ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๑๗

  

  ๏ อัศวลีลาสง่ายิ่ง
พร้อมทุกสิ่งแลวิไลเกินไขขาน
เห็นฉะนั้นพลันเทวะโลกบาล
จึงปฏิสันถารสานไมตรี 

     ๏ “ดูก่อนขัตติยะนามพระนล
หยุดร้อนรนหน่อยหนึ่งอย่าพึ่งหนี
จงตั้งใจจดจำคำพาที
จักได้มีเทวราชโองการ

     ๏ เราจักใช้ให้เป็นทูตแห่งเทวะ
สำเร็จจะอวยชัยให้ไพศาล
กิจเทวายากให้ใครทำงาน
จึงเลือกท่านผู้ที่มีบุญแล”

     ๏ “ขอเดชะองค์พระเทวราช
ข้าพระบาทจะรับใช้ผู้ใดแน่
เป็นทูตนั้นสำคัญยิ่งที่จริงแท้
ต้องรู้แง่งานนั้นฉันใดนา”

     ๏ “ตัวข้านามอัมรินทร์ปิ่นโกสีย์
นั่นเทพอัคคีพลังกล้า
อีกวรุณผู้ให้สายธารา
และยมราชผู้พร่าชีวาชน”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๑๘

    ๏ “ศักรินทร์ปิ่นเทวาเลิศหล้าโลก
ผู้สรรค์โศกเสริมสุขทุกแห่งหน
ฉันยินดีที่จะถวายตน
แต่กังวลอย่าเนิ่นนานกาลเวลา”

     ๏ “เรื่องเวลาข้าช่วยเอื้ออวยให้
ชั่วอึดใจจรดังคิดทุกทิศา
เมื่อตกลงจงตั้งใจจำวาจา
นำความพาสู่จอมขวัญทมยันตี

     ๏ จตุระโลกบาลนั้นมาพร้อม
แลหมายน้อมสู่ภาวะมเหสี
เชิญไปแมนแดนเทวาเหนือธาตรี
จักได้มีสุขสันต์นิรันดร์กาล

    ๏ เลือกเอาเถิดเทวินทร์มหินท์ชาติ
ผู้หมายมาดมอบรักสมัครสมาน
หรือเทวะอัคนีมีดวงมาน
พร้อมประทานรักจอมขวัญกัลยา

     ๏ หรือเลือกพระวรุณผู้พูนโลก
จะร้างโศกสิ้นทุกข์สุขนักหนา
หรือเลือกพระยมราชฆาตโลกา
จักพ้นภัยบีฑาสุขอานันท์

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๑๙

    ๏ ขอให้ทมยันตีนารีรัตน์
ปฏิพัทธ์เทวะจากสวรรค์
สมยศฐานารีศรีวิทรรภ์
จงเลือกสรรตามจำนงสักองค์เทอญ”

    ๏ จบคำฝากจากองค์อินทร์ปิ่นพิภพ
พระนลนบเทวัญสรรเสริญ
แต่ใจนั้นพลันโศกวิโยคเกิน
ฤๅเผชิญวิบากกรรมช้ำอุรา

     ๏ อัดอั้นจิตคิดไปให้ทดท้อ
จึงวอนขอเทวัญเหล่านั้นว่า
“ยากจะทำตามประสงค์องค์เทวา
เพราะต่างมาด้วยปองน้องนางเดียว

     ๏ เมื่อฝ่ายท่านวานให้ไปเป็นทูต
กลัวจะพูดพลั้งพลาดขาดเฉลียว
มิทำได้ดั่งใจท่านนั้นจริงเจียว
อย่าฉุนเฉียวนะหม่อมฉันวานปรานี”

     ๏ “ดูดู๋เจ้ามิจำคำทำสับปลับ
ตะกี้รับกลับตระบัดสัจหรือนี่
อันกษัตริย์ตรัสแล้วไม่กลายวจี
ไยทำทีเหมือนตระหนกอกระทึก”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                                                              หน้า  ๒๐

                

    ๏ “วอนขอพระกรุณาเทวาท่าน
คำกล่าวขานสื่อตามความรู้สึก
ท่านยืนย้ำต้องทำแน่แม้ช้ำลึก
ยังสำนึกมิตระบัดสัตยา”

     ๏ “จงตั้งใจไปตามคำดำเนินกิจ
ใครมิปิดกั้นขวางทางข้างหน้า”
ประกาศิตสัมฤทธิ์สิ้นแห่งอินทรา
รับบัญชาพริบตาหนึ่งถึงเวียงชัย

     ๏ เริ่มหน้าที่ทูตเทวามาสมาน
นายทวารมิอาจขวางหนทางได้
ทหารซึ่งขึงขังเฝ้าวังใน
เหมือนยอมให้ล่วงปราสาทราชธิดา

     ๏ ถึงห้องใหญ่ใสสว่างกลางปราสาท
พบพระราชบุตรีที่เลิศหล้า
งามเอวองค์วงพักตร์ลักขณา
เสน่หาซ่านซึ้งตะลึงงัน

     ๏ จับจ้องนิ่งมิผินหน้าเหมือนบ้าใบ้
พิศวาสบาดฤทัยยิ่งไหวหวั่น
นึกถึงงานบรรหารแห่งเทวัญ
พระอดกลั้นอกตรมระทมระทวย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๒๑            

     ๏ ฝ่ายยุวนารีทาสีสมร
ทุกบังอรคัดสรรล้วนสะสวย
เมื่อเห็นพระนลกันพลันงงงวย
มัวแต่ขวยเขินอายชม้ายตา

     ๏ ครานั้นทมยันตีนิรมล
หันมาเห็นพระนลอยู่ซึ่งหน้า
แย้มยิ้มน้อยค่อยเอ่ยคำจำนรรจา
“ดูก่อนราเอกองค์ผู้ทรงงาม

      ๏ ท่านมาถึงราชฐานด้านในนี้
ไยมิมีทหารทัดทานห้าม
ขอเชิญท่านแถลงแจ้งพระนาม
และเหตุความประสงค์จำนงนัย”

     ๏ “นามคือนลกษัตริย์ขัตติยชาติ
ผู้ครองราชย์ธานีนิษัธสมัย
รีบเดินทางยังวิทรรภ์มั่นฤทัย
มอบดวงใจจอมขวัญทมยันตี

     ๏ แม้เพียงตาได้ชมมิสมรัก
ต้องอกหักทุกข์ทนหม่นเหลือที่
สมใจหวังตั้งตารอเป็นแรมปี
เพื่อเข้าร่วมพิธีสยมพร

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๒๒

    ๏ ครั้งหงส์ทองปองสื่อสารสวาท
มาปราสาทน้องนั้นเมื่อวันก่อน
รับสารไปใจถวิลทั้งกินนอน
อกรุ่มร้อนใคร่มาหาคนดี

     ๏ กุศลหนุนบุญนักพบพักตร์น้อง
ถึงด้านในวังทองของโฉมศรี
ได้โอกาสสนทนาเอ่ยพาที
ชั่วชีวีดวงหทัยไม่ลืมเลือน

     ๏ แม้นรักที่ฤดีปองต้องพลัดพราก
รับวิบากกรรมขวางจำร้างเลื่อน
เช่นสุรีย์มิมีได้ใกล้ดวงเดือน
ดาราเกลื่อนต้องลี้ทิวาจร

     ๏ ระหว่างทางพบเทวาบัญชาพี่
เป็นทูตท่านสานไมตรีมิ่งสมร
ร้าวอุราพยายามพร่ำอ้อนวอน
ท่านมิผ่อนบรรหารยืนกรานใช้

     ๏ ต้องทำตามจำนงองค์เทเวศ
แลเห็นเจตน์ดวงจิตพิสมัย
น้อยนักนะมนุษย์สุดโลกไกล
อันจะได้พระกรุณาเช่นครานี้

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๒๓      

    ๏ นายทวารมีการตรวจเข้มงวดนั้น
มิอาจกั้นกิจอินทราฝ่าวิถี
ผู้เป็นทูตเทวาเข้าธานี
จึงมิมีผู้ใดได้ทัดทาน

     ๏ นำความองค์อมรินทร์ปิ่นพิภพ
พระวรุณผู้เลอลบคุณพิศาล
พระอัคนีผู้ที่อุ่นโลกบาล
แลพระยมผู้ผลาญสรรพชีวา

     ๏ ทวยเทพไท้หมายเจ้าเยาวลักษณ์
เชิดชูศักดิ์เสพสวรรค์แสนหรรษา
จวบชั่วนิจนิรันดร์กาลเวลา
ทรงบุญญาประเสริฐเลิศโลกัย

   ๏  ยินดีด้วยอวยชัยไม่อิจฉา
เทพอุ้มชูสู่ฟ้าสุขสดใส
จะจำนงองค์ใดแน่สุดแต่ใจ
ทูตพร้อมรับกลับไปทูลเทวัญ”

     ๏ ครานั้นทมยันตีศรีสมร
พนมกรไหว้เทวะจากสวรรค์
หันมานบสบตานลราชัน
จึงจำนรรจ์คำฝากจากหทัย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                             หน้า  ๒๔

    ๏ “โอ้ว่าองค์ภูมินทร์ปิ่นเกศี
ฟังน้องนี้ชี้แจงแถลงไข
ความจริงแท้แลมิแสร้งแฝงกลนัย
ทูลราชัยตรงคำมิอำพราง

     ๏ เจตนาขอเป็นข้าพระนลราช
พิศวาสฝังฤทัยไม่รู้สร่าง
ตั้งแต่วันหงส์พรรณนาสารพางค์
ทรงสำอางเลิศปลื้มลืมมิลง

     ๏ ทั้งวันคืนตื่นหลับประทับจิต
ด้วยแรงฤทธิ์รักล้นจนลุ่มหลง
พระบิดามารู้เหตุเจตจำนง
จึ่งพระองค์จัดวาระสยมพร

     ๏ ตั้งแต่นั้นก็มั่นในฤทัยว่า
ต้องพบหน้านลนริศอดิศร
ขออย่าตัดสวาทจนขาดรอน
น้องวิงวอนรักแท้ให้ไร้ราคี

     ๏ แม้พระองค์ทรงชัยไม่สมัคร
สลัดรักหักใจคิดหน่ายหนี
เท่ากับองค์ทรงฤทธิ์ปลิดฤดี
น้องจำนงปลงชีวีมิมีกลัว

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๒๕

    ๏ จักเข้ากองอัคคีปลิดชีวิต
ดื่มยาพิษดิ่งนทีมีอยู่ทั่ว
ฤๅผูกศอพอแน่นิ่งต้องทิ้งตัว
โลกมืดมัวหากมิคู่พระภูมี”

     ๏ ฟังความทมยันตีนารีนาถ
พิศวาสบาดทรวงพระทรงศรี
ซึ้งถึงความเสน่หายอดนารี
จิตเปรมปรีดิ์ใคร่ชมภิรมย์ชิด

     ๏ แต่หน้าที่เทวามอบมาให้
ทำตามใจปรารถนารู้ว่าผิด
จำเอ่ยตามความเทวาว่า “มิ่งมิตร
ขอจงคิดปลงใจให้เทวัญ

     ๏ สุขสรรเสริญเกินมนุษย์สุดจะกล่าว
เป็นท่านท้าวจอมสุรางค์กลางสวรรค์
เพชรภูษาทิพย์มาลีเลิศดีนั้น
สามารถสรรได้ทั้งสิ้นดั่งจินดา

     ๏ เมื่อเป็นความประสงค์ผู้ทรงฤทธิ์
ยากขัดจิตเหมือนจักผลักภูผา
เราด้อยค่ากว่าธุลีที่บาทา
ฤๅอาจกล้าท้าองค์เอกรินทร์”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๒๖ 

 

    ๏ เมื่อยินคำย้ำความซ้ำอีกหน
อัสสุชลหลั่งไหลไม่สุดสิ้น
นัยคารมดั่งคมมีดกรีดชีวิน
อกพังภินท์ทรุดองค์ลงฟูมฟาย

     ๏ พระนลพลันหวั่นฤทัยได้กล่าวตอบ
เป็นคำปลอบประโลมยอดโฉมฉาย
“พี่กล่าวคำย้ำเตือนเหมือนดูดาย
ต่อไมตรีที่เจ้าหมายมอบให้มา

     ๏ เพราะพี่ถือสารามาเป็นทูต
ครั้นจะพูดตามใจคล้ายมุสา
ผิดคำมั่นอันรับกับเทวา
ขอธิดาเย็นลงจงเห็นใจ

     ๏ ถ้าได้พบน้องรักอีกสักครั้ง
จะกล่าวดังดวงจิตพิสมัย
มาครั้งนี้มีความสัตย์ผูกมัดไว้
ยอดฤทัยอย่าวิโยคโศกรำพัน”

     ๏ ยินคำปลอบประโลมทมยันตี
ชื่นฤดีเต็มอุระกะทันหัน
ยิ้มแย้มทั้งน้ำตาในครานั้น
ปานสวรรค์พลันสว่างขึ้นกลางทรวง

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                              หน้า  ๒๗

     ๏ เมื่อรู้ซึ้งถึงฤทัยไม่เป็นอื่น
รักเต็มตื้นเลิกคิดตะขิดตะขวง
สรรเสริญองค์ทรงศักดิ์มิทักท้วง
“งานทั้งปวงเสร็จแล้วหนาเวลานี้

     ๏ เด็ดเดี่ยวยิ่งมิทิ้งสัจตัดธรรมะ
เสียสละดวงใจให้หน้าที่
เป็นการทำสิ่งประเสริฐเลิศภูมี
องค์เทวัญท่านปรานีสุธีชน

     ๏ ขอพระองค์ทรงทูลเทวฤทธิ์
ด้วยความสัตย์สุจริตจิตกุศล
จริงทุกถ้อยวาทีมิซ่อนกล
เผยเหตุผลแต่เริ่มจำเดิมมา

    ๏ เมื่อถึงวันสยมพรบวรพิธี
กลางภาคีใหญ่นั้นประชันหน้า                                                           
 เป็นสิทธิ์ของน้องเลือกคัดภัสดา
องค์เทวามีธรรมพึงอำนวย

    ๏ เมื่อน้องเลือกพระองค์เพราะจงจิต
เกิดโฆษิต*แซ่ซ้องร้องเห็นด้วย
พรเทวาพาชื่นระรื่นระรวย
สำเร็จสวยสมดังที่หวังปอง”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                         หน้า  ๒๘

    ๏ พระนลฟังวาจาธิดาราช
ชาญฉลาดดีเด่นมิเป็นสอง
เอ่ยวาจาลาออกนอกวังทอง
เมื่อตริตรองคล้ายเทวาฟ้าประทาน

    ๏ ตั้งจิตย้อนกลับหลังดังใจหมาย
พระวับหายจากห้องรโหฐาน
นั่งวันทาหน้าพระพักตร์มัฆวาน
รับโองการตอบความตามระบิล

     ๏ องค์เทวาทั้งสี่มีปุจฉา
สั่งราชาแถลงไขให้จบสิ้น
อย่าตกขาดคลาดเคลื่อนเหมือนเล่นลิ้น
พระนลยินจึงกล่าวความตามคดี

     ๏ “ข้าพระองค์ตรงไปในปราสาท
ใครมิอาจขัดขวางทางวิถี
เข้าไปถึงซึ่งหน้ายอดนารี
ทำหน้าที่ตามท่านได้มอบหมายงาน

     ๏ กล่าววาจาว่าคณะจตุรเทพ
เชิญแม่เสพสุขสวรรค์อันไพศาล
ชี้นำหนุนคุณอักโขโลกบาล
เทิดทุกท่านว่าควรตอบรักมอบใจ

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๒๙

    ๏ มากสรรพสิ่งสุขแสนที่แดนฟ้า
ตัวหม่อมฉันพรรณนาหาพร่องไม่
เพื่อชักจูงจิตนางเคลิ้มคลั่งไคล้
อมตาสุขาลัยนิรันดร์กาล

     ๏ ถ้วนทุกถ้อยวาทีที่เสกสรร
ดำรงความตามเทวัญมีบรรหาร
แต่เทวีมิชื่นรื่นสราญ
ปวดดวงมานทุกข์ตรมระทมระทวย

     ๏ เธอกล่าวถ้อยถอยหลังครั้งหนึ่งนั้น
ที่หม่อมฉันส่งหงส์ฟ้าเข้ามาช่วย
เป็นสื่อรักฝากวาจามหาละลวย
ซึ้งรูปสวยเดชาแห่งข้าพระองค์

     ๏ ตั้งแต่วันนั้นมานารีนาถ
พิศวาสบาดกมลจนลุ่มหลง
เฝ้าละเมอเพ้อรักพะวักพะวง
เป็นเหตุที่ปิตุรงค์เกิดสงกา

     ๏ ทรงใคร่ครวญทวนเหตุผลจนประจักษ์
ว่าเกิดรักขึ้นในทรวงจิตห่วงหา
สั่งอำมาตย์ประกาศไปหลายพารา
เชิญราชาเจ้าแคว้นแดนใกล้ไกล

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๓๐

 

    ๏ ให้เดินทางยังเขตขัณฑ์วิทรรภ์รัฐ
เพื่อการจัดสยมพรพิธีใหญ่
ด้วยมาดหมายให้ธิดายอดยาใจ
เลือกคู่ครองต้องพระทัยมอบไมตรี

     ๏ เมื่อหม่อมฉันบรรยายซ้ำหลายหน
แม่ยิ่งหม่นหมองทุกข์สิ้นสุขี
จำต้องปลอบประโลมให้คลายโศกี
นางจึงมีคำจำนรรจ์มาวันทา

     ๏ เอ่ยอ้างองค์เทวัญอันประเสริฐ
ย่อมเลอเลิศทิพย์ญาณรู้การณ์หล้า
ทั้งพระองค์ทรงเดชล้ำเมตตา
พระองค์มาเพื่อช่วยอำนวยพร

     ๏ วันพิธีขอให้มีกระหม่อมฉัน
จรจรัลพร้อมกับพระอดิศร
กลางพิธีอยู่ที่ใจองค์เอมอร
จะแผลงศรรักต้องฤทัยใคร

   ๏ การณ์ทั้งหลายให้ตามนัยหทัยนุช
จะยื้อฉุดประเพณีหามมีไม่
ต่างมีเกียรติเกริกฟ้าสุราลัย
และล้วนใฝ่จำนงประสงค์ดี

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๓๑  
    

  ๏ ครั้นมาถึงซึ่งวาระศุภฤกษ์
เอิกเกริกผู้คนล้นกรุงศรี
ขัตติยะ เทวะ ท้าว เจ้าธานี
เต็มโรงธารพิธีวังวิทรรภ์

     ๏ แต่ละองค์ทรงเครื่องประเทืองยศ
ตามกำหนดสำแดงหมายแข่งขัน
เพื่อชูพักตร์ลักขณาวิลาวัณย์
เชิดประชันยั่วตายอดนารี

     ๏ พระนลนั่งกลางเหล่าเจ้าเมืองใหญ่
ลดหลั่นใกล้จอมเทวัญนั้นทั้งสี่
ถึงเวลาธิดาขวัญทมยันตี
ลงสู่ที่ท้องพระโรงงานมงคล

     ๏ จ้องทุกตาทั้งสมาคมบุรุษ
เงียบประดุจยินเข็มเล่มเดียวหล่น
เพ่งพิศดูธิดาเอกอานนท์*
เหมือนต้องมนต์จังงังนั่งงุนงง

     ๏ โอ้แม่งามอร่ามเลิศเฉิดฉะนี้
ชายชาตรีทั่วโลกาจึงมาหลง
สารพางค์สะอางสะโอดสะอง
เหมือนเจาะจงขยี้ใจทุกชายชาญ

อานนท์*    ความยินดี,  ความปลื้มใจ

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๓๒

 

    ๏ วงพักตร์พริ้มยิ้มละไมสดใสนัก
ทุกทีท่าน่ารักวิไลหวาน
ถึงเวลาพราหมณ์มาเริ่มเฉลิมการ
ผู้ร่วมงานยิ่งรู้สึกระทึกฤทัย

     ๏ ครานั้นทมยันตีฤดีหวาด
ดวงเนตรกวาดหาพระนลอยู่หนไหน
ส่ายสายตาหาอยู่นานละลานใจ
ดาษดื่นไปเทพเทวาองค์ราชัน

     ๏ ล้วนทรงงามล้ำเลิศพรรณเฉิดฉาย
งามละม้ายเช่นท้าวชาวสวรรค์
ถือหอกง้าวหลาวตะบองพลองฉกรรจ์
ดาบพระขรรค์หลายหลากแลมากมาย

      ๏ เขม้นมองจ้องหาพระนลเจ้า
อยู่กลางเหล่ารวมกลุ่มหนุ่มทั้งหลาย
แต่ข้องจิตคิดว่าคงตาลาย
พระนลคล้ายกันเรียงหน้าห้าพระองค์

     ๏ หลับตาลงจงจิตพินิจใหม่
คือองค์ใดพระนลจริงสิ่งประสงค์
ตั้งสติว่ามิใช่ละม้ายทรง
แต่มนตรามาเจาะจงให้งงงัน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๓๓

    ๏ จึงนบน้อมพร้อมจิตอธิษฐาน
ถึงท้าวโลกบาลเลอสวรรค์
ขอเมตตาสงสารท่านเทวัญ
ด้วยหม่อมฉันรักหนึ่งแท้แต่พระนล

     ๏ ขอมายาลวงตาสร้างจงจางหาย
เห็นเพียงชายที่รักด้วยสักหน
เมื่อเทวาทั้งหลายค่อยคลายมนต์
ก็เป็นผลให้ธิดาเห็นราชัน

     ๏ ถึงแม้นว่าเทวาหน้าตาคล้าย
วรกายเทวฤทธิ์ผิดสีสัน
แจ่มบรรเจิดเพริศพรายประกายพรรณ
พระนลนั้นระเรื่อด้วยเหงื่อไคล

      ๏ เหล่าเทวาคราประทับกับพระแท่น
มิได้แบนบุ๋มลงที่ตรงไหน
มิกะพริบพระเนตรผ่องทั้งสองนัยน์
เครื่องทรงไร้ผงธุลีมิมียับ

     ๏ ดอกไม้ในมาลัยดังยังติดต้น
ของพระนลมีดอกเฉาเข้าสลับ
ความพะวงสงสัยได้ระงับ
ธิดาจับพวงมาลีตรงรี่พลัน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๓๔

     ๏  คุกเข่าลงตรงหน้าพระนลราช
อภิวาทตัดสินใจมิไหวหวั่น
เอ่ยวาจาว่า “น้องนี้ฝากชีวัน
องค์ราชันขอมีจิตคิดเมตตา”

    ๏ แล้วชูพวงมาลีสวยสีสด
จิตกำหนดคล้องยังพระอังสา
พลันกึกก้องเสียงแซ่ซ้องของเทวา
กล่าวคาถาถวายพระพรชัย

     ๏ พร้อมกับคำคร่ำครวญหวนละห้อย
จากราชันนับร้อยทั้งน้อยใหญ่
เมื่อสิ้นสรรพสำเนียงเสียงใดใด
พระนลได้กล่าวรับขวัญทมยันตี

      ๏ “โอ้ว่ายอดกัลยาณีของพี่เอ๋ย
ขอทรามเชยฟังความคิดจากจิตพี่
ชั่วกัปกาลนานนับตั้งแต่นี้
เป็นภัสดาที่ดีของยาใจ

     ๏ จะฟังวาจาเจ้าประทับจิต
รักมั่นคงดำรงมิตรพิสมัย
จะเคียงคู่อยู่กันทุกวันไป
ดวงฤทัยภักดีตราบนิรันดร์”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๓๕

    ๏ ยินคารมทมยันตีฤดีปลื้ม
ประดุจดื่มทิพย์โอสถเกษมสันต์
โผองค์ตรงเข้าครองประคองกัน
อภิวันท์ประธานราชพิธี

     ๏ เสร็จแล้วหันกลับมากราบพระบาท
พระปิตุราชมาตุรงค์พระทรงศรี
สองพระองค์อิ่มเอมสุขเปรมปรีดิ์
เอ่ยวจีเลิศล้ำอำนวยพร

     ๏ ขอบคุณทุกท่านที่มีเมตตา
ขอความกรุณามั่นเหมือนก่อน
ปวงเทวาตั้งท่าจะลาจร
ประนมกรน้อมส่งองค์เทวินทร์

      ๏ เหล่าเทโวโลกบาลตระการฤทธิ์
เริ่มประสิทธิ์พรเทวะแห่งมหินท์
หนึ่งบวงสรวงทั้งปวงได้ดั่งใจจินต์
ชาวธานินทร์สุขอุราสถาวร

     ๏ สองให้เป็นที่รักราษฎร์นักหนา
แม้ยาตราใดสุโขสโมสร
พระอัคนีมีการุณย์อวยสุนทร
สิทธิกรเรียกอัคคีด้วยปรีดา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                               หน้า  ๓๖

 

     ๏ อีกให้เขตนาครอมรรัตน์
เจิดจำรัสกระจ่างสว่างหล้า
พระยมท่านทัณฑธรเทวา
ประทานรสจรดชิวหาตราตรึงใจ

     ๏ แลให้ธรรมะสถิตนิมิตมั่น
ปกเขตขัณฑ์ทั่วแคว้นแสนสดใส
พระวรุณร่วมด้วยอวยพรชัย
เรียกน้ำได้ง่ายดายดังใจปอง

     ๏ ทั้งให้มวลมาลีที่ทรงผ่าน
จงชื่นบานสดสีมิมีหมอง
พรเลิศล้ำคำเทวะพระนลครอง
องค์ละสองเป็นแปดสรรค์สวรรค์มนต์

       ๏ จบคำพรองค์เทวัญพลันลับหาย
เห็นเพียงสายแสงเรืองเบื้องเวหน
มิทันล่วงลับลาจากสากล
ในบัดดลพบกลีและทวาบร

     ๏ องค์มัฆวานยั้งตั้งคำถาม
“จงตอบความให้แจ้งแถลงก่อน
ดูท่าทีลีลาน่ารีบร้อน
ท่านหมายจรสู่  ณ สถานใด”