ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๓๗
  
 

    ๏ “ร่วมสยมพรธิดาภีมกษัตริย์
วิทรรภ์รัฐเขามีพิธีใหญ่”
จตุรบาลท่านว่า “มาช้าไป
เราต่างได้ร่วมงานผ่านพ้นมา”

     ๏ กลีฟังดังพักตร์จะหักแยก
หทัยแหกประดุจฉีกชิ้นภูษา
“ใครทำให้สายสวาทต้องคลาดคลา
เราใฝ่หานงคราญมานานปี”

     ๏ “ราชธิดาเลือกพระนลเป็นคนรัก
แสนเหมาะสมกันนักด้านศักดิ์ศรี
ทั้งสององค์ทรงรักกันมั่นภักดี
เราทั้งสี่นี้ให้พรก่อนเลิกงาน”

      ๏ กลียิ่งเดือดดาลพาลอาฆาต
“มันบังอาจหยามข้ามหาศาล
อย่าคิดสุขสมหวังจะรังควาน
ให้มลานแยกพ้นคนละทาง”

     ๏ องค์อินทราฟังวาทีกลีกล่าว
เตือนว่า “ท้าวกลีที่หมองหมาง
ความอิจฉาริษยาพาจิตคว้าง
ถ้ามิวางหัวใจท่านนั้นร้อนรน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๓๘
 
 

     ๏ ยิ่งคิดร้ายท้ายแล้วท่านนั้นยิ่งต่ำ
ผลบาปกรรมงำจิตปิดกุศล
ท่านอาฆาตมาดร้ายหลีกไม่พ้น
ใจท่านเองแลต้องทนทุกข์ทรมา

     ๏ พระนลมั่นสัญญารักษาสัตย์
ยามข้องขัดกุศลหนุนบุญรักษา
พุทธคุณประเสริฐเลิศโลกา
เทพเทวามีหน้าที่บริบาล”

     ๏ ยิ่งเตือนย้ำเหมือนยิ่งทำกลีแน่น
กระอักแค้นจิตวุ่นกายงุ่นง่าน
องค์อินทร์ว่าวิสาสะกะคนพาล
มิเป็นการจึงสู่ฟ้าลับตาไกล

      ๏ ยิ่งย้อนคิดจิตกลีทวีคลั่ง
พระนลยังครองสุขแสนอยู่แดนไหน
เราดุจอยู่โลกันต์โดนหั่นใจ
อกเร่าร้อนดั่งไฟไหม้ฤดี

     ๏ “ทวาบรเพื่อนข้ามหามิตร
จงซึ้งจิตข้าทุกข์สิ้นสุขี
ขอจงช่วยด้วยจิตมิตรไมตรี
เป้าหมายมีข้าจะสิงพระนล

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๓๙

     ๏ ทุกเช้าค่ำย้ำจิตมันคิดเขว
จำห่างเหนารีจนมีผล
วานเพื่อนข้าสิงสกาพาพลิกกล
ให้ทรงพลเสียสินสิ้นพารา

     ๏ จนเสียหมดมณฑลสุชนรัฐ
ราชสมบัติสูญพงศ์แลวงศา
ต้องออกจรร่อนเร่ไปในพนา
จักขยี้บีฑาผู้ปราชัย”

     ๏ จิตกลีแก่กล้าพยาบาท
คิดอาฆาตคลุ้มคลั่งเกินยั้งได้
ปลงไม่ตกอกร้อนดั่งฟอนไฟ
จำฝังใจแต่ขุ่นเคืองที่คางคา

      ๏ ไม่สมหวังดังหมายมิหายแค้น
ถ้าหากแม้นมีฤทธิ์คิดจักฆ่า
แต่ด้อยด้วยบารมีที่สร้างมา
ผิว์วิชาเราดียิ่งสิงภายใน

     ๏ ตกลงเน้นเร้นกายใกล้ทุกหน
เมื่อพระนลหมองเหม่อจิตเผลอไผล
จังหวะมีดังที่มั่นสิงทันใด
ถึงเนิ่นนานเพียงไรใจทนรอ

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                                               หน้า  ๔๐
                              
     ๏ ถึงเวลาธานีวิทรรภ์รัฐ
ภีมราชกษัตริย์จัดห้องหอ
ทุกกระเบียดต้องละเอียดงามลออ
เติมแต่งเน้นเป็นที่พอพระหทัย

     ๏ พระตรัสสั่งทั้งธานีพิธีราช
ทุกเชื้อชาติปรองดองฉลองใหญ่
คู่ขวัญหล้าวิวาห์การงานเกริกไกร
พระนลกับทรามวัยทมยันตี

     ๏ สองกษัตริย์สุขสันต์สวรรค์สวาท
ภูวนาถมิห่างรักสักดิถี
เฝ้าชิดชมโฉมสุดายอดนารี
ทรงเปรมปรีดิ์ปลาบปลื้มลืมเวลา

      ๏ โอ้รักเอยชื่นเชยชมเมื่อสมรัก
สุขยิ่งนักหวานฉ่ำล้ำเลิศหล้า
สองอิงแอบแนบข้างมิห่างตา
เสน่หาตรึงจิตสนิทนาน

     ๏ คอยหยอกเย้าเคล้าคลอพะนอนุช
มิสิ้นสุดสายสวาทหยดหยาดหวาน
ฝันลอยล่องท่องแมนแดนพิมาน
เพลินทิพย์ธารสวนสวรรค์อันพิไล

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๔๑

      ๏ มิพบพักตร์สักนิดก็คิดถึง
รักดูดดึงแนบสนิทอยู่ชิดใกล้
มดมิอิ่มลิ้มรสหวานสราญใจ
เคล้าอยู่ในใยสวาทมิคลาดคลา    
                                            
     ๏ วันหนึ่งนึกถึงนิษัธธานีสถาน
บริพารญาติพงศ์ร่วมวงศา
เข้าถวายบังคมภีมราชา
จักเชิญยอดชายากลับเวียงชัย

     ๏ โปรดอำมาตย์ยาตราส่งเสด็จ
โดยสำเร็จยังนิษัธนิรัติศัย
ถึงธานีพิธีฉลองข่าวก้องไกล
ราชาได้ราชินีที่สมบูรณ์

      ๏ นลราชาและธิดาทมยันตี
ครองธานีสดใสเลิศไอศูรย์
ดวงฤดีมีธรรมเจิดจำรูญ
ยิ่งเพิ่มพูนต้นทุนบุญความดี

   ๏ สิ่งชั่วช้าราคีมิกรายกล้ำ
ทั้งเช้าค่ำนิรทุกข์เปี่ยมสุขี
มิเปิดช่องจังหวะให้กลี
สิบสองปีผ่านไปเหมือนใจจง

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๔๒                              

 

    ๏ ทรงได้ราชบุตรราชธิดา
สิ่งที่ปรารถนาสมประสงค์
“อินทระเสน” สุตราชวงศ์
สืบเชื้อพงศ์กษัตริย์ขัตติยา

     ๏ และ“อินทระเสนา” ธิดารัตน์
ผู้ผ่องภัทรโศภิตขนิษฐา
สองโสภีปานเทวีองค์เทวา
เป็นที่สุดเสน่หาเท่าชีวิน

     ๏ กิจวัตรประจำวันนั้นพระนล
ดื่มน้ำมนต์บวงสรวงองค์โกสินทร์
เทวาลัยไปบูชาเป็นอาจิณ
พระภูมินทร์เสริมเดชะบารมี

     ๏ จนวันหนึ่งซึ่งองค์ทรงพลาดพลั้ง
มิเป็นดังเคยทำประจำดิถี
ถ่ายมูตรแล้วต้องชำระพระกายี
ล้างพระบาทอย่างดีทุกทีไป

     ๏ ในครานั้นพระราชามาลืมหลง
มิชำระพระองค์ให้ผ่องใส
เข้าบวงสรวงบูชาเทวาลัย
เป็นเหตุให้เสียศรีอันดีงาม

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                         หน้า  ๔๓

 

    ๏ ได้จังหวะกลีที่รอท่า
สิงราชาทันใดไม่พูดพล่าม
คอยดลใจให้ลืมตัวทำชั่วทราม
เมื่อถึงยามจิตไหวคลอนอ่อนพลัง

      ๏ เริ่มแผนการที่มารร้ายวางไว้ก่อน
ทวาบรสิงสกาพาตามสั่ง
ควบคุมได้เหมือนใจไปทุกครั้ง
ทั้งสองยังดลบุรุษ “บุษกร”

    ๏ ผู้เป็นพระอนุชามาคลั่งไคล้
อยากจะได้ราชสมบัติประภัสสร
เกิดดวงจิตริษยาอุราร้อน
ท้าภูมิธรลงปะทะทอดสกา

       ๏ ทวาบรหย่อน ดึงให้ตรึงจิต
เพื่อทรงติดใจกระสันใฝ่ฝันหา
ค่อยดูดดึงซึ่งทรัพย์นับคณา
ด้วยการท้าให้เพิ่มสินเดิมพัน

     ๏ เสียมากล้นพระนลยิ่งจมดิ่งหนัก
จนลืมหลักการบวงสรวงสวรรค์
ทิ้งพระราชกิจจาแห่งราชัน
จิตป่วนปั่นอยากเล่นทุกเวลา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                          หน้า  ๔๔

      ๏ ทมยันตีฤดีแสนอาดูร
คอยกราบทูลเพราะฉุกคิดสะกิดว่า
ขอพระองค์ทรงฤทธิ์อย่าปิดตา
ดูแล้วน่ามีกลโกงโยงใยการณ์

     ๏ พระนลฟังนั่งนิ่งมิติงมิตอบ
เพราะถูกครอบงำจิตเรื่องคิดอ่าน
กลีร้ายหมายพาไปหาพาล
ยิ่งเนิ่นนานพระยิ่งกลายคล้ายวิกล

     ๏ ถ้วนทุกหมู่เสนามหาอำมาตย์
กราบพระบาทยั้งไว้มิได้ผล
ต่างร้องร่ำกำสรดสลดกมล
ว่าพระนลตกภาวะเผชิญภัย

      ๏ ทมยันตีมีแต่ครวญหวนละห้อย
“เมียบุญน้อยสุดปัญญาจะแก้ไข
โอ้อกเอ๋ยเคยเฝ้าคอยเอาใจ
เดี๋ยวนี้ไยไม่ผินหน้าหันหาน้อง

     ๏ ยังจงรักพระองค์อยู่คงมั่น
ทั้งคืนวันทุกข์ทนแสนหม่นหมอง
ถ้าพระองค์มิกลับมาหาธรรมครอง
มิพ้นต้องเสียสินสิ้นธานี”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๔๕

 

    ๏ นลราชาในครานั้นพระกรรณดับ
มิได้รับรู้ภาษามารศรี
กลีพาลมลานจิตปิดฤดี
เหมือนมิมีวิญญาณพิจารณ์ใด

     ๏ ยังมุ่งมั่นพนันสกามิราหยุด
แลใครหรือจะยื้อยุดฉุดรั้งได้
มิรู้ว่าฐานะพระคลังใน
ราชทรัพย์ร่อยหรอไปใกล้หมดแล้ว

     ๏ เหล่าเสนาอำมาตย์ราษฎร์ผู้ภักดิ์
ด้วยจงรักมาห้อมล้อมวังแก้ว
ขอเข้าเฝ้าบรรเทาภัยให้คลาดแคล้ว
ไร้วี่แววพระนลสนพระทัย

      ๏ ได้แต่ส่งเสียงร้องก้องปราสาท
วิงวอนพระภูวนาถวินิจฉัย
ปริเวทนาระอาใจ
พระนลไม่รับรู้ดูงวยงง

     ๏ ทมยันตีสิ้นวิธีทัดทานต่อ
พระมิพอยิ่งทวีฤดีหลง
หวนไห้หามาตุราชปิตุรงค์
ขอพระทรงเป็นร่มฉัตรแก่นัดดา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๔๖

    ๏ ด้วยลูกน้อยกลอยใจเยาว์วัยนัก
จึงยากจักร่อนเร่ห่างเคหา
จำต้องฝากกุมารีกุมารา
ให้องค์พระเจ้าตาอภิบาล

     ๏ ส่วนหม่อมฉันมั่นคงจงรักมั่น
แม้ถึงวันจำพรากจากสถาน
ขอเคียงคู่ภูวดลผจญมาร
ยอมร้าวรานชีพมลายตายด้วยกัน

     ๏ เมื่อคิดได้ทรงให้หา “วาร์ษไณย”
เตรียมราชรถม้าไวให้แข็งขัน
“ช่วยเถิดท่านกระทำการอันสำคัญ
นำสองนัดดาวิทรรภ์กลับธานี

      ๏ ถ้าภีมกษัตริย์ท่านตรัสถาม
จงตอบความเป็นไปให้ถ้วนถี่
เมื่องานเสร็จสำเร็จลงแล้วด้วยดี
ท่านหลีกลี้หรือคืนหลังดังจำนง”

     ๏ วาร์ษไณยคู่ทรงรถอัศวราช
ก็สามารถสนองต้องประสงค์
ด้วยจงรักภักดีที่ซื่อตรง
ทุกสิ่งสำเร็จลงสมฤทัย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๔๗

    ๏ กราบทูลความตามทมยันตีสั่ง
แล้วลาวังสู่อโยธยาใหญ่
เสร็จหน้าที่มิยื้อยุดสุดแต่ใจ
ด้วยเหตุผลนลราชัยลืมพระองค์

     ๏ นับแต่นั้นการสกาดังว่าปล้น
ฝ่ายพระนลทรัพย์มลายไม่เหลือหลง
การครองราชย์สมบัติขัตติยวงศ์
ตามยุยงเป็นเดิมพันพนันสกา

     ๏ ก็เสียสิ้นดังทุกทีมิมีได้
พระนลไซร้ทุกข์หนักยิ่งนักหนา
ยินคำเย้ย “ทรัพย์หมดเลยสิ้นราชา
ต่อพนันชายาทมยันตี”

      ๏ พระนลฟังคั่งแค้นแน่นอกสั่น
โดนหยามหยันถึงชายามารศรี
ละเครื่องทรงกษัตราประดามี
พันกายีด้วยผ้าเพียงผืนเดียว

     ๏ ทมยันตียอดนารีก็เช่นกัน
ร่วมครองผ้าเช่นราชันด้วยเด็ดเดี่ยว
พร้อมเผชิญเดินทางอย่างกลมเกลียว
สุดป่าเปลี่ยวมิคร้ามจะตามไป

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๔๘

     ๏ สององค์ย่างร้างราลานิเวศน์
มิตั้งเจตนาว่าไปไหน
เหลียวแลหลังลิบลิบยังเห็นเวียงชัย
ทรงโศกาอาลัยเหลือคณา

    ๏ เคยอยู่ดีนิรทุกข์สุขเหลือหลาย
ต้องจำใจไปตายเอาดาบหน้า
สองกษัตริย์ซัดเซร่อนเร่มา
แล้วค่ำลงตรงชายคาประตูเมือง

     ๏ นายทวารอภิบาลองค์ภูมินทร์
บุษกรได้ยินข่าวลือเลื่อง
ออกประกาศราชกิจจาด้วยขุ่นเคือง
ใครกระด้างกระเดื่องจักลงทัณฑ์

      ๏ ผู้เอื้ออวยช่วยเหลือพระนลนาถ
ต้องคอขาดทั้งโคตรโหดมหันต์
โทษกำหนดฐานกบฏต่อราชัน
ในครานั้นนลราชาจำลาจร

     ๏ พระเดินทางร้างไกลในชนบท
โศกกำสรดด้วยมิเป็นเช่นแต่ก่อน
ชนขัดข้องสนองคุณมอบสุนทร
ด้วยบุษกรประกาศฆาตชีวี

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๔๙

     ๏ กระยาหารอันใดไม่ตกท้อง
ชวนกันท่องเรื่อยไปในวิถี
พบสายธารจึงได้ดื่มชลธี
ให้พอมีกำลังประทังกาย

     ๏ ทั้งสององค์ตรงไปกลางไพรสัณฑ์
ซึ่งเผือกมันยากจักหายิ่งห่างหาย
กินของป่านานาขอพอรอดตาย
เป็นอยู่คล้ายวานรป่าฝ่ารกร้าง

     ๏ แล้วพบนกฝูงหนึ่งอยู่ซึ่งหน้า
ไร้ทีท่าเร้นกายออกไปห่าง
ยังกระโดดโลดเต้นเล่นใกล้ทาง
ดูเชื่องต่างธรรมดาน่าแปลกใจ

      ๏ หิวโหยหลายไร้ที่หากระยาหาร
พระนลพิศคิดอยู่นานนี่ไฉน
ชะรอยว่าคืออาหารประทานไว้
แด่เราไซร้และชายายุพาพาล

     ๏ คิดดังว่าราชาเปลื้องผ้าทรง
ตระหลบลงคลุมปิดมิดทุกด้าน
ครั้นจะจับดังจิตที่คิดการ
นกใจมารคาบผ้าทรงตรงขึ้นฟ้า

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๕๐

     ๏ บินร่อนไปร่อนมาเริงร่าอยู่
กล่าวเยาะเย้ย “เหวยเหวยดูอนาถา
มิเหลือแม้ผ้าอันพันกายา
เป็นราชาโง่เง่าเขลากระไร
     ๏ นกนี้หรือคือลูกสกานั้น
บอกกล่าวกันเสียได้หายสงสัย
ลูกสกาทวาบรซ่อนภายใน
ต้องการให้ท่านนี้มีแต่ตัว”
     ๏ สกุณชาติลูกบาศก์แห่งสกา
กล่าวเย้ยหยันสรรหาวาจายั่ว
ก่อนบินไกลให้ทั้งสองยิ่งหมองมัว
หายตื่นกลัวทมยันตีพิรี้พิไร
       ๏ “โอ้ว่าภัสดาคราตกยาก
แสนลำบากเราสองต้องทนไหว
ผ้าหนึ่งผืนฝืนพันคู่กันไว้
อย่าโศกาอาลัยอันใดเลย”
     ๏ ครั้นฟังทมยันตีมีคำปลอบ
พระนลตอบ “ดวงฤดีของพี่เอ๋ย
พี่ลืมตัวชั่วยิ่งเสียจริงเอย
เจ้ามิเคยขุ่นจิตคิดชิงชัง
 

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๕๑

 
     ๏ เมื่อชะตามาต่ำทรามเพียงนี้
ต่อไปมีอันใดจะให้หวัง
พเนจรร่อนเร่เที่ยวเซซัง
แล้วน้องยังติดตามพี่ทำไม
     ๏ น้องเองมีบ้านเมืองอันเรืองศักดิ์
ใช่จมปลักอย่างพี่นี้เมื่อไหร่
ควรคิดกลับพารารีบคลาไคล
ปล่อยพี่ไปตามทางผู้สร้างกรรม”
     ๏ “ไปเมืองน้องพระองค์ต้องเสด็จด้วย
ปิตุรงค์คงช่วยอุปถัมภ์
ให้น้องพรากจากไปเหมือนใจดำ
มิอาจทำดังจำนงประสงค์ดี
    ๏ เมื่อพี่สุขน้องนี้หนอก็พลอยสุข
เมื่อพี่ทุกข์ควรร่วมใจไม่หน่ายหนี
หน้าที่เมียภักดีผัวชั่วชีวี
มิคิดเห็นเป็นราคีชั่วชีวัน
     ๏ โอสถฤๅรักษาโรคโศกระงับ
ได้เท่ากับใกล้มิ่งมิตรชิดเมียขวัญ
ประคองกายใจอยู่ดูแลกัน
ถึงทุกข์นั้นหนักหนาพาผ่อนคลาย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๕๒

     ๏ พี่เสด็จแดนใดน้องไปด้วย
บุญมิช่วยก็ยอมดับลับสลาย
ถ้าไม่มีถิ่นใดให้พักกาย
ขอมั่นหมายวิทรรภ์หลักพักฤทัย”
     ๏ “พี่มิดึงพระบิดามาเกี่ยวข้อง
ถึงจะครองทุกข์หนักสักเท่าไหร่
สยมพรวิวาห์เช่นราชัย
ฤๅกลับไปดั่งวณิพกพเนจร
     ๏ พาเสื่อมศักดิ์ญาติพงศ์เหล่าวงศา
เมื่ออื้อฉาวชาวพาราจะขอดค่อน
พระบิดาพลอยเศร้าเฝ้าอาทร
ยอดมิ่งมิตรอย่าคิดวอนมิอ่อนใจ
      ๏ จักก้มหน้ารับกรรมไปให้สิ้นสร่าง
จนพบทางกู้ธานีวิธีไหน
พี่ขอมอบคำมั่นสัญญาไว้
เราสองคืนโภไคยดั่งใจปอง”
     ๏ ทรงชี้ทางจะย่างมุ่งกรุงวิทรรภ์
ลำดับขั้นที่พักพิงสิ้นทั้งผอง
บุญรักษาโอบอุ้มคุ้มครองน้อง
แม้หม่นหมองหลายวันวารมินานปี”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                                        หน้า  ๕๓

     ๏ “ขอพระองค์อย่าทรงไล่ให้ไกลห่าง
แม้นเสียวังรั้งร้างห่างกรุงศรี
แค่หวาดหวั่นครั้นจะมาเสียสามี
อกน้องนี้คงจะพังทลาย”
     ๏ พระนลชี้ทางไปให้หลายหน
นฤมลหวั่นร้างรักห่างหาย
อกไหวหวั่นพานสั่นสะท้านกาย
จนวุ่นวายดวงใจไม่จืดจาง
      ๏ พระนลมีสติมินานนัก
เห็นความรักกลีร้ายหมายขัดขวาง
จึงงำจิตพระนลหนักมิพักวาง
ออกเดินทางข้ามทิวเขาเนาวนา
      ๏ จนมาถึงกระท่อมร้างกลางไพรสาณฑ์
คงพวกพรานไพรสร้างไว้กลางป่า
พอดีค่ำพำนักพักกายา
สักชั่วคืนก่อนจะลาร้างแรมดง
     ๏ “เชิญมิ่งมิตรยอดสนิทเสน่หา
ผู้ภักดีภัสดาจนลุ่มหลง
พักเถิดหนามานั่งเล่นเอนกายลง
ขอให้วงแขนพี่เป็นที่พิง

[/size]

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๕๔

    ๏ เนินดินนี้แลแทนพระแท่นแก้ว
หม่นเหลือแล้วดวงแดแม่ยอดหญิง
เครื่องปูลาดมิอาจหาระอาจริง
ย่ำค่ำยิ่งหนาวร่างน้ำค้างพราย”
     ๏ โอ้อกเอ๋ยทมยันตีนารีรัตน์
กายเหนื่อยล้าสาหัสและเพลียหลาย
ลงแนบชิดนิทรานิ่งมิติงกาย
แต่พระนลจิตวุ่นวายไม่หลับนอน
     ๏ นึกย้ำคิดโอ้เราผิดถึงพียงนี้
เสียธานีเคยสุโขสโมสร
ต้องแรมร้างห่างเหพเนจร
พลอยเดือดร้อนทมยันตีศรีสุดา
     ๏ ผลกรรมทำสร้างอย่างมหันต์
ทรมานนานวันในภายหน้า
ถ้ามิทิ้งยอดมิ่งขวัญกัลยา
ก็จักพากันอดสูมิรู้พอ
     ๏ พระครุ่นคิดจิตเป็นห่วงดวงสมร
แสนอาวรณ์จักแก้ไขไฉนหนอ
ได้จังหวะกลีมิรีรอ
เข้ามาก่อกวนจิตให้ผิดเพี้ยน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๕๕

    ๏ พระนลสิ้นเกียรติยศหมดศักดิ์ศรี
ทมยันตีรักมั่นมิผันเปลี่ยน
จะให้พรากจากกันหมั่นเบียดเบียน
เพิ่มความเพียรเร่งกระทำงำพระนล
     ๏ วุ่นวายจิตคิดหว่างทางสองแพร่ง
ฝ่ายไหนแรงฝ่ายนั้นบันดาลผล
ใจอ่อนแอแพ้กลีทวีมนต์
พระออกค้นได้มีดเก่าหยิบเอามา
     ๏ ค่อยค่อยเข้าไปหายอดนารี
มีดที่มีอยู่นั้นเฉือนปันผ้า
พอห่อกายผันผายออกนอกชายคา
ยังห่วงหาหันกลับหลังแสนกังวล
      ๏ “โอ้แม่นิ่มนวลน้องรักของพี่
เคยอยู่ดีมีสุขมิทุกข์หม่น
ผิวนารีมิเคยต้องสิ่งหมองมล
ต้องมาทนอ้างว้างอยู่กลางไพร
     ๏ ฝูงเหลือบไรยุงริ้นกินโลหิต
ผ้าครึ่งผืนหาปกปิดกายมิดไม่
เคยยิ้มหัวต่อนี้หายกลายอาลัย
มีแต่ไห้หวนร่ำระกำทรวง

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๕๖
 

 
     ๏ ผัวเคยอยู่เป็นชู้ชิดก็คิดจาก
แกล้งลาพรากจากไกลเหมือนไม่ห่วง
โศกชีวินสิ้นหวังไปทั้งปวง
โอ้พุ่มพวงคงแทบจะมรณา
     ๏ ใจร้ายจริงทิ้งนุชประดุจแกล้ง
ให้เหี่ยวแห้งอับปางอยู่กลางป่า
นึกยิ่งผิดคิดยิ่งแค้นแน่นอุรา
ทรงโศกาเต็มตื้นฝืนกมล
      ๏ โอ้ว่าองค์เทวะผู้ประเสริฐ
การณ์บังเกิดด้วยข้าบาทขาดกุศล
ขอยอมรับบาปชั่วเพียงตัวตน
อย่ามีผลถึงผู้ใดได้ไหมเอย
      ๏ ขอเทพไท้อันสถิตทุกทิศที่
คุ้มครองทมยันตีเถิดท่านเอ๋ย
ส่วนหม่อมฉันนั้นมิต้องมองแลเลย
ผลกรรมเคยสร้างหนักจักผจญ”
      ๏ ใจจะจากพรากพาก้าวขาหนี
พลิกฤดีย้อนใหม่อยู่หลายหน
ดุจชิงช้าแกว่งไปมาอลวน
พระทรงพลมิเป็นตัวของตัวเอง