ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[@free]

   

 

อักษรา รังสรรค์
ของสองพี่น้อง นักเล่าเรื่อง
ผู้พี่  เทพศิริ สุขโสภา  ศิลปินแห่งชาติ สาขาวรรณศิลป์ ประจำปี 2560
ผู้น้อง   ประทีป สุขโสภา   เป็นผู้สุดท้ายแต่เพียงผู้เดียวที่ขับเพลงพื้นบ้าน โดยใช้เครื่องดนตรีประเภท"กรับกลม"ที่ได้สูญหายไปประมาณ 40 ปี



“ย่างเข้าฤดูฝน ต้นอะไรๆ ก็พากันรีบงอก แตกใบอ่อนๆ ออกมาจนดินไม่มีที่ว่าง หลังจากฝนสาดซัดพื้น ปลุกเมล็ดพันธุ์ต่างๆ ที่นอนฝังดินให้ตื่นมาโป่งหน่อแตกใบ ทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยลูกพืชแย่งกันขึ้น พวกลูกมะขามเทศ ทั้งมะขามเปรี้ยวก็เขียวพรึบเป็นลานอยู่เต็มใต้ต้นแม่ของมัน ต่างพากันหยั่งรากใสๆ ลงไปให้ลึกตอนที่ดินยังอ่อนนุ่มอยู่ด้วยน้ำฝน แล้วม้วนตัวอายๆ ขึ้นมาชูเม็ดเปิดเหมือนปีก

พวกเถาวัลย์ที่ชูต้นตรงกับเขาไม่เป็น ก็เลื้อยทอดยอดออกไปไม่ยอมหยุด อยากให้แมลงปอเกาะ ทุกข้อแตกใบไม่บกไม่พร่อง เข้าคลุมกิ่งไม้ใจแห้งและต้นไม้ตายให้ดูเป็นพุ่มสีเขียว คืนกลับมีชีวิตชีวาขึ้นมาใหม่”
“ฤดูไฟน่ะหรือ อะไรๆ ก็จะติดไฟ ไฟจะลุกไปทั่ว มีไฟทุกสี สีเขียวตองอ่อน สีฟ้า สีดำ สีคราม สีม่วง สีลายๆ ไม่ใช่มีแต่ไฟสีส้มๆ แดงๆ อย่างเดี๋ยวนี้ แล้วก็ไม่ใช่มีแต่ไฟร้อนๆ เท่านั้น ยังมีไฟเย็น ไฟหนาว ไฟอุ่น ก็แล้วแต่ว่าใครจะอยากใช้ไฟแบบไหน หน้าหนาวก็ใช้ไฟอุ่น หน้าร้อนก็ใช้ไฟเย็น เปลวของมันก็มีหลายแบบ ลุกเป็นฝอยๆ เป็นแผ่นบิดพันเหมือนเลื้อยช้าๆ ม้วนเป็นเกลียวไปมา บ้างก็ลุกปลายแหลม บ้างก็ลุกปลายบาน เดี๋ยวนี้เหลือแต่ไฟร้อนๆ สีแดงๆ สะบัดเปลวพรึ่บๆ อยู่แบบเดียว ฉันไม่อยากจะเอ่ยถึง เมื่อก่อนมีไฟอยู่ทั่วไป ในดิน ในน้ำ ก้อนกรวด ก้อนหินติดไฟได้ทั้งนั้น... เมื่อก่อนฤดูไฟเคยช่วยให้ลูกไม้สุก อย่างมันเทศ ฟักทอง ข้าวโพด พอมันแก่แล้วก็สุกหอมคาต้น ที่เหนียวก็จะนิ่ม ที่แข็งก็จะนุ่ม มันเทศจะเนื้อร่วนซุย ฟักทองจะเหลืองหวานอร่อย แล้วเดี๋ยวนี้เป็นไง เราต้องเสียเวลามาต้มไฟก่อนถึงจะกินได้”

“ฤดูฝนอันสดใสปลุกผมให้ตื่นขึ้นมา ให้ลิ้มรสความลี้ลับแห่งเม็ดฝนเมื่อยามตกต้องแผ่นดิน เพื่อการเกิดใหม่ของพฤกษามาทำให้โลกนี้เป็นอุทยานสีเขียวประดับดอกไม้ ใครหนอจะนึกเชื่อว่าฤดูร้อนเคยมาอยู่ที่นี่ อากาศอุ่นๆ ไม่มีแล้ว ฤดูฝนปัดควันมัวๆ ไปเสียจากฟ้า หน้าฝนกวาดผืนพสุธาเสียใหม่จนไม่เหลือฝุ่น สายน้ำในลำแควไหลเร็วกว่าหน้าแล้ง และเอ่อขึ้นมาถึงครึ่งค่อนฝั่ง ใครจะยั้งเท้าไว้ได้ ใครจะยั้งใจไว้อยู่ ‘ต้นไม้ ต้นไม้’ ผมตะโกน แกกินน้ำฝนอร่อยไหม

บึงหญ้าป่าใหญ่
ผู้เขียน เทพศิริ สุขโสภา
- 1 ในหนังสือดี 100 เล่มที่เด็กและเยาวชนไทยควรอ่าน
- หนังสือเล่มนี้เป็น 1 ใน วรรณกรรม 50 เรื่องที่ต้องอ่านก่อนโต สนับสนุนโดยสำนักเฝ้าระวังทางวัฒนธรรมและประชาสัมพันธ์ กระทรวงวัฒนธรรม และกองทุนสนับสนุนการสร้างเสริมสุขภาพ (สสส.)..........

อย่าถามหามากกว่านี้ ข้าพเจ้าไม่รู้ ไม่มี

[เนิน จำราย]

บึงหญ้าป่าใหญ่
(วิชชุมฯ)

บึงหญ้าป่าใหญ่       นำ้ใสมากปลา
ไหลเอื่อยเรื่อยมา       ชั่วนาตาปี
หญ้ารกปกร้อน        อาทรดินดี
เมตตาปรานี       ต่างมีต่อกัน

ป่าดงพงพี        มากมีทั่วแดน
บอกไร้แร้นแค้น         หมื่นแสนพืชพันธุ์
ใหญ่โตโอฬาร        สัตว์สานสัมพันธ์
โอบเอื้อเจือปัน        สัมพันธ์บ้านเมือง

เนิน จำราย
   
       

[พี.พูนสุข]

ความรู้สึกของนักเขียนในสถานการณ์โควิด-19
แก้วเก้า/ว.วินิจฉัยกุล




 

[toshare]

โคลงมัสยาทันต์
โดย Pantip# 3188982       
18 พฤษภาคม 2562

@ ครูบาท่านกล่าวไว้ ถึงโคลง
สัมผัสมีเชื่อมโยง บาทใกล้
เอกโทอาจมีใน ไม่โล่ง
มัสยาทันต์โค้ง เปรียบได้ฟันปลา

@ มัสยาทันต์หนึ่งเสี้ยว ยังสง่า
เฉกเช่นฟันของปลา สลับเขี้ยว
แม้นเพียงแค่แต่งเชียว เลอค่า
ดุจวิหคท่องฟ้า ลดเลี้ยวในโพยม

@ ปฐพีถิ่นนี้ แสนใหญ่
สายนทีรี่ไหล หลากลี้
วายุพาพัดวี คลาไคล
เปลวอัคคีพ่นไฟ ร้อนนี้ซ่อนแสง

แผนผังโคลง
XXXX1 X2
XXXX2 X1
XXXX1 X2
XXXX2 X1XX

เลขเดียวกันคือคำที่สัมผัสกัน
Xคือคำที่เหมาะสมในแต่ละวรรค

โคลงชนิดนี้เป็นโคลงที่ไม่บังคับเอกโท
แต่จะไม่มีคำสร้อย 

====

@ มัศยาทันต์ท่านให้.....เห็นงาม
โคลงยิ่งเกริกไกรนาม.....น่าใช้
พึงลองเร่งจารไว............วาวอร่าม
อีกหนึ่งไสว บ คร้าม.......ขุ่นไร้มัวหมอง

toshare

[พี.พูนสุข]

 

[@free]

   

   
บทร้อยกรองที่ผู้ประพันธ์บอกว่าแต่งยากที่สุด…
กลับเป็นว่าเสนาะคำเสนาะความ กินใจที่สุด จึงขออนุญาตครูพี.นำเสนอเพื่อบันทึกความทรงจำ นะครับ
ผู้ถ่ายทอดคือ อ.บัวผัน สุพรรณยศ เป็นผู้ขับร้อง ผมไม่ทราบว่าแต่งเองหรือเปล่า หากว่าครูพี.ทราบนามผู้ประพันธ์ เพื่อเป็นที่ยกย่องเชิดชู ช่วยแนะนำจะเป็นพระคุณครับ



เผยแพร่เมื่อ 27 ต.ค. 2017
ถ่ายทอดความรู้สึก อาลัย ได้งดงามยิ่ง ผ่านบทร้อยกรองพื้นบ้าน และขับร้องโดย ผศ.บัวผัน สุพรรณยศ หัวหน้ากองส่งเสริมศิลปะและประยุกต์ศิลป์ มหาวิทยาลัยหอการค้า


   

[พี.พูนสุข]

ขอแสดงความยินดีกับผศ.บัวผัน  สุพรรณยศ
หัวหน้ากองส่งเสริมศิลปะและวัฒนธรรม ที่มูลนิธิ
ดินดีน้ำใสแห่งประเทศไทยคัดเลือกให้ผุู้ที่เหมาะสม
ได้รับรางวัล "เหมราช" บุคคลต้นแบบแห่งปี ครั้งที่ ๒
ในวันศุกร์ ๘ ธันวาคม พ.ศ. ๒๕๖๐     

ขออนุญาตเรียกชื่อท่านสั้น ๆ ว่า แม่บัว ผู้สืบสานเพลงพื้นบ้าน
จากครูคนแรก คือ คุณพ่อ รวมทั้งศึกษาเรียนรู้จากแม่เพลงพ่อเพลง
อีกหลายท่าน เช่น แม่ขวัญจิิต พ่อหวังเต๊ะ แม่ประยูร และครูชินกร
ทั้งมีความสามารถในการแต่งบทเพลงพื้นบ้านได้หลายทำนอง
มี เพลงฉ่อย เพลงอีแซว เพลงเรือ เพลงลำตัด เพลงพิษฐาน ฯลฯ
แต่ละเพลงใช้ถ้อยคำได้ลึกซึ้ง ตรงประเด็น ฟังแล้วไพเราะเพลิดเพลิน
ประทับใจจริง ๆ ชื่นชมผู้ที่เป็นแบบอย่างทั้งพรสวรรค์และพรแสวง

แม่บัว  มีบุคลิกอบอุ่น ยิ้มแย้มแจ่มใส  ใจดีมีเมตตา เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่
ส่งเสริมและสนับสนุนทุ่มเทสั่งสอนลูกศิษย์ทุกสถาบัน รวมทั้งหน่วยงานอื่น ๆ
ด้วยความเต็มใจเสมอ

ที่สำคัญ แม่บัว รู้สึกปลื้มปีติที่สุดในชีวิต เมื่อครั้งน้อมเกล้าฯ ถวายงานขับร้องเพลงพื้นบ้าน
แด่ ในหลวงรัชกาลที่ ๙ ขณะพระองค์ประทับที่โรงพยาบาลศิริราช   และถวายเพลงพื้นบ้าน 
แด่ กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ ในโอกาสที่เหมาะสมอยู่เนือง ๆ ซาบซึ้งใจแทนมาก ๆ ค่ะ

คลิปที่คุณ@free นำเสนอข้างต้นทั้งบทเพลงและการขับร้อง เป็นผลงานของ
ผศ.บัวผัน  สุพรรณยศ  แน่นอน ปัจจุบันท่านดำรงตำแหน่งใหม่เป็น  รศ.บัวผัน  สุพรรณยศ

                             ด้วยรักและศรัทธา
                                ..พี.พูนสุข.. 
              
                                 

               ขอบคุณข้อมูลจาก Youtubeและอินเทอร์เน็ต        
                                                                                

[@free]

   
ขอบคุณครับครูพี.
รู้สึกว่า ครูพี.จะต้องเป็นอีกคนที่รัก "แม่บัว"แน่ๆ

[พี.พูนสุข]

 
 

ครูพี. รัก "แม่บัว"
แน่ยิ่งกว่าแน่ !
เก่งจริง ๆ "แม่บัว"เอ๊ย..

[พี.พูนสุข]

 

[สุวัฒน์ ไวจรรยา]

 

[พี.พูนสุข]

     เมื่อราวสิบกว่าปีมาแล้ว มีเจ้าหน้าที่สำนักพระราชวังมาหาผมที่โรงเรียนเจนเอ๊กซ์อคาเดมี่
ยื่นซองเอกสารที่มีบทกวีแผ่นหนึ่งแล้วแจ้งให้ทราบว่า
สมเด็จพระราชินีฯในรัชกาลที่เก้ามีพระราชเสาวนีย์ให้ใส่ทำนองและเรียบเรียงดนตรี
เป็นบทกวีพระราชนิพนธ์ในสมเด็จพระนางเจ้าฯ ชื่อ จันทร์ในใจ.

เพลงเมื่อถูกใส่ทำนอง เรียบเรียงดนตรี และบันทึกเสียงแล้ว จะถูกนำไปทูลเกล้าถวายให้พระเจ้าอยู่หัวทรงรับฟัง

      ผมทำงานอยู่สามวันกว่าจะเสร็จ เนื่องจากซาบซึ้งในบทพระราชนิพนธ์มาก
สารภาพว่าวันแรกที่นั่งลงจะทำงาน นั่งร้องไห้อยู่คนเดียวในห้องทำงาน.. ...

ตอนนั้นในหลวงทรงประชวรและไปประทับที่ศิริราชเป็นระยะๆ
ส่วนพระพันปีหลวงทรงมีปัญหาเรื่องสายพระเนตรที่มองไม่ค่อยชัดเหมือนเช่นก่อน.. ...
แต่บทกวีพรรณนาอย่างสวยงามถึงพระจันทร์ที่เคยทอดพระเนตรด้วยกัน ว่ายังคงแจ่มชัดเสมอในพระราชหฤทัย.. ...

                                                                              เนื่องในโอกาสวันเฉลิมพระชนม์พรรษาของพระพันปีหลวงปีนี้                                                                                    ผมจึงมาแบ่งให้พี่น้องญาติสนิทมิตรสหายฟังวันนี้เป็นการภายใน
                     มีน้อยคนมากที่ได้ยินเพลงนี้ จะเปิดให้ฟังแค่สามวันนะครับ ...  .....

-----------------------...

จันทร์ในใจ
*********

ใต้แสงจันทร์ 
ฉันและเธอ  นั่งมองจันทร์
เคียงคู่กัน 
แสงจันทร์  นั้นสดใส
วันผันผ่าน 
แสงจันทร์  ยังชื่นใจ
ขอเพียงเธอ 
อยู่ใกล้ใกล้  ได้เคียงกัน

แม้เวลา 
สายตา  จะพร่ามัว
จะชมจันทร์ 
อันสลัว  อย่างสุขสันต์
โอ้จันทร์กระจ่าง 
เพราะในใจ  มีแสงจันทร์
ชั่วนิรันดร์  จันทร์ในใจ  ไม่มืดเลย

*********

Cr. Pongprom Snitwong Na Ayuthaya

[พี.พูนสุข]

 
พรรณไม้ในพระนาม  พรรณไม้ทรงโปรด และพระราชทานพระนาม
ของสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง










*********

[พี.พูนสุข]

๐ งามเอยงามบุปผา   
ดอกแคทลียาควีนสิริกิติ์
    พระราชทานพระนามงามสุพิศ     
สวนอังกฤษน้อมถวายกล้วยไม้พรรณ

     ดอกสีขาวพราวเหลืองฟุ้งเฟื่องหอม     
ใจภักดิ์พร้อมประจักษ์เลิศงามเฉิดฉัน
             พระจริยวัตรจรัสหล้าคุณานันต์             
พระมิ่งขวัญมิ่งพธูเทิดบูชิต

  "ดอกแคทลียาควีนสิริกิติ์" เป็นดอกไม้สัญลักษณ์ "วันสตรีไทย"




๐ ช่อเอยช่อผกา   
ดอกดอนญ่าควีนสิริกิติ์
กลีบชมพูรูจีชื่นชีวิต
ลายวิจิตรขลิบแดงเรื่อแสงเงิน

ชูดอกเหลืองเรืองรองผุดผ่องใส   
จากหัวใจฟิลิปปินส์ถิ่นสรรเสริญ
  พรรณไม้พุ่มชอุ่มสวนงามชวนเพลิน 
สุขจำเริญเทิดทูนจำรูญนิตย์





๐ หอมเอยหอมละมุนกรุ่นกำชาบ 
โอ้กุหลาบควีนสิริกิติ์
ดอกเหลืองทองผ่องเผยชื่นเชยชิด
เสน่ห์พิศเสน่ห์ไทยพิไลวรรณ

ทรงเอยทรงพระสิริโฉม
ซ้องประโคมเลิศลักษณ์ประจักษ์สรรพ์
เฉกกุหลาบกาบแก้วเพริศแพรวพรรณ
ฝรั่งเศสกำนัล.. ราชินีไทย




ทรงเอยทรงพระสิริโฉม
ซ้องประโคมเลิศลักษณ์ประจักษ์สรรพ์
เฉกกุหลาบกาบแก้วเพริศแพรวพรรณ
เทิดนิรันดร์..พระมิ่งเกล้า..ผองชาวไทย ๚ะ๛

ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม ขอเดชะ
ข้าพระพุทธเจ้า   พูนสุข  ภู-ติจันทร์    ประพันธ์

[@free]

   

เฉลิมพระชนมพรรษาสมเด็จพระนางเจ้าสิริกิติ์ พระบรมราชินีนาถ พระบรมราชชนนีพันปีหลวง ขอพระองค์ทรงพระเกษมสำราญ       สมัญญาอัคราภิรักษ์ศิลปิน ….. ขอพระองค์จุ่งเจริญพระชนม์ พระกมลแช่มชื่นทุกคืนวัน เผยแพร่เมื่อ 28 เม.ย. 2020 ขับร้องด้วยเพลงมหากาล , เพลงสังข์น้อย , เพลงดอกไม้ไพร , เพลงมหาชัย ประพันธ์บทโดย อ.ประเมษฐ์  บุณยะชัย บรรจุเพลงโดย อ.ทัศนีย์  ขุนทอง

   

[@free]

     เสียงระนาด เพราะมากครับ

           

ชอบกลอนนี้ อยากแต่งแบบนี้ ฝากครูพีไว้ก่อน วันหลังจะมาฝึกแต่งตาม


กลอน "นักเดินเรือ" ของสถาพร ศรีสัจจัง  ศิลปินแห่งชาติ พ.ศ. 2548



มีตำนานเก่าเก่า   เล่าว่า
ณ เวิ้งน้ำเวิ้งฟ้า-คุ้งน้ำเขียว
มีนกขาวว่ายฟ้าฟ้อนปีกเรียว
โฉบท่องบินเที่ยว อย่างเป็นไท

ลิบลิบแหล่งนั้น - ที่ไกลโน้น
คลื่นฟาดตัวโยนเป็นเกล็ดใส
ผู้กล้าก่อนเก่าเคยบุกไป
บอกว่า-คลื่นใหญ่นั่นเหมือนยักษ์

เหมือนดังปราการ-เหมือนด่านน้ำ
เหมือนด่านลม  ที่คร้ามเมื่อประจักษ์
แต่งามนกฟ้านั้นก็งามนัก
คือเสน่ห์ดึงชักให้ไปชม

จึงผู้กล้าก่อนเก่าเมื่อปรากฏ
ด่านคลื่นลมทั้งหมดก็เกินข่ม
เพียงกางใบสำเภา  ผูกช่อปม
ท่านก็ฝ่าคลื่นลม  ออกทะเล

วันนั้น ใครนั่น-ประมงน้อย
แต่งเรือไว้คอยไปแรมเร่
แรงใจแรงตัวล้วนทุ่มเท
ศึกษาหลากเล่ห์คลื่นลมลวง

ศึกษาดวงดาวคืนเดือนดับ
ว่าอย่างไรจึงจะขับให้เรือล่วง
ว่าอย่างไรจึงจะฝ่าให้ภัยปวง
เพื่อลุห้วงน้ำตามตำนานนั้น

วันนี้  เรือเทียบอยู่ถ้วนท่า
ประมงน้อยดาษดา  เห็นอยู่นั่น
เตรียมพร้อมคึกคักอยู่ครามครัน
รอคอยคืนวัน - จะยาตรา

นักเดินเรือต้องมุ่งทะเลหลวง
เกียรติภูมิทั้งปวงจึงเจิดจ้า
เมื่อผ่านลมคลื่นผ่านกาลเวลา
ต้องพบเห็นนกฟ้า-อย่างแน่นอน

[พี.พูนสุข]

            ที่เธอถาม

              หนึ่ง.

และทะเลยังคงคลี่คลื่นเคลื่อน
โยนเม็ดน้ำด่างเปื้อนให้แดดเผา
ลมบ่ายระบายบ่ายมาบางเบา
และแดดบ่ายแต่งเงาให้หาดงาม

ฟ้าสูงยาวใส-สีฟ้าสวย
คลี่ห่มผืนผวยสีหวานหวาม
แกว่งแววตาที่ทอดตาม
ไปตั้งคำถามให้ตอบคำ

ม่วง-ดอกผักบุ้งทะเลนั้น
คลี่กลีบยืนยันรอยแดดย่ำ
คลี่กลีบบานใบเบิกระบำ
รับการกระทำโดยแดดทาม

สุดสายตาเพ่งไปเบื้องหน้า
คือเส้นขอบฟ้าที่เธอถาม
บัดนี้ถักแถบเป็นริ้วงาม
คลุมความลับไว้เช่นวันวาน

นิ่งนิ่ง, นั่งนิ่ง-เพ่งภาพนั้น
ความคิดตืบตันไปทุกด้าน
นานนัก-เพ่งนิ่งอยู่เนิ่นนาน
เวิ้งน้ำทุกด้านก็เปล่าดาย

ไม่มีคำตอบที่เธอถาม
ไม่มีนิยามให้ยึดได้
เห็นเพียงขอบฟ้านั้นแรฟาย
แต่งเพิ่มเติมสายสีป่านทองฯ

         สอง.

เธอถามฉันว่า-ขอบฟ้านั้น
มีผู้ใดกันเป็นเจ้าของ
มีผู้ใดหรือได้ถือครอง
มีใครจับจองเป็นเจ้าแดนฯ

         สาม.

ง่ายง่ายซื่อใส-ในคำถาม
หากลึก-ด้วยความที่หน้กแน่น
เนื้อแห่งคำถามคล้ายถามแทน
สังคมแบบแผนปัจจุบัน

น้ำเสียงเปลี่ยวเศร้าและสงสัย
แปลกหน้ากระไรได้ปานนั้น
เหมือนมีชีวิตอยู่วันวัน
ในบ่วงแร้วอันไร้ตัวตน

กับความสดใสแห่งวัยสาว
ใครแต้มตาวาวให้ดูหม่น
ใครเปลี่ยนแววหวัง-เป็นกังวล
ใครแต้มทุกข์ทนให้แก่เธอฯ

           สี่.

ใครบ้าง-รู้กฎการเคลื่อนคลื่น
ที่ริกริกตื่นอยู่เสมอ
ใครหรือที่คล้ายจะได้เจอ
คำตอบเสนอคำถามนั้น

หรือเส้นขอบฟ้ามีเจ้าของ
มีผู้ถือครองดังเธอหวั่น
หรือเธอเพียงถามเพราะรู้ท้น
แร้วบ่วงปัจจุบันของสังคม ๚ะ๛


พนม  นันทพฤกษ์  (นายสถาพร  ศรีสัจจัง)
            เมื่อคราวไปดูเส้นขอบฟ้า  ๒๕๒๘

[@free]

     

     

         


ผู้แต่งคำร้อง : สมเด็จพระกนิษฐาธิราชเจ้า กรมสมเด็จพระเทพรัตนราชสุดาฯ สยามบรมราชกุมารี


ยามเสด็จไปพักผ่อนหน้าร้อนริมทะเลที่หัวหิน เมื่อ พ.ศ. ๒๕๒๐ ก็ได้มาอีกเพลง ชื่อ "#_อกทะเล"  มีเนื้อร้องว่าดังนี้



"นี่ก็ล่วงเวลาเห็นช้าแล้ว
พระจันทร์แคล้วหลบลี้หนีหน้าหาย
ได้ฟังเพลงร้องเล่นเย็นใจกาย
เย็นพระพายพัดเอื่อยเรื่อยเรื่อยเรียง

ได้อยู่ใกล้ใจคลายทุกข์เป็นสุขศรี
จนดนตรีที่ได้ยินจะสิ้นเสียง
ตัวจากไปใจยังอยู่เป็นคู่เคียง
คอยมองเมียงพบกันวันหน้าเอย"


.....
ทรงพระเจริญ



ขออณุญาตครูพี ฝึกแต่งกลอน ที่อยากแต่ง ตามรอย ท่านสถาพร ศรีสัจจัง

หรือเส้นขอบฟ้ามีเจ้าของ
มีผู้ถือครองดังเธอหวั่น
หรือเธอเพียงถามเพราะรู้ท้น
แร้วบ่วงปัจจุบันของสังคม ๚ะ๛

     

   ขอบชลาฟ้าฟากหากกล่าวไกล
จะอาบไอเสรีนี้สาสม
ระทึกคลื่นกลืนโถมอยู่โครมครม
คุอารมณ์ทายท้าพันธนานาน

ถามทุกครั้งทั้งหมดหมายปลดปล่อย
กาลก็คล้อยเย็นย่ำไร้คำขาน
เหลือบ่วงรัดกลัดกลั้นปัญญาญาณ
เคี่ยวกรำกร้านขยอกขยี้ทุกวี่วัน

นกอิสระกระซิบสั่งว่าฝั่งฟ้า
จินตนากว้างไกลไร้เขตคั่น
เทียมเทียบใจในมนุษย์สุดเท่าทัน
ท่านถามนั่นคือคำตอบมอบจากใจ

[พี.พูนสุข]

  ดาวเรืองแห่งราชา 

    ๏ ลานดอกเหลืองเรืองรองงามผ่องจิต     
ดาวเรืองชิดช่อชื่นดาษดื่นหล้า
ใบเรียวรายฉายชัดมั่นศรัทธา
ต้นแกร่งกล้า "พอเพียง" หล่อเลี้ยงตน

ณ แผ่นดินถิ่นทองครรลองสุข     
ทรงทำนุกราชกิจสฤษฏ์ผล   
สร้างหลักชัยให้รักสร้างหลักชน
มิ่งมงคลปกเกล้าร่มเงาบุญ

ดอกดาวเรืองเหลืองระยับประดับฟ้า
พราวน้ำตาผองชนพิมลสุนทร์
ทวยเทวานบองค์พระทรงคุณ
หยาดการุญพรมพริบทิพย์วิมาน

ราวสวรรค์พรรณผกานภาพร่าง
แลสล้างงามวิจิตรสถิตสถาน
พระเมรุมาศวิลาสขลังอลังการ
ถวายงานหัตถศิลป์แผ่นดินไทย

กราบบังคมพ่อหลวงแห่งปวงราษฎร์
พระจอมนาถปกเกศวิเศษวิสัย
พระราชทานศานติรัฐร่มฉัตรชัย
ทุกดวงใจสำนึกรำลึกนิรันดร์

ดอกดาวเรืองช่อเหลืองเมลืองมนัส
เจริญจรัสทั่วหล้าประชาสรรค์
น้อมสักการ์ราชาผู้ทรงธรรม์
เฉกตะวันส่องชีวิตนิจกาล ๚ะ๛

   ด้วยเกล้าด้วยกระหม่อม

[@free]

   

           


กลอนของคุณ ปริญญา อินทร์อุดม
ไม่ทราบว่าเป็นใคร
อ่านเจอ ในเพจ"ร้อยวลี กวีร่วมสมัย สมาคมกวีร่วมสมัย"
สนุกดีคิดว่า น่าจะลองแต่ง
ก็เลยนึกถึงครูพี เอามาฝากไว้ก่อน วันหลังจะลองแต่ง


https://www.facebook.com/244452315759953/posts/1332512223620618/?sfnsn=mo

ดอกจานบนลานใจ
-----------------
(กลบทกบเต้นต่อยหอย)
บางดอกจานบานดอกแจ่มแต้มท้องทุ่ง
หมายบำรุงมุ่งบำเรอคนเพ้อฝัน
จึงบานทนจนบานท้าดวงตาวัน
ป้ายสีสันปันสีสวยด้วยอาทร

ให้เลือนแล้งแห้งเลือนลดหมดความหมาย
อวยลมชายอายลมโชยโดยแผ่วผ่อน
ท้องนางามท่าม*นาเหงา..เขาจากจร
ยามนั่งนอนย้อนนั่งนึกรู้สึกล้า

มิห้ามใฝ่ไม่ห้ามฝันถึงวันเก่า
โอ้..ใจเราเอาใจรอท้อยังท่า
เคยเผลอจิตคิดเผลอจังบางครั้งครา
พอโหยหาพาโหยไห้อยากได้เจอ

ฉากวันเก่าเฉาวันก่อนย้อนถวิล
เสียงเพลงพิณสิ้นเพลงพา..น้ำตาเอ่อ
ซ้ำเพลงซอส่อเพลงเศร้าราวละเมอ
โศกเสมอเซ่อเสมือนฝันเลื่อนลอย

แดงจานโรยโดยจานเริ่มเพิ่มดอกร่วง
ลาพ้นช่วงล่วงพ้นชาน..ลานเหงาหงอย
ละช่วงจบลบช่วงจานบานรอคอย
ปรายฝนย้อยปรอยฝนเยือน..ร้อนเลือนลาน

อาบดินชุ่มอุ้มดินชื่นคืนหรรษา
คำคนลาคาคนหลง..พะวงหวาน
ล้างไม่จบลบไม่จาง..อย่างดอกจาน
แว่วคำหว่านหวานคำวอน..ยังหลอนใจ.
*ท่าม = ที่

ปริญญา อินทร์อุดม
อุดรธานี