ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๕๗

      ๏ จิตและกายคลายคลอนด้วยอ่อนล้า
กลีเพิ่มฤทธาคร่าข่มเหง
ให้มุ่งมั่นดั้นดงไปไม่โคลงเคลง
บีบให้เร่งฝีเท้าเข้าป่าลึก
     ๏ ครานั้นทมยันตีศรีสมร
พลิกเอวอ่อนสักครู่เริ่มรู้สึก
เหลียวแลหาสวามีฤดีระทึก
มิอยากนึกถึงการณ์เคยหวั่นใจ
     ๏ เริ่มเอ่ยคำพร่ำพจี “โอ้พี่จ๋า
ภัสดาคนดีอยู่ที่ไหน
มาหาเมียเถิดนะจะช้าไย
น้องหวั่นภัยที่เผชิญเหลือเกินแล้ว
      ๏ ทมยันตีนิรมลวิ่งค้นหา
รอบชายคากระท่อมไพรหัวใจแป้ว
โอ้พี่ยาเมตตาเลิศจิตเพริศแพร้ว
พระผัวแก้วอย่าล้อเล่นอยู่เช่นนี้
     ๏ กำบังองค์ตรงไหนไพรพฤกษา
หลังโขดเขินเนินผาเถื่อนวิถี
มาเถิดหนอพ่อยอดชู้องค์ภูมี
เร็วก่อนที่น้องดับดิ้นสิ้นใจลง

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๕๘

 

    ๏ โอ้ว่าทูลกระหม่อมพ่อจอมขวัญ
เคยรักมั่นแล้วไฉนไยลืมหลง
ที่ผ่านมาสัญญานักรักยืนยง
ต่อหน้าองค์อินทราเทวฤทธิ์
   ๏ พระองค์สิ้นสัจจะหรือไฉน
สิ่งอันใดน้องนี้มีความผิด
จะมาดร้ายกายใจไม่เคยคิด
มิเบือนบิดจิตละจากพระนล
     ๏ เมื่อภูมีหนีจากพรากเมียรัก
เมียคงจักดับชีวินสิ้นกุศล
ภัสดาคราต้องครองทุกข์ทน
ต่อไปนี้มิมีคนประโลมใจ
      ๏ โอ้พ่อทูลกระหม่อมเอ๋ยอย่าเลยลับ
พี่มิกลับน้องมิรู้อยู่ไฉน
อย่าให้ต้องโศกาเศร้าอาลัย
มลายในพนาลีนี้เลยนา”
     ๏ นางครวญคร่ำร่ำร้องก้องไพรสณฑ์
ระทมทุกข์เทวษล้นแล้วพี่จ๋า
ไม่มีใครตอบคำพร่ำวาจา
ปากเรียกหามิพักสักนาที

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๕๙

 

    ๏ ในครานั้นปานว่าจวนบ้าแล้ว
เสียงแหบแผ่วโหยหายคล้ายเสียงผี
เดินโซเซเร่ร่อนในป่าพนาลี
นำกายีสู่ทิศใดมิได้รู้
     ๏ ยังเชื่อแน่แท้รักพระนลราช
จะมิขาดคำมั่นผูกพันอยู่
สิ่งชั่วร้ายใดสำแดงแฝงดนู
มันเป็นผู้ก่อภัยให้เกิดกรรม
   ๏ จึงได้ตั้งสัจจะอธิษฐาน
“พวกหมู่มารตนใดที่กรายกล้ำ
อัปลักษณ์กักขฬะลอบกระทำ
คืนเจ็บช้ำพันเท่าทบทวี
      ๏ ถึงชาติไหนให้กมลไม่พ้นทุกข์
เพลิงนรกกลางอกลุกจงทุกที่”
จบคำแช่งด้วยแรงเศร้าเหงาฤดี
ออกเรียกหาสวามีก้องป่าไป
     ๏ พร่ำว่าทูลกระหม่อมจอมใจฉัน
มิเคยพรากจากกันแม้วันไหน
ตั้งแต่เริ่มเข้าวิวาห์กับราชัย
อยู่ชิดใกล้ทุกโอกาสมิคลาดคลา

 

[ธนุ เสนสิงห์]

 ๖๐
    

    ๏ ผัวทิ้งเมียเสียได้ให้ช้ำจิต
มีชีวิตอยู่ไปก็ไร้ค่า
กลับเถิดนะพระองค์ขอจงมา
แสนโศกาลำเค็ญโปรดเอ็นดู
   ๏ เหนื่อยจนพับหลับมิชื่นตื่นร่ำร้อง
ขายังย่องย่างไปไม่หยุดอยู่
ซัดเซกายไปปะพญางู
เข้าตระหวัดรัดดนูมิรู้ตัว
     ๏ สุดหวั่นหวาดคาดว่าจะดับดิ้น
ใจถวิลเรียกหาพ่อทูนหัว
กายแทบแตกเป็นเสี่ยงเสียงสั่นรัว
ต่อนี้ผัวต้องเปลี่ยวอยู่เดียวดาย
      ๏ พระองค์จักโศกเศร้าเกินกล่าวขาน
เมื่อเมียยอดเยาวมาลย์ชีพสลาย
ยามเมื่อพ้นเคราะห์กรรมที่ซ้ำร้าย
พระองค์หมายจะรับกลับเวียงชัย
      ๏ งูพิฆาตหม่อมฉันเสียวันนี้
แล้ววันนั้นมันจะมีได้ที่ไหน
นางครวญคร่าร่ำลาอย่างอาลัย
สุดจักคิดแก้ไขใจงงงัน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๖๑

    ๏ เผอิญมีนายพรานผู้ชาญป่า
ตามเสียงนางถึงข้างหน้ากะทันหัน
มีดสะบัดตัดคองูขาดโดยพลัน
ช่วยชีวันพระนางทมยันตี
     ๏ พรานหาน้ำชำระล้างโลหิต
ที่สาดติดองค์พระมเหสี
หาผลไม้มาให้ลิ้มชิมอย่างดี
แล้วพาทีสอบถามกับทรามวัย
     ๏ “โอ้เนื้อเย็นเป็นใครจากไหนหนอ
งามลออเกินนางกลางป่าใหญ่
ร่อนเร่มาจากแคว้นดินแดนใด
หมายเดินไพรหรืออนงค์หลงวนา”
      ๏ ครานั้นทมยันตีมีคำตอบ
กล่าวโดยชอบขอบคุณบุญรักษา
ปลื้มน้ำจิตมิตรไมตรีช่วยชีวา
แต่ทว่าพรานไพรใจลำพอง
     ๏ หลงโฉมงามเกินห้ามข่มอารมณ์ไหว
เกิดความใคร่หมายสมสู่เป็นคู่สอง
นางมาเดียวเปลี่ยวกายไร้ใครครอง
เราจักต้องมิปล่อยแม่ถอยจร

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๖๒

 

    ๏ จึงเริ่มกล่าว  “เยาวพามารศรี
ฟังเถิดหนานารีมิ่งสมร
เราเองจักโอบอุ้มคุ้มบังอร
มิให้ต้องเดือดร้อนเหมือนก่อนมา
      ๏ จัดให้ทานอาหารป่าดารดาษ
ไม่ให้ขาดทุกวันจักสรรหา
ขอเป็นคู่อยู่ชิดเคียงนิทรา
มิต้องลาแรมไกลหนใดแล้ว”
      ๏ ในครานั้นองค์ทมยันตี
ผู้จงรักภักดีแต่ผัวแก้ว
เห็นพรานพล่ามสามหาวมิเข้าแนว
สิ้นวี่แววผู้หวังดีช่วยชีวิต
     ๏ จึงยกมือพนมก้มเกศา
วอนเทวันชั้นฟ้าประกาศิต
หม่อมฉันรักภักดีองค์พระทรงฤทธิ์
ขอผู้คิดชั่วช้าลามลาย
     ๏ ครั้นสิ้นคำชายาพระนลราช
ดั่งฟ้าฟาดพรานดับดิ้นสิ้นสลาย
มิสงบเสงี่ยมรู้เจียมกาย
รับความตายเป็นค่าบรรณาการ

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๖๓

    ๏ แม้สิ้นเคราะห์เฉพาะหน้าที่ปรากฏ
ความกำสรดยังเห็นเป็นแก่นสาร
ซัดเซกายในแดนแสนกันดาร
ทั้งล้มลุกคลุกคลานซมซานไป
     ๏ ต้องว้าเหว่เอกากลางป่าเปลี่ยว
เฝ้าแลเหลียวหาพระนลอยู่หนไหน
มีแต่เสียงสัตว์สำเนียงหริ่งเรไร
เหมือนเยาะเย้าเย้ยให้ฤทัยตรม
     ๏ ผ่านฝูงสัตว์ที่ลัดทางอยู่กลางป่า
พยัคฆาลิงค่างกวางสวยสม
หมู่นกกาถลาคอนร่อนเล่นลม
ดั่งชวนชมพฤกษานานาพรรณ
     ๏ ผิประพาสกับภัสดาในคราสุข
คงสนุกปานว่าวนาสวรรค์
แต่บัดนี้อกมีไฟบรรลัยกัลป์
เศษสุขสันต์กลางฤทัยจึงไม่มี
     ๏ จิตประหวัดภัสดาหาสุดสิ้น
ครั้งชีวินหวานคู่อยู่สุขี
สัญญารักจักดำรงองค์บดี
โอ้ป่านนี้มิเหลือแล้วเยื่อใย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๖๔
    
 

    ๏ นึกที่มาวาระวันสยมพร
หงส์ทองร่อนลงหาแล้วปราศรัย
เทิดแต่เกียรติแห่งองค์พระทรงชัย
คำน้อยไม่ติต้องให้หมองมัว
      ๏ ปักใจจงปลงมาเป็นข้าบาท
ร้างนิราศให้อาดูรไยทูนหัว
น้องผิดพลั้งใดก็ขอแก้ตัว
ร่ำเรียกผัวอยู่หนไหนไม่พาที
     ๏ มิตอบคำที่พร่ำหากว่าพันหน
เกินทุกข์ทนใจเสียแล้วเมียพี่
รอยข่วนตำช้ำสิ้นทั้งอินทรีย์
คลุกธุลีเปื้อนโคลนจนเกรอะกรัง
     ๏ ผ้าพอปิดกายามาขาดวิ่น
หากมีปิ่นบดียังมีหวัง
ตะโกนก้องร้องสุดเสียงเพียงลำพัง
สุดจะยั้งชีวีแล้วพี่เอย
     ๏ ยิ่งนานวันเทวีวิปริต
เมื่อใจคิดวจีมินิ่งเฉย
ไร้ผู้คอยตอบคำที่พร่ำเปรย
เฝ้าเอื้อนเอ่ยพรรณนามาแดเดียว

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๖๕

    ๏ จิตห่วงใยใจกังวลถึงคนรัก
ตนทุกข์หนักแท้แท้ยังแลเหลียว
ขึ้นแนวเนาเขาวงกตที่คดเคี้ยว
บุกป่าเปลี่ยวเที่ยวหาสวามี
     ๏ แลทั่วไพรไล่พฤกษ์มฤคร้าง
ถามรายทางสิ่งใดใกล้วิถี
มวลพฤกษาผาหินถิ่นนที
องค์เทวีเพ้อรำพึงกึ่งวิกล
     ๏ โอ้ว่าจอมคีรีที่สูงเยี่ยม
เห็นเท่าเทียมเมฆาเวหาหน
วานช่วยจ้องมองมาหาพระนล
พบทรงพลแจ้งด้วยช่วยข้าน้อย
     ๏ ชั่วชีวันมั่นใจมิไกลจาก
เมื่อพลัดพรากรักเศร้าสุดเหงาหงอย
เฝ้าชะแง้แลหาตั้งตาคอย
หวนละห้อยร่ำหาพี่มาพบ
   ๏ ถามลำธารที่ขวางหนทางเอ๋ย
สายน้ำเลยรินไหลไม่รู้จบ
ห่วงหาไหมไกลล่วงห้วงอรรณพ
ว่าประสบเค็มขมหวานประการใด

[/size]

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๖๖
  
 

  ๏ ศารทูลผ่านทางย่างเข้าหา
ลืมชีวาตามติดจนชิดใกล้
เอ่ยถามทักพยัคฆาหาทรงชัย
เห็นพระนลอยู่หนใดในป่านี้
     ๏ จอมอรัญพลันจ้องมองพินิจ
คงมิคิดตอบความพระมเหสี
ชะรอยซึ้งถึงเดชะบารมี
ค่อยหลีกลี้เร้นร่างไปกลางดง
     ๏ แล้วล่วงถึงซึ่งวนาถิ่นป่าทิพย์
แลละลิบงามล้วนชวนลุ่มหลง
ยอดสิงขรตระอรสู่สุริยง
สุรีย์รงค์พราวพริบระยิบระยับ
     ๏ เห็นนานาโลหะชาติประหลาดล้ำ
ดุจเทพทำศิลป์สวรรค์สรรประดับ
แสงหินสีมณีรัตน์จรัสวับ
ซ้อนสลับเพชรแก้วเพริศแพร้วพราย
     ๏ คณานับสรรพสัตว์จัตุบาท
สิงหราช คชสารผ่านผันผาย
เม่น หมู หมี เก้ง กวาง เยื้องย่างกราย
เชื่องช้าท่าสบายสำอางองค์

[/size]

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๖๗
  

    ๏ ทวิชชาติเช่นวิหคผกเวหา
เห็นไก่ฟ้ารำแพนหางคู่นางหงส์
มากพฤกษาโศภินรูปศิลป์ทรง
พื้นลานดงเตียนโล่งปลอดโปร่งดี
     ๏ มะลิวัลย์กรรณิกาหอมระรื่น
ดอกดาษดื่นสล้างพร่างพรายสี
มวลผลไม้หลายหลากดกมากมี
วนาลีดั่งดลด้วยมนตรา
     ๏ แต่อารมณ์ทมยันตีมิมีชื่น
ยังสะอื้นไห้หวนคร่ำครวญหา
เลือนสติพิไรร่ำพร่ำพรรณนา
วอนเจ้าเขาเจ้าป่าโปรดปรานี
      ๏ “ฟังข้านะจะแถลงแจงสาเหตุ
จำจากเขตแรมร้างห่างกรุงศรี
ตัวข้าหรือคือวิทรรภ์กุมารี
แห่งองค์ภีมราชจอมราชัน
     ๏ ราชบุตรท้าววีรเสนนิษัธราช
นามพระนลภูวนาถครองเขตขัณฑ์
สยมพรร่วมชีวาแต่ครานั้น
ชื่นชีวันทุกข์มิต้องสิบสองปี

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๖๘

 

    ๏ เกิดภาวะพระหลงผิดติดสกา
มิลืมหูลืมตาทิ้งหน้าที่
ละราชกิจบวงสรวงปวงพลี
ดวงฤดีมุ่งชนะการพนัน
      ๏ เมื่อเสียมากยิ่งมาดหมายได้คืนกลับ
จนสิ้นทรัพย์หมดพระคลังยังมุ่งมั่น
วางฐานะกษัตริย์เสริมเป็นเดิมพัน
ก็แพ้มันจนต้องออกนอกพารา
     ๏ ข้าจงรักภักดีมิมีหน่าย
ตามพระองค์จำนงหมายตายดาบหน้า
เหลือฝ้ายทอห่อกายพันร่วมกันมา
ทรงเฉือนผ้าแบ่งปันแล้วผันจร
     ๏ ข้าเดินหลงดงแดนแสนอ้างว้าง
ดุจลูกกวางพลัดแม่แต่วัยอ่อน
กราบเจ้าเขาเจ้าป่าพนาดร
โปรดอาทรช่วยฉุดลากจากโลกันต์
     ๏ เผยวาจาเถิดพระนลอยู่หนไหน
ข้านี้เหลืออาลัยใจโศกศัลย์”
พรรณนาพร่ำร่ำพลางกลางอรัญ
ไร้วาจามาประจันจำเดินเดียว

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๖๙

     ๏ ผ่านหลายป่าพนาลีฤดีหมอง
ยังกู่ก้องร้องหาตาแลเหลียว
ทุกข์กายแย่ยังแพ้ในฤทัยเทียว
ไล่เลาะเลี้ยวเนินพนัสซัดเซมา
     ๏ จนถึงป่าแหล่งดาบสทรงพรตเลิศ
ศีลประเสริฐธรรมะอหิงสา
ครองเปลือกไม้ใส่หนังขลังสิทธา
เหล่ามหาโยคีมีมากครัน
     ๏ ต้อนรับราชธิดาวณิพก
ผู้มาตกยากอับแทบดับขันธ์
ต่างปลงอนิจจาฟ้าลงทัณฑ์
กรรมหรือเวรใดนั้นบันดาลดล
     ๏ พระนางทมยันตีอภิวาท
อยู่แทบบาทผู้ทรงศีลปิ่นกุศล
เกิดยินดีที่หว่างกลางกมล
จักมีผลได้ถามหาสวามี
     ๏ คารวะคณะองค์ผู้ทรงพรต
ตามแบบบทแห่งธิดามารศรี
วิสาสะกับเหล่าพระองค์มุนี
แลโยคีอำนวยอวยพรชัย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๗๐

          
     ๏ ถามถึงนามความเป็นมาก่อนหน้านั้น
การณ์สำคัญนำพามาไฉน
เหตุและผลต้นทางมาอย่างไร
จงกล่าวให้มุนีกรรมยินทั่วกัน
     ๏ ครานั้นทมยันตีชี้แจงเค้า
พระนลเจ้านิษัธรัฐเขตขัณฑ์
และดนูผู้จงรักภักดิ์ราชัน
ตั้งแต่วันที่ต้องพรากจากพารา
     ๏ “เชื่อพระองค์ทรงสัตย์แน่สนิท
มิมีผิดคำมั่นอันแน่นหนา
ด้วยเคยได้ประกาศเป็นสัจจา
ไว้เมื่อคราวาระสยมพร
     ๏ จะภักดีนางเดียวจนชีพดับ
หม่อมฉันรับคำมั่นปานสิงขร
เชื่อแน่แท้มิแปรผันหรือสั่นคลอน
อย่างแน่นอนยืนยันมั่นฤทัย
     ๏ แต่พระองค์หลงผิดติดสกา
เหตุนั้นน่าต้องมีผีร้ายใหญ่
เข้ามาครอบงำจิตผิดเพี้ยนไป
โดยหมายชัยครองราชย์ชาติประชา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๗๑

 

    ๏ พระเกิดความวิปริตด้วยคิดหนัก
กลัวเมียรักลำบากนานมากกว่า
ให้หม่อมฉันกลับวิทรรภ์พลันอย่าช้า
พระองค์มีเจตนารับกรรมนั้น
     ๏ ปันผ้าฝ้ายใช้ร่วมแต่แค่เพียงผืน
ตกกลางคืนพระไปกลางไพรสัณฑ์
หม่อมฉันตื่นขึ้นโศการ่ำจาบัลย์
จึงด้นดั้นดงดอนร่อนเร่มา
     ๏ คือสัจจังดังเผยเฉลยนี้
องค์มุนีโปรดช่วยด้วยเจ้าขา
เมื่อวันไหนได้พบปะภัสดา
จึงกลับชื่นรื่นอุราร่าเริงใจ
     ๏ ภริยาต้องมาร้างห่างสามี
ฤๅจะสุขฤดีที่ใดได้
ชีพคงดับอับปางอยู่กลางไพร
โปรดช่วยไวเถิดหนาสิทธาจารย์”
      ๏ พระดาบสฟังความตามที่กล่าว
เป็นเรื่องราวกรรมนำพาน่าสงสาร
ใช้วิชาสมาธิวิเศษฌาน
เล็งอนาคตกาลราชินี

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๗๒

 

    ๏ และพระนลราชาเบื้องหน้านั้น
จะสุขสันต์ปรีดิ์เปรมเกษมศรี
ทำนายชอบปลอบขวัญทมยันตี
เพื่อชีวีมีหวังคลายกังวล
      ๏ “โอ้เอกองค์ทมยันตีนารีนาถ
จงฟังอาตมาอย่าสับสน
คำทำนายหมายสิรินิรมล
พอผ่อนปรนทุกข์นางกลางอรัญ
     ๏ มินานนักจักเรืองรุ่งดั่งมุ่งมาด
คืนครองราชย์ยิ่งใหญ่ไอศวรรย์
สองพระองค์ทรงสุขศานต์ปานเทวัญ
ความสำคัญนี้จงโน้มประโลมใจ”
     ๏ สิ้นคำลงทรงฤทธิ์พระสิทธา
พลันหายวับไปกับตาหาเหลือไม่
อาศรมแล้แม้กลิ่นกรุ่นอุ่นกองไฟ
เหลือแต่ไพรพฤกษานานาพรรณ
     ๏ พระนางทมยันตีมิรอช้า
เดินพนาต่อไปอกไหวหวั่น
รำลึกการณ์ที่ผ่านมาพางงงัน
ลืมตาฝันหรือว่าข้าเพ้อพก

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๗๓
        

    ๏ หากภาพฝันนั้นมิน่าจ้ากระจ่าง
นี่สว่างกลางจิตคิดไม่ตก
นางคิดเพลินเดินพลางกลางพงรก
ในหัวอกร่ำหาสวามี
     ๏ ผ่านไทรใหญ่รากย้อยห้อยระย้า
เฝ้าถามหาพระนลมิหน่ายหนี
พบอโศกยิ่งโศกทับนับทวี
พนาลีมีแต่ตรมระทมฤทัย
     ๏ ป่ารกชัฏลัดลำบากยากนักหนา
ข้ามละหารธารผาหลืบไศล
ช่องบรรพตคดเคี้ยวลดเลี้ยวไป
ถึงทางใหญ่กลางอรัญคนสัญจร
     ๏ จึงพบกลุ่มพ่อค้าชาวพาณิช
แถวตามติดจอแจแลสลอน
รถเทียมม้ายานล้อหมุนเทียมกุญชร
หลังอูฐซ้อนสัมภาระกองพะเนิน
     ๏ มากผู้คนขนของต้องแบกหาม
เดินมาตามแนวทางหว่างเขาเขิน
หลากหลายวัยแต่ไม่แก่แลเด็กเกิน
ชำนาญเดินมิถลาละล้าละลัง

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๗๔

     ๏ ทมยันตีดีใจหมายไต่ถาม
ภายหน้าทุกข์อาจจะพอประทัง
จึงไปยังหมู่ประชาคาราวาน
     ๏ สารรูปซูบผอมแสนซอมซ่อ
บ้างหัวร่อบ้างพะวงคิดสงสาร
บ้างสมเพชเวทนาหลายอาการ
พวกที่พาลเย้ยว่าอีบ้าบอ
     ๏ นับมิน้อยถอยตัวกลัวเป็นผี
ถือไม้อยู่ขู่จะตีเข้าจี้จ่อ
ตัวอัปรีย์ชี้หน้าแล้วด่าทอ
ออกมาออด้วยท่าทางต่างกันไป
     ๏ ยินเอะอะโวยวายนายพ่อค้า
รีบสาวเท้าเข้าหาแล้วปราศรัย
เป็นสุนทรอ่อนหวานซ่านซึ้งใจ
จงเผยนัยแจ้งกมลคนเดินทาง”
     ๏ เมื่อฟังนายพ่อค้าวาจาหวาน
ตอบคำขานทันทีมิอางขนาง
“เราทุกข์ทนด้นมากลางป่าร้าง
อกหมองหมางเพราะพลัดภัสดา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๗๕
  

     ๏ เวรกรรมพรากจากกันไปในพนัส
อัตคัดไกลถิ่นสิ้นวงศา
มิรู้ทิศรู้ที่มีมรรคา
ซัดเซมาพบท่านเป็นการณ์ดี
     ๏ เคยพบเห็นภัสดาข้าหรือเปล่า
ตามลำเนาสองข้างทางวิถี
ซึ่งพระองค์ทรงผ้าพันกายี
ผืนเดียวกันอันข้านี้มีอยู่นั้น”
     ๏ นายพ่อค้าว่า “ระหว่างอยู่กลางป่า
สัตว์นานาเล็กใหญ่เนาไพรสัณฑ์
นกชะนีหมีช้างกวางหลากพันธุ์
พยัคฆาเจ้าอรัญอันดุร้าย
     ๏ ท่านบุญปลอดรอดมามิน่าเชื่อ
สัตว์ร้ายเหลือภูตผีป่าน่ากลัวหลาย
ผู้คนใดไม่เคยพบประสบกาย
ทั้งหญิงชายที่หลงทางกลางพงไพร”
     ๏ “ท่านยินลูกค้าที่ปฏิสันถาร
เขาโจษขานถึงพระนลอยู่หนไหน
หรือยินข่าวแพร่งพรายมาว่าฉันใด
ถ้ารู้ให้สำแดงแจ้งวาจา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๗๖

     ๏ อีกประการแล้วท่านไปหนใดเล่า
ขอให้เราติดตามไปได้ไหมหนา
เอาพระคุณอุ่นใจยามไคลคลา
เปลี่ยวกายาเดินเดียวเสียวใจเกิน”
     ๏ “อันที่จุดหมายปลายทางข้างหน้านี้
แคว้นเจทีใหญ่กว้างหลังเขาเขิน
ระยะทางประมาณเจ็ดวันเดิน
ผิดประเมินจากนี้มิมากมาย
     ๏ สุพาหุราชันอันเรืองศักดิ์
ปวงชนภักดิ์นับถือพระฤๅสาย
บ้านรุ่งเรืองเมืองโอฬารร้านโรงราย
การค้าขายคล่องดีมีกำไร”
    ๏ จบคำว่าสั่งคาราวานเคลื่อน
เข้าสู่เถื่อนแถวทางหว่างไศล
ขึ้นแล้วลงเนินชันลดหลั่นไป
จวนเย็นได้มาถึงบึงบัวงาม
     ๏ สาโรชสวยรวยรินส่งกลิ่นหอม
น้าวจิตน้อมทมยันตีฤดีหวาม
คล้ายบุหงาอบผ้าทรงของนงราม
โอ้ในยามนี้ผ้าปิดมิมิดตัว