@..ตัดใจ..@
เย็นลมโชยพัดผ่านสะท้านจิต
เมื่อหวนคิดถึงเขาพาเหงาหงอย
เกิดอ่อนแอกระหน่ำดั่งสำออย
เสียงแว่วลอยดั่งใครย้อนให้จำ
มองดอกจานแดงเข้มออกเต็มต้น
คิดถึงคนเคยชมแก้มคมขำ
ยามเอียงอายแก้มแดงดั่งแสร้งอำ
สีแดงย้ำมิปานดอกจานทา
หลายปีผ่านนานเนมิเหหัก
ต้นจานปักหลักอยู่เพราะรู้ว่า
สักวันหนึ่งคนจรต้องย้อนมา
ขอจงอย่าตัดโค่นล้มต้นไป
ดินก้นคลองน้ำท่าถึงหน้าแล้ง
แตกระแหงยังต้องขุดล่องใหม่
แต่ต้นจานก็ยังเหนี่ยวรั้งใจ
มิยอมให้โค่นลงยังคงรอ
ลมกรรโชกสะบัดพัดโยกกิ่ง
ดอกร่วงทิ้งเต็มพื้นดาษดื่นหนอ
กลายผุยผงท่วมท้นโคนต้นตอ
เปรียบหรือพอเท่าฉันนับวันปี
ใจหนึ่งหวังว่าเขาจะเฝ้าหวน
คืนทบทวนสัญญามิลาหนี
แต่ใจหนึ่งเริ่มท้อมิรอรี
หน้าแล้งนี้ตัดใจโค่นให้เตียน
พิณจันทร์
๑๓ พฤษภาคม ๒๕๖๒
