่งคำนั้นที่ยังไม่ได้พูดไป จะเก็บเอาไว้ในวันที่จะเผยใจ รอวันนั้น วันที่ฉันแน่ใจ ว่าวันนี้เธอคิดว่าฉันนั่นใช่ และเธอพร้อมจะฟังความข้างใน จะบอกว่ารักให้เธอได้ยินใกล้ใกล้ บอกว่ารักเธอได้ยินหรือไม่ ถ้ายังไม่ชัดฟังอีกครั้งก็ได้ ได้ยินไหมว่ารักเธอทั้งหัวใจ...” Soul Searcher Inspired to write 20/11/2019