ตราบชีวิตไม่สิ้นก็ดิ้นกันไป
...
ใครต่อใครค่อนแคะ..เเยะจังลูก
ตอบไม่ถูกเมื่อถามถึงความเก่า
เลี้ยงยังไงใครเลี้ยงเสียงกระเซ้า
เรื่องมันเศร้า..เล่าไปก็ไม่งาม
..
หลานสิบหกลูกเจ็ดเบ็ดเสร็จนับ
เรียงเป็นตับแต่ก่อนนอนตีสาม
กว่าจะนับลูกครบ..จบสองยาม
ใครใครถามเหนื่อยไหม..ใช้ชีวิต
..
นอนหลังแข็งหลังขดหมดสภาพ
นอนขนาบ..แขนหลังอย่าหวังบิด
ขยับตัวยังไงหัวไหล่ชิด
ภารกิจเพลิดเพลินเกินบรรยาย
..
กำลังกินกำลังนอนทั้งนั้น
ทุกทุกวัน..หันคิดจิตเหนื่อยหน่าย
หาเท่าไหร่..ไม่พอ..ขอระบาย
ยกมือก่ายหน้าผาก..ปากรำพัน
..
เช่าตึกแถวติดถนนคนเดินผ่าน
เป็นทั้งร้านบ้านนอน..ร้อนสะบั้น
ไร้สมบัติพัสถานมานานวัน
ลูกเท่านั้น..คือพลังความตั้งใจ
..
ปัจจุบันแต่งงานกันบ้างแล้ว
ดั่งเรือแจว..จวนถึงซึ่งท่าใหม่
แม้มิรู้ทิศทางระหว่างไป
สู้เพื่อวันอันสดใส..ไม่เคยกลัว
..
กวีชาวบ้าน
