กลอนกลอนนี้คงเป็นกลอนบทสุดท้าย
หลังจะไปกินเหล้าเพื่อลืมเธอ
แต่ทำไงกินแบ็กค์ไปหาไม่เจอ
กะความสุขที่มันน่าจะมีกะความเมา
ทำยังไงเราจึงจะหายเมา
ไม่ใช่เหล้าแต่เป็นรักที่มีให้เธอ
พอเอาไปให้เธอก็ชงเป็นมิกเซอร์
ผสมกับความรักความเกียดชัง
ฉันก็รู้ว่าเธอไม่ต้องการ
เพราะเธอไม่อยากทรมานกะตัวฉัน
เธอก็รู้ฉันบอกรักเธอคนเดียวอยู่ทุกวัน
แต่ก็หาว่าฉันนั้นบอกกับทุกๆคน
ที่จริงแล้วมันไม่ใช่อย่างนั้น
และไม่เป็นอย่างที่เธอได้คาดหวัง
มันเป็นแค่คำบอกเล่าของคนที่ไม่รู้จักกัน
เธอไปเชื่อพวกมันได้อย่างไร
แต่ทำไมเธอจึงไม่เชื่อฉัน
คนที่เธอบอกรักอยูทุกวันยืนอยู่นี้
ไปเชื่อพวกที่ไม่ประสงค์ดี
เป็นพวกที่รอให้รักของเราพัง
