ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๑๕๗

 

    ๏ หลักของกรรมสำคัญนั้นจริงแท้
มิแปรผันคงเดชวิเศษสุด
พึงสำนึกมั่นไว้ในใจมนุษย์
คือมงกุฎแห่งธรรมพุทธสำแดง
      ๏ ทมยันตีนึกขึ้นได้ใคร่เห็นหน้า
จึงกล่าววอนอ้อนว่า “อย่ากลั่นแกล้ง
ให้น้องรอจนระโหยราโรยแรง
ขอสำแดงรูปที่รักประจักษ์ใจ”
     ๏ พระนลยินผินพักตร์มาว่า “เมียพี่
ต่อแต่นี้สิ้นทุกข์สุขสดใส”
แล้วนำผ้าทิพย์นุ่มคลุมองค์ไว้
หวนฤทัยนบน้อมจอมนาคี
     ๏ ผ้าทิพย์หายกลายเห็นเป็นนลราช
พักตร์ผุดผาดผิวพรรณวรรณฉวี
มิผิดเพี้ยนเปลี่ยนใดสดใสดี
ทมยันตีตื่นตาผวาไป
     ๏ สิ้นระกำพร่ำพรอดกอดพระบาท
นารีนาถคร่ำครวญหวนร่ำไห้
สุดปลาบปลื้มดื่มด่ำพร่ำพิไร
เฝ้าชมโฉมโลมไล้ไม่ห่างกัน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๑๕๘
         
 

    ๏ พระจุมพิตสนิทยอดเสน่หา
ขวัญจงมาจูบประทับขอรับขวัญ
เอ่ยวาจาสายตาช้อนอ้อนรำพัน
แล้วผายผันสู่ห้องสองลูกยา
     ๏ “สองลูกเราเจ้าพระคุณผู้บุญปลูก
พ่อแม่ลูกชิดใกล้ได้พร้อมหน้า
แต่นี้ไปจะไม่พรากจากไกลตา”
กอดบุตราบุตรีมิเว้นวาง
      ๏ ทมยันตีชวนพระองค์สรงสนาน
ให้ชื่นบานหัวใจใสสว่าง
พระพิศมองกันและรำพันพลาง
“โอ้น้องนางพี่ซูบหม่นจนเหลือใจ”
     ๏ พระระทมซมซบลงตรงกลางทรวง
สุดาดวงผิวเคยผ่องดูหมองไหม้
ช่วยต่อตอบปลอบประคองสองฤทัย
คลายโศกาอาลัยหายกังวล
     ๏ สองพระนางต่างพลอดหยอดคำหวาน
รอมานานการได้กอดกันอีกหน
พระแนบชิดสนิทเนื้อนิรมล
สวาทล้นอุราพระภูวไนย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๑๕๙
 

     ๏ ดั่งโลกแล้งแห้งเหือดมหรรณพ
โศกซมซบสิ้นสีมิสดใส
พระพิรุณโรยรายโปรยปรายไป
ชโลมไล้ให้ชื่นทั้งปฐพี
     ๏ คนยามสิ้นเสน่หาคราร้างรัก
ทรวงแล้งหนักร้อนในไร้สุขี
เมื่อรักคืนจึงชมสมชีวี
สุขฤดีทรวงชิดสนิททรวง
     ๏ ภิรมย์รื่นคืนวันมิหันห่าง
พร่ำพลอดพลางถามตอบมอบรักหวง
ผลัดกันเล่าความหลังไปทั้งปวง
ครั้งลาล่วงแรมร้างอยู่กลางดง
     ๏ คนห่างไกลไร้คู่อยู่เคียงชิด
กลับสนิทต่างสนองปองประสงค์
สวรรค์สวาทพิลาสพิไลสมใจจง
แนบสนิทชิดอนงค์ทั้งราตรี
     ๏ ครั้นรุ่งสางสว่างแสงแห่งตะวัน
นลราชันชวนชายามารศรี
ขึ้นวังราชกราบบาทบุพการี
เอกองค์ภีมราชะพระมารดร

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                         หน้า  ๑๖๐

     ๏ พระนลลงกราบก้มบังคมบาท
พร้อมนุชนาฏทมยันตีศรีสมร
สารภาพทำหยาบช้าลือนาคร
พร้อมรับพรจากภีมะราชา
     ๏ “พระเมตตาปรานีที่ยิ่งแล้ว
มิคลาดแคล้วกลับมาพบประสบหน้า
ขอประทานอภัยพระบิดา
ที่แล้วมาความผิดนั้นมหันต์นัก
     ๏ สยมพรธิดาแก้วตาราช
แลบังอาจทำนางทุกข์อย่างหนัก
ทอดทิ้งไปคล้ายตัดสลัดรัก
มิได้ภักดิ์ดังสัจจาที่ว่าไว้
    ๏ พระบิดาพระมารดาในครานั้น
พลอยโศกศัลย์อันมิน่าอภัยให้
เสนาพราหมณ์ตามหาพาราไกล
ทั้งข้าไทใหญ่น้อยพลอยเดือดร้อน”
   ๏ ภีมราชยินคำพร่ำรำพัน
พระจึงพลันตรัสว่า “จงช้าก่อน
ความเป็นมาข้าเข้าใจไม่อุทธรณ์
เมื่อตัดรอนกรรมเก่าสิ้นยินดีแล้

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                  หน้า  ๑๖๑
 

     ๏ ต่อภายหน้าอย่าทุกข์สุขสมสอง   
รักเคียงครองนานเนาจนเฒ่าแก่
เธอคือปิยบุตรสุดดีแท้
เทพดูแลพิทักษ์ปกปักกาย
     ๏ จะจัดงานรับขวัญอันอะคร้าว
ร่วมกับชาวเวียงชัยดังใจหมาย
ทำบุญทานการพลีมิเว้นวาย
เทิดถวายเทวาสิบห้าวัน”
     ๏ งานมหามงคลดลสดใส
ฉลองใหญ่ในธานีศรีเขตขัณฑ์
ปวงประชาทั่วไปในวิทรรภ์
ร่วมประชันจัดปรับประดับประดา
      ๏ ทั้งเรือนบ้านร้านถนนทุกหนแห่ง
สรรค์ตบแต่งธวัชจัดจีบผ้า
อุบะสีมาลีสายรายชายคา
กลิ่นบุปผารวยรื่นชื่นฤทัย
     ๏ ชาวเวียงวังทั้งหลายได้ฉลอง
ข่าวแซ่ซ้องลือเลื่องเมืองไหนไหน
ร่วมฉลองกันขยายกระจายไป
สุดบ้านไร่ปลายนาสุขทุกคุ้งแคว

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                      หน้า  ๑๖๒

 

    ๏ ในครานั้นท่านท้าวอโยธยา
ได้ทราบความตามเป็นมาจนแน่วแน่
สารถีคนดีนั้นที่แท้
ราชศักดิ์ประจักษ์แดเท่าเทียมกัน
     ๏ คือราชาพระนลวิมลรัตน์
ผู้จำพรากจากสมบัติพลัดเขตขัณฑ์
ดีเหลือใจได้ปลูกผูกสัมพันธ์
แลกแบ่งปันสิ่งประเสริฐเลิศวิชา
     ๏ ทมยันตีมีชู้ชื่นคืนสุขรัก
ยินดีด้วยยิ่งนักเป็นหนักหนา
ได้มาร่วมงานฉลองปองปรีดา
ทั้งสององค์ทรงเข้าหาถวายพระพร
     ๏ สนทนาวิสาสะปิยมิตร
ใครทำผิดพลาดพลั้งครั้งเก่าก่อน
ขออภัยกันและกันโทษบั่นทอน
สองพระกรคล้องกันมิฉันทา
   ๏ ท้าวฤตุบรรณว่าจะลากลับ
“วันพรุ่งนี้สุรีย์จับขึ้นขอบหล้า
คงต้องถึงซึ่งกาลอันควรลา
คืนพาราแห่งเราราษฎร์เฝ้ารอ

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                     หน้า  ๑๖๓
   

     ๏ เป็นแน่แท้เทียวว่าวาร์ษไณย
มิหมายใจสู่อโยธยาต่อ
นายเดิมคืนมาเป็นคนเคยถูกคอ
ใจจดจ่อเช่นกันเรานั้นรู้
    ๏ ครั้งเดินทางมากลางไพรได้จดจ้อง
คงจิตข้องเรื่องนายเก่าของเขาอยู่
เห็นสายตาทุกเวลาที่พิศดู
ประหนึ่งผู้ใกล้ชิดเชิงอาชา”
   ๏ “แม้นหากนายวาร์ษไณย์มิไปด้วย
ฉันจักช่วยราชันคัดสรรหา
ผู้ที่มีฝีมือการขี่ม้า
ในวิทรรภ์พารามาทดแทน
     ๏ ณ เมืองนี้ฝีมือม้าหาด้อยไม่
ต้องหาได้เร็วพลันเป็นมั่นแม่น
คัดมือหนึ่งเยี่ยมดีแห่งดินแดน
จนเหมือนแม้นปรารถนาราชาชัย”
     ๏ “ความคิดท่านนั้นดีที่ปรารถนา
จะสรรหาสารถีดีให้ใหม่
แต่ขอขัดตัดประเด็นมิเป็นไร
หมายเพียงได้ผู้ร่วมทางเพียงอย่างเดียว

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                          หน้า  ๑๖๔
         

     ๏ กลับอโยธยาในครานี้
แผนงานที่ตั้งไว้ใจเด็ดเดี่ยว
การเรียนที่ปฏิบัติจึงชัดเจียว
ผิดแท้เทียวถ้าเพียงผู้รู้ในใจ
     ๏ ความเชี่ยวชาญอยู่ที่การได้ฝึกหัด
พบปัญหาสารพัดจัดการได้
แม้นกีฬาวิชาการด้านใดใด
มิฝึกซ้อมความพร้อมไม่มีเพียงพอ
     ๏ เมื่อเป็นที่ตกลงจำนงหมาย
สิ่งทั้งหลายมิบกพร่องดังร้องขอ
สุริยาจะมาเยือนเตรียมเลื่อนล้อ
รถพร้อมรอตะวันมาเปิดฟ้าราง
     ๏ ท่านท้าวฤตุบรรณมั่นใจว่า
การได้ลาจากจรตอนรุ่งสาง
ร้อยโยชน์นั้นมั่นไปไม่ละวาง
ถึงปลายทางยามสายัณห์สุริยน
     ๏ ทั้งพระนลทมยันตีภีมราช
ส่งเสด็จแล้วรถปราดดังคาดผล
เมื่อหัวใจแห่งอาชามาเปี่ยมล้น
ปลื้มกมลปฏิบัติอัศวการ
    .................................

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                          หน้า  ๑๖๕

 

    ๏ พระนลพักวิทรรภ์ครั้นครบเดือน
ช่างไวเหมือนไม่รู้ว่าเวลาผ่าน
รู้สึกคล้ายได้พบกันแค่วันวาน
ยามสราญเร็วกว่าระทมฤทัย
     ๏ สมควรแก่เวลาแล้วครานี้
เหมือนไปตีพาราคืนมาใหม่
เมื่อตัวตนพ้นชั่วตัวจัญไร
มิมีใครมาขวางทางเราแท้
      ๏ แม้นสู้กันด้านเชิงฤทธิรุทร
ก็จักกุดหัวมันบรรลัยแน่
แต่ขอเข้าเป้าหมายเคยพ่ายแพ้
จักย้อนแก้กลับชนะการสกา
     ๏ แล้วเข้าเฝ้าทูลท้าวภีมราช
ขอทรงพระอนุญาตจัดทัพกล้า
พร้อมพหลพลพยุหเสนา
ทัพกรีธาสู่นิษัธในบัดนั้น
     ๏ พร้อมสิบหกช้างศึกห้าวฮึกหาญ
ทแกล้วชาญการรบครบแข็งขัน
ห้าสิบกองอัศวะพร้อมประจัญ
รถนำนลราชัน วาร์ษไณย

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๑๖๖

 

    ๏ ทัพมาถึงซึ่งแผ่นดินถิ่นนิษัธ
ปวงชนรู้ถนัดว่าทัพใหญ่
เป็นทัพของพระนลพลไกร
ต่างดีใจไชโยโห่ร้องกัน
     ๏ ถึงวาระอนุชาบุษกร
ผู้ครอบงำนครเกิดไหวหวั่น
มิชาญศึกฮึกโหมการโรมรัน
กำลังพรั่นพระนลมาหน้าบัลลังก์
     ๏ กลับมาพบสบตากันประจันหน้า
นลราชาแข็งขันพลันรับสั่ง
“สบายใจไหมน้องครองเวียงวัง
ความหนหลังหมองหมางขอล้างไป
     ๏ อย่าคิดหวั่นอันมลานด้วยการรบ
รู้ดีเจ้าเจนจบก็หาไม่
ยิงธนูดอกเดียวมิเหลียวใด
พุ่งทะลวงดวงใจเจ้าตายพลัน
     ๏ หรือจักโหมโรมรันการฟันฟาด
คอเจ้าแน่แท้ขาดด้วยพระขรรค์
ผิว์ข้าแพ้สกามานานวัน
ท้าพนันครั้งนี้ด้วยชีวิต

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                          หน้า  ๑๖๗
   

     ๏ หากข้าแพ้แดดิ้นสิ้นสลาย
อันเจ้าหมายทมยันตีอาจมีสิทธิ์
จะเลือกสู้ประตูใดตามใจคิด
อย่าเบือนบิดต้องตอบพลันในทันที”
     ๏ บุษกรคลายวิตกอกระรื่น
กลับชมชื่นฉับพลันเลิกฝันหนี
คิดการณ์ไกลไปได้ชมทมยันตี
ยิ่งยินดีในการทอดสกา
     ๏ ยังหลงเริงเหลิงในชัยชนะ
เรานี้จะแพ้พ่ายไร้ทีท่า
ดีเกินการณ์นานปีที่ผ่านมา
นลราชาไม่ตายมิวายเกรง
     ๏ “โอ้มาเถิดพี่ยามาต่อสู้
ฉันรออยู่ทอดสกากับคนเก่ง
มินึกพรั่นอันใดใจนักเลง”
ทำครื้นเครงกล่าวความด้วยย่ามใจ
     ๏ “การพนันกันถึงปลิดชีวิตนั้น
จักเล่นกันหลายคราหาได้ไม่
ย้ำวาจาว่าพร้อมยอมชิงชัย
ต้องการให้ยืนยันเป็นมั่นคง”

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๑๖๘
                                                                               
 

    ๏ แล้วเมื่อการสกาคราเริ่มต้น
แลพระนลเกิดนิมิตฤทธิ์เสริมส่ง
จนหัวใจสกามาดำรง
ดังจำนงแห่งราชาฤตุบรรณ
     ๏ จึงทอดได้ดั่งหวังครั้งเดียวแท้
บุษกรต้องพ่ายแพ้นั่งตัวสั่น
แล้วหมอบราบกราบก้มบังคมคัล
เมื่อรู้ว่าชีวันต้องบรรลัย
      ๏ “น้องข้าเอ๋ยจะเฉลยเรื่องความหลัง
ให้เจ้าฟังเสียให้คลายสงสัย
สกาก่อนทวาบรนั้นสิงใน
กลีงำข้าไว้ได้เช่นกัน
     ๏ เจ้านั้นจึงเป็นฝ่ายได้ทุกครั้ง
ใช่ลำพังฝีมือเจ้าดีเข้าขั้น
หากบัดนี้การณ์มิเป็นไปเช่นนั้น
แต่มิเอ่ยเย้ยหยันสรรวาจา
     ๏ ซึ่งการจะประหารเจ้านั้นไซร้
ถ้าตั้งใจทำได้นานการเข่นฆ่า
แต่คิดตัดเวรกรรมมินำพา
เว้นชีวาให้เจ้าอยู่ยาวนาน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                            หน้า  ๑๖๙

     ๏ แลจักให้ไปดำรงรัชบุรี
ครองธานีแดนดินถิ่นสถาน
ราชทรัพย์นับคณาจะประทาน
ด้วยสงสารแลมีจิตคิดอภัย”
     ๏ บุษกรครานั้นตื้นตันจิต
อันความผิดมิน่าอภัยให้
ยังได้รับกรุณาจากราชัย
อภิวาทลงไปแทบบาทา
     ๏ “ขอพระเกียรติพระนลวิมลสรรค์
เรืองจรัลแผ่ไปในโลกหล้า
ขอบคุณพระวรเดชผู้เมตตา
แล้วทูลลาจากนครจรเมืองไกล     
     ๏ ปางนั้นเหล่าเสนามหาอำมาตย์
ประชาชาติรับขวัญกันยิ่งใหญ่
ละลานแลแห่แหนแน่นกรุงไกร
ล้วนหมายใจร่วมวาระฉลองการ
     ๏ หากพระนลยินดีมีดำรัส
รอฉลองตั้งกองจัดทวยทหาร
เป็นทัพใหญ่แต่มิใช่ไปรอนราญ
บรรทัดฐานยิ่งระดับทัพเทวา

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                     หน้า  ๑๗๐

     ๏ ทัพช้างแต่งกายช้างอย่างสวยสด
ทัพม้าทรงราชรถงามสง่า
แต่งเต็มยศหมดพหลพลเสนา
ออกยาตราสู่วิทรรภ์ขวัญธานี
     ๏ รับชายายอดฤทัยสายสวาท
ผู้นิราศแรมร้างห่างกรุงศรี
เพื่อเป็นการปลอบขวัญทมยันตี
จากชีวีตกต่ำสุดดุจเดนคน
     ๏ การคืนวังดังหมายให้ปรากฏ
สมพระยศมเหสีทวีผล
ให้ลือเลื่องเฟื่องไกลในสากล
ประชาชนกล่าวถึงอื้ออึงไป
     ๏ ณ วิทรรภ์ทมยันตีดีใจล้น
รู้พระนลทวงพารากลับมาได้
ยกทัพมารับชายาคืนเวียงชัย
อย่างเกริกไกรลือเลื่องเฟื่องอาณา
     ๏ ราชบุตรและราชบุตรี
ก็เปรมปรีดิ์เปี่ยมสุขทุกถ้วนหน้า
เมื่อพระนลเสด็จยังวังราชา
ขึ้นกราบลาองค์ภีมราชัน

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                           หน้า  ๑๗๑

 

   ๏ รับพรว่า “ภายหน้าไปให้สมหวัง
ทุกอย่างดังดวงใจที่ใฝ่ฝัน
กุมารากุมารีสองศรีนั้น
สอนให้มั่นในบุญคุณความดี
     ๏ ขันติธรรมนำผลงามในยามทุกข์
เมื่อผ่านพ้นจึงดลสุขเกษมศรี
อย่างพระนลและทมยันตี
ผ่านชีวีระทมแล้วสมปอง
     ๏ อุปสรรคจักสลายเมื่อใจสู้
หลักโลกคู่กันคือทุกข์สุขทั้งสอง
ดังทิวาราตรีที่ปรองดอง
แน่นอนต้องคงกาลยืนนานไป
     ๏ หากมิมีดีงามความอดทน
จะผจญทุกข์ใจอย่างไรได้”
พระปรารภจบยุบลนลราชัย
จึงกราบลาคลาไคลไม่ชักช้า
     ๏ ตลอดทางหว่างนิษัธราชธานี
ประชาชีเรียงรายทั้งซ้ายขวา
โบกธงทิวปลิวไสววิไลตา
รับราชาราชินีด้วยดีใจ

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                                           หน้า  ๑๗๒
     
 

    ๏ เมื่อไปถึงซึ่งยังเวียงวังราช
ออกประกาศฉลองขวัญเป็นงานใหญ่
ชนสุขแสนทั่วแดนดินถิ่นไผท
มหรสพจัดให้หลายมุมเมือง
     ๏ ทะนุบำรุงทั้งวังวัดวา
งามสง่าขึ้นชื่อชนลือเลื่อง
ราชาสรรค์มั่นผดุงให้รุ่งเรือง
บุญประเทืองทั่วแคว้นทั้งแดนดิน
     ๏ กษัตริย์สองครองสุขเกษมศานต์
ทั้งกุมารกุมารีมีสุขิน
สองพระองค์เจริญวัยดังใจจินต์
ไร้ราคินทรงโสภาสง่างาม
     ๏ มิผิดพระบิดรพระมารดา
ลักขณาเลิศล้นชนเกรงขาม
เพิ่มพระเกียรติพระยศกำหนดนาม
เป็นไปตามขนบพระราชพิธี
     ๏ กษัตริย์สองครองราชย์นานพระพรรษา
จวบชรานิรทุกข์แสนสุขี
พระครองใจอาณาประชาชี
ตราบมิมีอายุขัยในปางบรรพ์

     
 

[ธนุ เสนสิงห์]

                                                         ๑๗๓

 

   ๏ ดวงวิญญาณอันวิศุทธิ์กษัตริย์สอง
คืนไปครองเทวาลัยในสวรรค์
เสวยสุขทุกข์ระงับชั่วกัปกัลป์
มุ่งสู่ขั้นพระนิพพานกาลต่อไป
     ๏ จากธนุ  เสนสิงห์จริงใจมั่น
หมายสร้างสรรค์วรรณศิลป์ปิ่นสมัย
การกวีวัฒนาคู่ฟ้าไทย
น้อมดวงใจเทิดไท้พระกษัตรา
     ๏ สมเด็จพระมงกุฎเกล้าเจ้าอยู่หัว
ถ้วนทุกตัวอักษรได้ศึกษา
บรรณ “พระนลคำหลวง” ทรวงบูชา
นบวิญญาณ์บรมครู บูรพกวี
     ๏ ยอพระเกียรติ พระยศ ปรากฏยิ่ง
พระเป็นมิ่งวรรณลักษณ์ทรงศักดิ์ศรี
จบนิทานคำกลอนบวรมณี
ขอความดีนำสุขทุกท่านเอย

 ............................................
จบบริบูรณ์

[ธนุ เสนสิงห์]

 

[ธนุ เสนสิงห์]

                            มหาภารตะนิทาน ตอนที่ ๒ เรื่องพระสุธน มโนราห์

[ธนุ เสนสิงห์]

 









                พระสุธน มโนราห์ คำกลอน
-----------------------------------------------------------------------

   ISBN                                     
    ประพันธ์   ธนุ  เสนสิงห์                  พระแสง   จ. สุราษฎร์ธานี
               โทร. ๐๘ ๑๐๘๘ ๖๖๕๑       
    ที่ปรึกษา   พ.ท.สมพงษ์ โหละสุต      อดีตนายกสมาคมกวีร่วมสมัย                    มังกร   แพ่งต่าย      นายกสมาคมกวีร่วมสมัย         สุวัฒน์  ไวจรรยา      อุปนายกสมาคมกวีร่วมสมัย         ณรงค์  อิ่มเย็น      นายกสโมสรคีตกวี–วิถีธรรม

    บรรณาธิการ   สุวัฒน์  ไวจรรยา   ศิลปินดีเด่นจังหวัดนนทบุรี
                                                                              สาขาวรรณศิลป์
           ภัทรพร ไวจรรยา   แบบปก 
    ผู้จัดพิมพ์   ธนุ  เสนสิงห์       ๔๔/๗   ถนนตลาดเทศบาล                          พระแสง จ.สุราษฎร์ธานี  ๘๔๒๑๐   
    พิมพ์ครั้งแรก   มีนาคม  ๒๕๕๙     จำนวน  ๑,๐๐๐  เล่ม
    สถานที่พิมพ์   จัสพริ้น        ๑๔๐๑  ถนนจรัญสนิทวงศ์ 
                                                                              ซอย  ๗๕   แขวง/ เขตบางพลัด 
                                                                  กรุงเทพมหานคร  ๑๐๗๐๐
                                                                              โทรศัพท์  ๐๘  ๑๔๓๐  ๖๖๗                       E-mail [email protected]