... ฉันอาจเหงา อยู่เดียวดาย กายไร้คู่
ต้องนั่งดู ดาวลำพัง แต่ยังไหว
ในบางครั้ง การอยู่อย่าง ต้องร้างใคร
ทำให้ใจ ได้เข้าถึง ซึ่งความจริง ...
... ความผิดหวัง สอนอะไร ใจหลายอย่าง
การปล่อยวาง ทุกข์ที่หนัก พักหยุดนิ่ง
สู่จุดเริ่ม ก่อนใจเปลือง พบเรื่องจริง
ไม่มีสิ่ง ไหนจีรัง หรือยั่งยืน ...
... เคยคิดว่า ค่าของฉัน มันหมดแล้ว
หัวใจแผ่ว วันเธอลา น้ำตาชื้น
หมดอาลัย ไร้หลักอิง วิงวอนคืน
ไม่อาจฝืน ความเสียใจ ที่ไล่ตาม ...
... เธอสิ้นเยื่อ ไม่อยากจ้อง หรือมองหน้า
ทำเหมือนว่า ไม่รู้จัก ไม่ซักถาม
รักเราจบ ไม่สมบูรณ์ สูญนิยาม
ทนก้าวข้าม นาทีช้ำ ของน้ำตา ...
... เวลาผ่าน ใจซึมซับ กับความหมาย
ว่าไม่ตาย แม้ลำพัง ยังมีค่า
ก้าวชีวิต ของทุกคน ที่พ้นมา
ต้องฟันฝ่า บนเรียนช้ำ ที่กล้ำกราย ...
... ไม่มีคู่ ไม่มีใคร ใช่ไร้ค่า
หยดน้ำตา ที่รินไป ปล่อยให้หาย
เริ่มต้นใหม่ อย่าจมปลัก พักจนตาย
เพราะสุดท้าย มิอาจย้อน วอนรักคืน ...
