ต่อไป »

[บุคคลทั่วไป]

กด Link เพื่อร่วมกิจกรรม ผ่านFacebook (หรือกดปุ่มสมัครสมาชิกด้านบน)

[ดุลย์ ละมุน]

จดดวงมาน สานคำ แทนน้ำหมึก
ด้วยรำลึก หอมหวาน บนลานฝัน
ณ บ้านกลอน อ้อน,ล้อ ต่อประพันธ์
หวนคะนึง คืนวัน ผ่านผันเวียน

เคยหยิบดาว น้าวเดือน มาเดินเรื่อง
เคยฝันเฟื่อง จินตนา นำมาเขียน
เคยปั้นคำ น้ำเน่า จนเขาเอียน
เคยลักเรียน เล่นคำ ล้อสำนวนฯ

แม้นคิดถึง ตรึงจิต แสนคิดถึง
มิอาจดึง กาลลับ ให้กลับหวน
วิถีโลก พบ,พราก หลากกระบวน
กาลเพิ่มวัย ใจเพิ่มตรวน เพียงครวญคำนึง

จึงปรุงคำ แต่งความ ไปตามจิต
เพราะมิอาจ ทนพิษ ความคิดถึง
ที่ร่ายกานท์ สาส์นสื่อ ใช่ดื้อดึง
เพียงดวงใจ สุดซึ้ง คิดถึง...คุณ
 

***ด้วยความคิดถึง ทุกท่านครับ***

[ดารกะ]

บอกได้ไหมใครที่ พี่คิดถึง
อย่าอ้ำอึ้งใจหญิงกลิ้งหลุนหลุน
มีก.ก้อยหรือไม่ให้งงงุน
หรือว่าตุน พ.ร. ซ.ด.ไว้

คงหลายหลากมากจังหวังเหวี่ยงแห
จงตีแผ่บอกเอ่ยเผยได้ไหม
สาวคนนั้น นั่นหรือชื่อแซ่ใด
จึงคล้องใจพี่"ดุลย์ ละมุน"มา

ก้อย

[ไร้นวล^^]

๐อย่ามาแย่งนะก้อยหนอยหนอยแน่!
พี่ดุลย์แลเพียงฉันเท่านั้นหนา
เรารื่นรมย์เริงรื่นชื่นกันมา
และยิ่งป่าเดียวกันสุขสันต์แฮง

๐อย่ามาตู่ดู๋ดูน้องหนูก้อย
พี่ดุลย์คอยฉันนะอย่ามาแย่ง
เราซบไหล่หลั่นล้าเพลาแลง
จนฟ้าแจ้งเรายังพรั่งภิรมย์

๐อย่ามางอนนะก้อยอย่าคอยรัก
พี่ดุลย์หนักแน่นจิตมิคิดขม
เรารุ่นใหม่ตามคติคนนิยม
เราชื่นชมความหล่อภักดิ์ต่อกันฯ

 

[ดุลย์ ละมุน]

บอกได้ไหมใครที่ พี่คิดถึง
อย่าอ้ำอึ้งใจหญิงกลิ้งหลุนหลุน
มีก.ก้อยหรือไม่ให้งงงุน
หรือว่าตุน พ.ร. ซ.ด.ไว้

คงหลายหลากมากจังหวังเหวี่ยงแห
จงตีแผ่บอกเอ่ยเผยได้ไหม
สาวคนนั้น นั่นหรือชื่อแซ่ใด
จึงคล้องใจพี่"ดุลย์ ละมุน"มา

ก้อย

เพราะมิอาจ ชื่นชม สมถวิล
นวลยุพิน ตัดขาด สวาทผวา
อัตคัด ผลัดถิ่น ดั่งนินจา-
ผลุบโผล่หน้า ด้วยเยื่อ ยังเหลือใย

แล้วก้อยเล่า ร้อน,เย็น เช่นไรบ้าง
ยามพี่ห่าง เจ้านี้ อยู่ดีไหม
ยังมิลืม เคยร่ำ ลำนำใจ
ครั้งเคยไล่ หยอกล้อ พะนอกลอน
 

[ดุลย์ ละมุน]

๐อย่ามาแย่งนะก้อยหนอยหนอยแน่!
พี่ดุลย์แลเพียงฉันเท่านั้นหนา
เรารื่นรมย์เริงรื่นชื่นกันมา
และยิ่งป่าเดียวกันสุขสันต์แฮง

๐อย่ามาตู่ดู๋ดูน้องหนูก้อย
พี่ดุลย์คอยฉันนะอย่ามาแย่ง
เราซบไหล่หลั่นล้าเพลาแลง
จนฟ้าแจ้งเรายังพรั่งภิรมย์

๐อย่ามางอนนะก้อยอย่าคอยรัก
พี่ดุลย์หนักแน่นจิตมิคิดขม
เรารุ่นใหม่ตามคติคนนิยม
เราชื่นชมความหล่อภักดิ์ต่อกันฯ

 

ท่านไร้นวม ไร้รัก และไร้นาม
ผู้งดงาม คำโคลง กลอน,กาพย์,ฉันท์ฯลฯ
มีน้ำใจ เกินร้อย คอยแบ่งปัน
ให้กับผู้ ร่วมฝัน ร่วมทางเดิน

ด้วยกระผม ซมซาน ในธารชีวิต
ฟ้าลิขิต โทษซ้ำ จำห่างเหิน
ให้ไกลบ้าน ลานกลอน อักษรเมิน
แม้นคิดถึง เหลือเกิน แต่เจิ่นคำ

มาวันนี้ นับหนึ่ง ดังน้องใหม่
ขอท่านไร้(นวมฯ) ชี้ชวน อย่าด่วนขำ
ร่วมชายคา เริงฟ้อน ร่อนลำนำ
บนขนำ เพิงพัก ผู้รักกลอน
 

[ไร้นวล^^]

๐กระผมเองก็มิค่อยประดอยพจน์
คล้ายเบื่อบทบรรยายร่ายอักษร
ไฟก็มอดมัวลงพะวงกลอน
บ่บวรดั่งทิวาเคยพาที

๐จึงแวะเวียนมาบ้างเมื่อว้างวาทย์
พรำพิณพาทย์พร้องหามารศรี
มาหยอกเย้ายวนย้ำคำกวี
ดั่งวิถีนักกลอนผู้อ่อนเยาว์

๐พอมาพบเพื่อนพจน์บทปฐม
จึงรื่นรมย์ร้องร้อยดังรอยเก่า
คิดคำนึงถึงวันสุขสันต์เรา
ที่คลอเคล้าครวญคำพร่ำเพลงเพ็ญฯ
 

[รพีกาญจน์]

ตื่นแต่เช้าเท้าคางถ่างตาอ่าน
ความอักษรกลอนกานท์สำราญเห็น
อยากจะตอบต่อคำแสนลำเค็ญ
เช้าถึงเย็นนั่งจดได้บทเดียว

เลือกโปรทีนกินไข่ให้อิ่มท้อง
แต่สมองยังฝ่อพาห่อเหี่ยว
รินน้ำว่านวุ้นหมักตักเพียวเพียว
หวังรสหวานซ่านเปรี้ยวช่วยเคี่ยวกลอน

คงจะเหมือนแมนยูฯกู่ไม่กลับ
มันช่างอืดมืดดับลงตับอ่อน
มิเคยร้างห่างไกลใจอาวรณ์
บอกออนซอนจากจิต คิดถึงครับ

 

รพีกาญจน์

[ดุลย์ ละมุน]

๐กระผมเองก็มิค่อยประดอยพจน์
คล้ายเบื่อบทบรรยายร่ายอักษร
ไฟก็มอดมัวลงพะวงกลอน
บ่บวรดั่งทิวาเคยพาที

๐จึงแวะเวียนมาบ้างเมื่อว้างวาทย์
พรำพิณพาทย์พร้องหามารศรี
มาหยอกเย้ายวนย้ำคำกวี
ดั่งวิถีนักกลอนผู้อ่อนเยาว์

๐พอมาพบเพื่อนพจน์บทปฐม
จึงรื่นรมย์ร้องร้อยดังรอยเก่า
คิดคำนึงถึงวันสุขสันต์เรา
ที่คลอเคล้าครวญคำพร่ำเพลงเพ็ญฯ
 

พุทธพจน์ นิวรณ์ ได้สอนโลก
ว่าสุขโศก โศกา เพียงตาเห็น
อันไมตรี ที่ดำรง คงอยู่เป็น
จรัสเด่น คู่บ้าน บนลานกลอน

ในวงเวียน ชีวิต ลิขิตสวรรค์
ย่อมมีวัน พบ,จาก จำพรากหมอน
บ้างต้องทิ้ง ฝั่งฝัน ไร้รังนอน
ดั่งละคร บทโศก ที่โลกลืม

ได้อาศัย ชายคา เพื่อลาช้ำ
เสพย์รสคำ กำซาบ ก็ปลาบปลื้ม
ยามแรมรอน ไกลลิบ เพียงหยิบยืม
ความดูดดื่ม ในรส บทประพันธ์
 

[ดุลย์ ละมุน]

ตื่นแต่เช้าเท้าคางถ่างตาอ่าน
ความอักษรกลอนกานท์สำราญเห็น
อยากจะตอบต่อคำแสนลำเค็ญ
เช้าถึงเย็นนั่งจดได้บทเดียว

เลือกโปรทีนกินไข่ให้อิ่มท้อง
แต่สมองยังฝ่อพาห่อเหี่ยว
รินน้ำว่านวุ้นหมักตักเพียวเพียว
หวังรสหวานซ่านเปรี้ยวช่วยเคี่ยวกลอน

คงจะเหมือนแมนยูฯกู่ไม่กลับ
มันช่างอืดมืดดับลงตับอ่อน
มิเคยร้างห่างไกลใจอาวรณ์
บอกออนซอนจากจิต คิดถึงครับ

 

รพีกาญจน์

นาฬิกา ก้าวเดิน ดำเนินมิหยุด
มหาสมุทร คลื่นครวญ มิหวนกลับ
ราตรีเยือน เคลื่อนนภา ทิวาลับ
สืบประดับ โลกา เป็นอาจิณ

ดั่งสังขาร ปุถุชน ฤา ทนมั่น
สิ่งใดกัน ควรจับ เป็นทรัพย์สิน
เพียงความดี งดงาม กว่าเพชรนิลฯ
ได้ใช้ดื่ม ใช้กิน มิสิ้นตัว

กระผมขอ คาราวะ อาจารย์ท่าน
รพีกาญจน์ ผู้งดงาม แม้ยามสลัว
แม้นในวัน อ่อนล้า นภามัว
ก็สิ้นกลัว ด้วยแรง แสงรพี
 

[รัตนาวดี]

จดดวงมาน สานคำ แทนน้ำหมึก
ด้วยรำลึก หอมหวาน บนลานฝัน
ณ บ้านกลอน อ้อน,ล้อ ต่อประพันธ์
หวนคะนึง คืนวัน ผ่านผันเวียน

เคยหยิบดาว น้าวเดือน มาเดินเรื่อง
เคยฝันเฟื่อง จินตนา นำมาเขียน
เคยปั้นคำ น้ำเน่า จนเขาเอียน
เคยลักเรียน เล่นคำ ล้อสำนวนฯ

แม้นคิดถึง ตรึงจิต แสนคิดถึง
มิอาจดึง กาลลับ ให้กลับหวน
วิถีโลก พบ,พราก หลากกระบวน
กาลเพิ่มวัย ใจเพิ่มตรวน เพียงครวญคำนึง

จึงปรุงคำ แต่งความ ไปตามจิต
เพราะมิอาจ ทนพิษ ความคิดถึง
ที่ร่ายกานท์ สาส์นสื่อ ใช่ดื้อดึง
เพียงดวงใจ สุดซึ้ง คิดถึง...คุณ
 

***ด้วยความคิดถึง ทุกท่านครับ***

 

...คิด.จน..ถึง  คำครวญ ชวนรุ่มเร้า
ใจจึงเฝ้า เป็นห่วง ดวงตาหลุน
อยู่ในช่วง เคลิ้มคล้อย คอยพี่ดุลย์
นึกครั้งอุ่น ไอฝัน วันชิงนาง...

...แล้วกลับหาย หน้าไป ไม่มาเหลียว
ทิ้งน้องเปลี่ยว ปล่าวทน บ่นยามว่าง
คงถึงครา อกหัก พ่อทรัพย์จาง
จึงหาทาง หวนคืน รอชื่นใคร?...

...ถ้ามาก่อน หน้านี้ คงดีหนอ
ไม่ต้องท้อ บ่อยบ่น ใครทนไหว
จีบแล้วหนี หน้าหาย คล้ายผีไพร
น้องจับไข้ ทุกที ยามพี่มา...

รัตนาวดี