ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[วลีลักษณา]

~*~ แยกฟ้าดิน ~*~

๐ ถึงวันที่เจ็บแค้นแสนสาหัส
ตระบัดสัตย์ตัดสินว่าสิ้นหมาย
เหมือนแร่เนื้อเถือร่างจนปางตาย
มีชีพอยู่ก็คล้ายจักวายวาง

๐ เพียงสัมผัสลมโชยราวโบยแส้
เฆี่ยนซ้ำลงรอยแผลเกิดแก่ร่าง
มันยอกลึกผนึกแน่นถึงแก่นกลาง-
อกเสียจนสุดอ้างว่าปางใด

๐ หลบหลืบซอกโลกร้างอ้างว้างจิต
ปล่อยให้พิษแผ่ซ่านสะท้านไหว
ความเยียบเย็นลามทั่วถึงขั้วใจ
ตอกตรึงไว้แทนที่เคยมีรัก

๐ ผ่านคืนผันวันวนก็ทนอยู่
แม้สุดกู้ดวงมนที่ป่นปรัก
เฝ้ากอบเก็บเศษซากแม้ยากนัก
รอยแตกหักยังเหลืออยู่เจือทรวง

๐ เนิ่นนานสักเพียงใดมิได้นับ
จนเจ็บแค้นมอดดับเลือนลับล่วง
ได้รู้ซึ้งคำว่ามายาลวง
เมื่อทอนบ่วงบาศทัณฑ์สะบั้นลง

๐ ขอตั้งจิตอธิษฐานจากกาลนี้
จวบชีวีวอดวายกายป่นผง
แม้ฝอยฝุ่นอณูดินทั้งสิ้นคง
อย่าดำรงร่วมถิ่นแผ่นดินเดียว

๐ ให้แยกสุดเขตฟ้ามหาสมุทร
ขอกร่อนกุดเพรงกรรมอย่านำเกี่ยว
พันธนาการใดให้คลายเกลียว
อย่าน้อมเหนี่ยวกลับมาร่วมฟ้าดิน

วลีลักษณา

[พ.พิมพา]

แม้มิอาจพานพบเพราะจบรัก
ด้วยตระหนักทุกอย่างทางสุดสิ้น
แล้วแต่กรรมนำดลพ้นมลทิน
หรือพังภิณท์ยอมช้ำขอทำใจ

วาริน
๒๓กค.๖๑

[วลีลักษณา]

ยากหาความมั่นคงดำรงอยู่
มิเป็นคู่ควรครองจึงหมองไหม้
ย่อมถึงวันอำลาสิ้นอาลัย
หมดเยื่อใยไมตรีเคยมีมา

วลีลักษณา

[@free]

ผิดชอบทั่วชั่วดีฉันมีงง
ไม่มั่นคงนี่หนอแจ้งข้อหา
เธอคลื่นเหียนเวียนวินก็กินยา
ทางแยกหน้าทางตรงหรือหลงไป